อยากจะเขียนสปด.วันละนิดก็เกรงใจ คนตั้งโจทย์เจตนาดี๊ดี จะมาทำเค้าพังได้งัย นึกได้ดังนั้นแล้วก็ตั้งใจหาอะไรดีๆมาเขียน

"ทำตัวเอง" เนี่ยนะ จะเขียนอะไรดีน้อ... นึกถึงตอนเด็กๆ ชอบปีนป่ายไม่เบา พ่อก็ไม่ว่า ก็มีลูกคนเดียว อยากให้มันเป็นผู้ชายอยู่แล้ว ต้นมะม่วงพิมเสนมันหน้าบ้านเนี่ย ปีนซะเป็นมัน เพราะพอเก็บได้สักลูกแล้วก็ลงนั่งบนกิ่งนั่นแหละ ควักกระเป๋ากางเกงเอามีดพับออกมาปอกกิน กินเสร็จแล้วเก็บอีกสี่ห้าลูกเอาไว้หิ้วไปโรงเรียน เพื่อนอีกคนจะทำน้ำปลาหวานหรือกะปิหวานมารอ กิจกรรมนี้ต้องแอบไปกินกันหลังโรงเรียนไกลๆ กลัวครูแย่ง

แต่วันหนึ่ง เคราะห์หามยามไม่เฮง ปีนพลาด ตกแอ็กลงมาใต้ต้น แหกปากร้องลั่นจนพ่อลากตะพดออกไปดู นึกว่าโจรเข้าบ้าน 70 กว่าปีก่อนนั้น แถวซอยสวนพลู ทุ่งมหาเมฆ โดยรอบเป็นสวนหมากกับพลู บางบ้านเลี้ยงหมูด้วย บ้านเราจึงถือว่าโดดเดี่ยวมาก พอพ่อออกมาเห็นเราแอ้งแม้งอยู่ใต้ต้นมะม่วง แทนที่จะตกใจรีบมาช่วย เมินเสียเถอะ (คงมองดูแล้วว่าแขนขาไม่ได้หัก ยังแหกปากร้องได้ แปลว่าคอก็ไม่หักด้วย) ยังตะโกนกลับมาว่า ปีนขึ้นไปเอง ตกลงมาเอง เจ็บตัวเอง ร้องทำไม ทำตัวเองทั้งนั้น (น่านนนน เข้าโจทย์น้องต่อหล่อเสร็จได้แล้ว หมดภาระไป)

อ้าว (นี่เราตอบพ่อนะ) ร้องเองนะพ่อ ไม่ได้ให้พ่อร้องสักหน่อย 555 เกือบโดนตะพดซะเองอีกด้วย ดีว่า คุณแม่ออกมาปรามเสียก่อน เราเรียกคุณแม่ แต่เรียกพ่อเฉยๆ แบบว่า พ่อเลี้ยงเรามาเหมือนเกลอ

ตลอดชีวิตมาจนบัดนี้ เราจึงคุ้นเคยกับการทำเอง ถูกเอง ผิดเอง ดีบ้าง เสียบ้าง ผู้คนก็ชมบ้าง เฉยๆบ้าง ด่าบ้าง แล้วงัย มันไม่ได้ทำให้เรามีกินมากขึ้นหรือน้อยลง ดังนั้น ตราบใดที่เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน เราก็ไม่เดือดร้อนถ้าใครอยากมาเดือดร้อนกับเรื่องของเรา เนอะ เราว่านี่มันก็สัจธรรมอีกนะเออ

มีคนรู้จักกันคนหนึ่ง ไม่สนิทนัก แต่ก็โอภาปราศัยกันได้พอสมควร คงพอเข้าใจนะคะ เมื่อคนตรงกับคนตรงที่รู้ว่าขอบเขตของความยุติธรรมและมรรยาทอยู่ตรงไหนมาเจอกัน ก็เป็นธรรมดาที่ขวานจะผ่าซากได้ทุกวินาที โดยไม่มีใครบาดเจ็บ

วันหนึ่งนานมาแล้ว
นางถามเราว่า เธอมีบล็อกเหรอ ใครทำให้
เรา: ทำเอง
นาง: ทำทุกอย่างเองเลยเหรอ ขอดูมั่งสิ เราอยากมีบ้าง
เราก็เอาให้นางดู นางเปิดดูอยู่นานนะ อย่างสนใจมากด้วย แล้วก็เอ่ยวาจาว่า
นาง: สวยนะ น่าจะทำยากมาก แต่เราไม่เชื่อหรอกว่าทำเอง
เรา: แล้วงัย เราไม่ได้อยากให้ใครเชื่อ

แล้วเราก็จัดการปิดโน้ตบุ๊ก นางรีบมาคว้าโน้ตบุ๊กกลับไป บอกเราว่า

นาง: สอนเราทำหน่อยสิ
เรา: ไม่รู้ว่าจะสอนได้หรือเปล่านะ
นาง: นั่นงัย เธอทำไม่เป็น ถ้าทำเป็นต้องสอนได้
เรา: เออ นั่นมันเป็นความน่าจะเป็นนะ ความจริงน่ะ พวกไม่มีหัวทางนี้ มันสอนยาก
นาง: ว่าเราหัวขี้เลื่อยเหรอ หาเหตุไม่สอนน่ะสิ
เรา: ก็ไปหาหนทางเรียนเอาเองสิ อยู่ว่างๆเหมือนกันนี่ เราก็เรียนมาเองย่ะ

เป็นเรื่องยากสำหรับคนวัยเลย 70 บางคนที่จะมาเรียนทำบล็อก แม้จะใช้คอมเป็นและทำบล็อกง่ายๆแบบไม่มีวิชาการและลูกเล่นอะไรมากมาย เพราะเป็นวัยที่การเรียนรู้ใหม่ๆ เป็นไปได้ยากมาก และแม้จะเรียนได้บางเรื่อง ก็ใช่ว่าจะเรียนรู้ได้ทุกเรื่อง ต้องใช้ความพยายามมากกว่าคนวัยน้อยกว่าอย่างมาก แถมความอดทนก็เหลือน้อย

จึงต้อง "ทำตัวเอง" ให้ "ทำได้ด้วยตัวเอง" "อัตตาหิ อัตโนนาโถ" ค่ะ ตนของตนเป็นที่พึ่งแห่งตนเสมอไม่ว่าในวัยไหน อยากทำอะไรที่ไม่เกินกำลังกายก็ลงมือทำเลยค่ะ อย่าเอาแต่พูดว่า แก่แล้ว หัวไม่ไป เหอๆ ทำอะไรต้องเอาหัวไปบ้างน้อ อิอิ

อ้อ ลืมไป "นาง" คนนั้นก็หัวไม่ไปค่ะ หลังจากแนะนำการทำบล็อกกันไปสักพัก นางก็ยอมรับว่า ทำบล็อกไม่ไหว พูดกันตรงๆเลยก็คือใจไม่สู้เรื่องยากน่ะแหละ แต่ไปเฉิดฉายอยู่ในเฟซโน้น นางว่า มันง่ายกว่ากันเยอะเลย เรามามัวงมบล็อกอยู่หาอะไร เมื่อไรนางจะเข้าใจว้าาา ว่าเราก็งมหาความพอใจที่ทำ(ได้ด้วย)ตัวเองนี่แหละ

ป.ล.ต่อท้ายนิดหนึ่งนะคะ

ตะพาบครั้งนี้ไม่ใช่อัตชีวประวัติของจขบ.ค่ะ
มันแค่ความจริงอิงนิยาย เพียบพร้อมด้วย
การใส่สีตีไข่ สมควรแก่หมวดงานเขียน
ทุกประการ จงกรุณาอย่าโหวตไดอารี่
หรือ ขำขัน เลยน้าาา... สาธุจ้าาาา
LITERATURE