จากตอนที่แล้วพวกเรานั่ง Sleeping Bus มาถึงเว้ สำหรับตอนนี้ก็ได้เวลาตะลุยทัวร์เว้กันแล้ว และพวกเราก็กลายเป็นเด็กแว๊นไปโดยปริยาย เพราะพวกเราซื้อซิตี้ทัวร์ไว้ ไม่ซื้อให้เดินก็ไม่ไหวนะคะ แต่ละที่ไกลเอาเรื่องเลยอ่ะ จะขี่มอเตอร์ไซค์เองก็กลัวไปไม่พ้นปากซอย ก็นะมอเตอร์ไซค์ที่นี่เค้าสุดๆ ไม่รู้จะขับทางซ้ายทางขวาดีมันเยอะไปหมดอ่ะ

สำหรับสถานที่ท่องเที่ยวแรกที่พวกเราไปนั่นก็คือ สุสานจักรพรรดิ์ Tu Duc เป็นที่ที่ไกลที่สุด ระหว่างทางก็ผ่านเมืองออกไปก่อนก็ถือว่านั่งรถชมเมือง ไกด์พาพวกเราเลาะไปตามถนนเลียบแม่น้ำหอม ป่ะ บรรยากาศนี่สุดๆ ร้อนสุดๆ อิอิ

ระหว่างทางที่ขับรถผ่านแอบสังเกตุเห็น ที่นี่เค้ามีจัดแสดงภาพวาดข้างถนนด้วยอ่ะ เก๋.. เชียวอ่ะ ตั้งแต่เราเดินในฮานอยมาเว้เนี่ย รู้สึกว่าประเทศนี้เค้ามีจิตรกรเยอะดีนะ แกลอรี่ภาพเนี่ยเพียบเลยเหอะ หากเทียบกับบ้านเราเนี่ย เป็นของหายากเลยดีกว่า ระหว่างทางที่ไปสุสานนั้นไกด์ "ริน" ก็คุยจ้อไม่หยุดกับเพื่อนแก้ว ส่วนเรา "เหนี่ยง" เค้าก็พยายามชี้ให้ดูว่าซ้ายคืออะไรขวาคืออะไร ก็โอเคดีนะแกไม่พูดเยอะดี แต่ก็ห้ามถามเยอะเหมือนกันเพราะยังไม่คล่องเหมือนเป็นมือใหม่หัดทัวร์อ่ะ อิอิ

สักพักไกด์ก็พากเราแวะตรงหมู่บ้านที่เค้าทำธูป เหอๆ แวะเนี่ยตรูรู้เลย .. จะให้ซื้อแน่นอน ช่างไม่นึกถึงลูกทัวร์เล้ย ยังไม่ทันจะไปเที่ยวให้มาถือของเกะกะอะนะ ใครจะไปซื้อฟ่ะ แต่ก็เอานะไหนๆ ก็แวะแล้ว ไปดูหน่อยจะเป็นไรไปเนอะ บริเวณนี้เค้าจะเน้นทำธูปหอมหลากสีขายล่ะ เรียงรายกันสวยงามเชียว

ครั้งแรกที่เห็น จขบ. ก็สงสัยเค้าขายอะไรฟ่ะ มองไกลมันสวยดี ก็เล่นจัดกันเป็นพุ่มอลังการขนาดนี้ พอเดินเข้ามาดูใกล้ๆ ธูปหอมนี่หว่า มีหลายกลิ่นด้วยนะ ธูปของเค้าต้องยอมรับว่าหอมจริงๆ เค้ามีสาธิตวิธีทำธูปหอมด้วยล่ะ ดูแล้วน่าสนใจดีเข้าไปดูใกล้ๆ กันดีกว่าค่ะ

ดูเหมือนง่ายอ่ะแค่ถูๆ ขี้เลื้อยก็ติดแระ แต่ให้ทำจริงๆ คงยากเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย เค้าเอาก้านไม้มาถูกับขี้เลื้อยให้ขี้เลื้อยติดไม้ ถึงจะเอาไปชุปเป็นสีสันต่างๆ แล้วนำไปตากแดด ที่เราเห็นเป็นพุ่มๆ อยู่นั่นแหละ แต่ครั้นจะให้ซื้อธูปหิ้วไปหิ้วมาเนี่ย ดูจะไม่คล่องตัวง่ะ เบนไปดูอย่างอื่นกันดีกว่าเรา แถวบ้านเรียกว่าเนียนเหอะ แล้วก็เจอเป้าหมายใหม่ "หมวกเวียตนาม" ค๊า

มีหลายแบบเชียวล่ะ สงสัยพวกเราจะตัดสินใจซื้อช้ามั้ง ไกด์เลยมีกลยุทธ์ให้พวกเราตื่นเต้น เริ่มล่อหลอกตรูแระ เค้าก็หยิบหมวกใบเรียบๆ ขึ้นมาส่องแดด เอ้ย.. หมวกมีลายด้วย แล้วตรูจะตื่นเต้นไมเนี่ย อิอิ ก็ไม่เคยเห็นนี่หว่า เนียนไปกะเค้าหน่อย แต่จะว่าไปเข้าใจคิดดีแฮะ

ก็จะให้ไม่เป็นลายได้ไงอ่ะ ก็เค้าซ่อนลายไว้ในหมวกแล้วอ่ะ ก็เลยถามแม่ค้าว่าเท่าไหร่ 60,000 ด่อง ป้าด.. เท่าไหร่วะคิดเลขใหญ่เลยเรา บวกลบคูณหารแล้วตกใบละ 100 บาท มันแพงหรือเปล่า ไอ้เราก็หน้ามึนๆ กันทั้งคู่ด้วย เปลี่ยนเว้ยหยิบใบใหม่ อิอิ เลือกเยอะ เหอๆๆ เดี๋ยวมาดูกันว่าไอ้เลือกเยอะๆ เนี่ย ได้อะไร

แบบว่าหันไปเห็นอีกเพียบเลย มีลายด้วย แม่เจ้าโว้ย.. เอาใบไหนดีน้า ก็เลยถามว่าใบที่มีลายเท่าไหร่ 80,000 ด่อง (แม่ง.. แพงกว่าเมื่อกี้อีกตังค์ด่องก็ไม่มี) เหอๆๆ ลดได้ไหมคะ ยังจะกล้าต่อทั้งตังค์ไม่มีด้วยนะ แรงป่ะล่ะ ตอนแรกไม่ยอมลดแฮะ .. อ่ะไม่ลดก็ไม่เอาเว้ย (แต่ใจอยากได้เหอะ เอาไว้ใส่ถ่ายรูปเก๋ๆ) เค้าก็เลยบอกว่า 60,000 ด่อง ใบละร้อยคงไม่แพงม้าง ..

หันไปถามไกด์ นี่ชิปเปอร์แล้วนะ เค้าก็ยิ้มๆ ยังไงวะเนี่ยยิ้มแบบนี้ แต่ด้วยความที่เงินด่องไม่มี ขอจ่ายเป็นดอลล่าร์ได้ไหม 60,000 ด่อง สองใบก็ 120,000 ก็ประมาณ 6 US$ แหละ ในกระเป๋ามีเศษแค่ 5 US$ ขอต่อเหลือ 5 ก็ไม่ให้อ่ะ สุดท้ายเลยต้องแตกแบงค์ เอาวะก็เล่นใส่ของเค้าถ่ายรูปกันเนียนแล้วอ่ะ

ไม่เอาเสียชื่อขาช็อปแห่งเมืองไทยหมด อิอิ (เปล่าหรอกตรูอยากได้) แล้วก็ไม่อยากจะบอกเลยว่า หลังจากไปเที่ยวตลาดดงบา เหมือนกันเด๊ะเลย แม่ค้าเรียกงี้เลย "สามใบร้อย" ภาษาไทยเลยเหอะ แม่ง .. ยังไม่ทันจะข้ามวันเลย ตรูโดนต้มแระ และที่แรงกว่านั้นเดินถนนคนเดินแม่น้ำหอม เหลือ 5 ใบร้อยเหอะ เพราะฉะนั้นใครที่ใช้บริการซิตี้ทัวร์อย่าใจร้อนซื้อนะคะ

เดี๋ยวจะเป็นแบบ จขบ. ชิปเปอร์น้า เหอๆ อยากจะเขกกระโหลกไกด์ ไมไม่บอกตรูเนี่ยว่าที่ตลาดถูกกว่านี้อีก ป้าด.. แต่ก็เอานะใบละร้อยใช้กันคุ้มเหอะ เพราะร้อนอ่ะได้หมวกก็กันแดดได้พอดีตัวเลยอ่ะ เค้าเข้าใจคิดอ่ะ มิน่า.. ชาวนาชอบใช้หมวกแบบนี้

ยังไม่จบแค่นั้น มีเอาแมงปอมาล่อหลอกตรูอีก เห็นตรูหน้ามึนซื้อหมดอ่ะดิ๊ ฝันไปเหอะ (ใจจริงก็เก๋เชียว) .. แต่ดันไม่มีเงินด่องอ่ะ เลยรอดไป เอาล่ะหลังจากโดนฟันไปเรียบร้อยแล้ว สบายใจเดินทางกันไปต่อดีกว่าค่ะ อยู่นานเดี๋ยวจะเวลาไม่พอค่ะ แว๊นๆๆ

เห็นรูปแล้วก็สงสารรถถ้าล้อมันกระดกได้มันกระดกยกล้อไปล่ะ ทริปนี้ตัวกลมจริงๆ ออกนอกประเทศที่ไรเป็นช่วงจังหวะกลมทุกรอบเลยตรู เหมือนจะรู้ว่าลำบากต้องสะสมพลังอย่างนั้นอ่ะ อิอิ แล้วคนขับก็ช่างเหมาะสมกันช้านจัง ไม่นานนักก็ถึงสุสานแล้ววว ไม่ถึงสิบนาทีเหอะ เค้าก็จอดรถตรงร้านอาหาร แล้วไกด์ก็อธิบายว่าพวกเราต้องใช้เวลาเท่าไหร่ในนี่ แล้วก็พาไปซื้อตั๋วล่ะ

ไอ้เราก็นึกว่าเออเว้ย ไกด์ไปซื้อตั๋วให้น่าจะถูกกว่าไปซื้อเอง เปล่าเล้ยเท่ากันเด๊ะ ค่าตั๋วก็ 55,000 ด่องต่อคนล่ะ แล้วไกด์ก็เอาตั๋วมาให้พวกเราเค้าให้เวลาพวกเราหนึ่งชั่วโมงสำหรับเข้าไปเที่ยวชม โดยไกด์จะรออยู่ที่ร้านอาหารที่เค้าจอดรถอ่ะ โอเค .. รับทราบ ไปชมสุสานกันดีกว่าค่ะ มาต่อกันตอนหน้านะคะ ..