อันสืบเนื่องมาแต่ละครดัง บุพเพสันนิวาส - สินน้ำใจ สินจ้างหรือสินบน - วนมาลงที่ โหวตสายสะพาย ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต เอนทรี่นี้อยู่ในหมวด งานเขียนและบทประพันธ์ ออเจ้าเอย Ost.บุพเพสันนิวาส - พีท พล - Piano Cover credit: YouTube & Uploader:hugo k. เมื่อใดที่ตั้งใจจะเขียนอะไรบางอย่างที่อาจมีทั้งผู้เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย จขบ.อยากชี้แจงไว้ก่อนว่า ตั้งใจเขียนด้วยเจตนาดีเพื่อมิตรภาพอันสงบสุข บางครั้งบางคนอาจพูดบางเรื่องโดยไม่ได้ตั้งใจให้เกิดความขุ่นข้องหมองใจแก่ผู้ใด อยากให้มองสภาพสิ่งแวดล้อมในบล็อก แล้วพยายามรวมกลุ่มอยู่ด้วยกันต่อไปอย่างรู้คุณค่าของมิตรภาพ น่าจะเป็นคำตอบเดียวของการอยู่ที่นี่ และเรารู้ว่าเนื้อหาเช่นนี้ไม่มีใครอยากออกความเห็น เราเพียงเขียนขึ้นด้วยความหวังดีและไม่วางนานค่ะ ขอปิดคอมเม้นท์อีกสักสองสามเอนทรี่นะคะ คัดลอกข้อความบทสนทนาของตัวละครในเรื่องบุพเพสันนิวาส ตอนที่เกี่ยวกับสินน้ำใจ สินจ้างหรือสินบนนี้มาประกอบความคิดเห็น พระเพทราชา “นั่นปะไร กูนึกแล้ว น่ากลัวไอ้ก็องสตังซ์ประเคนของกำนัลโขอยู่กระมัง ลุงขุนเหล็กของเอ็งท่านชอบอยู่นี่...นะไอ้เดื่อ” “เขาเล่าลือเช่นนั้น" ที่บ้านขุนเหล็ก คุณหญิงนิ่มให้จันทร์วาดพาบ่าวไปคอยรับของกำนัล แต่กลับไม่มีอะไรมากันเลย คุณหญิงนิ่ม"เอ๊ะ ได้ฤา ทำผิดธรรมเนียมอย่างนี้ได้อย่างไร มาถึงเรือนชานไม่มีของติดมือมาให้ท่าน มาทำไมกัน" กรมการเมืองที่มาทั้งหมดมาขอให้ออกญาโกษาธิบดีทูลขุนหลวงขอให้ยกเลิกการสร้างป้อมปราการและมอบเงินห้าสิบชั่งเป็นกำลังใจให้กราบทูล ออกญาจึงรับเงินนั้นไว้เพราะคิดว่าไม่ใช่สินจ้าง... "เงิน 50 ชั่งขอรับ จักได้มีกำลังใจกราบทูลขุนหลวงท่าน" “อ๋อ...เงินนี่น่ะหรือ รับก็เหมือนไม่ได้รับได้อยู่ เพราะพ่อตั้งใจจะทูลทัดทานเรื่องสร้างป้อมอยู่แล้ว แม้มิมีเงินนี้” “แม่จันทร์วาดอย่าพะวงเลยลูก เงินมิใช่มากมาย รู้หรือไม่ว่านายเงินคนอื่นน่ะรับส่วยจากพวกไพร่กี่มากน้อย” "ทุกผู้เขาก็เห็นเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วลูก แม่จันทร์วาดจะวิตกไปใย" “ไอ้เหล็ก บอกเหตุผลมาตามความจริง ทัดทานไม่ให้กูสร้างป้อมเพราะเหตุใดฤา” ขุนเหล็กปฎิเสธ “มิใช่รับสินบนจากไอ้พวกไม่อยากสร้างป้อมนะไอ้เหล็ก” "มิได้รับพระเจ้าค่ะ" ถามถึง 3 ครั้ง ขุนเหล็กปฎิเสธทุกครั้ง พระเพทราชาให้พระเจ้าเสือไปถามคุณหญิงนิ่มว่า "ท่านลุงขุนเหล็กรับสินบนไม่ให้สร้างป้อมจริงหรือไม่ขอรับคุณป้า" "ไม่ใช่เงินสินบนนะพ่อเดื่อ กรมการเมืองเค้าให้เป็นสินน้ำใจ" ออกญาโหราธิบดีถามว่าถูกโบยเท่าไหร่ ขุนเรืองบอก "ยกครึ่งขอรับ" การะเกดถามว่ายกนึงนี่เท่าไหร่คะ คุณพี่หมื่นตอบว่า "ยกนึง 40 ที" ท่านขุนเหล็กให้เหตุผลแก่ธิดาว่า เงินที่มีผู้มามอบให้ท่านนั้นเป็นสินน้ำใจเพื่อให้ท่านมีกำลังใจค้านการสร้างป้อม แต่ถึงแม้ไม่มีใครมาให้สินน้ำใจนั้น ท่านก็ตั้งใจมาก่อนแล้วว่า ท่านค้านการสร้างป้อมสุดลิ่มทิ่มประตูอยู่แล้ว อีกทั้งเรายังเห็นท่าทีของคุณหญิงนิ่มที่ไม่ค่อยพอใจที่ผู้มาเยือนไม่มีของกำนัลมาด้วย ถือว่าผิดธรรมเนียม ซึ่งถ้าเป็นเรื่องรับไว้ตามธรรมเนียม จะเรียกว่าสินบนได้อย่างไร แต่ไอ้สกั๊งมันไม่ได้ยินที่ท่านพูดกับคนที่นำกล่องเงินมาให้ มันแค่เห็นว่าท่านรับกล่องเงินไว้ มันจะหาเรื่องอยู่แล้วก็นำไปเพ็ดทูลขุนหลวง จะว่าขุนหลวงท่านพระกรรณเบาก็ยากอยู่ สมัยนั้นพิสูจน์หลักฐานแบบนี้ยาก ต้องอาศัยเชื่อคำพูดกัน แล้วขุนหลวงท่านก็ทรงโปรดไอ้ฝรั่งนั่นไปทุกเรื่องอยู่แล้ว เห็นดีเห็นงามไว้วางพระราชหฤทัยทุกอย่าง ท่านขุนเหล็กน่าจะได้อธิบายถวายว่าท่านรับจริงด้วยเหตุผลจากความจริงใจของท่าน แต่ก็เหมือนท่านจะมองเห็นแว้บๆในที่สุดว่า สินน้ำใจที่ท่านรับไว้นั้นมันเข้าเค้าเฉียดๆสินบนอยู่ไม่มากก็น้อย เลยต้องปากแข็ง (เราคิดเอาเองนะ อาจผิด) ขุนหลวงท่านก็ไม่ได้ทรงตั้งพระทัยจะเอาถึงตาย แต่โทษรับสินบนที่สมควร ไม่ว่าความสัมพันธ์จะแนบแน่นเท่าใดก็คงต้องหนักมาก อีกประการหนึ่ง หวายที่ใช้ในการลงทัณฑ์แบบนี้ทำขึ้นเป็นพิเศษ เข้าใจว่าติดโลหะบางชนิดซึ่งเมื่อฟาดลงไปหนึ่งขวับจะดึงเนื้อตามรอยหวายขึ้นมาหนึ่งชิ้นด้วย ดังนั้นเมื่อท่านขุนเหล็กต้องอาญาถึง 60 ขวับก็โดนดึงชิ้นเนื้อออกไป 60 ชิ้น ด้วยวัยขนาดท่าน อดทนจนครบยกครึ่งต้องนับว่าท่านแข็งแกร่งและใจเด็ดจริงๆ แต่ถ้ามองในแง่ของสัจธรรมแล้ว ท่านคงมีเวรกรรมกับไอ้สกั๊งนั่นมา และอีกอย่างท่านก็ถึงกาลสิ้นอายุขัยตามที่ท่านโหราฯคำนวนดูแล้ว ก็ให้มีเหตุ ดังนั้นเมื่อจบการลงทัณฑ์ แม้ขุนหลวงไม่ได้สั่งจองจำแต่ให้ส่งกลับบ้านที่อยุธยา พระองค์ก็คงทรงหวังว่าจะรักษาให้รอดชีวิตได้ แต่พูดกันแบบสมัยใหม่ก็ต้องว่าแผลคงติดเชื้อหรือหวายนั้นอาจขึ้นสนิมจนเป็นบาดทะยักก็ได้ ดังนี้ ของกำนัลหรือสินน้ำใจจึงกลายพันธุ์เป็นสินบนได้ด้วยปัจจัยที่ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ แล้วมันจะเกี่ยวกับโหวตสายสะพายได้ดังฤๅ จขบ.ไม่ได้ตั้งใจเข้ามาเขียนบล็อกเพื่อให้ได้สายสะพายมากมายอย่างที่เห็น แต่เมื่อได้มาด้วยน้ำใจจากเพื่อนๆ สิ่งหนึ่งที่ต้องทำคือตอบแทนน้ำใจเพื่อนๆเช่นกัน เมื่อก่อนเข้าใจด้วยสามัญสำนึกว่า การโหวตจำเป็นต้องให้แก่งานที่มีคุณภาพดี อยู่ไปนานๆก็ต้องยอมรับว่า เราเขียนบล็อกกันตามใจชอบ อยากเขียนอะไรก็เขียน เช่นนี้เปรียบเทียบเรื่องคุณภาพยาก เราจึงทำใจวางประเด็นนี้ลงอย่างสิ้นเชิง ถือเอาว่าเราจะไปเยี่ยมเพื่อนวันละสัก 15 คน อ่านของเพื่อนพอสมควร ใครอัพใหม่ก็มีโหวตเป็นของเยี่ยม ใครยังดองก็จ๊ะจ๋ากันพอสบายหู เราเรียกโหวตว่าของเยี่ยม ของกำนัล หรือสินน้ำใจ จะตอบแทนหรือไม่ ไม่ใช่ประเด็น เราไม่ได้ติดสินบนให้ใครต้องไปโหวตให้เราบ้าง เราอยากให้เพื่อนโหวตเพราะอยากโหวตเอง คนที่ตั้งใจให้เป็นสินบนคือคนที่ให้ความสำคัญแก่โหวตมากผิดปกติ ใครตั้งใจให้เป็นสินอะไร ใครย่อมรู้แก่ใจตนเอง อย่าว่าแต่เขาแล้วอิเหนาเป็นเองก็แล้วกัน บางเรื่องก็ต้องสุดแต่ใจจะมอง แต่เพื่อมิตรภาพก็พูดเรื่องโหวตกันน้อยๆหน่อยก็คงดี มันคงไม่ดีหรือร้ายมากไปกว่านี้แล้ว เราก็พูดเรื่องนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเช่นกัน เราใช้โหวตครบวันละ 10 และเราวางบล็อกเอนทรี่ละห้าหกวัน (ช่วงนี้นะคะ ไม่ค่อยมีแรงเขียน) แต่ในสภาพที่กลุ่มเราเงียบลงเรื่อยๆ มีเพื่อนกลับมาเยี่ยมเพียงจำนวนหนึ่งก็พอแล้วค่ะ คนที่ยังไม่มาก็คงมาสักวันเมื่อนึกถึงเราบ้าง เพราะเราไม่ได้ให้ความสำคัญกับโหวตมากพอจนจะเลิกโหวตให้ เพียงเพราะเพื่อนไม่ได้มาตอบแทนเรา ทุกคนอาจมีเหตุจำเป็นที่คาดเดาไม่ได้ ขอเพียงเพื่อนยังคงอัพบล็อกให้เห็นกันบ้างก็พอ อย่าปล่อยให้บ้านร้างก็แล้วกัน เพราะโหวตอาจมีชีวิตอยู่กับเราอีกไม่นาน หรือเราอาจมีชีวิตอยู่กับโหวตอีกไม่นาน ต้องใช้ให้คุ้ม การใช้โหวตให้คุ้มและเขียนบล็อกอย่างมีวินัยคือหนทางไปสู่การเขียนบล็อกให้ได้สายสะพาย ไม่ว่าจะตั้งใจให้ได้หรือไม่ก็ตาม มันจะมาเอง ขอบอก ไม่ต้องคิดทำอะไรให้เลยเถิดความพอดีนะ งานเขียน LITERATURE

Create Date : 04 เมษายน 2561
Last Update : 4 เมษายน 2561 22:28:26 น.		0 comments
Counter : 1881 Pageviews.
Share Tweet