BlogGang.com : : owl2 : Konnichiwa Nihon no densha (22)

Konnichiwa Nihon no densha (22)

ถึงเวลาล่องใต้ประเทศญี่ปุ่นต่อไปครับ

จากสถานีเกียวโต ชาวคณะได้ขึ้นรถด่วนชิน กังเซ็น ฮิคาริ ตามเส้นทางสายนิว โทไคโด โดยตามแผนตอนแรก จะไปต่อชิน กังเซ็น ซากุระ ที่สถานีนิว โกเบ

บรรยากาศขณะรอรถด่วนชิน กังเซ็น ฮิคาริ ที่สถานีเกียวโต

ผู้โดยสารในสายวันนั้น

ไปล่ะหนอ เมืองเกียวโต วันนี้ขอแค่ผ่าน

ออกนอกเมืองอีกครั้งหนึ่ง แต่ระยะทางระหว่างเกียวโตกับโอซาก้านั้นไม่ไกลนัก

บริษัทระหว่างทาง

เข้าเขตเมืองโอซาก้า

สถานีชิน โอซาก้า เราจะลงที่นี่แหละ ซึ่ง อ.วิรัตน์ ได้ปรับแผนลงก่อนหน้าที่สถานีชิน โอซาก้า อันเป็นต้นทางของรถด่วนชิน กังเซ็น ซากุระ เพราะไม่ต้องเสียเวลาลากกระเป๋าวิ่งไปขึ้นที่สถานีชิน โกเบ โดยยอมนั่งตู้โดยสารที่ไม่สำรองที่แทน แต่ยังมีที่ว่างให้นั่งได้เหลือเฟือ เพราะเป็นต้นทางนั่นแหละ

ขบวนรถด่วนชิน กังเซ็น ซากุระ นี้ จะไปตามเส้นทางสายนิว ซันโย มีปลายทางที่สถานีฮากาตะ แต่ชาวคณะจะลงที่สถานีชิน ยามากูจิ เพื่อลองบรรยากาศนั่งขบวนรถไอน้ำประวัติศาสตร์ซึ่งทำขบวนโดยรถจักรไอน้ำรุ่น D 51 ญาติใกล้เคียงกับรถจักรไอน้ำรุ่น "มิกาโด" ในบ้านเรา

ภายในตู้โดยสารขบวนรถด่วนชิน กังเซ็น ซากุระ

ย่านสถานีชิน โอซาก้า

ใหญ่โตจนไม่กล้าเดาครับ

โรงงานซ่อมบำรุงในย่านสถานี

ข้ามแม่น้ำกันซากิ

ข้ามทางด่วนหมายเลข E 1

ข้ามแม่น้ำมูโกะ ก่อนจะมุ่งตรงไปยังโกเบ

ข้ามแม่น้ำยากูเก็น เมืองโอคายามา

ข้ามทางด่วนหมายเลข E 2

ย่านสถานีฮิโรชิมา ได้แค่ผ่านเท่านั้นครับ

ทำได้เพียงชื่นชมผ่านหน้าต่างรถ ด้วยเวลามีจำกัด

แถมรถจักรให้อีก 5 คันครับ

สถานีชิน ยามากูจิ ยามบ่าย ชาวคณะจะแวะลงที่นี่ก่อน

อ.วิรัตน์ ขอตรวจเวลาเดินรถไปยังสถานียามากูจิกันหน่อย

ย่านสถานีชิน ยามากูจิ เห็นรถงานจอดอยู่หลายขบวนเลย

เห็นคันสีเหลืองนี่ ใจนึกก่อนว่าจะเป็นรถตรวจสภาพทางทุกทีครับ มาเห็นกระทู้ตอนหลังว่า เป็นขบวนรถ Local Train ของบริษัท JR West

แต่ Local train ที่จะไปสถานียามากูจินั้น จอดอยู่ที่นี่

มีผู้โดยสารค่อนข้างหนาตาทีเดียว เพราะเป็นทางสายแยกไปเมืองใหญ่ข้างในด้วยสิ

มีป้ายโฆษณาชมพิพิธภัณฑ์เรือยามาโตะ เรือรบลำใหญ่ที่สุดในโลกของญี่ปุ่น สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2

จากภาพนี้ ทำให้ผมนึกถึงชานอำนวยความสะดวกของผู้ใช้รถเข็น ระหว่างตัวรถกับชานชาลาสถานีขึ้นมาทันที

อีกไม่นาน รถไฟบ้านเราต้องมีไว้ประจำแน่ๆ ต่อให้เป็นชานชาลาสูงก็เถอะ รวมทั้งความพร้อมของพนักงานประจำขบวนรถและทางสถานี

อ.วิรัตน์ พาชาวคณะไปอยู่ทางด้านหน้าขบวนรถ เพื่อความสะดวกในการถ่ายภาพ หากต้องการ

แค่ 5 สถานี ชาวคณะได้มาถึงสถานียามากูจิ เพื่อรอโดยสารขบวนรถไอน้ำประวัติศาสตร์กลับไปยังสถานีชิน ยามากูจิ

ดูบรรยากาศค่อนข้างเงียบเหงานะครับ กับสถานีบนทางแยกแบบนี้

ระหว่างที่รอขบวนรถเข้า ก็เดินสำรวจฆ่าเวลาไปพลางๆ

และนั่งพักตรงชานชาลาสถานีนั่นแหละ

มาแล้วไง ขบวนรถไอน้ำประวัติศาสตร์ ทำขบวนโดยรถจักร D 51 ด้วยสิ ซึ่งเป็นญาติกับรถจักรไอน้ำรุ่น "มิกาโด" ของบ้านเรา คราวนี้ขอเป็นผู้โดยสารบ้าง

ภายในตู้โดยสารถึงแม้จะเก่า แต่ได้รับการบำรุงไว้เป็นอย่างดี และมีเครื่องฮีตเตอร์ให้ด้วยสิ ด้วยเหตุผลดังกล่าว บานหน้าต่างกระจกจึงถูกปิดไว้ตลอดเวลาทำขบวน

แถมด้วยปลั๊กเสียบที่ชาร์จอุปกรณ์ต่างๆ ให้อีกด้วย ซึ่งสมัยก่อนคงไม่มีแน่ๆ

ถ้าเป็นบ้านเราล่ะก็ คงมีรถมอเตอร์ไซต์จอดเกะกะ น้ำเฉอะแฉะ แถมขยะอีกกองใหญ่ ฮ่า...

เริ่มมีผู้โดยสารลงจากขบวนรถกันล่ะ

ผู้คนริมทางมักจะโบกมือให้ครับ น่าจะเป็นธรรมเนียมของชาวญี่ปุ่นไปแล้ว

แปลงดอกไม้ริมทาง

จวนถึงสถานีชิน ยามากูจิแล้วล่ะ

ขบวนรถ Local Train ที่ย่านสถานี

อีกขบวนหนึ่งครับ

บรรดาแฟนคลับ ต่างรุมเก็บภาพหลังจากขบวนรถมาถึงสถานี

แม้แต่แฟนคลับตัวน้อยคนนี้ด้วย

ก่อนที่พนักงานตัดพ่วง นำหัวรถจักรไปเก็บ

ส่งท้ายกับภาพขบวนรถ Local Train ก่อนขึ้นไปที่ชานชาลาชั้นบน ก่อนที่จะต่อรถด่วนชิน กังเซ็น โคดามะ เดินทางไปยังสถานีฮากาตะ บนเกาะกิวชู ต่อไป

ขนาดเป็นชานชาลารถด่วน ชิน กังเซ็น ยังมีพนักงานถือธงเขียว ธงแดง อยู่นะ

อย่าคิดว่าไม่มีเชียว

ขบวนรถด่วน ชิง กังเซ็น โคดามะ ไปสถานีฮากาตะ กำลังเข้าเทียบชานชาลา

ทางฝั่งโน้น ก็มีเทียบเข้าชานชาลาเหมือนกัน

คราวนี้ระยะทางค่อนข้างไกลล่ะครับ ข้ามไปยังเกาะกิวชูทีเดียว

สภาพภายในขบวนรถยามบ่ายวันนั้น ที่มืดเพราะอยู่ในอุโมงค์ลอดเทือกเขาอันยาวเหยียด เพื่อหลีกชุมชนเมืองต่างๆ ข้างนอกด้วย

ผ่านเมืองชิโมโนเซกิ ใต้สุดของเกาะฮอนชูแล้วครับ เป็นเมืองท่าสำคัญของญี่ปุ่นเชื่อมระหว่างเมืองปูซาน ประเทศเกาหลีใต้ เห็นโรงงานของบริษัท นิปปอนสตีล ตั้งอยู่ข้างทางด้วย