อยากเป็นกูรู บล็อกแก็งค์ม่างคะ หุหุ
อ๋าย อาย... แม่ลูกนอนสายโลดดด ที่ตื่นได้นี่ เพราะพ่อของน้องรามมิข้างบ้านมากดกริ่งเรียกหรอกนะ
แบบครอบครัวน้องเค้ามีมารยาท จะทำสวนซึ่งมีเขตติดกับบ้านเรา เลยเดินมาแจ้งให้ทราบ... ท่าทางพ่อน้องรามมิจะตกใจไม่น้อย หน้าคุณแม่ตอนตื่น คงจะอะเฟรดมั่กๆ แหะ แหะ รีบขอโทษขอโพยใหญ่ว่า ไม่ได้ตั้งใจมารบกวน จังหวะสมองแม่ยังไม่สั่งการเลยแค่พยักหน้าหงึๆ ที่จริงอยากขอบคุณด้วยซ้ำค๊า มิฉะนั้น ครอบครัวดิฉันคงไม่ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สักที (ว้าย คมนะนั่น)
ขนาดเค้ามาปลุกเราแม่ลูกแต่เช้า แปดครึ่ง...กว่าเราสองคนจะได้ออกไปเริงระบำนอกบ้านก็นู่น บ่ายโมง
สาเหตุที่ช้า ก็ต้องโทษลูกๆ ทุกคนที่ร่วมกันมีส่วน
คนแรกเลยก็นู๋นี่แหละ.... เรื่องมากเหลือเกิน ถามจะกินอะไรๆ ก็ไม่เอา... เด๋วก็ผอมหร็อก ... แม่ให้กินง่ายๆ แล้วก็ยังไม่วาย ต้องเดินมาเช็คทุกๆ สามนาที
เคี้ยวสิลูก
หยิบแครอทอีกชิ้นสิคะ
เอ้า ... ทนไม่ไหว ช่วยป้อนให้ซะเลย
คนที่สอง คือ พี่มากิเอะ... มะวานทำสโคนให้คุณพ่อ... แต่เล่นดัมพ์ มิกซ์ของแป้งลงในซิงค์ที่แม่วางจานชามรอเข้าเครื่อง... เช้านี้ แป้งมันแข็งตัวเป็ก เปิดน้ำร้อนราดแล้วขูดก็ยังไม่ออก คุณแม่ตะโกน
God damn it หนึ่งหน.... วุ้ย โล่ง...ตัดใจได้ทันที...โยนทุกๆ อย่างที่ยังมีคราบแป้งเข้าเครื่อง...ก็ถ้าจะไม่ออก ก็กินกันทั้งหยั่งงั้นละกัน ...
สบายใจ แม่บ้านไทย
พี่มากิเอะ คงอยากให้แม่คิดถึงมั่กๆ เพราะอาทิตย์นี้ไม่อยู่บ้านเรานิ... พี่เลยทิ้งขยะแบบ...ไงละ ไม่ลงถุงอ่ะ...แม่ต้องใส่ถุงมือมาโกยๆ ใหม่ให้เรียบร้อย
เรื่องสุดท้ายจากพี่กากิเอะ คือ เอาตัวครอบนวดของเครื่องเป่าผมโยนทิ้งขยะแบบไม่ปราณี...เด็กบ้านนี้ ทิ้งของได้แบบไม่ต้องคิด... แม่เสียดายมาก เลยเก็บขึ้นมาใหม่ ....นึกๆ แล้วก็ ประหลาดใจ แม่ซื้อเครื่องใหม่นี้ให้พี่เค้าใช้ พี่เค้าไม่เคยพูด ขอบคุณ เลยสักคำ... จนแม่ชักสงสัย พี่เค้านึกว่าตัวเองอยู่ในแคมป์ American Next Top Model ป่าวหว่า ถึงได้ทำตัว bitchy หยั่งงี้
คนที่สาม คือ พี่โทๆ ซึ่งทำตัวเป็นเซลล์ขาย subscription แมกกาซีน... แม่ก็ช่วยอุดหนุนด้วย แต่พี่โทๆ ตัวจริง คือ ไม่ทำอะไรจนถึงกำหนดต้องส่งออเดอร์ให้โรงเรียน...
เอ๋อ... ชักไม่อยากเล่า เข้าข่ายนินทาลูกตัวเองเลยเน๊อะ...เอิ้กกก
ออกจากบ้านได้ พวกเราไปเริ่มต้นชีวิตที่ห้องสมุด... ตะแรกจะให้นู๋ไปสนามเด็กเล่นด้านนอก เพราะจู่ๆ เกิดมีแดดเปรี้ยงออกมาให้ดีใจ (ดีเลย์การเปิดฮีทเตอร์ที่บ้านไปอีกสักอาทิตย์เลยละกัน หุหุ) นู๋ดันเล่นตัวมากนัก...
ห้องสมุดมีแต่เบบี้รุ่นจิ๋ว ประมาณขวบกว่าๆ เสียมาก... มรรคณิชาเลยทำตัวเป็นเจ๊ใหญ่ คุมการเล่นของน้องๆ เอิ้กกก นานๆ จะมีโอกาสแบบนี้นะ ส่วนใหญ่เจอแต่พี่ๆ ตัวโต เดินมาที รุ่นเล็กอย่างนู๋หลบกันวุ่นวาย ...ก็ตลกดี เหมือนเห็นธรรมชาติของการอยู่รอดของสัตว์สังคมตัวน้อย
เล่นสักพัก แม่ชวนไปเทรดเดอร์โจ... ลูกดีใจนักหนา เพราะที่นี่ นู๋รู้สึกเหมือนมีส่วนช่วยคุณแม่มากมายตอนคิดเงิน นู๋จะคอยส่งของให้คุณน้าแคชเชียร์ไง...
การพูดคุยกะมรรคณิชาช่วงนี้ สนุกกว่าแต่ก่อน... นู๋พูดรู้เรื่อง มีตั้งข้อแม้มากมายอีกตะหาก อันนี้ เลียนแบบคุณแม่มาทั้งดุ้น... ความภูมิใจในการมีส่วนช่วยเหลือผู้ใหญ่ตัวโต ช่วยสร้าง self-esteem ให้นู๋ได้เยอะเชียว... บ่อยครั้ง แม่แกล้งทำโง่ หรือตกใจ เพื่อให้นู๋ออกมาปกป้อง นู๋จะยินดีนักหนา
Are you scared, Mamy? ลูกหัวเราะกั๊กๆ ถามแม่ พร้อมกับพยายามโอบกอดแม่ไว้ ไม่ให้ตกใจกลัว..... เป็นอะไรที่แม่จะไม่มีวันลืมเลยลูกเอ๊ย .... แบบประทับใจอ่า ไม่ใช่ ฝากไว้ก่อน นะ 55
ขณะเดียวกัน ลูกจะแสดงความไม่มั่นใจออกมาบ่อยเหมือนกัน ด้วยการพูดว่า
I dont know, you told me
I cant, help me please
คิดว่า คุณแม่ท่านอื่นๆ ที่มีลูกวัยทอง ก็คงเจอคล้ายๆ กัน... ช่วงนี้ เด็กๆ เป็นเสมือน มนุษย์หินฟลิ้นซ์สโตน ที่ค่อยๆ เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ รอบตัว รู้ว่าไฟร้อน กลัว แต่ก็อยากใช้ประโยชน์จากไฟ... บรรดาแม่ๆ ต้องใช้ความอดทนสูง...สูง...สูง....จนบางครั้งความอดทนถล่มทลายต่อหน้าต่อตา กลายเป็นหงุดหงิด มะโห หรือ อารมณ์เสีย...
เออ เอาไว้แม่จะรวบรวมประสพการณ์จากรุ่นเล็กของแม่ เปิดหัวข้อใหม่ในบล็อก เกี่ยวกับเรื่องของนู๋ๆ ทั้งหลายในวัยนี้ดีม่ะ...เผื่อแม่จะได้เป็นกูรูของบล็อกแก็งค์ม่างงง อิอิ
ตอนนี้ อนาคตกูรูขอไปนอนก่อง จะตีสามแย้วอ่า เด๋วตื่นสายอีก
| Create Date : 02 ตุลาคม 2550 |
| Last Update : 2 ตุลาคม 2550 16:49:14 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 689 Pageviews. |
 |
|
|
ตื่นยังค่ะ ห้องครัวมาแล้นค๊า 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
วันนี้เอาของกินมาฝาก ก่อนที่จะเริ่มกินเจเดี๋ยวอดกิน 555