เรื่อง : นิ้วสีแดง
เขียนโดย : Keigo Higashino
แปลโดย : วงศ์สิริ สังชวาสี มิยาจิ



เป็นหนังสือเล่มแรกเลยมั้งที่ต้องถ่ายรูปเอา หาในเว็บไม่เจอ เฮ่อ

รายละเอียด...

เรื่องนี้เล่าจากมุมมองของสองฝ่ายค่ะ

ฝ่ายแรก ฝั่งฆาตกร

- อาคิโอะพนักงานบริษัทวัยกลางคน ได้รับโทรศัพท์จากภรรยาว่ามีเรื่องด่วน พอเขากลับไปถึงบ้านก็พบว่า "นาโอมิ" ลูกชายได้ฆ่าเด็กผู้หญิงตาย ภรรยาผู้ตามใจลูก อาคิโอะผู้หนีปัญหา ต่างพยายามปกปิดความผิดของลูก

ฝ่ายที่สอง ฝั่งตำรวจ

- มัตสึมิยะ ได้จับคู่กับ คางะ...ลูกพี่ลูกน้องคนที่เขาไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงไม่ไปดูแลพ่อของตัวเองเลย ... ทั้งสองคนตามสืบคดีฆาตกรรมเด็กหญิง

อืม...ก็อ่านพอเพลินๆ ช่วงต้นถึงเกือบท้ายเฉยๆ น่ะค่ะ เพราะเรื่องมันเป็นไปตามสเต็ปมากๆ อ่านแล้วก็รู้อยู่ว่า ทางฝั่งของอาคิโอะจะทำยังไง ...พฤติกรรมและความคิดของคนฝั่งนี้น่าเหยียบมากๆ ด้วย เห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ ฯลฯ ส่วนด้านฝ่ายตำรวจ มัตสึมิยะก็ออกแนวโง่ๆ ไม่เข้าใจอะไรเลยตลอดเรื่อง แถมยังอวดฉลาดอีกต่างหาก อ่านแล้วรำคาญจนอยากจะเข้าไปเขย่าเอาขี้เลื่อยออกจากสมอง

ช่วงสรุปทำได้ดีนะคะ

สปอยล์นะคะ


ทางฝั่งอาคิโอะเอาศพเด็กผู้หญิงไปทิ้งที่สวนสาธารณะ แต่หลักฐานทางวัตถุมันชัดมาก เขาและภรรยารู้ว่าคงเอาตัวไม่รอดแน่ เลยกะใส่ความให้กับแม่ของอาคิโอะ ผู้ซึ่งอาคิโอะเข้าใจว่า เป็นอัลไซเมอร์

มัตสึมิยะเป็นตำรวจที่เลื่อนลอยมากๆ สังเกตอะไรไม่ออกซักอย่างจนไม่แน่ใจว่า มาทำงานเป็นตำรวจได้ยังไง

ชอบบทสรุปว่า ที่จริงแล้วแม่ของอาคิโอะรู้มาตลอด และสร้างหลักฐานเอาไว้ไม่ให้ตัวเองถูกป้ายความผิดด้วยการเอาลิปสติกมาป้ายนิ้ว ส่วนการโยงเรื่องของ "ความรู้สึกผิด" และ "อยากเข้าใจคนตาย" ของแม่ของอาคิโอะ และพ่อของคางะก็เข้าที แม้จะรู้สึกโหวงๆ นิดหน่อย

ชอบเฉลยตอนจบซึ่งเป็นที่มาของชื่อเรื่อง "นิ้วสีแดง"

คนที่ฉลาดๆ ในเรื่องคือใครลองไปอ่านในเรื่องนะคะ ส่วนคนที่โง่สุดๆ จนน่ารำคาญมีอยู่เยอะมาก ฆาตกรตัวจริงทำตัวน่าถีบเป็นที่สุด อ่านแล้วอนาถใจกับความคิดของครอบครัวนี้ยังไงไม่รู้ เฮ่อ


สรุปได้ว่า อ่านพอเพลินๆ ค่ะ ช่วงต้นถึงกลางๆ รู้สึกว่าธรรมดาจนค่อนไปทางน่าเบื่อ แต่โยงตอนจบได้ดี

สำนวนแปล...ส่วนตัวแล้วรู้สึกว่ามันแห้งๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ ^^"