Group Blog
 
All blogs
 
เข้าใจ ยอมรับในความต่าง Tag รอบ 2



ถ้าจะถามว่า คุณมีเพื่อนไหม
คำตอบที่ได้ ก็คงเหมือนกันว่า.. มีสิ คุณแอสตันถามไรเพี้ยนๆ

แต่ถ้าถามต่อว่า.. เคยรู้สึกไหมว่า อยากให้เขาเข้าใจเราไปทุกเรื่อง
อยากให้เขาเห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่เราทำ ไม่ว่าจะดี หรือร้าย ซ้ายหรือขวา
อยากให้เขาเป็นในแบบที่เราชอบ แบบที่เราคิดว่าใช่

เช่น ผมชอบน้องคิม แต ฮี ข้างบน ในกิริยาแบบนึง
ผมก็อาจจะไม่ชอบเขาในอีกลุคนึง ที่เธอไปถ่ายชุดว่ายน้ำ
หรือแต่งตัวผ่าหน้า ผ่าหลัง ทำผมหยิก ผมฟู

เคยไหมครับ?

เมื่อก่อนผมเป็นคนแบบนั้นแหละ .. ถ้ารักใคร ชอบใคร ใกล้ชิดสนิมสนมกับใคร
ก็อยากให้เขาเห็นชอบในทุกเรื่องที่เราคิดว่าใช่ เข้าใจในทุกสิ่งที่เราเชื่อ

อยู่มาวันหนึ่ง เกิดรู้สึกได้ว่า มนุษย์เราเกิดมาด้วยความแตกต่าง
เรามีลายมือลายนิ้ว เฉพาะตัว ไม่ซ้ำแบบใคร มีพ่อแม่อบรมสั่งสอนมาคนละแบบ
โตมาในครอบครัวที่ต่างกัน ขนาดพี่น้องท้องเดียวกัน อยู่บ้านเดียวกัน
ยังคิดต่างกัน นิสัยไม่เหมือนกัน เหมือนนิ้วทั้ง 5 อยู่บนมือเดียวกัน ยังไม่เหมือนกันเลย

นักเรียนห้องเดียวกัน ครูคนเดียวกัน ยังอ่านหนังสือเล่มเดียวกันแล้วเข้าใจต่างกัน

แล้วนับประสาอะไร กับคนต่างเพศ ต่างครอบครัว ต่างโรงเรียน ต่างห้องเรียน
ไม่ได้แปลว่า ถ้าเขาชอบเรา เขาเป็นเพื่อนเรา เขาจำควรจะเห็นพ้องต้องใจเราไปทุกอย่าง

ผมพบว่า บางที บางครั้ง มนุษย์เราใช้เวลาพยายามทำให้อีกฝ่ายเข้าข้าง และยอมรับเรามากเกินไป
ผมกลับรู้สึกว่า มันจะง่ายกว่านั้น ถ้าเราจะเรียนรู้และยอมรับได้ว่า

คนเรารู้สึกดีต่อกันทั้งๆที่ คิดต่าง พูดต่าง ทำต่างกันได้
เพราะเรามีหัวใจคนละดวง สมองคนละก้อน

ผมมีเพื่อนสนิทคนที่คุ้นเคยคนหนึ่ง ตั้งแต่ที่ทำงานเก่า ที่ดูเผินๆ ไม่น่าจะสนิทกันได้มากนัก

ผมเป็นคนชอบอยู่บ้าน เขาเป็นคนชอบไปโน่นมานี่
เขาเป็นคนชอบปืน แต่ผมไม่ชอบ เขาชอบดื่มเบียร์ ผมไม่ดื่ม
เขากินเนื้อวัว แต่ผมไม่กิน ผมชอบฟุตบอลแต่เขาไม่ค่อยดู

แต่เขากับผมก็ยังอุตส่าห์มีอะไรที่เข้ากันได้ เช่น ..
เราสามารถไปนั่งกินข้าวตอนพักเที่ยงโดยบางวันพูดกันจนแทบไม่ได้กินข้าว
ขณะที่บางวันเราสามารถไม่พูดกันเกินสามประโยค ต่างคนต่างสั่งอาหาร
แล้วถือหนังสือไปคนละเล่ม แล้วก็ต่างคนต่างอ่าน ต่างคนต่างกิน
โดยที่เราไม่ได้เห็นว่ามันผิดปกติ ไม่ได้รู้สึกว่า มีอะไรเคืองกัน

เราไม่ได้เห็นด้วยในทุกอย่างที่อีกฝ่ายคิด แต่เราก็ไม่ติดใจในเรื่องที่อีกฝ่ายทำ
เราเพียงแต่เข้าใจว่า.. ทุกคนมีชีวิตของตัวเอง เราอยู่ร่วมกัน บนความต่างได้

เขาเป็นพวกออกไปเดินไล่ลุงแม้ว ขณะที่ผมไม่เห็นด้วยกับการเดินขบวน
แต่พอเขาเล่าให้ผมฟัง ผมก็ยิ้มๆ แล้วก็ไม่พูดอะไร นอกจากบอกว่า
ตอนนั้นผมไม่เห็นด้วยกับพันธมิตร เพราะสำหรับผมอะไรก็ได้ ใครก็ได้
ผมแค่อยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามระบบและกติกาเท่านั้น

แล้วเราก็กินข้าวกันได้ต่อไป คุยเรื่องอื่นกันต่อไป

ไม่มีใครมานั่งซักว่า ทำไมคุณทำยังงั้นวะ ทำไมคุณคิดงี้วะ
เพราะเราไม่ได้คิดว่า อีกฝ่ายต้องพูดให้ถูกใจเรา ตรงใจเราตลอดเวลาไปทุกเรื่อง

ผมใช้คำว่า.. ยอมรับในความแตกต่าง แล้วคุณจะยอมรับในสิ่งที่เขาทำ
เข้าใจในความแตกต่าง แล้วจะเข้าใจในสิ่งที่เขาทำ

ไม่ได้แปลว่า เราต้องเปลี่ยนความคิดตามใคร ไม่ได้แปลว่า เราต้องสูญเสียความเป็นตัวเอง

แต่แปลว่า.. ความสุขมันมีได้ง่ายๆ แค่มองเห็น เข้าใจ ยอมรับ
เมื่อก่อนผมจะแคร์ความรู้สึกคนรอบข้างมาก ถ้าผมทำอะไรแล้วโดนวิพากษ์วิจารณ์
ผมจะงุ่นง่าน เดือดร้อน พยายามชี้แจง อธิบาย กินไม่ได้นอนไม่หลับกระสับกระส่าย

หลังๆ ผมพบว่ามันเหนื่อยมาก ที่จะทำให้คนทุกคน เข้าใจในทุกเรื่องทุกเวลา

พอเห็นว่า จริงๆเราไม่จำเป็นต้องมีชีวิตแบบที่คนอื่นเข้าใจ
แต่แค่เราเข้าใจว่าคนอื่น เขาไม่จำต้องเข้าใจเราก็ได้ ง่ายกว่าเยอะ

หลังๆ ถ้าผมรู้สึกว่าเขาเข้าใจผมผิด ผมก็จะขอโทษที่ทำให้เขาไม่สบายใจ
แต่ไม่คิดว่าจะต้องไปอธิบาย ท้าวความไปยืดยาว จะไม่เข้าใจก็ไม่ว่า

It's my life นี่นา ..

*******************************

มีคุณสะติมม่อนโสสะโตแบ้ว มาแถกผมอีกรอบ
โทษฐานที่รู้จักคุ้นเคยกันมา จะรับคำชวนอีกรอบ เป็นรอบสุดท้าย เหอๆ 5 ข้อนะ

1. ผมเคยจับแมวโยนจากชั้นสาม สมัยอยู่สัก ป. 3 ผมกระแดะอยากเลี้ยงแมว
เห็นแมวจรจัดอยู่แถวบ้าน ก็ไปเอามาเลี้ยง โดยไม่เข้าใจธรรมชาติของมัน
เอามันมานอนในห้องนอน นึกว่ามันเป็นหมา ลืมไปว่ามันคือแมวจรจัด

ตกดึก มันอยากออกไปแต๊ดแต๋นอกบ้าน มันเลยร้องเมี๊ยว ม๊าวๆๆไม่หยุด
ทำไงก็ไม่เงียบ อารามโมโหผสมง่วงนอน ผมเลยจับมันโยนจากระเบียงชั้นสาม

ตื่นเช้ามา รู้สึกผิด ชะโงกไปมอง.. ไม่มีร่องรอยอะไรแฮะ
ผมเลยเรียนรู้ว่า แมวมีทักษะกายกรรมอันเยี่ยมยอดเวลาลงจากที่สูง
และคำพูดที่ว่า แมวมีเก้าชีวิตท่าจะจริง
เพราะหลังจากนั้นไอ้แมวตัวที่ว่า มันก็ไปอาศัยบ้านถัดจากผมไปสองสามห้อง
แถมเวลาเจอหน้ากัน มันไม่มาคลอเคลียผมอีกเลย

2. กรรมสนอง บ้านที่ผมอยู่ในวัยเด็ก เป็นห้องแถว
มีบ้านนึงที่ผมชอบไปเล่นกะลูกเขา เป็นห้องหัวมุม ก็จะมีพื้นที่ด้านข้างรั้วเป็นสังกะสี
รั้วสังกะสี เขาจะมีเสาเป็นระยะ แล้ววางคานพาดระหว่างเสา แล้วเอาสังกะสีปูตอกหมุดยึด

ในวัยและเวลาไล่เรี่ยกับเรื่องข้างบน ผมเคยเล่นไล่จับกับเด็กบ้านนี้
แล้วปีนหนีเขาขึ้นไปบนรั้วบ้านสังกะสีที่ว่า คะเนความสูงก็คงราวๆเกือบ 2 เมตรได้
ปีนขึ้นไปยืนบนราวคานไม้ที่พาดระหว่างเสานั่นแหละ มันเลยทรงตัวยาก
พอโดนเพื่อนกระโดดจะแตะตัว ผมก็หงายหลังลงกระแทกพื้นดินข้างล่าง
โชคดีที่เป็นพื้นดิน ไม่ใช่ปูน แต่ก็จุกแอ้กไปตั้งนาน และไม่รู้ว่า สมองกระเทือนหรือเปล่า
ทุกวันนี้ ถึงได้เพี้ยนๆ แบบที่เป็นอยู่

แต่ที่แน่ๆ ผมรู้สึกเสมอว่า มันคือกรรมที่ผมโยนไอ้แมวตัวนั้นลงจากชั้นสามนั่นแหละ

3. รถคว่ำ ผมเคยรถคว่ำมาแล้วสองครั้ง ในชีวิต ครั้งนึงผมขับเอง อีกครั้งนั่งรถคนอื่นขับ

ครั้งแรกเป็นทางภูเขาชัน ฝนตกปรอยๆ ครั้งที่สองแดดออกเปรี้ยง กลางถนนวิภาวดี

ทั้งสองครั้งรถพังยับเยิน ซ่อมอยู่ตั้งเป็นเดือนๆ แต่ผมมีแค่รอยเศษกระจกข่วนที่แขน
ไม่หัก ไม่ช้ำ ไม่มีเลือด ผมถึงรู้ว่า ผมเป็นคนดวงแข็ง

หลังจากนั้น ผมจะบอกทุกคนเสมอว่า.. อย่าประมาท
ความเป็นความตาย บางทีมันห่างกันแค่พริบตาเดียว

4. จับหนู วันก่อนผมเพิ่งจับหนูได้ตัวนึง ตัวเป็นๆเลยล่ะ
อุปกรณ์ไม่มีอะไรมาก คือไอ้ฝาครอบกล่อง CD-R ขนาด 50 แผ่น
บังเอิญ หนูตัวนี้มันคงยังเด็กอยู่ และอ่อนประสบการณ์ เลยโดนผมต้อนเสียจนมุมแล้วครอบไว้

จากนั้นก็เอาโบร์ชัวร์ A-Space condo ที่อยู่ใกล้ๆมือมาสอดไว้ข้างใต้
ยกมันขึ้นมาสบตากัน แล้วก็บอกว่า ไม่ต้องกลัว เราจะเอานายไปปล่อย แต่อย่ากลับมาอีก
ว่าแล้วก็เดินไปห่างจากบ้านสักร้อยเมตร เลยกองขยะไปหน่อย แล้วก็ปล่อย ใกล้ๆฝาท่อ

พอหันหลังกลับมา เดินได้ห้าก้าว เพิ่งเห็นแมว 2 ตัว อยู่หลังกองขยะ มองผมด้วยความงง
ป่านนี้ไม่รู้ตกลง หนูตัวนั้นจะอยู่ใน้องแมวตัวไหน หรือจะรอดไปได้ ก็ไม่ทราบ


5. ผับ ผมเป็นคนไม่ชอบเที่ยวกลางคืน เพราะขี้เกียจหนึ่ง
สองไม่กินเหล้า สามไม่ชอบควันบุหรี่ สี่ไม่ชอบอยู่ในท่ามกลางคนเมาจำนวนมากๆ

แต่ผมเคยเป็นดีเจ เปิดเพลงในผับให้คนเต้นรำอยู่ปีกว่าๆได้ ไม่รู้ทำได้ไง แต่ก็ทำไปแล้ว

ตอนนั้นจะเลิกก็เกรงใจหุ้นส่วนของร้าน เพราะเดี๋ยวเขาจะว่าเล่นตัว
เลยอาศัยเวลาสวดมนต์ แล้วอธิษฐานว่า ถ้างานนี้มันไม่ดีกับผม ก็ขอให้ผมพ้นไปด้วยความไม่ลำบากใจ

หลังจากนั้นไม่กี่เดือน ร้านนั้นก็ถูกขายหุ้นต่อไปให้คนอื่น และถูกแปลงสภาพเป็นบาร์เกย์ในเวลาต่อมา

โอว... น่าเสียดาย.. เอ๊ยยยยย...






Create Date : 22 มกราคม 2550
Last Update : 24 มกราคม 2550 0:40:58 น. 24 comments
Counter : 811 Pageviews.
Share

 
คนเรารู้สึกดีต่อกันทั้งๆที่ คิดต่าง พูดต่าง ทำต่างกันได้

ชอบบล็อกวันนี้จังค่ะ
เพราะชีวิตที่มันดีๆ อยู่ได้ทุกวันนี้นอกจากพ่อแม่พี่น้องแล้ว
ก็มีเพื่อนนี่แหละค่ะที่ทำให้เรารู้สึกว่า โลกนี้ดีจัง
รู้สึกอยากเล่าเรื่องเพื่อนให้จขบ.อ่านเพื่อแลกเปลี่ยนกัน
แต่ว่าพอนึกถึงเพื่อนแล้วเรื่องที่จะเขียนเยอะแยะไปหมดเลย
ไว้นึกออกอยากเล่าบ้าง จะแวะมาแปะไว้แล้วกันนะคะ

ส่วนคำถาม
เคยรู้สึกไหมว่า อยากให้เขาเข้าใจเราไปทุกเรื่อง
ถ้าบอกว่าไม่เคย จะเชื่อไหมคะ
เป็นเราเองที่อยากจะเข้าใจเขาในทุกๆ เรื่อง
ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ
เพราะรู้สึกว่า ทุกคนแตกต่างกัน ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง
แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้ และคิดว่าเป็นได้ค่อนข้างดีด้วยค่ะ

^^


โดย: I am just fine ^^ IP: 58.8.117.186 วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:10:37:03 น.  

 
ฮาข้อ5 มากกๆๆๆค่ะ





โดย: L IP: 202.90.118.4 วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:11:19:47 น.  

 
ผมใช้คำว่า.. ยอมรับในความแตกต่าง แล้วคุณจะยอมรับในสิ่งที่เขาทำ
เข้าใจในความแตกต่าง แล้วจะเข้าใจในสิ่งที่เขาทำ


หนิงใช้คำว่า...พร้อมจะเข้าใจในเหตุผลส่วนตัวของคนอื่น ซึ่งบางทีเราก็ไม่เข้าใจ ...แต่ก็พร้อมที่จะทำความเข้าใจ


บาร์ที่ว่าอยู่แถวไหน...หนิงจะตามไปใช้บริการ...เชื่อมั๊ย หนิงก็จิตวิปริตทางเพศนา 5555 ( คือ...ชอบเกย์ ..เกย์น่ารัก รักเราโดยไม่จำเป็นต้องมีเซ็กส์ ) 5555 ชายคนสนิทของหนิงเป็น เกย์ค่ะ แต่เก๊กแมนได้ชนะเลิศไม่มีใครจับได้ แล้วก็ควงหนิงเป็นแฟนได้เนียนมาก


โดย: run to me วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:13:25:01 น.  

 
ดวงแข็งมากเลยครับ

แมวที่เจอหลังกองขยะ เป็นตัวเดียวกับที่โดนจับโยนจากชั้น 3 รึป่าวคับ อิอิ


โดย: tpipe วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:15:29:21 น.  

 
ถ้าถามว่าบททดสอบอะไรบ้างที่ยากสำหรับมนุษย์

หนึ่งในนั้นต้องมี "การยอมรับความแตกต่างของกันและกัน" แน่ๆเลยค่ะ

สำหรับปุ๊กเอง ยากมากค่ะ เพิ่งสอบตกด้วยล่ะ >_< แต่ทางธรรมอาจจะถือว่าสอบผ่านก็ได้แฮะ เพราะเท่ากับสละความทุกข์ไป 1 อย่าง


โดย: Hobbit วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:15:40:20 น.  

 
หลังๆ ถ้าผมรู้สึกว่าเขาเข้าใจผมผิด ผมก็จะขอโทษที่ทำให้เขาไม่สบายใจ
แต่ไม่คิดว่าจะต้องไปอธิบาย ท้าวความไปยืดยาว จะไม่เข้าใจก็ไม่ว่า

It's my life นี่นา ..

อืม อืม อืม

เขียนดี เขียนดี เขียนดี

แล้วจะเขียนซ๊ำทำไมเนี่ย


โดย: random-4 วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:15:58:47 น.  

 
เพื่อนพี่เอ๊ดที่บรรยายคนนี้ฟังดูคล้ายๆกับมิตรสหายของพวกจอมยุทธ์ในหนังจีนกำลังภายในโกวเล้งเลยครับ

คล้ายๆชอลิ้วเฮียงกับโอ้วทิฮวย ประมาณนั้น

เห็นด้วยครับ เปลี่ยนความคิดคนอื่น ช่างยากเสียนี่กระไร แม้แต่ในบ้านผมเองยังมีฝากที่เชียร์ลุงแม้ว ฝากที่เชียร์พันธมิตรเลย เฮ้อ....แตกต่าง แต่ไม่แตกแยกเนอะ


โดย: Tony KooN (tk_station ) วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:21:03:15 น.  

 
สมัยเรียน ป.ตรี ชอบเที่ยวกลางคืนมากเลยครับ เหล้า บุหรี่นี่ของโปรด เวลาไปเที่ยวสูบมวนต่อมวน ได้เป็นซองๆ

เดี๋ยวนี้ ถ้าปกตินี่ไม่สูบแล้ว ไปเที่ยวก็น้อยลง แต่เวลาไปก็มีสูบบ้าง

วันเสาร์ ผมพึ่งไปเที่ยวกับเพื่อนๆ มา รู้สึกไม่สนุกกับคนเยอะๆ เบียดๆ กันแล้วแฮะ

แมวนี่... เป็นสัตว์ที่สัญชาตญาณความเป็นสัตว์ป่าสูงอยู่เหมือนกันนะครับ ผมเคยโดนแมวกัดด้วย


โดย: King Of Pain วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:22:21:36 น.  

 
โอ๊ยสงสารแมว
ไม่ได้ อ่านบล็อกพี่นานแล้ว

ว่างๆจะแวะมาอ่านนะคับ


โดย: สะติมม๊อนโสสะโตเบ้ว วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:22:38:03 น.  

 
เอ่อ...ที่เขียนทั้งหมดเนี่ย เกี่ยวกับคิมแตฮีตรงไหนคะ?

เพื่อนดิฉันแต่ละคนแตกต่างหลากหลายมาก ทั้งบุคลิก ความคิด ความชอบ มุมมอง

แค่รู้ว่าถ้าอยากหาเพื่อนกินข้าว ช๊อปปิ้งควรชวนใคร , ถ้าอยากได้คำแนะนำตรงไปตรงมา ควรปรึกษาใคร , ถ้าอยากได้คนที่จะเข้าข้างเราเสมอไม่ว่าเราจะผิดหรือถูก ควรโทร.หาใคร และในเวลาที่อยากได้คนที่จะนั่งฟังเราอย่างอดทน ไม่ซักถาม ไม่แสดงความเห็น แต่จะแตะไหล่ แล้วแค่บอกว่า "ใจเย็นๆ"...เราควรจะไปหาใคร...

ก็ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนใคร แค่รู้จักคนๆนั้นจริงๆก็พอ...


โดย: Q.NUH IP: 125.25.49.63 วันที่: 22 มกราคม 2550 เวลา:23:15:13 น.  

 
เพื่อนที่สนิทจริงๆก็ไม่ค่อยคล้ายกันเท่าไหร่นะคะ เห็นด้วยว่าไม่จำเป็นต้องคิดอะไรเหมือนกัน ถึงจะคบหากันได้

เรื่องจับหนู นึกเป็นภาพแล้วกลัวค่ะ กลัวหนูง่ะ



โดย: DropAtearInMyWineGlass วันที่: 23 มกราคม 2550 เวลา:1:40:35 น.  

 
การหาเพื่อนที่เข้าใจกันได้นี่เป็นลาภอันประเสริฐค่ะ


โดย: อรุ IP: 58.9.31.159 วันที่: 23 มกราคม 2550 เวลา:4:00:12 น.  

 
I am just fine ^^ เชื่อสิ.. เด็กคณะนี้มีไรเพี้ยนๆเหมือนกัน 5555

คุณ L เอ้า... ฮา...........

run to me อย่าเที่ยวบ่อยนะครับ น้องนับต้องการเวลาของแม่เยอะๆ งานยุ่งๆอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอคุณ

คุณ tpipe บังเอิญ ผมไม่ได้เขียนนิยายสยองขวัญน่ะครับ ฮี่ๆๆๆ แมวที่เห็น เลยไม่ใช่ตัวเดียวกับตอน ป.3

ถ้าใช่ล่ะตัวใครตัวเผือกล่ะคุณ

Hobbit การยอมรับความแตกต่าง กับการเลือกทำในสิ่งที่เหมาะกับตัวเรา อาจจะไม่ใช่สิ่งเดียวกันนะ

การเลือกเดินจากใครไปสักคน ไม่ได้แปลว่าเราไม่ยอมรับใคร แต่อาจจะเพราะเรายอมรับ ว่าเราไม่เหมาะกับเขาจริงๆ

random-4 ย้ำคิด ย้ำทำ ไงครับ ฮี่ๆๆ (ช่วยๆๆ)

Tony KooN ขอเป็นเล็กเซี่ยวหงส์ กับไซมึ้งชวยเสาะได้ไหมครับ

King Of Pain เคยแต่โดนลิง กับหมากัดครับ แมวไม่เคย ง่า...

สะติมม๊อนโสสะโตเบ้ว ถ้าจะรอให้ว่าง สงสัยพี่ติมคงไม่ได้มาอ่านบล็อคผมหรอกครับ 555 คุณวี กะลูกสบายดีนะครับ

Q.NUH เกี่ยวกะคิมแตฮี ตรงที่ผมชอบน่ะครับ ฮี่ๆๆ
แต่ก็จริงนะ ผมรู้สึกว่าเวลาเราดูรูปดาราที่เราชอบ เรามักจะนึกภาพเขาไว้อย่างนึง เอาเข้าจริงๆ เราก็ไม่รู้หรอกว่า ตัวจริงเขามีมุมอื่นที่เราไม่เห็นอีกไหม แต่เราก็จินตนาการไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

DropAtearInMyWineGlass คุณอาย จะบอกว่า เมื่อก่อนก็กลัวเหมือนกันนะ

แต่ไม่รู้เป็นอะไร เดี๋ยวนี้ก็กลัว แต่ไม่ค่อยตกใจ และไม่รู้สึกว่าจะต้องคอยหนี คอยหลบ

แอบสังเกตว่า เป็นเพราะเรื่องสติเราส่วนนึงนะ

อรุ อือ.. การมีเพื่อนที่ไม่ค่อยเข้าใจกัน ก็เป็นทุกข์อันบัดซบด้วยเช่นกัน ฮา...


โดย: aston27 วันที่: 23 มกราคม 2550 เวลา:12:58:42 น.  

 
เข้ามาอ่าน....

Life's like that ....รับทราบครับ...

(แบบว่า กลัวโดนมองข้ามอีกอ่ะ เขียนเอง ตอบเองเลยแล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลาคุณ aston)


โดย: Life's like that IP: 202.91.23.1 วันที่: 23 มกราคม 2550 เวลา:17:34:05 น.  

 
โห.................. มีคนขี้น้อยใจด้วย.. ง่า..

ขออภัยที่ทำให้รู้สึกว่าถูกมองข้ามนะครับ


โดย: aston27 วันที่: 23 มกราคม 2550 เวลา:23:32:27 น.  

 
ผมว่าแล้วว่าน้าต้อง ปะ ปะ ปะ เป็น ...


โดย: Oakyman วันที่: 23 มกราคม 2550 เวลา:23:57:09 น.  

 
อ่า ผมเพิ่งจะจับหนูได้อย่างพี่เอ๊ดเลยครับ
แล้วผมก็เอามันไปปล่อยที่กองขยะห่างจากซอยบ้านไปสามซอย
กลัวมันจำทางแล้วกลับมาได้ ไม่อยากใช้วิธีรุนแรง
เพราะผมเคยเผลอซื้อ ถาดกาวจับหนูมาใช้ครั้งหนึ่ง
ภาพหนูที่นอนติดกาวน้ำตาไหลวิงวอนขอชีวิตยังติดตาผมอยู่เลย
ทุกวันนี้ ผมเลยใช้กรงดักจับ แล้วเอาไปปล่อยไกลๆแทน

เรื่องเป็นดีเจผับนี่ หลังจากกลายเป็นบาร์เกย์แล้ว
ผมนึกว่าพี่จะขอกลับไปเปิดเพลงต่อซะอีก


โดย: sTRAWBERRY sOMEDAY วันที่: 24 มกราคม 2550 เวลา:3:24:12 น.  

 


โดย: law of nature วันที่: 24 มกราคม 2550 เวลา:19:01:51 น.  

 
แจ้งช้าก็เลยมาช้า ต้องมีการปรับเรื่องล่าช้าด้วยการอ่านแต่ไม่เม้นท์มาก

ดังนั้นฝากไอคอนไว้หนึ่งอัน

จบครับ


โดย: ดำรงเฮฮา วันที่: 25 มกราคม 2550 เวลา:0:43:08 น.  

 
โอ้ววว...อ่านเรื่องหนู แล้ว...
อยากให้พ่อแจงทำอย่างคุณเอ๊ดบ้างจัง


พ่อนี่...กาวดักทู้กที
แล้วมันเหมือนตายทั้งเป็นอะ
แจงไม่อยากมองเลย

คิดถึงจ้า...


โดย: jme วันที่: 25 มกราคม 2550 เวลา:15:27:39 น.  

 



จ๊ะเอ๋ๆๆ ๆ
หนี่ฯ รุ้ฟามลับ พี่ฯ แระ
อิอิ




โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ ) วันที่: 25 มกราคม 2550 เวลา:22:24:57 น.  

 
เข้ามาอ่านแท็คค่ะ
เรื่องจับแมวโยนนี่หนูทำประจำเลยง่ะ แต่ทำในระยะไม่ค่อยสูงมาก ประมาณฟุตนึง - สองฟุตเห็นจะได้




โดย: อาริซึเมะมูน IP: 161.246.1.33 วันที่: 26 มกราคม 2550 เวลา:20:55:11 น.  

 
มาล่า กว่าจะได้อ่านเรื่องนี้
ชอบเรื่องที่เล่าเกี่ยวกับ It's my life จังค่ะ
มันเป็นเช่นนั้น มันควรจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ
มันง่ายกับใจเราตั้งเยอะเนอะ ..


โดย: moodee IP: 124.120.216.101 วันที่: 29 มกราคม 2550 เวลา:21:05:28 น.  

 
ชอบมากครับ น่าติดตามๆ


โดย: Pass IP: 125.27.87.161 วันที่: 30 กันยายน 2551 เวลา:19:48:26 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

aston27
Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ให้ทิปเจ้าของ Blog [?]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 215 คน [?]

คนรู้ไม่คิด คนคิดไม่รู้


Emo น้องลิง
Emo น้องเพนกวิน
X
X
New Comments
Friends' blogs
[Add aston27's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.