สวัสดีครับ แวะมาทักทายครับผม

โอ๊ย..เข้ามาชื่นชมความรักของแม่ที่มีต่อหนูจริงๆเลย น้านุ้ยก็เชื่อว่าตอนนี้หนูต้องตัวใหญ่ตัวยาวและหนักกว่าเดิมมากมาย ว่าแล้วก็เป็นห่วงเจ๊จัง มีปวดหลังหรือเปล่านั่น จริงๆตั้งแต่เริ่มอ่านมาได้ไม่กี่บรรรทัดยังคิดเลยว่าทางราบเรียบหนูยังเกี่ยงงอนไม่ค่อยยอมเดิน นี่ไปเดินทางที่เป็นเม้าท์เทิ่นหนูจะเดินหรือนั่น ว่าแล้วก็ทายถูกจริงๆ น้านุ้ยอยากเห็นหนูอึดขึ้นอีกหน่อย แม่จะได้ไม่ลำบากเน้อ ลองดูนะ สู้ๆนะ

แรกๆ ก็คิดว่าเกี่ยงงอนอยู่เหมือนกัน + มรรคเป็นเด็กวิวเพาวเวอร์ต่ำ (ถึงต่ำสุด) เลยยอมแพ้ง่ายๆ วันนั้น พี่ก็สงสารลูกด้วย คิดว่า ก็คงมีส่วนเมื่อยมั่กๆ ด้วย เพราะเราผู้ใหญ่ยังเมื่อยเลย ถึงได้ยอมแบกภูเขา 55

มรรคโตแล้วเห็นน้านุ้ยเขียนงี้ คงซึ้งน่าดูเลย

ตอนที่ไปพักในร้านอาหาร พี่ซื้อชิพให้กิน เค้าชอบมาก พอพี่แบมือขอชิ้นนึง ชีรีบเอาถุงหลบ "นู๋กลัวแม่กินหมด" (เพราะมรรคเห็นซีนแม่ดวกชิพบ่อยๆ 55)
พี่ก็หัวเราะหึๆ บอกว่า
"ต๊าย มะกี๊ไม่น่าแบกลงเขามาด้วยเร้ย"
โชคดีมั่กๆ พูดแค่นี้ จิตสำนึกด้านดีเริ่มทำงาน เจียดมาให้พี่กินด้วยกัน ขนาด พอใกล้จะหมด ยังยื่นให้แม่กิน พี่งี้ รู้สึกซึ้งสุดขีด เพราะชีต้องตัดใจอย่างมากเลยนะนั่น

เฮ้อ หายไปนานคิดถึงนะคะนี่

นู๋มรรคเป็นเด็กมารยาทดีแล้วก็สุภาพด้วยอ่ะ เด็กฝรั่งแถวนี้เห็นผมทองตาสีฟ้ามานั่นนะตัวร้ายเลย ยิ่งเจอในซุปเปอร์มาเก็ตแล้วด้วยแล้วอยากเอามันฝรั่งยัดปาก อุ๊ย แหะๆ กลายเป็นบ่น

อ๋อยว่าคุณตาต้องเขียนหนังสือภาษาไทย ฮาวทู เด็กลูกครึ่งไทย เลี้ยงยังไงดีมัียคะ จะขอลายเซ็นต์เอามานอนไว้ก่อน จะได้ไม่นอย

แอบเห็นคุณแม่สองคนคุยกันหนุงหนิง ไม่น่าเชื่อว่าบล๊อคแก๊งค์จะช่วยให้คนหลายๆคนที่อยู่คนละซีกโลกมาเจอกันเป็นเพื่อนกันได้นะคะ :)