วันนี้ ไม่มีนางเอก....

ลูกตื่นมาด้วยร่างทรงของนางมารร้าย .... แม่เองถูกหวัดเล่นงานจนบักโกรก... พยาย๊าม ทำเสียงหนุงหนิง ชวนนู๋ไปซื้อจัมบ้าจุยส์ ชวนไปหาพี่มากิเอะ... เฮ้อ นางมารร้ายท่าจะหูหนวก ไม่ได้ยิน ปิดตาร้องอย่างเดียะ... แบบนี้ ก็ต้องเกร็งกำลังภายใน อุ้มใส่รถเลย

พี่มากิเอะก็จริงๆ เลยน๊า ทำไมทำเก๋แบบนี้ นัดหมอฟันเวลาเรียนเนียะนะ ไปถึง คุณแม่ก็ไปเงอะงะ ทำเรื่องขอตัวลงมา รอ รอ รอ พี่ก็ไม่ลงมา
แปลกใจจัง โรงเรียนมีเด็กเกือบพัน คุณครูจำพี่มากิเอะได้อ่ะ จัดแจงช่วยเหลือตามตัวให้จนเจอ... พี่กากิเอะ "ลืม" นัดเจ้าคะ ... อายุแค่นี้ ขี้ลืมเสียแล้ว ทั้งๆ เมื่อคืนตัวเองเป็นคนเดินมาเตือนคุณแม่แท้ๆ

จัดการขับรถส่งตัวเสร็จ คุณแม่กะนู๋ก็ไปรอในห้องสมุด ไม่ถึงชั่วโมงพี่เค้าก็เรียบร้อย... พอคุณแม่จะขับไปส่งก็มีปัญหา

กุญแจรถ หาย !!!

ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณแม่จะเฟอะฟะขนาดดด...แง็กๆๆๆ... เดินหาจนทั่วห้องสมุด คุ้ยขยะด้วย (ทำตัวเหมือนพวกโฮมเลสเลย) หาไง ก็ไม่เจอ เดือดร้อนต้องตามคุณพ่อออกจากห้องประชุม มารับพี่เค้ากลับโรงเรียน ส่วนเราสองคนก็รอต่อปาย

มรรคณิชาเป็นคนเดียวที่หนุกที่สุด... นู๋เดินเล่นบนเก้าอี้ยาวหน้าห้องสมุดอย่างหนุกหนาน จนพ่อมาส่งกุญแจสำรองแล้ว นู๋ยังไม่อยากกลับเลย

คุณแม่เสียอารมณ์สุดๆ เลยเบี้ยวไม่เข้าจัมบ้าจุยส์ ซึ่งนับเป็นความผิดร้ายแรง ทำให้นางมารร้ายกลับมาสิงนู๋อีก ถึงบ้าน นู๋เหนื่อยสุดๆ กะการต่อว่าคุณแม่มาตลอดทาง.. (เกลียดจัมบ้าจุยส์จังเลยวุ้ย ทำไมมานต้องมาตั้งตรงสี่แยกนี้ฟระ) พอคุณแม่วางนู๋ลงรถเข็น ...กะลังคิดว่า จะหลอกล่อนู๋ออกไปนอนไงดี... นู๋ก็สลบแหมบไปเอง... ง่ายงี้ ชีวิตแม่มีด้วยเหรอเนียะ

ด้วยความสงสาร กลัวนู๋นอนไม่สบาย คุณแม่ไม่ได้รอจนนู๋หลับลึกหน่อย ก็อุ้มไปส่งเตียง...คิดผิดอย่างแรง... แปะเตียงได้ปุ๊บ ตื่นมาโวยวายนู่นนี่...
ไม่ไหวแล้วจ้า ข้าวยังไม่ได้กินเลย...วิ่งหนีลูกลงมาเฉยเลย
เข้าครัวก็ตกใจ พี่เอ็คโค่ไปหาชิพมาจากไหน ขโมยกินเกลื่อนเต็มพื้น...โอ๊ย อยากตาย... ไม่ได้กลัวเก็บเหนื่อย แต่กลัวคุณพี่ท้องเสีย...มิน่า พอเปิดประตูเข้าบ้านปุ๊บ คุณเธอวิ่งสวนออกไปนอกบ้านทำธุระทันที
ตอนนี้ อารมณ์ถึงขีดสุด ลูกก็ร้องอยู่ชั้นบน หมานิสัยเสียอยู่ชัันล่าง
เอ้า ตะโกนด่าหมาก่อน เสร็จแล้วค่อยด่าลูก
โฮะ โฮะ
ได้ตะโกนแล้วดีจัง...(ไม่รู้คอที่แหบๆ กลับสามารถตะเบ็งได้ดังขนาดดด) ปรากฏว่า เงียบไปหมด ทั้งหมา ทั้งเด็ก
คุณแม่เลยได้นั่งคุ้ยข้าวเก่ากินสบายท้อง

ขึ้นมานั่งทำงานได้แค่ชั่วโมง ก็ต้องระเห็จออกไปรับพี่ๆ กลับจากโรงเรียนอีกแระ ... ทำไมเวลาผ่านไปเร็วงี้ละ

นางมารร้าย (หวังว่าคงรู้นะว่าใคร) ตื่นมาจำเหตุการณ์ก่อนนอนได้ เลยตั้งท่าแบะๆๆๆ... คุณแม่เลยต้องประท้วงดักหน้า
บร่าๆๆๆๆๆ
บรรยายความน้อยเนื้อต่ำใจให้ลูกฟัง
เออ...ใครว่าเด็กไม่เข้าใจ...
ลูกฟังแล้วคงรำคาญ หนอย..เปลี่ยนเรื่อง
"แม่ๆ ไปรับพี่มากิเอะ ไม่รับพี่โทๆนะ"
คุณแม่ก็อุตส่าห์หลงกล
"อ้าว ปล่อยพี่โทๆ ยืนรอไม่เจอใครที่โรงเรียนได้เหรอ พี่โทๆ ก็เสียใจแย่สิ"
"ไม่รับพี่โทๆ"
ฯลฯ
จนแม่นึกได้ รีบตัดบท สายแล้วคุณลูก ปายๆๆ

ตลอดทาง ไม่ค่อยจะราบรื่นนัก ลูกหาเรื่องบ่นได้ทุกอย่าง แม่รู้สึกเหนื๊อยเหนื่อย แฮ่กๆๆ จนในที่สุด แม่ตอบแบบถนอมคำ อิอิ ได้ผลเว้ย
โชคดีอีกต่อ ลองแวะห้องสมุดถามหากุญแจอีกที ก็ไม่ผิดหวัง ... นี่ละน๊า ชอบบ้านเมืองนี้ ตรงที่ ไม่เคยห่วงว่าข้าวของจะหายเลยแหละ.... มะเช้าคุณแม่เซ่อเอง ไม่ได้ถามทุกๆ เคานเตอร์ ... เลยเดือดร้อนกวนชาวบ้านไปทั่ว

ลูกง๊องแง๊งต่อ...ที่หาเรื่องแม่จนน่ามะโห คงจะเป็น "ทวงนม" ...หลังๆ มานี่ ลูกแกล้งเซ่อบ่อยมาก... ให้กินนมหมดแก้วไปแล้ว พอหลังแตะเตียง เป็นต้องขอเบิ้ล... บ้าเหรอ ให้ได้ไง ฟันก็แปรงแล้ว และที่สำคัญ นมหมดตู้เย็นแล้ว ซัดเร็วเหลือเกิน แกลลอนนี้
ตั้งแต่ให้ลูกมีส่วนร่วมรับรู้ในการไปซื้อนม กะเทนมเองนี่ ดูนู๋จะกะตือรือล้นกินนมจัง... แถมถือดูดๆๆเองเรียบอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องอ้าปากคอยเตือนเหมือนตะก่อนด้วย
บ่นต่อ... ลูกทวงนมจนแม่มะโห เพราะอธิบายไปแล้วนู๋ใช้ลูกตื้ออย่างเดียว... ทีนี้ แม่เบลอมาก อยากนอนพัก เพราะพิษไข้ เลยขึ้นเสียงกะนู๋... เป็นไงละ วันนี้เจอสองรอบเลย... แม่ไม่ต่อว่านู๋แค่เรื่องนม รื้อฟื้น เรื่องอื่นๆ มาด้วย... นู๋นอนฟังเงียบเชียว
สักพัก นู๋ลุกขึ้นมาเดินเข้าห้องน้ำเอง (แบบโดนแม่อัดเพราะเย็นนี้ นู๋ไม่ยอมฉี่ก่อนนอนไง แล้วแม่ก็ไม่ได้พูดอะไร นู๋เลยได้ใจ) พอเดินกลับมานอน ก็นอนบ่นด้วยเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แถมมีลุกขึ้นมาจุ๊บๆ แม่ สลับ
"ไอเลิฟยู"
เรียกว่า ทำทุกอย่างเพื่อปรับปรุงสิ่งที่แม่บ่นนั่นแหละ
น่าอายจัง
นางมารร้ายมานอยู่ในตัวแม่แทนมากก่าจะเป็นนู๋เสียอีก

ปล. ลูกพูดประโยคเก๋ๆ ได้เยอะเลย
แม่ถามนู๋ว่า คิดดีแล้วเหรอ จะเอาตุ๊กตาเหมียวๆ ไปด้วยเหรอ นู๋ตอบมาว่า
"แน่ใจ"

แม่หมกเม็ด เอาหนมแพนด้าไปซ่อน กะไว้ใช้ยามฉุกเฉิน แล้วแกล้งไก๋กะนู๋ว่า ถุงขนมอยู่ไหนไม่รู้.. มรรคณิชาทำสีหน้าเป็นห่วงอยู่หลายวัน ๆ นี้ บอกแม่ว่า
"ช่วยหาแพนด้า"
"แม่ไม่รู้อยู่ไหนเนียะ กลับมาบ้านถุงข้าวของมากมาย แม่วุ่นๆ ไม่รู้อะไรอยู่ไหนกันบ้างเนียะ แต่มันต้องอยู่ในบ้านแหละ"
"ถุงอยู่ในรถ" อันนี้ แม่ภูมิใจในความคิดของนู๋มั่กค๊า... แสดงว่า ลูกผูกประสพการณ์ที่เห็นปาจำๆ ได้แม่นมาก

Create Date : 26 พฤษภาคม 2550		8 comments
Last Update : 26 พฤษภาคม 2550 13:07:51 น.
Counter : 890 Pageviews.
Share Tweet