Bloggang.com : มรรคณิชา : ที่ระดับความสูง 90 เซนติเมตร............

ที่ระดับความสูง 90 เซนติเมตร............

นั่งดูมรรคณิชากระโดดจากกล่องใส่ building block ด้วยสองขาที่แข็งแรง ... นับเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่นู๋ตั้งใจกระโดดพร้อมกันสองขา ที่ผ่านๆ มา เห็นพยาย๊ามยังไง มานก็เขย่งเก็งกอย...

ดูนะ...ยิ่งโตยิ่งชอบทำหน้าทำตาหยั่งกะนางเอกเจ็ดสี ชำเลืองมอง ลอบค้อน.. วุ้ย สารพัด แม่คนนี้

คำพูดคำจา ก็ลึกซึ้งกว่าเดิม... วันนี้ พูดเหมือนกึ่งถามกะแม่หลายคำเลย อย่างเช่น นุ่มนวล เศร้าจัง ตีไม่ได้ เป็นต้น... สังเกตนะ ลูกใช้ปะกิตเป็นหลักเลย โดยเฉพาะเวลาเล่นกัน จะอุทาน หรืออะไร ปะกิตล้วนๆ ตอนไปเรียนเตะบอล โค้ชมีสอนกฏการเล่นสองสามข้อ แม่ก็ไม่นึกนะ ว่าลูกจะฟัง...ที่ไหนได้ พอเราเล่นบอลด้วยกัน คุณแม่เอามือแตะบอล นู๋รีบห้าม
“โนแฮนด์”
อ้อ... ลูกติดนิสัยพูด “อ่ะ” กะ “อ่า” ท้ายคำนะ ....ติดมาจากแม่แน่นอนที่ซู้ดดด

ที่ม่ายไหวเลย ก็อาการรีแฮปนี่แหละ จะเป็นช่วงตีสามตีสี่... เข้าใจเลือกเวลาจริงๆ แม่กำลังเข้าสู่ช่วงเดลต้าของการนอนเลย.. นี่แม่เลยเกิดปิ๊งไอเดีย เลาะ ปรับเตียงนู๋ให้เป็นเตียงเด็กโตซะเลย... อิอิ ขอนางแบบช่วงโพสต์ท่าถ่ายรูปเป็นที่ระลึก นู๋ก็ทำอย่างรวดเร็ว รู้งานมาก แต่ยังโพสต์ยิ้มไม่ถึงระดับมืออาชีพนะ คุณพ่อบ่นบ่อยๆ ทำไมชอบยิ้มปิดตา (อ้าว เหมือนแม่งัย)
ปรากฏว่า นู๋ฉลองเตียงใหม่ด้วยการตกแป๊บลงมา ตอนนอนกลางวัน ...ทั้งๆ คุณแม่เอาเบาะมารองรับอย่างดี แต่นู๋เลือกที่จะตกลงไปในแก็บระหว่างเตียงกะตู้ข้างเตียง เฮ้อ... รูแคบนิดส์เดียว ยังอุตส่าห์หล่นลงไป แม่ก็งัดสิ งัดออกมาได้ นู๋ก็ไหลลงไปใต้เตียงอีก..เอ้า งัดไม่ไหวแล้ว ปล่อยร้องให้เหนื่อยก่อนแล้วค่อยงัดต่อละกัน...ง่า...เลยไม่ทันเลย...ราดอีกแย้ว วุ้ย เซ็ง

นี่ คุณแม่เลยได้ไอเดียใหม่ (อีกละ) ซ้อมตื่นมาฉี่กันดีก่านะ... นู๋ก็ขำๆ นะ เวลาซ้อม... หวังว่าคงจะได้ผล... ตอนซ้อม ทำให้รู้ว่า มรรคณิชาไม่ต้องการให้แม่อุ้มเข้าห้องน้ำ อยากเดินเอง... ก้อได้ๆๆ เด๋วคืนนี้ จะปล่อยให้เดิน...แต่ขอย้ำนะ
“ช่วยอย่าตื่นมาแล้วร้องๆๆๆ นะ แม่เคียดๆ ง่ะ”

คุณแม่ไม่ได้จดบันทึกให้นู๋หลายวัน เพราะร่างกายทำท่าจะป่วย... มาเสร็จจริงๆ เอาเมื่อวันจันทร์... ไม่แปลกใจเลย
Bad Food คุณแม่กินอาหารตามใจปาก ทำทอดมันไก่ ทำไชเท้าทอด(อร่อยมั่ก) มันๆ เลี่ยนๆ กินจนบาดคอเลือดไหล นี่ก็ไม่มีเสียงพูดเลยคะ รำคาญผู้คนแถวนี้จริง (หวังว่าคงรู้นะว่าใคร) ชอบคุยอยู่ได้ ก็รู้ๆ อยู่ แม่ลำบากใช้เสียง
Bad Weather มะวันเสาร์ ไปเตะบอลท่ามกลางลมแรง แถมวันอาทิตย์ เจอฝนอีก แบบพยายามทำตัวเหมือนคนที่นี่ไงคะ เดินตากฝนกันหน้าตาเฉ้ย
Bad Rest ไม่อยากบอกว่า อาการรีแฮปของนู๋ทำให้คุณแม่ตึงเครียด แหะ แหะ คุณแม่อุตส่าห์งดกิจกรรมคอมฯช่วงดึก เพื่อนอนเอาแรงแล้วนะ ก็ยังไม่วาย...

วันจันทร์
เราไปเรียนดนตรีกันวันแรก คุณแม่ออกจากบ้านก่อนเวลาตั้งครึ่งชั่วโมง เพราะกะเผื่อหลง ทั้งๆ ที่โรงเรียนอยู่ใกล้บ้านมากก แค่สิบนาที...และเพื่อไม่ให้ผิดแผน เลยต้องหลงจริงๆ ด้วย คริคริ... คิดดูนะ ทำเป็นเก่ง แผนที่ก็ไม่เอาไป กะโชว์ว่าหาเจอ... ทำขำคือ พอแม่หลงปุ๊บ ทำไมนู๋รู้อ่ะ ถามแม่ทันทีเลย
“แม่ที่ไหนอ่ะ ไปไหนอ่ะ”
“เออน่า อย่าถามๆๆ กำลังหาทางอยู่”
“แม่หลงทางอ่า”
“ไม่หลงหรอก เด๋วก็เจอ” ต้องรีบพูดปลอบใจ เด๋วนู๋จะจินตนาการเหมือนหนังที่เพิ่งดูไป วุ่นวายเปล่าๆ

มรรคณิชาชอบเรียนดนตรีมาก ถึงช่วงได้ส่ายโยกนี่ นู๋จะเต้นถวายแก้บนเลย เห็นเด็กคนอื่นๆ เค้าก็เอาแค่พองามนะลูก... เห็นเด็กคนอื่นแล้วกุ้มใจ ลูกแม่ตัวใหญ่สุดในคลาส... ดูเด็กคนอื่นๆ จะทำตามครูกันคล่อง... มีมรรคณิชานี่แหละ งงๆ แถมพอครูเรียกให้เดินไปหา เด็กคนอื่นก็เดินไปได้ นู๋ดันลากมือแม่ไปด้วยเฉ้ย ...ครูพูดปลอบใจว่า เป็นคลาสครั้งแรก นู๋ก็แบบนี้แหละ... (ไม่จริงหรอกคะ ระยะหลังๆ แม่โดนนู๋ลากตลอด)
ครูเสียงเพราะมาก แม่ยังติดใจเลย... เรียนเสร็จ แม่ถามว่า นู๋อยากกลับไปเรียนอีกไหม นู๋บอกว่าไป ... เล่นเอาแม่โล่งงงง... เพราะตอนนี้ คลาสเตะบอล นักกีฬาทำท่าจะเบี้ยวทุกเช้าเลยง่ะ

วันอังคาร
คุณแม่ได้ไทลีนอลอย่างแรงอัดไปตลอดคืน อาการเมื่อยเนื้อตัวหายไป ทำให้ลุกเดินเหิรได้... ตอนตีสี่ ยังลุกมางัดนู๋ไปฉี่ได้ (อันนี้ เป็นหลังจากปรับเตียง แต่ยังไม่ได้ซ้อมฉี่) วุ้ย... นู๋ดิ้นพล่าน พยายามไหลลงไปที่พื้นตลอด...ปากก็บอก
“ม่ายฉี่ๆๆ ม่ายมีอ่า” แหกปากร้องไม่เกรงใจคุณพ่อกะพี่ๆ ซึ่งที่จริง คุณแม่ไม่น่าเกรงใจเลย ยังไงๆ ก็ไม่มีใครตื่นหรอก...บ้านเรา หลับได้แม้ในภัยสงคราม
พอฉี่เสร็จ ลูกยิ้มคุยกะแม่เหมือนมะครู่ไม่เกิดอะไรขึ้น... ไม่ต้องมาจ๊ะจ๋าเลย แม่ง่วงว๊อย ขอย้ำอีกที
“คุณแม่ไม่สบายคะ ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ นี่ก็มืดอยู่ด้วย”
นู๋รีบมองไปที่หน้าต่าง
“ไม่มืดอ่า” เฮ้อ ไอ้บ้านเมืองนี้มานยังไงน๊อ สามทุ่มก็สว่าง ตีสี่ก็สว่าง ทำลูกแม่ฉับฉน
“แม่บอกมืดก็ต้องมืดดิ นู๋อยากคุยก็คุยคนเดียวนะ”
เออ... แล้วลูกก็คุยคนเดียวจริงๆ ด้วย แม่ฟังจนผล็อยหลับไปไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกทีเจ็ดโมง เห็นนู๋เงียบเสียงไป นู๋ก็คงหลับไปเหมือนกันละน่า
ตื่นมารีบบอกคุณพ่อด้วยเสียงแหบๆ ให้บอกเด็กโตเดินกลับไปบ้านแม่เค้านะ แล้วคุณพ่อก็ไปรับพี่ๆ เค้าตอนกลับจากทำงานด้วย...แบบคุณแม่คำนวณแล้วไง อาการคุณแม่ขนาดนี้ ถ้าต้องรับมือกะนู๋เรื่องนอนกลางวัน ตื่นแล้วพาฉี่ แล้วจับขึ้นรถไปรับพี่ๆ ..เหมือนฆ่าตัวตายล่วงหน้า...ทำไม่ได้คะ
ลงมาข้างล่าง สภาพครัวเป็นอย่างที่คาดไว้...แต่ วันนี้ แม่ไม่ยั่วะ เพราะกะจะไม่เก็บล้าง ให้คุณพ่อกะพี่ๆ มาจัดการกันเอง...
ตอนกลางวัน คุณแม่นึกอยากกินน้ำซุปดีๆ เลยพานู๋ขับรถไปร้านไทยแถวบ้าน ร้านนี้ไม่เคยไปมาก่อน ไปถึง ไม่มีที่จอดรถ แถมมองกระจกหลัง...อ้าววว...ลูกแม่หลับละ ไหนโม้ว่าจะกินเส้นๆ ไง... ผิดแผนๆ ทำไงละ เอ้า ขับรถไปตั้งหลักที่ห้องสมุด...
คิดไตร่ตรองได้ความว่า อุตส่าห์ผลาญน้ำมันมาถึงนี่แล้ว ไงก็ต้องซื้อก๋วยเตี๋ยวให้ได้... เลยหาที่จอดรถที่เหมือนใกล้ที่สุด...จัดการแบกมรรคณิชา ซึ่งน้ำหนักตอนนี้ มากกว่าถุงข้าวสารคอสโค...แง๊กกก...ไปถึง สั่งเตี๋ยวน้ำตก...ขอบอก... ร้านบ้าอะไร ลูกค้าไม่ค่อยมี ทำก็ช้า คุณแม่แบกนู๋นั่งตัก นั่งรอเหงื่อตกซิกๆ ... ก่าจะได้ก๋วยเตี๋ยว จัดท่าเดิน... ออกนอกร้านมาได้ นู๋ดันตื่น โอ้ย ผิดแผนๆๆ นู๋ควรจะหลับจนแม่กลับบ้านและแกะก๋วยเตี๋ยวกินจนเสร็จนิน่า
ตื่นมาก็ถามเลย
“นี่ที่ไหนคะ แม่เส้นๆ แม่ไปไหน”
เดินมาถึงที่จอดรถ “แม่ ชิชาเอาบัลลูน” กะแล้วเชียว ตอนจอดง่ะ เห็นลูกโป่งหน้าร้านแม่ยังนึกเลย ถ้านู๋ตื่นเป็นได้อธิบายยาววว
แถมพอจะหันรถกลับบ้าน นู๋ดันประท้วง จะไปห้องสมุด...แง๊กกก... คุณแม่ต้องทนหิวอยู่ในห้องสมุดเกือบครึ่งชั่วโมงก่าลูกรักของแม่จะพอใจ
ถึงบ้าน... ชีวิตบัดซบ... สั่งหมูน้ำตก แต่เสียงคงแหบมาก เลยได้ เนื้อน้ำตกมา...
งัดซองมาม่ามาต้มกินทันที อันนี้ เป็นมาม่าเวียตนาม รสหมูย่าง รสแปลกๆ แต่ก็อร่อย...เวลาหิวอะไรๆ ก็อร่อยนะ
ชีวิตต้องมีหวัง
ผ่านจุดต่ำสุดมาละ ...เด๋วต้องดีขึ้น
เอ้า..ซ้อมตื่นมาฉี่กันอีกหนนะลูก... ดีมากๆ คืนนี้ ยิ้มๆ ขำๆ ให้ได้อย่างงี้นะจ๊ะแม่จะได้ไม่เคียดๆ

Create Date : 23 พฤษภาคม 2550

Last Update : 23 พฤษภาคม 2550 12:15:45 น.

7 comments

Counter : 686 Pageviews.

แม่ลูกคู่นี้น่ารักจริงๆ ค่ะ มีเรื่องน่ารักๆ มาเล่าให้อ่านประจำเลย..

โดย: เดียวจัง

วันที่: 23 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:47:35 น.

น่ารักจัง

โดย: fonejank

วันที่: 23 พฤษภาคม 2550 เวลา:14:36:52 น.

อยากเห็นตอนน้องหนูเต้นจริงๆ

เต้นส่ายแก้บนเป็นยังไง 555

โดย: หัวใจสีชมพู

วันที่: 23 พฤษภาคม 2550 เวลา:17:03:28 น.

เป็นกำลังใจให้น้องหัดฉี่เป็นเร็วๆนะคะ ทางนี้ก็ฮึดๆเรื่องหย่านมเหมือนกัน ว่าแต่อยากเห็นน้องแดนซ์จังค่ะ ท่าทางจะฟลอร์กระจาย อิอิ

โดย: nzmum

วันที่: 23 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:23:49 น.

อ๊ะๆ ทำบ่นอีกละ คุณแม่อ่ะมีลูกคนเดียวนะ
เต็มที่กับหนูหน่อย หนูออกจะฉลาด

มาชวนแม่หนูมรรคไปอ่านบล๊อกตาคนนี้ค่ะ
https://www.bloggang.com/viewblog.php?id=nekima&date=24-05-2007&group=2&gblog=4#
เขียนเล่าเรื่องไปสอนตามบ้าน เขียนได้น่าสนใจมากเลยล่ะ อยากให้แม่หนูมรรคอ่าน

โดย: แม่น้องนิก (Mommy and me

) วันที่: 24 พฤษภาคม 2550 เวลา:10:36:51 น.

ไม่ได้แวะมานานเลยตามอ่านเรื่องหรุมรรคก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆ

อยากเห็นหนูมรรคเต้นอ่ะ คงน่ารักมากๆๆๆ เคยเห้นรูปหนูมรรคแค่ครั้งเดียวแต่จำหน้าได้แม่น หน้าตาน่ารักปนแก่นซนมากๆๆ

โดย: แม่บ้านณ.โตเกียว

วันที่: 25 พฤษภาคม 2550 เวลา:6:39:17 น.

รักษาสุขภาพนะคะ ลิตเติ้ลเกิร์ลไม่สบายเหมือนกัน เจ็บคออะ สงสัยพักผ่อนไม่พอ

โดย: ลิตเติ้ลเกิร์ล IP: 219.95.177.93 วันที่: 25 พฤษภาคม 2550 เวลา:10:23:44 น.