ตอนที่แล้ว จขบ.พาไปเที่ยว "เมืองจำลองมาดูโรดัม" กันมาแล้ว หลังจากวิ่งมาราธอนมาขึ้นรถได้พวกเราก็เดินทางกันต่อไปยังจุดหมายต่อไปนั่นคือ "ศาลโลก" มากรุงเฮกทั้งที่ต้องมาเก็บภาพศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ (World Count) ซึ่งตั้งอยู่ที่วังสันติบริจาคโดยเศรษฐีชาวอเมริกันชื่อว่า แอนดรูว์ คาร์เนกิ อย่าถามว่าคนบริจากรวยไหม ไม่รวยหรอกมั้งเนี่ยสร้างได้ใหญ่โตมโหฬารมากอ่ะ  

งานนี้เรียกว่าเกาะขอบประตูถ่ายกันเลยทีเดียวแต่ละคนก็พยายามหามุมถ่ายกันสุดฤทธิ์ แล้วเสียงสัญญานจากพี่ไกด์ดังขึ้น "หมดเวลาขึ้นรถถถถ" ได้เวลามาราธอนกันอีกแล้ว จขบ.เนี่ยรั้งท้ายตลอดสงสัยช้านขาสั้นวิ่งไม่ทันเพื่อนอ่ะคะ จากนั้นก็เดินทางกันต่อซิตี้ทัวร์กรุงเฮก

ที่นี่เป็นเมืองที่สะอาดเรียบร้อยมาก ถนนรถยนต์ จักรยาน รถรางแบ่งกันชัดเจน ตอนแรก จขบ.ก็สงสัยอ้าวที่นี่ไม่มีรถไฟฟ้าเรอะ เห็นเอเชียสร้างกันโครมๆ ไมยุโรปกับใช้รถรางหว่า พอได้มาเห็นของจริงคนที่นี่ใช้จักรยานกันเยอะมาก คือผู้คนดูแข็งแรงอ่ะดูอย่างคุณย่าท่านนี้สิคะ 

เห็นอายุเยอะขนาดนี้ปั่นจักรยานได้เร็วมาก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมประชากรสูงวัยของที่นี่จึงแข็งแรง

ส่วนสาวๆ ที่นี่ก็ขาสวยจังน่าจะเพราะปั่นจักรยานเนี่ยแหละ ทำให้มีแรงบันดาลใจกลับเมืองไทยชั้นจะปั่นจักรยาน (จะทันไหม)

จากตัวเมืองกรุงเฮกพวกเราเดินทางต่อไปยังชายทะเลล่ะ บอกตรงๆ ว่า จขบ. เนี่ยไม่รู้ชื่อสถานที่ด้วยซ้ำเนี่ยเป็นสิ่งหนึ่งที่ จขบ.ไม่ค่อยชอบเดินทางกับทัวร์เนื่องจากความสบายไงสบายเลยไม่หาข้อมูล ไม่ได้ศึกษาเส้นทาง แม้กระทั่งสถานที่ที่จะไปเป็นเหตุให้ชอบเดินทางแบบ Backpacker มากกว่าตื่นเต้นลุ้นระลึกตลอดเวลา แต่เชื่อไหมว่าทุกทริปเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่ามากกว่าการมาเที่ยวเฉยๆ เอาล่ะกลับไปสู่โลกแห่งการมาทัวร์กันดีกว่า 

พี่ไกด์ให้พวกเราเดินตามกันไป โอ้ว.. สายตาเจ้นี่เรดาร์สั่นกริ๊งๆ ผู้ชายเมืองนี้หล่อจริงไรจริงอ่ะ ตาเจ้นี่ไม่ต้องมองทางกันเลยทีเดียวในใจนึกถึงกระสอบปุ๋ยมีสักใบให้ช้านครอบกลับบ้านสักคนไหม และสุดท้ายเจ้ก็มาช้าประจำ เหอๆ เค้ารวมกลุ่มอธิบายกำหนดการกันแล้วเหอะ เคยฟังทันไหม คริคริ "ไม่ทันอ่ะ" ดังนั้นเจ้จึงไม่มีข้อมูลมาอธิบายเพื่อนๆ อ่ะคะ 

สำหรับที่นี่เจ๊โกกี๊ไฮโซโบว์ใหญ่ (พี่ไกด์ทริปนี้พวกเราตั้งเป็นฉายานาง) บอกว่าให้เวลาหนึ่งชั่วโมงเสรีเลยจ้า เอ่อเสรีซ้ายขวามีแต่ทะเลเอาไปปล่อยตามห้างยังดีกว่าม๊ะ ทำไงได้ทะเลก็ทะเลวะไปไหนล่ะกะว่าจะเดินขึ้นเขาไปถ่ายรูปกับวิวเวิ้งน้ำของทะเลแห่งนี้ เอ่อเดินวนจะรอบเขาแระทางขึ้นอยู่ไหนฟ่ะหามิเจอ แต่มีป้ายปักอยู่หนึ่งอันพวกเราก็ไม่กล้าที่จะข้ามรั้วเข้าไป คือดูแล้วจะขึ้นไปถ่ายได้เนี่ยต้องลุยรั้วนี่ขึ้นไป ปัญหาคือ "ป้าย" ที่ปักไว้เนี่ยมันเขียนว่าอะไรฟ่ะ ไอ้เราก็เกรงว่าจะเป็นป้ายติดไว้เหมือนเมืองไทยอ่ะ "ห้ามขึ้นฝ่าฝืนปรับไรงี้" เลยไม่เสี่ยงขึ้นไปดีกว่าโดนจับมาละซวยเลย 

พวกเราก็เลยได้วิวทุ่งหญ้าพลิ้วไหวมาแทน จากนั้นก็เดินไปยังชายหาดอีกครั้ง แดดงี้เปรี้ยงเลยอ่ะเห็นแบบนี้ไม่ร้อนเลยค๊า

อากาศก็ประมาณอยู่ในห้องแอร์สัก 20 องศา ร้อนต้องใส่เสื้อหนาวลมเย็นมาก วิวดีผู้ชายหล่อเพลินประหนึ่งว่าเดินช็อปปิ้ง

ทำไมทะเลน้ำขุ่นๆ ฟองงี้ลอยฟอดเลยแล้วแบบนี้ใครจะกล้าลงไปเล่นน้ำฟ่ะ มิน่าละฝรั่งถึงชอบทะเลไทย ทะเลบ้านเรางามงดกว่าเยอะ

รูปนี้ให้เครดิตตากล้องเทพประจำออฟฟิตถ่ายให้ขอบพระคุณค๊า

เอาล่ะได้เวลากลับไปยังจุดรวมพลกันแล้ว พวกเรามีนัดทานอาหารกันที่ภัตตาคาร Wang Hal เดินเหนื่อยๆ มากะลังหิวเลย

โต๊ะเราก็เต็มไปด้วยประชากรหนุ่มสาวเรียกว่ากลุ่มประชากรวัยกำลังกินนอน อาหารเมนูแระเสริฟ์ด้วยน้ำพริกของเจ๊โกกี๊ที่นำมาจากประเทศไทย ต่อด้วยน้ำซุปมะเขือเทศกับไข่ และไข่เจียว ไก่ทอด คือด้วยความที่กำลังหิวอิช้านถึงกับถ่ายรูปไม่ทันเลยทีเดียว 

แต่ประทับใจเมนูสุดท้ายมากมันคืออัลไลชิ้นส่วนใดของหมูเขี่ยไปเขี่ยมากมันคืออะไรว้า "กีบหมู" หรือเรียกง่ายๆ ว่าตรีนหมูนั่นเอง คุณพระคุณเจ้ากินยังไงเห็นแล้วช็อคทั้งวง บ้านอิช้านคุณนายแม่ก็ไม่เคยเสริฟ์ตรีนหมูแบบนี้นะ เอ่อ นี่มาทัวร์กินอาหารอย่างนี้บอกตรงๆ พี่มึนตืบเลยค๊า เป็นเมนูเดียวที่ทุกคนเกี่ยงกัน "กินเลย" คิดแล้วก็ขำอ่ะ ขนาดน้องคนหนึ่งในกลุ่มที่กินทุกอย่างที่ขวางหน้ายังถอยเลยจ้า คิดแล้วก็ขำดีอ่ะยุโรปได้กินกีบหมูเป็นด้วยอ่ะ

หลังจากทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยก็ได้เวลาเดินทางกันต่อไปยังที่พักระหว่างทาง จขบ.แอบสังเกตุทำไมเมืองนี้เหมือนเมืองหยุดเวลาอ่ะ คือเหมือนเวลาเดินช้ามากที่นี่แดดงี้เปรี้ยงเลยแต่จะทุ่มหนึ่งแล้ว คนก็ไม่ค่อยมีถนนหนทางงี้โล่งเชียว พอถึงที่พักบริเวณรอบข้างนี่เงียบกริบมิน่าล่ะเค้าบอกว่ามายุโรปต้องปรับตัวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เอาล่ะตอนหน้าจะมารีวิวเรื่องโรงแรมที่พักของทัวร์ทริปนี้กันค่ะ ติดตามกันต่อตอนหน้านะคะ