สำหรับเมนูข้าวแช่นั้นไม่ใช่อาหารตำรับไทยแท้ แต่เป็นอาหารพื้นบ้านของชาวมอญที่นิยมทำขึ้นเพื่อสังเวยเทวดาในพิธีตรุษสงกรานต์ ซึ่งตามประเพณีของคนมอญโบราณกล่าวไว้ว่า ในวันสงกรานต์จะต้องทำข้าวแช่ถวายพระสงฆ์ จะถือเป็นสิริมงคลแก่ผู้ที่ถวาย ซึ่งคนมอญเรียกว่า เปิงด้าจก์ แปลว่า ข้าวน้ำ (เปิง หมายถึงข้าว และ ด้าจก์ หมายถึงน้ำ) และด้วยเหตุที่คนมอญกับคนไทย มีการติดต่อแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรมกันมาอย่างยาวนาน ทำให้ข้าวแช่ได้เข้ามาสู่สำรับอาหารไทยได้อย่างกลมกลืน สำหรับการเลื่อนชั้นเข้าวังของข้าวแช่มอญ มาจากการที่สตรีมอญที่เข้ารับราชการฝ่ายใน (เป็นเจ้าจอมหม่อมห้ามของเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน) และปรุงข้าวแช่ขึ้นถวายเป็นอาหารเสวย จึงกลายมาเป็น ข้าวแช่ชาววัง ข้าวแช่ชาววัง เป็นอีกเมนูหนึ่งที่ขึ้นชื่อเรื่องความพิถีพิถันของเครื่องเคียงเป็นอย่างมาก โดยในชุดของข้าวแช่จะมีเครื่องเคียงอยู่หลายอย่างด้วยกัน ได้แก่ ลูกกะปิทอด พริกหยวกสอดไส้ ปลายี่สนผัดหวาน เนื้อเค็ม ฝอยผัดหวาน หัวหอมสอดไส้ ผักกาดเค็มผัดหวาน ปลาแห้งผัดหวาน หมูสับกับปลากุเลา และผักแกะสลักต่างๆ ซึ่งหัวใจสำคัญของเครื่องเคียงข้าวแช่ชาววังก็คือ ลูกกะปิทอด ที่จะเป็นตัวบ่งชี้ว่าข้าวแช่ของใครมีฝีมือก็ต้องพิจารณากันที่ลูกกะปิทอดด้วย
|