BlogGang.com : : owl2 : ล่องใต้ ไปอีสาน ( ๔ )

ล่องใต้ ไปอีสาน ( ๔ )

"ดีนะคะ ที่มาจองห้องวันนี้ ถ้าเป็นเมื่อวาน โรงแรมเต็มหมด เพราะคณะเจ้าหน้าที่ของการรถไฟมาเลเซียเหมาที่พักเพื่อประชุมกัน เพิ่งกลับไปเมื่อเช้าวันนี้เอง" พนักงานโรงแรมเดอะ สเตชั่น ที่สถานีหาดใหญ่กล่าว พร้อมกับเชิญให้ผมนั่งพักผ่อนรอให้จัดห้องพักเสร็จ แล้วถึงเวลาให้ผมปลงหาบในห้องเตียงคู่ที่จองไว้เป็นเวลา ๒ วัน

เมื่อเสร็จสรรพแล้ว ก็โทรฯ ไปหาคุณอรรนพแห่งก๊วน Rotfaithai.Com ที่ภูเก็ต เพื่อกำหนดวันนัดพบที่หาดใหญ่ทันที

เสียงคุณนพโวยวายทันทีที่ทราบว่าปลายสายเป็นผม

"โห..พี่ ผมนี้อุตส่าห์เตรียมข้าวของพร้อมพาสปอร์ตเรียบร้อยแล้วนะ เห็นพี่เงียบไป นึกว่าเลิกนัด ตอนนี้ เพื่อนผมกำลังจะมาหาที่ภูเก็ต คงลงไปตามที่นัดไม่ได้ จะทำอย่างไรดี ?"

"ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่า ผมจะขึ้นไปหาคุณนพตามวันที่นัดเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ตอนนี้ ขอนั่งรถไฟไปเที่ยวปาดังเบซาร์ก่อน"

"เอางี้ก็แล้วกัน ถ้าพี่ขึ้นมาถึงภูเก็ตวันไหน พักที่บ้านเช่าผมก็ได้ กำลังว่างอยู่พอดี ไม่ต้องไปนอนที่โรงแรมหรอก ขาดเหลืออะไรผมเป็นคนรับรองเอง" เสียงคุณนพคงจะปลงๆ ในโชคชะตาของตัวเอง

ครั้นผมบอกวันที่จะไปถึงภูเก็ต นัดกันแน่นอนแล้ว ก็โทรฯ ไปหาเจ้าถิ่นอีกรายหนึ่ง คือ เฮียใช้ แห่งกีวนเดียวกัน พบว่ากำลังติดภาระเรื่องธุรกิจของแกที่สถานีควนเนียง สรุปแล้วเป็นอันว่า งานนี้ผมต้องเดินหน้าคนเดียวต่อไป

แต่ห้องพักที่คุณนพแนะนำนั้น ถูกใจคนชอบรถไฟแบบผมอย่างยิ่งล่ะ

ที่ชุมทางหาดใหญ่ มีรถจักรดีเซล GE หมายเลข 4029 เป็นขาใหญ่ประจำย่าน ออกทำงานตั้งแต่ตีห้าครึ่งถึงสามทุ่มครี่งเป็นประจำทุกวัน แถมมีฝูงรถจักรคึกคักกว่าที่อุตรดิตถ์ บ้านผมเสียอีก

โฉบเข้าเรื่องรถไฟ ของชอบในใจของผมสักนิดเถอะครับ

ผมเคยมีปุจฉาเกี่ยวกับ รถ บทต.(รถบรรทุกชานต่ำ) ของ KTM (บริษัทรถไฟของมาเลเซีย) ว่า ช่วงขอพ่วงทำไมถึงมีโหนกสูงกว่าของ รฟท. ?

พอเห็นใกล้ๆ เลยได้วิสัชนาว่าความสูงของตัวรถต่ำกว่าของบ้านเรา ประกอบกับเมื่อก่อนนั้น ใช้ขอพ่วงแบบ ABC. (Automatic Buffer Coupler) หรือขอสับ เมื่อใช้ขอพ่วงแบบแมทนอล (MCB) หรือขอพ่วงแบบมือเสือ จึงต้องยกระดับให้เท่ากับของเพื่อนบ้าน

สำหรับขอพ่วงแบบแรกนั้น การรถไฟบ้านเราเคยใช้และทะยอยเปลี่ยนมาเป็นแบบหลัง และเลิกใช้แบบแรกโดยสิ้นเชิงราวปี พ.ศ.๒๕๐๘ นี้เองครับ

หลังจากที่รอให้ฝนหยุดตกแล้ว ก็ขึ้นรถกะป๊อไปซื้อของตามใบสั่งจากทางบ้านที่ตลาดกิมหยง

ราคาจะเท่าไหร่นั้น น้องสาวผมเคยบอกไว้ว่า ถ้าเป็นราคาที่เราพอใจก็ซื้อไปเถอะ จะได้ไม่มีปัญหาเมื่อรู้ราคาเปรียบเทียบกันในภายหลัง และหามื้อเที่ยงใส่กระเพาะเรียบร้อยเสร็จสรรพก่อนกลับเข้าที่พักเย็นวันนั้น

ก่อนขึ้นห้อง ผมไปสอบถามที่ช่องจำหน่ายตั๋วรถไฟ shuttle train ไปปาดังเบซาร์ ทราบว่าเปิดจำหน่ายวันต่อวัน ไม่มีจำหน่ายล่วงหน้าด้วยนะ

เอาล่ะสิ นาฬิกาปลุกที่มากับเครื่องมือถือดันเอาแน่เอานอนไม่ได้ คงจะเข้านอนแต่หัวค่ำแล้วล่ะ

กำหนดเวลาเดินรถไปปาดังเบซาร์ที่รับมาจากช่องประชาสัมพันธ์ สถานีชุมทางหาดใหญ่

เอาเป็นว่า พรุ่งนี้รู้กันครับ ถ้าพลาดเที่ยวเช้า ก็ไปเที่ยวบ่ายก็ได้

แต่เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า ขากลับเขาใช้เงินซื้อตั๋วเป็นเงินบาทหรือเงินริงกิตล่ะสิ

ครั้นจะไปแลก ก็ดึกเกินการณ์เสียแล้ว

วันรุ่งขึ้นมาถึงด้วยเวลา ๐๕.๐๐ น. ไชโย้... ตื่นก่อนเวลาปลุกอีกแน่ะ

เห็นบรรยากาศพระจันทร์วันเพ็ญขึ้น ๑๕ ค่ำสว่างไสวดี ผมเลยพยายามบันทึกภาพไว้เป็นที่ระลึก

หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก็ได้เวลา ๐๗.๐๐ น. ได้เวลาขบวนรถด่วนดีเซลราง shuttle train ที่ ๙๔๗ ชุมทางหาดใหญ่ - ปาดังเบซาร์ เคลื่อนตัวออกจากโรงรถจักรหาดใหญ่ เข้าชานชาลาสถานีพอดี

ได้เวลาเดินทางตามรอยชาวคณะของผมไปเยือนปาดังเบซาร์ล่ะ

ป้ายบอกเส้นทางประจำขบวนรถ

ตั๋วโดยสารซึ่งผมคิดว่าเป็นราคาผู้อาวุโสครับ และพบว่าตัวเองพร้อมกับผู้โดยสารอีก ๔ คน เหมาตู้โดยสารตู้แรกเท่านั้น

สบายสุดๆ เลยล่ะ

ขอเซลฟี่บนขบวนรถหน่อยเถอะน่า...

ครั้นได้เวลา ขบวนรถ shuttle train ที่ ๙๔๗ เคลื่อนตัวจากสถานีชุมทางหาดใหญ่ เข้าสู่เส้นทางสายปาดังเบซาร์

เสียอยู่นิดตรงที่ว่า กระจกหน้าต่างไม่สะอาดสู้ของรถทัวร์ไม่ได้ แถมติดฟิล์มกรองแสงสีน้ำตาล ต้องใช้ photo shop กันอุตลุต กว่าจะเป็นภาพออกมาโชว์ได้

คลองแงะ สถานีแรกบนเส้นทางสายปาดังเบซาร์ และเป็นครั้งแรกที่ผมเดินทางมากับรถไฟสายนี้เช่นกัน

ป้ายบอกสถานีถัดไป

สถานีปาดังเบซาร์ ฝั่งประเทศไทย ตั้งอยู่ประชิดชายแดนเลยล่ะ

และผมก็ข้ามแดนมาถึงสถานีปาดังเบซาร์ สถานีรถไฟร่วมที่ฝั่งมาเลเซีย

คุณนพ กล่าวกับผมภายหลังที่ภูเก็ตว่า ถ้าเจอกันตามนัดจริงๆ จะพาข้ามแดนไปเที่ยวที่บัตเตอร์เวอร์ธทีเดียว

ในตอนแรก ผมตั้งใจว่าจะลงเรือเร็วไปเที่ยวเกาะลังกาวีเท่านั้น แถมมีแผนกำหนดพักที่สตูลไว้ถึงสองคืน

มัววุ่นวายอยู่กับขั้นตอนของ ตม.มาเลเซีย ซึ่งเจ้าหน้าที่แสดงอาการงุนงงเล็กน้อย เมื่อได้ยินผมส่งภาษาไทกลิชว่า เพียงแค่เที่ยวรอบสถานีแล้วกลับเข้าไทย แต่ก็ลงประทับตราให้โดยดี

กว่าจะแล้วเสร็จ พบว่าขบวนรถด่วนไฟฟ้า ETS และรถไฟฟ้าของบริษัทรถไฟมาเลเซีย KTM ไปเมืองสเรมบันและบัตเตอร์เวอร์ธ ออกจากสถานีไปแล้วอย่างน่าเสียดาย อมยิ้ม14

มาคิดดูอีกทีว่า ถ้าอยู่ป้วนเปี้ยนใกล้ขบวนรถแล้วซื้อตั๋วกลับหาดใหญ่ ก็ได้นี่นา โง่อีกแล้วแฮะ

หลังจากโล่งใจที่จ่ายราคาตั๋วกลับหาดใหญ่เป็นเงินบาทแล้ว ขอเซลฟี่กับขบวนรถที่สถานีปาดังเบซาร์สักหน่อยเถอะน่า

ต้องขออภัยที่แรงเริ่มมีน้อย ถือไม้เท้ากายสิทธิ์ลอร์ดวันเดอร์มอร์ไม่ค่อยมั่นคง ทำให้หน้าตาใหญ่เบ้อเริ่มเต็มจอเลย

ถ่ายภาพอย่างเร่งด่วนของขบวนรถคู่กับชานชาลาสถานีปาดังเบซาร์

ความแตกต่างระหว่างบันไดกับชานชาลานั้น ไม่มีปัญหาแต่อย่างได เพียงแค่พาดไม้กระดานเท่านั้น ปัญหาก็จบ

ปลายสุดชานชาลาสถานีปาดังเบซาร์ไปยังฝั่งไทย แต่ไม่กล้าเดินไปไกลหรอก อีกสักพัก ก็ถึงเวลาขบวนรถเที่ยวกลับหาดใหญ่จะออกแล้ว

ครั้นกลับมาถึงหาดใหญ่ ก็เจอฝนห่าใหญ่ตกลงมาต้อนรับพอดี ให้มันได้อย่างนี้สิน่อ

เลยต้องใช้วิธีเดินมุดอุโมงค์ลอดทางรถไฟมายังฝั่งด้านสถานี ปลอดภัยกว่าเดินตากฝนข้ามทางรถไฟเสียอีก

แต่ชาวบ้านคงไม่คิดอย่างผมกระมัง ? แถมยังมีการวิ่งอ้าวหอบข้าวของพะรุงพะรังมาขึ้นรถหวานเย็นไปชุมพรต่อหน้าผมตอนเช้ากลางสายฝนแน่ะ

พอลอดอุดมงคืขึ้นมาที่ชานชาลาฝั่งสถานีได้ ก็นั่งมองสายฝนกับกลุ่มรถจักร KRUPP ที่จอดรอตัดบัญชีอยู่ข้างหน้าล่ะครับ

จะมาบอกว่าจอดรออะไหล่ ผมเห็นจะไม่เชื่อหรอก นานตั้งห้าปีเศษนี่นะ ?

ครั้นฝนหาย ผมก็เดินไปตามสะพานลอยข้ามไปฝั่งโรงรถจักรหาดใหญ่ ที่ผมยอมรับว่า คึกคักที่สุด มีรถจักรหลากยี่ห้อที่สุดในภูมิภาคทีเดียว

อ้าว... เจอรถจักรดีเซล KRUPP แอบจอดรออะไหล่ (จริงๆ) อยู่ตรงนี้หนึ่งคันด้วยล่ะ

ก่อนเดินกลับ มีรถสินค้าของ KTM กำลังออกจากหาดใหญ่ ไปปาดังเบซาร์ พอดี

เข้าใจว่าคงขนไม้แปรรูป และผลิตภัณฑ์จากยางพาราข้ามแดนไปฝั่งโน้นนะครับ เพราะเห็นมีรถบรรทุกเข้ามาจอดเทียบเพื่อขนถ่ายเข้าตู้คอนเทนเนอร์ทุกคืน

เดินข้ามสะพานลอยกลับมายังรถดีเซลรางด่วน shuttle train ที่จอดดับเครื่องรอทำขบวนเที่ยวบ่าย พร้อม ข.447 สุราษฎร์ธานี - สุไหงโกลก จอดเทียบอยู่เคียงข้าง ก่อนออกไปสู่จุดหมายปลายทาง