"ถนนสายนี้...มีตะพาบ" โจทย์ก.ม.ที่ 120 "2014 ในความทรงจำ".. ลาก่อน เจ้าปู่ป๋องเพื่อนยาก..
"ถนนสายนี้...มีตะพาบ" โจทย์ประจำหลักกิโลเมตรที่ 120 "2014 ในความทรงจำ" โดยคุณเป็ดสวรรค์ ..ลาก่อน เจ้าปู่ป๋องเพื่อนยาก..
สำหรับจขบ.นี้ ปีที่กำลังจะผ่านไป โดยรวมตั้งแต่ต้นปีมาจนถึงเดือนพฤศจิกายน ถือว่าเป็นปีที่ผ่านไปเรียบๆ มีสุข มีทุกข์ มีเจ็บไข้ได้ป่วย มีสนุกเฮฮา มีป่วยจนเดินไม่ได้ แต่ทั้งหมดนี้ก็ถือว่ามันคือชีวิตที่ใครๆ ก็ต้องประสบมากบ้างน้อยบ้างตามแต่ชะตากรรม เวลาทุกข์ก็ไม่ต้องโวยวาย ทำใจเสียว่า ชีวิตมันก็ต้องมีชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แล้วมันก็จะผ่านไป เวลาสุขก็อย่าหลงละเมอไปว่าจะยั่งยืนเช่นกัน
เพราะฉะนั้น เมื่อเกิดการสูญเสียเจ้าสี่เท้าเพื่อนยากตอนกลางเดือนพฤศจิกายน ก็ต้องบอกว่า เสียดายเค้า แต่ก็โล่งใจที่ในที่สุด ผมตัดสินใจปล่อยเค้าไปสู่สุคติทั้งที่รักเค้ามาก มาดูกันว่า เหตุใดผมจึงต้องทำเช่นนั้น
เจ้าสี่ตีนคู่ใจตัวนี้มีชื่อตั้งแต่เกิดและขึ้นทะเบียนที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กของจุฬาฯว่า ปิงปอง เพราะเมื่อแรกเกิด ขนทั้งตัวกลมป้อมเป็นสีขาว บ้านเราต้องมีสุนัขสองสามตัวเสมอ แต่ช่วงที่ปิงปองเกิด เราก็เลยต้องเลี้ยงไว้หมด จึงมีสุนัขเกือบสิบตัว แต่ภายหลังก็แบ่งให้เพื่อนๆไปเลี้ยงบ้าง เหลือที่บ้านป่าสองตัว กรุงเทพฯสี่ตัว ปิงปอง ซึ่งภายหลังเหลือเรียกกันแค่ ป๋อง ตั้งตัวเป็นจ่าฝูงไปเลย สุนัขครอกนี้เป็นสุนัขเฝ้าบ้านที่ดีมาก โดยเฉพาะเจ้าป๋องเนี่ย ต้องยกนิ้วให้ว่า เยี่ยมจริงๆ
มีเรื่องหนึ่งที่น่าเล่าให้ฟัง คือคืนหนึ่ง พี่หมอกลับบ้านดึกมาก ประะมาณว่ากรึ่มมาพอสมควร ตอนนั้นประตูรั้วบ้านยังไม่มีรีโมท หลังจากพี่หมอเอารถเข้าโรงแล้วก็เข้าบ้านขึ้นนอน เจ้าป๋องยังเห่าไม่เลิกอยู่ข้างล่าง แถมตะกุยประตูบ้านอย่างเอาเป็นเอาตายด้วย วันนั้นพวกเราอยู่บ้านป่า พี่หมอเฝ้าโยงคนเดียว
หลังจากรำคาญมันเห่าอยู่พักหนึ่ง พี่หมอก็ปึงปังลงไป คงตั้งใจจะแจกสักป้าบ เจ้าป๋องเห็นพี่หมอลงไป มันก็ออกวิ่งไปตามทางเข้าบ้าน วิ่งไปเห่าไป เหลียวหลังมาดูพี่หมอด้วย พี่หมอก็เลยตามออกไปดูว่ามันทำอะไร โหยยยย พี่หมอบอกว่า เห็นแล้วขนลุกว่า ไอ้สี่เท้าตัวเล็กๆนี่เฝ้าบ้านได้เด็ดขาดจริงๆ เพราะสิ่งที่เห็นคือ พี่หมอลืมปิดประตูรั้ว สงสัยพี่หมอจะหายเมาเลยละนะ เปลี่ยนเป็นให้รางวัลกอดขอบใจไอ้ป๋องด้วยเลย
แม่ก็เลยบอกว่า บ้านป่าน่าห่วงเพราะไม่มีรั้ว คนเข้าไปถึงตัวแล้วเราจึงจะรู้ว่ามีคนเข้ามา ไอ้ป๋องก็เลยได้ยกระดับเป็นหมาเฝ้ายามให้เราเวลาไปที่นั่น แต่มันก็ไม่ได้อยู่ประจำ เพราะเราห่วงบ้านกรุงเทพฯมากกว่า
แต่เมื่อเจ้าป๋องอายุได้สิบปี คือเมื่อหกปีที่แล้ว มันเริ่มเป็นโรคชัก แรกๆ เราต้องพาไปรพ.สัตว์เล็กทุกเดือน แล้วเมื่อสองสามเดือนผ่านไป หมอก็สรุปว่า ต้องให้ยากันชักวันละสองครั้งรวมทั้งยาอื่นๆอีกสองสามอย่าง เป็นที่น่าเป็นห่วงว่า เมื่อมีอาการชัก สุนัขตัวอื่นๆจะรุมกัดเพราะจำไม่ได้ ครั้งแรกมีบาดแผลฉกรรจ์ที่สะโพก ต้องพาไปผ่าตัดและเย็บแผลเป็นทางยาว แล้วต้องนำไปล้างแผลทุกวันเพราะต้องฉีดน้ำยาเข้าไปล้างแผลบางจุดที่ลึกถึงกระดูก กว่าแผลจะหายก็นานมาก
เราตกลงใจเอาเจ้าป๋องเข้ามาเลี้ยงในบ้าน ไม่ช้าไม่นานมันก็ติดผม เพราะเวลาชัก ผมจะกอดไว้จนหยุดชัก มันก็เลยเข้าใจว่าจากการที่ผมทำเฃ่นนั้นมันจึงรอดตาย ก็เลยตามติด อยู่ที่ไหนก็ตามไปนอนอยู่ใกล้ๆ
แต่ถ้าตื่นอยู่มันจะต้องนอนหันมาทางผม บางครั้งนอนมองนิ่งๆ อยู่เป็นชั่วโมงๆ ถ้าผมย้ายที่นั่ง มันก็ย้ายตามไปเฝ้ามอง เราเกิดความผูกพันเพราะต้องเอามันติดไปบ้านป่าด้วยเป็นประจำเพราะมีผมคนเดียวที่ป้อนยาให้ได้
เหตุที่มีผมอยู่คนเดียวที่ป้อนยาได้ก็เพราะว่า ต้องเรียนรู้จากแพทย์และอาการของเจ้าป๋องว่าควรเพิ่มหรือลดยากันชักเมื่อไรและเท่าไร เนื่องจากเป็นยาอันตราย เวลาซื้อก็ต้องหมอเท่านั้นส่งใบขออนุญาตซื้อมาเพื่อจัดให้สุนัขที่มีปัญหาในจำนวนเท่าที่จำเป็น ผมดูแลยาตัวนี้อย่างดี แบ่งใส่ไว้ในกระเป๋าเงิน บอกตัวเองว่า หากเกิดเหตุสุดวิสัย ต้องมีทางหาซื้อใหม่ได้ภายใน 24 ชั่วโมง แรกๆเครียดมาก แต่พอไปๆแล้วไม่เคยเกิดเหตุนี้ก็ผ่อนคลายลงได้ นอกจากนี้ ยังต้องเอาไปเจาะเลือดดูระดับยาและสภาพตับทุกหกเดือน รพ.สัตว์เล็กได้แต่เจาะ แล้วส่งห้องปฏิบัติการเอกชน ค่าใช้จ่ายครั้งละสองพัน
เพราะเหตุที่ต้องตามติดกันเป็นตังเมแบบนี้ บางทีไปไหนก็ต้องเอาไปด้วย แต่ถ้าต้องเข้าไปที่ไหนที่เค้าห้ามสัตว์เลี้ยง เจ้าป๋องก็จะยินดีคอยอยู่ในรถ เราจะเปิดหน้าต่างทุกบานไว้บานละประมานสองสามนิ้ว ไม่กลัวคนขโมยรถเพราะเราไม่ได้ทิ้งสิ่งของมีค่าไว้ และรถเป็นรถของที่ทำงานของพี่ปู มีประกันชั้นหนึ่ง เจ้าป๋องจะคอยอยู่อย่างเรียบร้อย ไม่ปีนป่ายไปทั่ว อย่างที่สุนัขทั่วไปมักจะทำ แต่เวลากลับมา จะมองดูมือเราว่ามีของกลับไปฝากไหม มันกินอาหารทุกอย่างที่ผมกินตุั้งแต่ข้าวคลุกน้ำพริกไปยันเซอร์รอยสเต็ก ก๋วยเตี๋ยวราดหน้า ผัดซีอิ๊ว หรือเส้นเล็กแห้งที่ปรุงรสจัดๆละ โปรดปรานเป็นอย่างยิ่ง อาหารเม็ดก็กิน สุขภาพร่างกายจึงแข็งแรงสมบูรณ์อย่างที่หมอยังทึ่ง คนที่ไม่รู้ว่ามันมีโรคร้าย จะต้องคิดว่าสุขภาพมันดีมาก กลางคืนถ้าอยู่กรุงเทพฯจะนอนใต้โต๊ะทำงานของผม ถ้าอยู่บ้านป่าก็นอนในครัว แต่ถ้านอนใต้โต๊ะตอนกลางวันที่ผมนั่งทำงาน จะถือโอกาสเกยคางไว้บนหลังเท้า
ค่ายาและอาหารของเจ้าป๋องตกวันละประมาณสามร้อยบาท เป็นค่ายาสองร้อยกว่าๆ แต่เราก็จ่ายไปแล้วแต่จะต้องจ่ายเมื่อไร ไม่คิดว่าจ่ายให้หมาตัวหนึ่ง แต่รู้สึกว่าให้แก่สมาชิกครอบครัว ถ้าใครได้เห็นว่าเจ้าป๋องอยู่กับเรา ดูแลระมัดระวังความปลอดภัยของเราอย่างไรก็จะเข้าใจเรื่องนี้ได้ไม่ยาก ผมไม่เคยคิดว่า หกปี ผมจ่ายค่ารักษาพยาบาลเจ้าป๋องไปเท่าไร
ปลายปี 2012 หมอตรวจพบว่า เจ้าป๋องเป็นโรคหัวใจ เราก็ยิ่งระมัดระวังทุกเรื่องที่จะทำให้สุขภาพของมันย่ำแย่ลงกว่าเดิม มียาต้องกินมากขึ้น แต่เราก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตายื้อมันไว้กับเราอย่างเต็มความสามารถ จนต้นปี 2014 นี้ ก็มีปัญหาต่อมลูกหมากตามมาอีก แล้วก็ยังมีการชักเป็นครั้งคราวด้วย ถึงตอนนี้ มันชอบมานอนมองผมครั้งละนานมากขึ้น วันหนึ่งผมฉุกใจคิดว่า ที่ทำอยู่นั้นถูกต้องแน่แล้วหรือ ถ้ามันอยู่กับคนอื่นที่ไม่มีกำลังรักษาได้ระดับนี้ มันก็หมดเวรไปสู่สุคตินานแล้ว แต่ที่ผมพยายามยื้อมานั้น มันต้องทรมานนานขึ้นใช่หรือไม่
ด้วยเหตุนี้ เมื่อหมอถามว่า จะให้ผ่าตัดเรื่องหัวใจและ/หรือต่อมลูกหมากไหม ผมจึงตัดสินใจบอกว่า ขอรักษาตามอาการเท่านั้น มันคงถึงเวลาควรไปแล้ว อายุหมา 16 ปี ก็เท่ากับอายุคน 112 ปี แต่เจ้าป๋องก็ไม่ได้อยู่อย่างต้องทรมานแต่อย่างใด ยังคงกิน นอน และไปไหนมาไหนกับเราตามปกติ จนเมื่อกลางเดือนพฤศจิกายน พี่ปูจะมีเพื่อนๆมาเฮฮากันที่บ้านป่าหลายคน ไม่สะดวกจะเอาเจ้าป๋องไปด้วย จึงทิ้งไว้กับแม่บ้าน เจ้าป๋องก็หลับไม่ตื่นไปในคืนนั้น
เรารีบกลับมาทันทีที่รู้ข่าวตอนสายๆวันอาทิตย์ จัดการฝังเจ้าป๋องไว้โคนต้นโมกหน้าบ้าน ให้มันเฝ้าบ้านต่อไปถ้ายังแวะเวียนมาเยี่ยมเรา ก่อนฝัง ผมเลือกเสื้อผ้าชุดที่มันใส่แล้วหล่อมากๆ บอกมันว่า แต่งตัวให้สวยๆนะ เจ้าจะต้องเดินทางไกล ใครพบหมาหล่อๆ จะได้เมตตา
เราคิดถึงมันมากจริงๆ ผมเอาภาพของมันทำวอลล์เปเปอร์และทักทายทุกครั้งที่เปิดคอมขึ้นมา จนพี่ปูกลัวว่าจะเสียสุขภาพจิต เลยขอลูกหมามาให้ใหม่ เป็นลูกหมาที่ฉลาดมากแต่ก็ซนมาก ทำให้คิดว่า เหมือนเจ้าป๋องตอนเด็กๆเลย เอาไว้มีโอกาส จะนำเจ้าตัวเล็กนี้มาแฉพฤติกรรมสู่กันฟังบ้าง
เรื่องราวของเจ้าป๋องนี้ นำมาเล่าไว้ ณ ที่นี้เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึกของตัวเองและเพื่อเล่าสู่เพื่อนๆหลายคนที่อยากฟังเรื่องราวของเจ้าป๋องหรือเจ้าปู่ป๋องที่เราเรียกกัน
เขาว่ากันว่า สุนัขเป็นชาติสุดท้ายก่อนจะได้ไปเกิดเป็นคน เชื่อว่าถ้ามันได้เป็นคน ก็จะเป็นคนดีมากคนหนึ่งทีเดียว และหวังว่า เราจะได้พบกันอีกในชาติภพต่อๆไป
ลาก่อน เดินทางปลอดภัยนะ เจ้าปู่ป๋องเพื่อนยาก
2NE1 - Missing You (Piano)
Special thanks to uploader: jgmb829
Create Date : 20 ธันวาคม 2557 |
|
56 comments |
Last Update : 18 พฤศจิกายน 2558 10:27:52 น. |
Counter : 2684 Pageviews. |
|
|
|