มาบ่น ๆ ค่ะ
คิดถึงจัง มีเรื่องราวหลายอย่างในชีวิต ช่วงนี้โควิตคงทำให้ชีวิตของใคร ๆ คนเปลี่ยน 90 % น่าจะแย่ลง ช่วงที่กักตัวกัน เราไปเยี่ยมบ้าบผู้ป่วย แล้วหกล้ม ข้อมือหักเลยต้องหยุดงาน ไป 2 เดือน ไม่ได้เจอผู้คนอยู่บ้านอย่างเดียว น้อง ๆ บอกว่า คนไข้หายไป 70 % เลยเชียว ตอนนี้กลับมาทำงานได้ 2เดือนแล้ว แต่ข้อมือยังมีปัญหาอยู่บ้าง แล้วเราก็ไม่ได้ออกกำลังเลย กินแล้วนอน คิดว่าไขมันในเส้นเลืือดคงจะพรุ่งขึ้น อาจจะโดนหมอประจำตัวเทศนาได้ในการพบเจอกันในครั้งต่อไป งานเยอะมาก เราเปลี่ยนงานใหม่แล้วย้ายมาอีกแผนกหนึ่ง มีแต่งานเอกสารและต้องออกพื้นทีตลอดแต่การเงินดีขึ้นเล็กน้อยใช้หนี้แล้วก็มีเหลือเก็บบ้าง ตอนนี้อยากขายคอนโดมากเลยเพราะรู้สึกว่ามันเป็นภาระของเรามาก ตอนนั้นอะไรดลใจให้ซื้อก็ไม่รู้ เชื่อคนง่ายด้วยแหละเราอ่ะ FB ก็ไม่ค่อยได้เล่น เบื่อ แต่ตอนนี้เรากลายเป็นสาววาย ไปแล้ว มีน้องมาอยู่ที่บ้านพักด้วยคนนึง น้องน่ารักมาก แต่เธอชอบผู้หญิง มาอยู่กับเราได้ 2 เดือน แฟนทอมไปมีคนใหม่เฉยเลย ก็ปลอบกันไป 2 คนพี่น้อง แป็บเดียว มีนมาจีบพากันมาไหว้ เราเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ ก็ดูรักกันดี อิจฉาไหม ไม่เลยเราก็มีความสุขไปด้วย เราก็มีคนที่คุยด้วยนะ แต่งานเค้ายุ่งมาก ๆ ยุ่งจริง ๆ ที่เราเห็นเราก็เลยรอให้เค้ายุ่งแล้วค่อยไปคุยกับเค้าใหม่ เราดูซีรีย์วาย อ่ายหนังสือ วนไป เออ มีคนต่างชาติเข้ามาคุยเยอะเลย แต่เรารำคาญเพราะเขียนภาษาอังอังไม่เป็น แบบว่า my English not very well
ก็บล็อก ๆ กันไป
มืดแล้วกลับบ้านดีกว่า คิดถึงทุกคนนะคะ
ยินดีต้อนรับกลับมาครับ