มีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท
อย่าให้ขาดสิ่งของต้องประสงค์
มีน้อยใช้น้อยค่อยบรรจง
อย่าจ่ายลงให้มากจะยากนาน
ไม่ควรซื้อก็อย่าไปพิไรซื้อ
ให้เป็นมื้อเป็นคราวทั้งคาวหวาน
เมื่อพ่อแม่แก่เฒ่าชรากาล
จงเลี้ยงท่านอย่าให้อดรันทดใจ
สุนทรภู่





เจ้ากระต่ายอ้วนปุ๊กนั้นเป็นกระปุกออมสินที่คุณแม่ซื้อให้เมื่อจขบ.เริ่มไป
โรงเรียนและได้เงินค่าขนม พร้อมทั้งสอนให้ท่องจำบทกลอนของสุนทรภู่
เป็นเพียงการสอนให้ท่องเหมือนนกแก้วนกขุนทอง แต่ก็จำได้ฝังใจ
เป็นต้นกำเนิดของการรู้จักใช้ชีวิตเรียบง่ายและประหยัดอดออมทุกอย่าง
เพื่อให้ปลอดภัยจากการขาดเงินเมื่อจำเป็นต้องมี

คงจะพอเห็นว่า
เจ้ากระปุกกระต่ายมีช่องให้หยอดเงินตั้งแต่ยังมีเงินเหรียญหนึ่งสตางค์
และห้าสตางค์ หยอดเต็มแล้วต้องค่อยๆแคะออกมาเอง
โตแล้วจึงถามคุณแม่ว่าทำไมต้องหยอดกระปุกแล้วแคะออกมาก็ลำบาก
ทำไมไม่ให้ใส่อย่างอื่นที่เปิดปิดง่ายกว่า คุณแม่บอกว่า ยากๆแหละดี
จะได้ไม่แอบหยิบไปใช้เสียเอง แล้วเมื่อต้องพยายามแคะออกมา
เพื่อเอาไปฝากออมสิน ก็จะได้ฝึกความอดทนและใจเย็น
แล้วคุณแม่ก็จะเตือนเสมอว่า
อย่าทำเจ้ากระต่ายอ้วนตกแตกนะ สงสารมัน
สอนให้รู้จักรักของใช้เหมือนเป็นสิ่งมีชีวิต

จากการมีเจ้ากระปุกกระต่ายและบทกลอนสอนใจนี้มาตั้งแต่เด็ก
จึงหล่อหลอมความประหยัดอดออมให้แก่ชีวิตของจขบ.มาจนบัดนี้

เวลาเห็นอะไรต้องใจจนอยากซื้อ จะเกิดคำถามขึ้นมาในใจทันทีว่า
จำเป็นต้องมีหรือไม่ ของเก่ายังใช้ได้หรือเปล่า แล้วถ้าเป็นของไม่จำเป็น
จะบอกตัวเองว่า ไว้กลับไปคิดดูก่อน ถ้ายังอยากได้จริงๆค่อยกลับมาซื้อ
อันนี้ก็จะเกิดผลสองประการคือ ถ้าไม่ได้อยากได้จริงก็ลืม แต่ถ้าตกลงใจว่า
ซื้อแน่ แต่กลับไปแล้วปรากฏว่า เขาขายไปแล้ว หนแรกๆก็เสียดาย
แต่หลังๆก็เรียนรู้ว่า เมื่อของนั้นจะไม่ใช่ของเรามันก็จะไม่รอเรา
แล้วเราก็คงได้อย่างอื่นที่สมควรได้มากกว่า การอดใจรอของที่เราแน่ใจว่า
อยากได้มากที่สุด จึงเป็นการประหยัดได้อย่างแท้จริง



ลาไปก่อนนะคะ ขอให้มีความสุขทุกท่าน

ทักทายกันที่หน้าหลักนะคะ

Create Date : 22 มกราคม 2560
Last Update : 22 มกราคม 2560 8:33:47 น.		0 comments
Counter : 2037 Pageviews.
Share Tweet