หลังจากสงกรานต์เราป่วยอยู่หลายวัน  ลางานไป 3 วัน เสาร์ อาทิตย์อีก คงจะเป็นเพราะเราอดนอน ก็ญาติ ๆ เราคุยกันเสียงดังมาก ตลอดคืน เรารีบนอนเร็วแล้วนะแต่ก็นอนไม่ค่อยจะหลับหลับ ๆ ตื่น ๆ ตลอด  อีกวันเลยไม่ไหว

กลับมา ต้องดูแม่อีกเพราะคนดูแลไม่กลับมาเสียที ว่าจะเปลี่ยนคนใหม่แล้ว

แม่เราแอบบ่นหลายหน  สงสารแม่เราจัง เดินก็ไม่ไหว คงจะไม่หายแล้วละ 

เค้าค่อยไม่ยอมเดินด้วย บ่นเหนื่อยบ้าง ปวดขาบ้าง เรากับแม่เราพอ ๆ กัน 

ขี้โรคทั้งคู่ แต่แม่เราน่าสงสารกว่าเพราะท่านทำงานหนักมาตั้งแต่สาว ๆ 

 เราซะอีกงานไม่หนักแต่ขี้เกียจ  

เราไม่อยากให้แม่่ต้องเดินไม่ได้ พยายามเคี่ยวเข็ญก็กลายเป็นว่าเราบ่น เราว่า เราไม่อยากให้อยู่ด้วย ซึ่งจริง ๆ แล้วเรานี่แหล่ะเป็นคนเดียวที่เค้าจะอยู่ด้วยได้มากที่สุด เพราะเค้ากับใครมาหลายคนแล้ว สุดท้ายก็มาลงที่เรานี่แหล่ะ  2 รอบแล้ว 

รอบนี้คงอยู่ที่นี้ตลอดไปนะแหละ แล้วแต่ว่าใครจะตายก่อนกัน

เมื่อวานนี้น้องชายเรามาเยี่ยม แม่เราบอกว่า ไปขอพระอินทร์ไว้แล้ว ว่าจะอยู่ถึง 111 ปี พระอินทร์ก็ยอมเสียด้วย  เราบอกว่า เราคงอยู่ไม่ถึงหรอก ให้แม่ทำบุญไปให้เราด้วย น้องชายเราก็บอกว่า เลี้ยงลูกให้มันไหวมั้ย ฝากลูกด้วย  แล้วเราก็มองหน้ากัน แบบว่าเรา 2 คนนี่เลวจริง ๆ  เอาแม่มาเล่น ทะลึ่ง

วันนี้ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ต้องมาทำงานแล้ว เดินไปเดินมาดูแม่ หาข้าว อาบน้ำ ลำบากตรงอาบน้ำนี่แหละเพราะว่า แม่เราตัวใหญ่ กว่าจะอาบเสร็จ เหนื่อยจริง ๆ

ขอบอก ตอนแม่เลี้ยงเราก็คงเหนื่อยอย่างนี้เหมือนกันแหล่ะเนอะั