ถนนสายนี้มีตะพาบ
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือผู้หญิงที่ผมเคยรักมากในอดีต
เราเคยอยู่กันเป็นครอบครัว แล้ว 2 ปีมาแล้วที่เธอหนีหายไปกับผู้ชายคนนึง ผมตามหาจนแทบพลิกแผ่นดิน ก็ไม่พบเธอ
ไม่ว่าผมจะเดินไปไหน จะได้ยิน เสียงซุบซิบ นินทาจากชาวบ้านตลอด
ผมเสียใจอยู่นาน จากรักมาก กลายเป็นแค้นมาก จนเป็นเกลียดมาก
จำฝังใจไม่เคยลืม

เมื่อสองวันก่อนผมได้รับโทรศัพท์ให้มาที่โรงพยาบาลนี้ มีคน คนนึงรอผมอยู่ อยากพบผมมาก ผมอยากรู้ว่าใคร ผมจึงมา และพบเธอ

เธอไม่เหมือนในอดีตเลย เธอผอมมากเหลือแต่กระดูก ทรุดโทรมลงไปมาก ริมฝีปากแห้งแตก ไม่เหลือความอวบอิ่มเหมือนก่อน ผมที่เคยดำขลับกลับแห้งเหมือนฟางข้าว ผิวหนังล้วนเต็มไปด้วยรอยแผล ดำคล้ำ
ดวงตาที่เคยสดใสดูแห้งผาก ไม่มีประกายเจิดจ้าเหมือนก่อน เธอนอนจมอยู่บนเตียง ไม่มีแม้แรงที่จะพูด มีหน้ากากให้ออกซิเจนครอบอยู่ และมีสายให้น้ำเกลือ ที่แขนทั้งสองข้าง

เธอบอกผมด้วยเสียงแผ่วเบาว่า ดีใจที่ผมมาพบเธอ เธอมีเรื่องที่จะบอกผม และอยากบอกด้วยตัวเอง
เธอบอกว่า ตอนนั้นที่อยู่กลับผมนั้น เธอไม่เคยรักผมเลย แต่เห็นว่าผมคงช่วยให้เธอได้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ระหว่างที่อยู่กับผมนั้น เธอแอบมีผู้ชายหลายคน จนคนสุดท้าย เธอรักเค้ามากจึงหนีไปอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้เค้าไปแล้ว

พี่...หนูขอโทษที่ทำไม่ดีกับพี่ไว้มาก..ตอนนี้หนูกำลังจะตาย
หนูติดเชื้อเอดส์ หมอบอกว่าหนูน่าจะติดมานานแล้ว
หนูเริ่มป่วยมา ปีกว่า ๆแล้ว ทุกคนทิ้งหนูไปหมดเลย

หนูคิดถึงพี่มาก... เพราะหนูทำบาปกับพี่ไว้เยอะ หมอบอกหนูุให้บอกพี่ด้วย ให้พี่มาตรวจเลือดพี่อาจจะติดเชื้อจากหนู
เธอหยุดพูด หายใจแรงๆ อีกพักใหญ่

พี่หนูขอโทษจริง ๆ พร้อมกับพยายามยกมือไหว้ผม ด้วยความลำบาก
พี่อโสิกรรมให้หนูได้ไหม ถ้าพี่ติดเชื้อจากหนู...เธอพูดจบก็หายใจแรงอีก ไออยู่พักใหญ่

ผมอึ้งพูดอะไรไม่ออก ผมจะทำอย่างไรดี ยกโทษ อโหสิกรรมเหรอ
ถ้าผมต้องติดเชื้อล่ะ หน้าที่การงานของผมล่ะ ผมได้แต่มองเธอ
ถ้าต่อไปผมต้องกลายเป็นแบบนี้ ผมสับสนไปหมด เธอมองหน้าผมด้วยสายตาวิงวอน ร้องขอ และร้องไห้

ผมเกลียดเธอมาตลอด.....แต่ตอนนี้ กลับไม่รู้สึกอะไรเลย มันว่างเปล่าไปหมด ได้แต่บอกว่าเธอว่าอย่าคิดมากเลย แต่ตัวผมนี่สิ

ผมออกมาคุยกับหมอที่เป็นคนดูแลเธอ หมอบอกว่าเธอติดเชื้อที่ปอดรุนแรงมาก และไม่มารักษาตั้งแต่แรก คงไม่มีใครพามา กว่าจะมามันไม่ทันแล้ว และคงอยู่ได้อีกไม่นาน

ผมเข้าไปดูเธออีกครั้ง เธอกำลังหลับยังมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่
ผมยืนมองเธออยู่นาน
และสุดท้าย ผมถอนหายใจยาวอย่างปลงตก และบอกเธอว่า
ผมอโสิกรรมให้แล้วนะ อย่างน้อย ๆ เธอก็ไม่ได้ยิน ให้ทรมานใจบ้างก็ดีเหมือนกัน

ผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา ทำกับผมไว้เจ็บขนาดนี้แล้ว

ส่วนตัวผมเดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับภาวนาว่า
อย่าเป็นอะไรเลยนะเรา สงสารผมบ้างเถอะครับ...พระเจ้า


เรื่องนี้เขียนตามโครงการของคุณก๋า โจทย์ค่อนข้างหิน ขอใช้เรื่องที่ตัวเองถนัด แต่คิดโครงเรื่องเองค่ะ ยังไง ใครมาอ่านก็ช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ









Create Date : 26 กรกฎาคม 2553
Last Update : 26 กรกฎาคม 2553 18:11:34 น.
Counter : 810 Pageviews.

16 comments
  
เดี๋ยวแวะมาอ่านอีกที ตอนดึกๆครับ

ขอเอาที่อยู่ไปทำลิงก์ก่อนเน้อ

ขอบคุณครับ
โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:40:55 น.
  
เขียนได้ดีจังครับ ถ้าบอกเขียนครั้งแรก ผมไม่เชื่อเลยหละ

อโหสิกรรม พอเห็นคนอยู่ตรงหน้าแม้จะเกลียดชัง แต่พอรู้ว่าเขาจะตายแล้ว ความโกรธเกลียดคงเจือจางลงนะครับ
โดย: กลิ่นดอย วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:08:18 น.
  
5555+ ตามมาอ่านงาน
คุณก็ยังมีกิเลสอยู่ แต่ตัดได้เพราะ..ปลง
แต่ถ้าชีวิตคนจริงๆเป็นแบบนี้ คงจะปลงยาก
โดย: คล้ายดาว วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:36:59 น.
  
สวัสดีตอนค่ำค่ะ

แวะมาอ่านงานตะพาบ..เขียนได้ดีมากเลยนะคะ
ขนาดเขียนเป็นครั้งแรกนะคะเนี่ย
โดย: nootikky วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:10:04 น.
  
แวะมาอ่านตะพาบค่ะ

เขียนได้ดีแล้วค่ะ แม่ซองเองก็เพิ่งเข้ามาหัดเขียนยังต้องมีคนแนะนำตลอด และชอบมากเวลามีคนวิจารณ์เรื่องที่เราเขียน โดยเฉพาะลุงแว่นไม่เคยพลาดที่จะเชิญท่านมาวิจารณ์ค่ะ จะได้เป็นบทเรียนครั้งต่อๆไปค่ะ

โดย: ซองขาวเบอร์ 9 วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:44:12 น.
  
เขียนได้สั้น กระชับ
แต่ก็เห็นภาพเลยนะครับ

โดย: กะว่าก๋า วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:07:31 น.
  


เป็นงานที่เขียนได้ชัดเจนค่ะ
อ่านแล้ว ลื่นไหล ตรงๆ ดีค่ะ

โดย: พธู วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:15:34 น.
  
สวัสดีค่ะ แวะมาอ่านงานตะพาบค่ะ
เขียนได้ดีค่ะมีปมทิ้งไว้ให้คิดอีกว่า เขาจะติดเชื้อไหมนะ??

โดย: ท่านหญิงน่าเกลียด วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:16:33 น.
  
ตามมาอ่านแล้วนะคะ
สุดยอดเลยค่ะ ทุกตัวอักษรหนี่ฯ คิดภาพตามเลยค่ะ
โดย: แพรวขวัญ วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:36:38 น.
  
สวัสดีครับ

การให้อภัย ก็ต้องทำใจซักพักนะครับ

เขียนได้ลื่นดีครับ

ดราม่าสมจริง

ฮาดีนิ นรานํ โวตนํ ชนใดผู้เห็นว่าฮาดี จงโหวต กดเลยจ๊ะ...


ลิ้งก์อะไรนะ?

ลองกดดูหน่อย

ฮ่าๆ

แป่วๆๆ

โดย: มนุษย์ต่างดาว..ผมยาว..ปากหวาน... (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:1:50:09 น.
  
เขียนเ้ก่งจังครับ.... ทำเป็นเรื่องสั้นได้เลยนะเนี่ย



อรุณสวัสดิ์ครับ ^^
โดย: พระจันทร์ของคุณ (Great_opal ) วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:5:07:31 น.
  
สวัสดียามเช้าครับ

ถ้าเขียนเรื่องสั้นเป็นครั้งแรก
ก็ต้องบอกว่าเขียนได้ดีมากเลยครับ






โดย: กะว่าก๋า วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:5:53:01 น.
  
โอย..มันรันทด

โดย: ไกลเกินใจสายเกินแก้ วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:38:27 น.
  
ขอบพระคุณ ที่ไปจิ้มให้ครับ

จิ้มวันละครั้ง คะแนนพุ่งดั่งดาวพระเคาะห์เชียว

ฮาดีนิ นรานํ โวตนํ ชนใดผู้เห็นว่าฮาดี จงโหวต กดเลยจ๊ะ...
โดย: มนุษย์ต่างดาว..ผมยาว..ปากหวาน... (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:54:19 น.
  
เป็นสิ่งที่ผมคิดอยู่ตลอดเวลาเลยครับ
ยิ่งผมแก่ตัวลงไปเท่าไหร่
คนรอบตัวผมก็ค่อยๆจากไปเรื่อยๆ
เหมือนตีวงแคบมาเรื่อยๆ
สักวันหนึ่งก็มาถึงตัวเรา

ผมก็อยากให้การจากลาเป็นไปโยเรียงลำดับนะครับ
คนแก่ คนหนุ่ม และก็เด็ก....

แต่ใครจะรู้ได้ว่าอะไรจะเกิดกับชีวิตของเรา

ก็คงต้องใช้ชีวิตโดยไม่ประมาทเท่านั้นเองครับ

โดย: กะว่าก๋า วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:14:27:50 น.
  
เขียนดีค่ะ...อ่านแล้วคิดภาพตามเลย
โดย: หมีพูห์บลูเบอร์รี่ วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:20:59 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

magic-women
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



กรกฏาคม 2553

 
 
 
 
1
2
3
4
6
8
9
10
11
12
14
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
28
29
30
31
 
26 กรกฏาคม 2553
All Blog
MY VIP Friend