หลังจากตอนที่แล้วกิน เฝอมื้อสุดท้ายในดาลัด เสร็จพวกเราก็กลับมาที่พักนั่งรอรถบัส เพื่อเดินทางจากดาลัดไปยังมุยเน่จุดหมายที่สองของการเดินทางทริปนี้ ค่ารถบัสจากดาลัดไปมุยเน่ 7 US$ คิดเป็นเงินไทยก็ 245 บาท







"รถมาแล้ว" พวกเราแบกเป้ขึ้นรถบัสเป็นรถบัสขนาดเล็กประมาณ 24 ที่นั่ง ขึ้นรถมาได้ก็มองหาที่นั่ง เอาเบาะหลังเลยดีกว่า ซึ่งเป็นการเลือกที่คิดผิดถนัด เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังต่อว่าเพราะถึงบอกว่าผิดถนัด





รถแล่นออกจากเมืองดาลัดผ่านเมืองอะไรสักเมืองแหละ สองข้างทางก็จะเป็นบ้านชั้นเดียวเป็นส่วนใหญ่ ลักษณะแบบบ้านเหมือนกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้า ดูแปลกตา บ้านสองชั้นก็มีให้เห็นบ้างประปราย ส่วนร้านอาหารก็จะเป็นอย่างที่เห็น



แต่บ้านเมืองเค้าสะอาดดีนะขนาดอยู่นอกชุมชนก็ยังรู้สึกว่าไม่ค่อยมีขยะเหมือนบ้านเรา รถขับไปเรื่อยๆ ตามเส้นทางแวะจอดบ้างรับผู้โดยสาร จะฮาก็ตรงที่มีป้าคนหนึ่งแกขึ้นรถมาแล้วก็ใส่หมวกโดยมีหมวกกันน๊อคสวมทับอีกที พอนั่งมาสักพักคงประมาณอารมณ์นึกออกอะไรหนักหัวตรูหว่า อ้าว.. หมวกกันน๊อคแกถึงกลับปล่อยก๊ากออกมาทีเดียว



แล้วสักพักรถก็เลี้ยวแบบเลี้ยวตรงนั้นเลยอ่ะ ไม่มีเข้าซอยกลับรถใดๆ ทั้งสิ้นเลี้ยวมันตรงนั้นล่ะ เล่นเอางงไปเลยจากนั้นก็จอดเปลี่ยนยางซะงั้น เราก็สงสัยเปลี่ยนทำไมวะ แต่เดี๋ยวจะเฉลยให้ฟัง พอรถเคลื่อนตัวอีกครั้งทุกคนก็หลับสนิท สังเกตุดีๆ มีคนหนึ่งหัวพับเลยล่ะ จนมาถึง..











โยกเยกเอย .. อะไรวะเนี่ยรถโยกไปโยกมาเหมือนตกหลุมอุตกาบาท นี่ช้านมาเที่ยวต่างประเทศหรือมาทีลอซูกันแน่เนี่ย ทางสุดยอดมากมายอ่ะ แต่นี่มันเพิ่งเริ่มต้นยังเหลืออีกเกือบสามชั่วโมง (จากดาลัดมามุยเน่ต้องใช้เวลาเกือบห้าชั่วโมง)











เส้นทางยังคงคดเคี้ยวเลี้ยวตามทิวเขา มีหลุมใหญ่บ้างเล็กบ้างสลับกันไป แต่สิ่งหนึ่งที่ยังเห็นได้ชัดนั่นคือป่าอันเขียวขจีตลอดสองข้างทาง มองไปไกลท่ออะไรหว่า โอ้โห.. ใหญ่ชะมัดสักพักก็เจอโรงไฟฟ้าอยู่ในป่าด้วยล่ะ



ช่วงนี้ทางเริ่มดีหน่อยเริ่มจะหลับได้บ้าง คุณเพื่อนสลบไปแล้วสองอ่ะ เหลือเพื่อนติ๊กกับ จขบ. นี่แหละที่ยังดูตื่นเต้นกับสองข้างทางอยู่ จริงแล้วหลับไม่ลงต่างหากรถมันหลบซ้ายหลบขวา หลับลำบากอ่ะ แถมหัวเข่าก็เบียดกับเบาะข้างหน้าที่เอนมาจนสุดแบบไม่เกรงใจตรูเลยว่าจะนั่งได้ไหม ..



อุ๊ย .. มีรถผ่านด้วยวุ้ยถนนเส้นนี้ ตั้งแต่ขับมาสามชั่วโมงเพิ่งจะเห็นรถบัสผ่านสวนกันนี่แหละ ดูแล้วน่าจะเป็นรถที่มาจากมุยเน่ไปดาลัด ไอ้เราก็นึกในใจเหอๆ รู้กันไหมข้างหน้านะอุตกาบาททั้งนั้น 555





รถแล่นมาเรื่อยๆ นึกว่าจะสิ้นสุดเขตอุตกาบาทเสียแล้ว ที่ไหนได้หนักกว่าเก่ามิน่าล่ะฝรั่งในรถคันที่สวนไปหน้าดูผ่านศึกมาสะบัดสะบอม ตรูเข้าใจล่ะ มันคงคิดเหมือนเราเหอๆๆ ข้างหน้าอ่ะสุดยอด



หายสงสัยเลยว่าทำไมถึงต้องเปลี่ยนยาง นึกสภาพรถเสียล่ะดูไม่จืดไม่มีบ้านคน ไม่มีรถผ่าน โอ้ยคิดแล้วน่ากลัวอ่ะ มีหวังนั่งรอกันเหงือกแห้งอ่ะกว่าจะมีรถผ่านมาสักคัน และตอนแรกก็สงสัยเรื่องการดีไซน์มือจับบนเบาะ ทำไมมันถึงติดแบบเอียงซ้ายเอียงขวาหว่า ชั้นเข้าใจล่ะเอาไว้จับสลับเวลารถโยกเยกนี่เอง





ดีนะที่วันนี้กินเฝอเกาเหลามาเบาๆ ท้องขืนกินมาเต็มเหนี่ยวมีหวังอ้วกแน่อ่ะ ขนาดคุณลุงคนนี้ยังทนไม่ไหวลุกขึ้นยืนซะงั้นอ่ะ ป้าข้างหน้าก็อ้วกซะ แต่พวกเราดินั่งหัวเราะกันสนุกสนานแบบว่ามันกระแทกแบบแทบใส้จะหลุดอ่ะ





หลังจากผ่านทางมาราธอนมาทางก็เริ่มดีขึ้นประมาณ 45 นาทีให้หลังนี่ล่ะ ถนนเริ่มดีขึ้นหน่อย แต่ยอมรับเลยอ่ะว่าคนขับขับเก่งมาก หลบซ้ายหลีกขวาแบบฝีมือจริงๆ นี่ก็ใกล้ถึงมุยเน่แล้วล่ะ บ้านที่นี่แปลกดีอ่ะ ทาสีบ้านด้านเดียว เออเว้ยประหยัดดี แถมหลุมศพเค้าก็ทำทรงเดียวกับบ้านล่ะ





ช่วงตรงนี้จะเริ่มเห็นเป็นพื้นที่ทะเลทรายโล่งๆ แล้วล่ะ แล้วก็มาถึงมุยเน่เสียทีหลังจากที่นั่งหลังคดหลังแข็งตูดกระแทกเบาะมาเสียนาน นั่นไงทะเลทรายขาวเห็นอยู่ไกลๆ ไว้มาเล่าต่อนะ ตอนต่อไป มุยเน่ ทะเลทรายแห่งเวียตนามใต้

ปล. จะรักคนอ่านมากมายถ้าเข้าไปโหวตเป็นกำลังใจให้ จขบ. ร่วมโหวต Blog Award 2010 ได้ ที่นี่ เลยจ้า ขอบคุณนะคะ