เรื่อง : 'A' Is for Alibi
เขียนโดย : Sue Grafton





เรื่องย่อ :

ทนายตัวแสบที่เก่งด้านการหย่าร้างและเจ้าชู้หาตัวจับยาก Laurence Fife ถูกฆ่าตาย ลูกขุนเชื่อว่าฆาตกรคือ Nikki ... ภรรยาในขณะนั้นของเขา เธอถูกตัดสินจำคุก

แปดปีต่อมา Nikki ออกจากคุก และติดต่อ Kinsey Millhone...นักสืบอิสระ เพื่อให้สืบหาความจริงว่า ใครเป็นคนฆ่าสามีเธอกันแน่

Kinsey สืบหาความจริงจากคดีที่เก่าถึงแปดปี ยิ่งสืบไป ยิ่งใกล้ความจริง ก็ยิ่งมีคนตายมากขึ้น ...

Niiki บริสุทธิ์ แต่ใครกันแน่ที่เป็นฆาตกร


......


ไอซ์เคยเห็นงานของ Sue Grafton วางขายอยู่หลายปีแล้ว ชอบไอเดียการตั้งชื่อนิยายซึ่งไล่ตั้งแต่อักษร A ไปเรื่อยๆ ตอนนี้ฉบับภาษาอังกฤษมีถึงตัว T แล้วล่ะมั้ง แต่...ก็ไม่เคยคิดอยากอ่านนะคะ เปิดดูแล้วมันไม่ปิ๊งเท่าไหร่

พอดีว่าไอซ์ไปตั้งกระทู้

ช่วยแนะนำนิยายฆาตกรรม/สืบสวนสอบสวนหน่อยค่ะ

ไว้ในห้องหนังสือแนะนำ แล้วคุณนัทธ์พูดถึงว่าอัมรินทร์แปลหนังสือของนักเขียนคนนี้ขึ้นมา และถามว่ามีใครอ่านแล้ว เล่าให้ฟังบ้าง


ไอซ์ตั้งใจจะสั่งซื้อหนังสือมาดอง เอ๊ย มาตุนอยู่แล้ว ก็เลยลองสั่งเล่มนี้มาอ่านด้วย ทั้งๆ ที่ตอนแรกสองจิตสองใจมากๆ เพราะ...ช่วงที่ไอซ์อยู่อังกฤษ ไอซ์ได้อ่านหนังสือใหม่ๆ เร็วกว่าอยู่เมืองไทย เสนองานแนวนี้ไปกับอัมรินทร์เยอะมาก ล้วนแล้วแต่เป็นนักเขียนคนโปรด แต่ก็ไม่ได้รับอนุมัติเสียที จนสนพ.อื่นเอาไปแปลหมดแล้ว ไล่ตังแต่งานของ Jeffery Deaver, James Rollins หรือ Tess Gerrison ... ทางอัมรินทร์ไม่โอเค ด้วยเหตุผลต่างๆ กันไป ((จำได้แม่นก็คือเรื่อง The Blue Nowhere ... บก.บอกว่า "หนา" เลยไม่เอา ฮา))

รู้สึกว่ารสนิยมความชอบงานแนวนี้ของไอซ์กับอัมรินทร์จะไปคนละทางง่ะนะ อย่างเช่น ไอซ์ไม่ชอบงานของ Michael Connelly แต่อัมรินทร์ก็เอามาแปลหลายเล่ม ((และไอซ์ก็ว่า มันหนาจะตายไป เอิ๊ก)) หรืองานแปลจากไต้หวันชุดแรกนั่นไอซ์ก็ไม่ค่อยชอบ

ที่ซื้อเล่ม A is for Alibi มาลองก็เพราะมันบางด้วย และเล่ม B กับ C ซึ่งเป็นเล่มต่อมาก็ได้รางวัลนะ

พออ่านจบก็...ตอกย้ำมากๆ เลยว่า ... รสนิยมไปคนละทางจริงๆ 555

ไม่ชอบค่ะ ไม่ชอบเลย


....


เรื่อง A is for Alibi เป็นเหมือนบันทึกนักสืบน่ะค่ะ การเดินเรื่องใช้จากมุมมองของ Kinsey การสืบก็เป็นการสืบจากหลักฐานพยาน ไล่สัมภาษณ์ผู้เกี่ยวข้องทีละคนๆ ซึ่งปกติไอซ์ก็ชอบอ่านแนวนี้นะ แต่เล่มนี้การเดินเรื่องอืดน่ะค่ะ

เนื่องจากหนังสือเล่มนี้ออกวางแผงตั้งแต่ปี 1982 การสืบก็จะออกแนวเก่าๆ หน่อยค่ะ ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่มีระบบคอมพิวเตอร์ที่ทันสมัย

ช่วงประมาณ 60-70 หน้าแรกก็โอเคอยู่ค่ะ เพราะสำนวนดี เริ่มต้นได้น่าติดตาม แต่พออ่านไปๆ รู้สึกว่าเรื่องมันไม่เดินไปไหนเลย การบรรยายรายละเอียดที่ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องก็เยอะ และรู้สึกว่าอะไรมันจะง่ายไปหมด Kinsey ได้รับความร่วมมือที่ดีมากๆ คนผิดก็สารภาพกันง่ายๆ เสียด้วย

อ่านแล้วหงุดหงิดน่ะค่ะ เพราะ Kinsey เธอบันทึกละเอียดยิบมากจนพาออกนอกเนื้อเรื่องหลักบ่อยๆ คนอ่านอย่างไอซ์ไม่อยากรู้หรอกว่า เธออยากกินอะไร ห้องที่เธอพักเล็กแค่ไหน ร้านอาหารเจ้าประจำเป็นยังไง ไม่ได้โกนขนหน้าแข้งมากี่วัน อะไรทำนองนี้


ครึ่งเรื่องหลัง ตั้งแต่หน้า 100-215 ไอซ์อ่านข้ามๆ ค่ะ ละช่วงบรรยายไป ((บ้านแต่ละหลังเป็นยังไง ถนนหนทางเป็นยังไง วิธีลดความอ้วนของตัวประกอบ ฯลฯ)) อ่านแต่บทสนทนา ซึ่งก็เข้าใจเรื่องได้ทั้งหมดนะ

จบแบบสูตรสำเร็จค่ะ


ปัญหาสำหรับการนิยายที่เขียนนานแล้วก็คือ มุกมันจะเก่าไปเสียหมด เดาทางได้ง่ายมากๆ พอเจอกับการเดินเรื่องที่อืดมากๆ และ "นางเอก" ที่...สำหรับไอซ์ เธอจัดการเรื่องต่างๆ ได้ไม่ดีน่ะ งี่เง่าไปหน่อย เลยทำให้รำคาญมากๆ ตัวละครอื่นๆ ก็ไม่น่าสนใจเลย ทำให้ไม่รู้สึกแคร์ว่าใครจะเป็นยังไงน่ะค่ะ


ส่วนตัวไอซ์ไม่ชอบนะคะ คงไม่ตามซีรียส์นี้ต่อ ทั้งๆ ที่เล่ม B is for Burglar กับ C is for Corpse ได้รางวัลน่ะ



สปอยล์

ในเรื่องมีคนตายสี่คน คนแรกคือ ทนายที่ตายไปเมื่อแปดปีที่แล้ว คนที่สองคือหญิงสาวที่เกี่ยวกับบริษัทบัญชี...ตายหลังจากทนายสี่วัน คนที่สามมาตายตอน Kinsey สืบ คืออดีตเลขาของทนาย และคนที่สี่คือ ภรรยาคนแรกของทนาย ซึ่ง...จริงๆ แล้วเป็นฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าทนาย

คนร้ายที่ฆ่าคนสองคนในปัจจุบันก็เดาได้ล่ะค่ะว่ามันจะต้องเกี่ยวอยู่ในกลุ่มคนนี้ ซึ่งแน่นอนว่า จะต้องเป็นคนที่นางเอกเธอไปมีเซ้กส์ด้วย ซึ่ง...ไอซ์คิดว่ามันงี่เง่ามากๆ EQ ต่ำอย่างแรงที่ไปมีเซ็กส์กับผู้เกี่ยวข้องในคดี

ความคิดของนางเอกในการกระทำหลายๆ อย่างไม่เป็นผู้ใหญ่เลย เช่นการเปิดเผยข้อมูลที่สืบมาได้ จนส่งผลกระทบต่อคนรอบข้าง

สรุปว่า...ไอซ์ไม่ปลื้มอะค่ะ ถ้าเล่มหนากว่านี้ รับรองโยนทิ้งไปตั้งแต่หน้าที่ 70 แล้ว ^^"