ความเดิมจากตอนที่แล้ว ตามหาบุ่นยอ พวกเราเดินย้อนกลับมาทางเดิมจุดหมายต่อไปคือเพื่อจะไปดูโชว์ แต่ระหว่างถ่ายก็เดินถ่ายรูปลัลล้าตามประสาคนบ้ากล้อง จขบ.ว่าที่นี่ถ่ายรูปได้สวยดีนะ ฉากหลังเก่าๆ ทำให้ได้รูปเก๋ๆ ดีนะ วันนี้เป็นวันทำงานนักท่องเที่ยวเลยไม่ค่อยมีจึงทำให้วันนี้ชิวมากอ่ะ ถนนงี้โล่งเชียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พวกเราก็เดินกันไปถ่ายรูปบ้าบอกันไปจนมาศาลเจ้าแห่งหนึ่ง ก็เลยเดินเข้าไปดูด้านใน ไม่คิดเลยว่าที่นี่จะเป็นแหล่งโอท็อปโคมไฟ เล่นทำกันในศาลเจ้าเลยทีเดียว พวกเราเดินเข้าไปยืนดูเค้าทำอยู่สักพัก ดูเหมือนจะทำง่ายนะแต่ขอบอกว่าไม่ง่ายอย่างที่คิดล่ะ เรื่องงานปราณีตเนี่ย จขบ. ขอผ่านไม่ถนัดเอาเสียจริงๆ ไปดีกว่าได้เวลาไปดูโชว์กันแล้ววว

จุดหมายต่อไป "Hoi An Artcraft Manufacturing Workshop" ค่ะ พวกเราเดินมาถึงก็เจอนักท่องเที่ยวมารอดูการแสดงกันหนาตาเชียว เอาล่ะไปจับจองพื้นที่กันดีกว่า งานนี้ขอแถวหน้าเลยเหอะ จะได้เห็นชัดๆ ไม่มีใครบัง และที่นี่ก็เป็นสถานที่สุดท้ายที่เราเก็บโควต้าตั๋วมาชมค่ะ

การแสดงเริ่มขึ้นโดยมีพิธีกรกล่าวนำการแสดงในแต่ละชุดการแสดงเริ่มขึ้นโดยมีพิธีกรกล่าวนำการแสดงในแต่ละชุด ว่าแต่คนที่ติดตามรีวิวมาตลอดอาจจะคุ้นๆ เนอะกับการแสดงที่เห็น ถูกต้องแล้วค่ะ โชว์ชุดเดียวกันกับริมน้ำตอนกลางคืนเลยค่ะ คราวนี้มีเพิ่มชุดรำไหมาด้วยในรูปแบบจัดเต็ม และมันเก๋ตรงที่ใส่ทิปนี่แหละยังเป็นโคมไฟเลยอ่ะ การแสดงใช้เวลาประมาณ 30 นาที ใครถ้าพลาดการแสดงในตอนกลางคืน ตอนเช้าก็มาเก็บตกดูได้ที่นี่ค่ะ จากนั้นพวกเราก็เดินเข้าไปด้านในก็จะพบกับร้านขายของที่ระลึกหลากหลายดีค่ะ

พวกเราได้แต่เดินชมอย่างเดียว แล้วก็เดินออกมาจุดหมายต่อไป เนื่องจากวันนี้เราต้องยิงยาวกลับฮานอย ดังนั้นต้องหาเสบียงไว้สำหรับรองท้อง หลังจากที่ปรึกษากันก็ลงความเห็นว่า ไปซื้อขนมปังและเค้กที่ร้านเมื่อคืนดีกว่า เลยได้ครัวซองราคา 12,000 ด่อง และเค้กชีสช็อคโกแล็ต 42,000 ด่อง เดินไปทานไปเลยอ่ะ อร่อยจริงๆ จากนั้นก็เร่งฝีเท้าเพื่อไปยังจุดหมายต่อไปนั่นคือไปซื้อกระเป๋า North Face เค้าบอกว่าที่นี่ราคาถูกมาก ก็เลยสอยมาสองใบตกใบละ 280 บาท ก็ถือว่าถูกอ่ะนะ เพื่อเอาไว้ขนของอ่ะ

แล้วก็รีบจ้ำกลับมาที่โรงแรมตอนนี้ก็เที่ยงพอดี กะว่าจะมาอาบน้ำเสียหน่อยแต่เจ้าของโรงแรมไม่ยอม เพื่อนใหม่เราก็เจรจาต่อรองแต่ก็ไม่เป็นผล งานนี้อบแห้งยาวไปถึงฮานอยกันเลยทีเดียว พอเก็บของเสร็จก็เช็คเอ้าท์ค่าโรงแรมที่พวกเราพัก 14 US$ แล้วก็เดินไปซื้อตั๋วที่ Thesin พวกเราตัดสินใจซื้อตั๋วล่วงหน้าไว้ก่อนจากเว้ไปฮานอย เพื่อที่ว่าหากรถจากฮอยอันไปช้า เค้าจะได้รอพวกเรา ราคาตั๋ว 900,000 ด่อง พวกเราก็ควักเงินจ่ายตังค์ งานเข้าอีกแล้วครับพี่น้อง .. ตังค์ไม่พอ คือมี US ก็ไม่พอ ด่องก็ไม่พอ ทำไงดีฟ่ะบาทไทยเค้าก็ไม่รับ โชคดีที่ จขบ. หันไปเห็นเครื่องรูดบัตรเครดิต .. เหอๆ ทางออกตรูเจอแระ ก็เลยจ่ายเป็นบัตรเครดิต เค้าขอชารต์ 2.7% ก็ราวๆ 47,000 ด่อง เอาวะเวย์นี้เก็บเงินที่มีไว้ดีกว่าจะได้ไม่ต้องไปหาแลกอีก แล้วพวกเราก็เดินกลับมาหน้าโรงแรม หิวอ่ะ..

ตอนแรกตั้งใจจะมาทานอะไรสักอย่างอ่ะหน้าตาเหมือนก๊วยจั๊บบ้านเราอ่ะ แต่ว่าเค้าขายดีมากหมดแล้ว เอาไงดีก็เดินดูหลายร้านจนเลือกร้านนี้เพราะมันหน้าตาแปลกๆ สั่งตามที่เห็นเลย จานแรกมันชื่อ "ลำจ้าว" อารมณ์เหมือนส้มตำบ้านเราอ่ะ มีมะละกอดิบ ใส้ ตับ เครื่องในหมู ราดด้วยน้ำจิ้มรสชาติไม่สามารถบรรยายได้จริงๆ แต่ที่งงตรงที่คนที่นี่เค้ากินกะข้าวต้มเหอะ ราคาชามละ 26,000 ด่อง ข้าวต้มสองชาม 7,000 ด่อง พอทานกันเสร็จรถของ The Sin ก็มาจอดพอดี รถก็พากลับไป TheSin เพื่อรับนักท่องเที่ยวเพิ่ม แล้วก็พาพวกเราไปยังจุดจอดรถบัสใหญ่

รถ TheSin พาพวกเรามา Drop ไว้ที่นี่ ก็นั่งรอรถไม่นานรถก็มาเรียกว่าตรงเวลามากๆ ออกจากฮอยอันราวๆ บ่ายโมงครึ่ง รอบกลับเค้า Fix ที่นั่งด้วยล่ะ เนื่องจากขากลับคนเยอะวันนี้เต็มรถบัสใหญ่เลยล่ะ พวกเรามาถึงดานังตอนบ่ายสอง จากนั้นรถก็แวะพักเหมือนตอนขามาแต่คนละที่กัน เป็นรีสอร์ทและร้านขายของที่ระลึกใหญ่มาก

ที่นี่แวะเกือบชั่วโมงเหอะ จากนั้นก็ออกเดินทางกันต่อ ตอนนี้หลับตลอดทางเลยอ่ะ ทริปนี้เหนื่อยเหมือนกันเพราะเวลาจำกัด ใครที่จะมาก็ต้องคำนวนดีๆ นะคะ ขนาด จขบ. เลือกเทศกาลสงกรานต์หยุดยาวแล้วนะเนี่ย เวลายังไม่พอเลย พวกเรามาถึง TheSin ที่เว้ราวๆ 17.00 น. พอรถจอดก็อารมณ์เดิมเลยมีคนเข้ามาถามว่าไปไหนเพียบ แต่มีคนหนึ่งให้ข้อเสนอพวกเรามาน่าสนใจ ก็คือมีรถรับส่งไปดูโรงแรมก่อน ห้องพักคืนละ 12 US$ เองเอาวะไปดูก่อนล่ะกัน ก็เลยลงชื่อไว้

พอรับของลงจากรถเสร็จก็ขนไปกองไว้หน้า TheSin เพื่อรอรถที่จะไปฮานอย ขอบอกว่าตอนนี้พะรุงพะรังมากอ่ะ ไหนจะเป๋ซื้อมา 3 ใบ หมวกเวียตนาม 4 ใบ โคมไฟคนละอัน เป้ส่วนตัวคนละใบอีก จัดเต็มอ่ะ ถึงไม่อยากซื้อเพิ่มแล้วอ่ะ และที่นี่เองพวกเราต้องแยกกับเพื่อนใหม่ของเราแล้วล่ะ เพราะเค้ากับทางมุกดาหารก็เลยต้องนอนเว้อีกหนึ่งคืน พอลงรถเพื่อนใหม่เราเค้าก็มีเพื่อนเป็นชาวเวียตนามมารับไปแหละ ส่วนพวกเราก็รอรถต่อไป ระหว่างที่ยืนรถก็มีร้านขายของเข็นมาจอด ขอบอกว่าหน้า จขบ. เลย แล้วหอมมากอ่ะ หันมองหน้าเพื่อนสักอันไหมล่ะ

พวกเราเลยซื้อมาแบ่งกันกิน ไม่แบ่งไม่ไหวอ่ะอันใหญ่เกิ๊น เจ้านี้อันละ 10,000 ด่อง (เมื่อยงัน) ตอนนี้ต้องเริ่มดูภาษาเวียตนามจากคัมภีร์ที่เตรียมไปบ้างล่ะ ตอนอยู่ฮอยอันไม่ได้ใช้เลยเหอะ เพราะเพื่อนใหม่เราสปีคให้เสร็จสรรพ ตอนนี้ต้องกลับมาลุยกันเองอีกแระ หลังจากสบายมาสองวัน อิอิ .. พอทานกันเสร็จรถก็มาถึงพอดี แหม.. ชอบจริงๆ สลิปปิ้งบัสเค้าเนี่ย แต่รอบนี้คนเยอะเปลี่ยนที่นั่งไม่ได้ พวกเราได้นั่งข้างบน โอ้.. เชื่อเหอะว่านั่งข้างล่างสบายกว่าเยอะ ข้างบนมันเสียวเว้ยยย ..

หันไปเห็นคุณเพื่อนแอบเหนื่อยๆ รถวิ่งไปแป๊บเดียวหลับแระ นานๆ จะเห็นลุคนี้ (แอบเผาเล็กน้อย) จากนั้นก็หลับยาวกันเลย รถเบรกทีก็ตื่นทีมันไม่นิ่มเหมือนอยู่ข้างล่างอ่ะ แต่ดีที่เค้าวิ่งช้าๆ ไม่เร็วมากเหมือนบัสบ้านเรา แล้วก็มาแวะจุดเดิมเล้ย .. เฝอ 260,000 ของพวกเรา (ใครที่ติดตามอ่านคงจำกันได้โดนฟันหัวแบะเลย) คราวนี้ฉลาดแล้วไงไม่ลงเว้ย ที่ฮากว่านั้นไม่ลงกันเยอะมาก จนเด็กคุมรถต้องมาไล่ลง พวกเรารู้แนวแล้วนิ ก็เลยลงมาเข้าห้องน้ำแล้วก็ยืนรอรถเปิดประตูอยู่ด้านนอก .. ถึงตรูจะมึนๆ น่ะก็หลอกตรูได้ครั้งเดียวแหละ เหอๆๆ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ

ร้านนี้แหละเฝอ 260,000 ของ จขบ.