วันหยุดดีๆ

วู้ เห็นเด็กๆ เตะบอลเค้าไม่ใส่แจ็คเก็ตกัน คุณแม่กะมรรคณิชาเลยเอาม่าง... เป็นงัยละ... ต้องหลบไปนั่งสั่นในรถให้อุ่นบ้าง
อุตส่าห์สมัครเรียนเตะบอล คุณแม่นึกว่าจะเบาแรง แถมนู๋ได้เพื่อนฝูงใหญ่... ไปๆ มาๆ โค้ชใช้แรงงานพ่อแม่เต็มๆ .. จัดเกมให้เล่น โดยมีคุณพ่อคุณแม่ประกบ..แหม๋ม คุณแม่ละคันปากเจงๆ อยากบอกครูให้มาประกบลูกดิฉันได้ไม่คะ ดิฉันไม่ถือคะ...
วันนี้ มรรคณิชาเล่นแบบฝืดๆ พยายามยั่วให้คุณแม่ยิงมุขตลกตลอด ม่ายงั้น นู๋ไม่เตะ...ร้ายจิง... สงสัยรู้ว่าคุณแม่กัวเสียดายเงินไม่คุ้ม

วันนี้ ลูกไม่ค่อยกรี๊ด ไม่ค่อยเถียงเลย (ชักรู้สึกแปลกๆ) ตกบ่าย คุณแม่ชวนไปสนามเด็กเล่น ถามนู๋ว่าจะไปสนามไหน นู๋บอกว่า
"วิ้วๆ ใกล้ๆ" เสร็จแล้วนู๋ก็วิ่งไปนอนรอบนรถเข็น คุณแม่ก็ขัดใจขึ้นมาทันที (นี่ละน๊า คุณแม่ ใจร้อน)
"อ้าว ไม่เอารถเข็นอ่ะ ขี้เกียจ ใกล้ๆ แค่นี้ เดินไปก็ได้"
ทีนี้ นู๋เลยโวยวายใหญ่ ทำทุกทางเท่าที่จะทำได้ เพื่อจะเอารถเข็นไปด้วย ขนาดลงทุนลงจากรถ มาขอเป็นคนผลักเอง คุณแม่ไม่ต้องเหนื่อย... ทำถึงนี่ คุณแม่ไม่เห็นความดี สั่งเฉียบขาด
"ถ้าเอารถเข็นไป ก็ไม่ไป อยู่บ้าน อาราย ใกล้ๆ แค่นี้ ทำตัวยุ่งยาก"
เท่านั้นแหละ ต่อมน้ำตาแตก ปล่อยเสียงเทอร์โบลั่นบ้าน คุณแม่รวบตัวลงนั่ง Thinking Chair ทันที
พอนู๋สงบ แม่ก็ถามใหม่
"ตกลงไปสนามเด็กเล่นไหมคะ"
"ไปคะ ไม่รถเข็น" ว่าแล้วนู๋ก็พร้อมเดินที่ประตู แอบคว้าเมี๊ยวๆ มาหนึ่งตัว มอนสเตอร์อีกหนึ่งตัว และ กังหัน

พูดถึงเรื่องกันหัน คุณแม่อยากให้มรรคณิชานานละ แต่เห็นราคาทำใจไม่ได้ เกือบ 6 เหรียญไม่รวมภาษี พอดีมะวานไปคิดส์เควส์ท เห็นขาย 2 เหรียญ ...เออ หยวนๆ
วุ้น คุ้มคะ วันนี้ นู๋เอาออกไป แล้วพอกันหันหมุนตอนนู๋เดิน นู๋ก็แปลกใจ แม่เลยอธิบายว่า
"กังหันหมุนเพราะมีลมไงคะ"
"ลมมาจากไหน" ว้าว... ลูกฉานสงสัยถึงระดับนี้เลยเหรอ กรี๊ดดด ดีจาย
คุณแม่เลยพล่ามเรื่องความกดอากาศให้นู๋ฟัง ๆ แป๊บเดียว เบือนหน้าหนี...หุหุ

ระหว่างทาง จะมียกพื้นก้อนหินที่นู๋ชอบเดิน.. นู๋เดินแล้วเกิดไอเดีย น่าจะแกล้งทำเป็นล้มให้หล่นไปในดิน พอหล่นแล้วลูกก็ขำ แกล้งพูดว่า
"I'm stuck in a mud"
เออ เว้ย ใช้ได้ๆ ผิดแกรมม่าไปนิดหน่อย แต่รู้จักใช้ preposition นี่เก่งมากเลยค๊า แถมมีจินตนาการ..คงนึกว่า ตัวเองเหมือนหมูในนิทาน ที่ชอบเล่นโคลนมั้ง (ก็เหมือนจิงๆอ่ะ)

เดินไปใกล้ถึงปาร์คใกล้บ้าน แทนที่นู๋จะเดินเข้าไปเล่นกลับจัดแจงจะข้ามถนน...อ้าว เฮ้ย...นี่คุณแม่เข้าใจลูกผิดขนานใหญ่ น่าตีคุณแม่ให้ตาย...
คือ ถ้าข้ามถนนไป หมายถึง ไปพาร์ค "ไกลๆ" แสดงว่า ลูกพูดผิด พูด "ไกล" เป็น "ใกล้" มิน่าละ ถึงได้ยืนยันจะต้องมีรถเข็น เพราะไปพาร์คไกลๆ ทีไร นู๋ไม่มีแรงเดินกลับบ้าน และแม่ก็อุ้มนู๋ไม่ไหว...ธ่อ ลูกฉาน
คุณแม่เลยต้องขอโทษนู๋เป็นการใหญ่ อธิบายให้ฟังว่าแม่เข้าใจผิดยังงัย และถามนู๋ว่า จะกลับไปบ้านเอารถเข็นไหม... แหะ แหะ ลูกไม่ยอมกลับ ยอมเล่นสนามใกล้ๆ .. สงสัย กัวไม่ได้ออกจากบ้านอีก

หลังๆ มานี่ คุณแม่ใจกล้า ปล่อยนู๋ปีนป่ายคนเดียว ไว้ใจคะ เพราะถ้านู๋เจอที่สูงๆ ที่ต้องให้ผู้ใหญ่อุ้มลง นู๋จะหยุดรอ ตะโกนขอความช่วยเหลือ

เวลามรรคณิชาเล่นไม้ลื่น ก็มีมารยาทอย่างงาม คือนู๋จะไม่เล่นเดินย้อนทางลาด หากมีเด็กคนอื่นเล่นอยู่ด้วย แต่จะต่อคิวรอเรียบร้อย ...
สังเกตว่า มรรคณิชาไม่ชอบเล่นกะเด็กวัยเดียวกันมากนัก โดยเฉพาะถ้าเป็นเด็กที่ยังพูดไม่ได้ แต่ถ้าพูดได้เป็นประโยคแล้ว ถึงค่อยมาเล่นกะนู๋ได้
ลูกไม่กัวเลยที่จะเข้าไปคุย หรือ ขอเล่นกะพี่ๆ โตๆ แต่ส่วนใหญ่พี่ๆ เค้าไม่ชอบเด็กเล็กๆ วันนี้ เห็นนู๋โดนไล่ด้วย... แต่ ลูกแม่เก่ง ปรับตัวได้ดี พอรู้ตัวว่าพี่ๆ เค้าไม่อยากเล่นด้วย นู๋ก็ออกมายืนวงนอก แอบดูพี่ๆ ... และคอยหมั่นเอาของเล่นของตัวเองเข้าไปเสนอ เพื่อให้พี่ๆ ยอมรับ...อือม์ อีกหน่อยเข้าโรงเรียนแล้ว แม่คงไม่ต้องห่วงนู๋เน๊อะ

เย็นนี้ ป้อนข้าวนู๋เสร็จ ก็รีบฝากนู๋ไว้กะพ่อ ...แบบ คุณแม่มีคูปองลดราคาไง จะรีบไปใช้ ไม่อยากเอานู๋ไป เพราะจะรีบซื้อรีบกลับ
ไปถึงก็รู้สึกว่าคุ้ม อยากได้นู่นนี่...เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า แต่ก็ไม่ซื้อมาเลย เพราะคุณแม่คิดว่า จะลุกมาแต่งตัวจิงๆ ก็เปลือง แล้วไม่รุจะแต่งให้ใครดู ... คุณพ่อนะเร๊อะ... แหวะ คุณพ่อชอบแบบไม่แต่งมากก่า อิอิ (คิดกันไปถึงหนายเนียะ)

โอ้ว...กลับถึงบ้าน คุณพ่อไม่สามารถจัดการมรรคณิชาได้สำเร็จ แหม๋ม ก่อนแม่ออกจากบ้าน คุณพ่อทำคุย...เป็นไงละ รู้ละยัง วันๆ แม่ต้องเจออะไรบ้าง คริ คริ
พอเห็นหน้าแม่ นู๋ก็ทำซาบซึ้งน้ำตาไหล.. อู้ยยย ลูกจ๋า แม่ก็คิดถึ๊ง คิดถึง จากกันไปตั้งชั่วโมงครึ่ง (ปาชดคะ ปาชด) ดูสิ ลูกแม่ผอมไปตั้งเยอะ (คุณแม่คิดแบบอันหลังนี่จิงๆ นะ)

คืนนี้ หนึ่งในสามหนังสือที่ลูกเลือก มีหนังสือของดร.ซุส อยู่ด้วย คุณแม่เห็นแล้วหนาว แบบขี้เกียจอ่านอ่ะ มานยาววว... เลยแกล้งโบ้ยให้คุณพ่ออ่าน
"คุณพ่อแอคเซ่นส์ดีคะ ให้พ่ออ่านนะ"
คุณพ่อก็พอกัน ทำมั่วยืนเกาะเตียงเฉยๆ จนมรรคณิชาต้องเตือน
"พ่อ ดร. ซุสส.. กรีน เอจ แอนด์ แฮม"
คุณพ่อก็ยังเฉ้ย... ทีนี้ คุณแม่รู้แล้วหละ นิสัยยืนกรานนี่ ได้มาจากใคร...
เราสามคนต่างยืนยันจุดยืนของตัวเอง ในที่สุด ครึ่งชั่วโมงผ่านไป มรรคณิชายอมแพ้ คืนหนังสือให้แม่ไปเก็บ ... น่าอายไหมเนียะ ครอบครัวนี้ พ่อแม่ทำได้ถึงขนาดนี้ เอิ้กกก

เกือบห้าทุ่ม แม่โผล่ไปห่มผ้าให้นู๋ๆ พลิกตัว หันมาบอกแม่เบาๆ
"แท้งกิ้วแม่"
วุ้ย น่ารักจิง แต่ไม่ต้องขอบคุณก็ได้นะลูก ทำแม่ผวาหม้ด

Create Date : 06 พฤษภาคม 2550		4 comments
Last Update : 6 พฤษภาคม 2550 13:17:09 น.
Counter : 637 Pageviews.
Share Tweet