ด่วน...สด (คุณแม่ไม่เคยสด เร็ว หยั่งงี้มาก่อนเลยนะเนียะ)....เปิดเรียนวันแรกของนู๋ก่ะ........
ลูกออกจะเห่อไม่น้อย ตื่นตั้งกะตีสี่ เดินมาหาแม่จะไปโรงเรียน...แม่งัวเงียๆ คว้าตัวได้ก็จับนอนกกด้วยกัน....นอกสักพัก...แขนชา เลยอุ้มนู๋กะเอาไปลงเตียง... นู๋ขัดขืน...แม่เลยแปะนู๋ไว้หน้าห้อง แล้วตัวเองคลานกลับไปนอนต่อ 55 อย่าว่ากันเลยนะ ลูก เวลาแม่ง่วงๆ อะไรๆ ก็เป็นไปได้จ๊ะ
มรรคณิชาไม่ง่วงนี่...เลยร้องซะลั่น...
"นู๋ไม่นอน นู๋จะเล่น"
คุณพ่อตื่นเลย... มะโหด้วยละ... ตะโกนสั่งให้นู๋กลับไปที่เตียงแล้วนอน...นู๋ทำตามแต่โดยดี....อูยยยย น่าจะตื่นมาจัดการนู๋ตั้งแต่แรก...
ได้ประสพการณ์ตื่นสายเมื่อวาน วันนี้แม่เลยรีบสปริงตัวตั้งกะแปดโมงครึ่ง 55 พ่อแม่พี่น้องที่เมืองไทยคงฮาตกขอบ แปดโมงครึ่งเนียะนะ เช้าของหล่อน....แหม๋ม ก็ชีวิตที่นี่ไม่ต้องผาดโผนฝ่าการจราจรเป็นชั่่วโมงนี่ก่ะ
ตื่นแล้วก็รีบพาพี่เอ็คโค่ไปจัดการธุระ...กลับมารีบปลุกนู๋ๆ เกือบจะมีวีน แต่พอได้ยินว่า ให้ไปโรงเรียน นู๋เปลี่ยนเป็นยิ้มระรื่น... รีบถอดเสื้อผ้าแต่งตัวอย่างเร็ว ๆ ขนาด คุณพ่อยังกลิ้งอยู่ที่เตียงเลย... นู๋จุ๊บๆ คุณพ่อเสร็จก็รีบใส่รองเท้าเตรียมออกเดินทาง
แผนเดิมกะให้นู๋หม่ำๆ ข้าวไข่เจียว แต่ไม่ทันแระ เกือบเก้าโมง (โรงเรียนเข้าเก้าโมง ถึง เก้าโมงครึ่ง) นู๋เลยได้นมแค่แก้วเดียว
ลงจากรถได้ นู๋ตื่นเต้นมาก แอ็คท่าถ่ายรูปก่อนเดินเข้าสักใบ
ถึงประตูโรงเรียน ...นี่เลย.. พยาย๊าม เปิดประตูเข้าไปเอง แต่ไม่สำเร็จ ประตูหนักมาก กันเด็กโดดเรียนงัย คริคริ
กฏเหล็กของโรงเรียน คือ ไปถึงต้องล้างมือก่อน...หลังจากนั้น ครึ่งชั่วโมงแรก ระหว่างรอนักเรียนมาให้ครบ ครูแพมจะให้เด็กๆ เลือกว่าจะอยู่ในห้องอาร์ต หรือ ห้อง Quiet Room (มีหนังสือ กะพัสเซิล ให้) ... แม่ให้มรรคณิชาอยู่ห้องอาร์ต... นู๋ไฟแรงมาก แค่ครึ่งชั่วโมงก็สร้างผลงานเหลือล้น
ชิ้นแรก เป็นผลงานการปั้น เพลย์โด... ดูออกไหมก๊ะ ว่า นู๋ปั้นอะไร... ติสท์มั่กๆ เลย อิอิ
จากนั้น นู๋ไปเล่นกะบะทราย ซึ่งยุคใหม่นี้ เค้าไม่ใส่ทรายแล้ว แต่ใส่เป็นข้าวสารดิบแทน... กะบะนี้ ส่วนใหญ่เด็กผู้ชายชอบมามุงกันตรงนี้...นู๋เล่นสักพักก็ขอเปลี่ยนไปเป็นจิตรกร
อนาคตท่าทางไปไกล แป๊บๆ ก็ละเลง เอ๊ย ระบายออกมาสองรูป รูปแรกเหมือน การเขียนอักษรแคลลิกราฟเฟอร์
รูปสอง เหมือน..หนอนมังกรยักษ์ แลบลิ้นแผล่บๆ
เสร็จสองรูปก็ยังไม่สะใจ นู๋ตื้อขอเพ้นท์ต่อ ... แม่ไม่สามารถอนุญาติได้ กลัวเด๋วกระดาษของคุณครูหมดก่อนเพื่อนๆ นู๋จะได้ระบายนะสิ...แหม๋ม ไม่เหมือนอยู่บ้านนะลูก แม่แจกกระดาษไม่อั้น
โชคดี ครูแพมมาชวนไปฟังสตอรี่ไทม์เสียก่อน...
ระหว่างฟังนิทาน... ลูกทำนิสัยเหมือนๆ ตอนไปห้องสมุด คือ ไม่ค่อยจะได้สนใจฟังครูเล่าหรอก สายตาคอยจะล่อกแล่กมองหาเพื่อนเล่น...เฮ้อ...
ลืมเล่าไปว่า วันนี้เปิดวันแรกของเพื่อนนักเรียนแค่ครึ่งชั้น คือ มีเด็กทั้งหมดแค่ 8 คน ... วันจริง คืออาทิตย์หน้า จะมีเด็ก 16 คน... มิกซ์ของคลาสวันนี้น่าสนใจมาก มีเด็กผู้ชายถึง 5 คน และเป็นออทิสติคถึง 3 คน ซึ่งจริงๆ แล้วจะดูไม่ค่อยออก แต่พอพูดด้วยก็จะรู้ และแม่ของเด็กน่ารักมาก รีบบอกเพื่อนๆ ให้ทราบ...และที่เค้าว่ากันว่า เด็กผู้ชายพูดช้ากว่าเด็กผู้หญิง คุณแม่ก็เห็นจริงวันนี้แหละ..เอิ้กกก...
วันนี้ ยังมองไม่ค่อยออกว่า เด็กคนไหนมีความเป็นผู้นำสูง คงเพราะแค่วันแรก ทุกคนยังใหม่หมด แต่เด็กที่บุคลิกฉะฉานมีให้เห็นชัดเจนอยู่สองคน ที่คุณแม่ติดใจมั่กๆ คือ เอลีนอร์ กะ แอนดรูว์ ....คุณแม่แอบถามๆ ดู พบว่า ทั้งสองคนจะมีพี่น้องในบ้าน ทำให้พัฒนาการไปได้ไว... ขณะที่เด็กที่เป็นลูกโทน อย่างเช่น นู๋เอลีก้า จะต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ...เอลีก้า ค่อนข้างขี้อายแถมยังดูดดัมมี่ตลอดเวลา
เอ เล่าถึงไหนละ
จบจากสตอรี่ไทม์ ครูแพมให้ไปห้องกิจกรรมต่อ... ชื่อฟังดูดี ที่จริง แม่อยากจะเรียกว่า ห้องรวมของเล่นล้านแปดมากก่า เอิ้กก ของเล่นเยอะจริงๆ มีให้เลือกเล่นมากมาย ... แอบดูเอลีนอร์ เห็นเธอวิ่งเข้าหาพัสเซิลก่อนเป็นอย่างแรก ส่วนลูกแม่งงๆ ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปแย่งเพื่อนๆ เล่นรถแข่งจะดีกว่า... งี้แหละคะ ครูแพมถึงบอกว่า
If I want it, It's mine.
If i give it to you and change my mind late, It's mine
If I can take it away from you, It's mine.
If I had a little while ago, It's mine.
If it's mine, it will never belong to anyone else, no matter what.
If we are building something together, all the pieces are mine.
If it looks like mine. It's mine.
แย่งรถแข่งสำเร็จอย่างง่ายดาย เพราะในห้องมีรถเยอะมาก เลยออกจะไม่น่าสนใจ เปลี่ยนไปเล่นอย่างอื่นดีก่า...
เอ้า ลงตรงโต๊ะเอลีนอร์นี่แหละ... ยังไม่ทันได้แย่ง น้าคริสตี้ ก็จัดแจงแบ่งสมบัติให้นู๋ได้ต่อเล่น แหะ แหะ... เลยไม่ต้องใช้ฝีมือเท่าไหร่... ลูกนั่งต่อได้นานพอควร ก่อนจะเปลี่ยนไปเล่นบ้านตุ๊กตา ซึ่งไม่มีใครเล่นเลย... นู๋พบว่า บ้านน่าสนใจมากกก มีโต๊ะ ตู้เล็กๆ มากมาย ที่สำคัญคือ มีตุ๊กตาหน้าตาเหมือนแกรนด์มา...ทำให้นู๋แปะนั่งอยู่ตรงนี้จนหมดเวลา
จากนั้น เป็นช่วงโปรดของนู๋ คือ ช่วง Show & Tell ครูแพมมีที่นั่งเล็กๆ ให้เด็กๆ ได้ล้อมวงกัน.. พอเด็กๆ นั่งเรียบร้อย ครูก็จะเรียกทีละคน ให้เอาของขึ้นมาและบอกเพื่อนๆ ว่าเป็นอะไร และให้เด็กถือของตัวเองเดินโชว์ให้เพื่อนๆ ดูกันชัดๆ
เด็กๆ ส่วนใหญ่จะอดใจรอครูแพมเรียกชื่อตัวเองไม่ค่อยได้ อยากโชว์กันทั้งน้านนนน รวมถึงมรรคณิชาด้วย... แม่เห็นนู๋นั่งบิดไปบิดมาเหมือนปวดก้อนใหญ่ๆ แล้วก็ขำ เตรียมแย่งลุกก้าวออกมาโชว์หลายหน จนคุณแม่ที่อยู่ใกล้ๆ ต้องสะกิดให้นู๋นั่งใจเย็นๆ ก่อน
พอครูเรียกชื่อนู๋ปุ๊บ...เอ่อ... นู๋พูดไม่ออกก่ะ... ได้แต่เปิดหนังสือ ทำท่างึมงำๆ หยั่งกะกำลังอ่านอะไรสักอย่าง แต่ไม่มีเสียงนะคะ... ครูแพมเลยเล่าเรื่องในหนังสือให้เพื่อนๆ ฟัง... 55
จบจากมรรคณิชาไปแล้ว นู๋ยังรู้สึกเหมือนไม่อยากให้จบ ยังอยากโชว์คะ ตลอดเวลาเลยยังคงไม่สามารถนั่งติดที่ได้ พยาย๊ามมมม จะโชว์หนังสือของตัวเอง โปรดดูจากหลักฐานข้างล่างนี้เองละกัน นั่งๆ อยู่เนียะนะ ก็กางหนังสือไว้ตลอด เหมือนจะบอกว่า ทุกๆ คนโปรดดูหนังสือฉานด้วย
เหนื่อยกันมากแล้ว ครูแพมให้พักกินหนมด้วยละ ดีจังเลย ลูกแม่ยังไม่ได้หม่ำข้าวเช้า เลยอิ่มสบายท้องซ้า
หลังจากนั้น ก็ถึงช่วงเวลาที่นู๋กรีดร้องให้ทำตั้งแต่เดินเข้าประตูโรงเรียน คือ ออกไปเล่นสนามเด็กเล่น...
ง่าขัดข้องทางเทคนิคแฮะ โหลดรูปต่อไม่ได้ เด๋วถ้ามีเวลาจะหาทางแก้ไขนะคะ ตอนนี้ เล่าต่อๆ
มรรคณิชาไม่ค่อยไปเล่นรวมกะเพื่อนๆ เท่าไหร่... ชาวบ้านเค้ารีบวิ่งไปเล่นบับเบิ้ล ขุดดิน นู่น... นู๋ม่ายสนใจคะ ขอเล่นไม่ลื่น ชิงช้าก่อน...จ้องมานานแระ.. จากนั้นวิ่งไปที่เรือ... พยายามมุดออกจากหน้าต่างเรือนานมาก แต่ไม่สำเร็จ แม่รีบถ่ายรูปเป็นหลักฐาน หัวติด ขาติดงี้
ที่ตลกคือ ในที่สุด เด็กผู้ชาย กะเด็กผู้หญิง ก็เล่นแยกกลุ่มจากกันโดยเด็ดขาดสิ้นเชิง จะว่าเพราะเด็กผู้ชายชอบขุดดินเป็นกรรมกร หรือเปล่าน๊ะ... ก็ไม่น่านะ ลูกแม่ก็ชอบขุดดิน แต่ไม่ยักกะไปรวมกะกลุ่มเด็กผู้ชายละ
จบจากรีเซสไทม์แล้ว ครูแพมให้กลับเข้าห้องเพื่อร้องเพลงกู๊ดบาย พร้อมกะสอนเด็กๆ ให้นั่งรอผู้ปกครองมารับที่เก้าอี้ยาว...
มรรคณิชาโวยวายอย่างหนัก ทำท่าจะแผดกรี๊ดร้องไห้เพราะไม่อยากกลับบ้าน...เออ เอากะหล่อนสิ เค้ามีแต่ร้องไห้ไม่อยากมาโรงเรียน ยัยคนนี้ ร้องไห้ไม่อยากกลับบ้าน
โชคดี น้าเอมี่ น่ารักสุดๆ ทำเวลคัมคุ๊กกี้ พร้อมกะการ์ดเล็กๆ ฝากให้ผู้ปกครองทุกๆ คน..แม่เลยล่อนู๋ด้วยคุ๊กกี้ เพื่อให้ขึ้นรถ เฮ้อ.. เกือบตาย
ตื่นนอนตอนบ่าย ลูกยังเพ้ออยากไปโรงเรียนอีก...
ลูกเอ๋ย อดใจรอหน่อยนะ เด๋วเดียวก็ถึงวันจันทร์แย้ว.... อีกหน่อยนู๋ได้ไปโรงเรียนจนหายอยากแหละ
ตอนเย็น แม่จะไปเวิร์คเอ้าท์กะคุณพ่อ เลยเอานู๋ไปแหมะที่เดย์แคร์ของคลับ... เช่นเคยก่ะ พอแม่เสร็จธุระ รีบแจ้นไปรับนู๋กลับ นู๋ออกอาการเดิมๆ คือ
"ไม่อาววแม่ ไม่อยากกลับ นู๋จะอยู่นี่"
| Create Date : 20 กันยายน 2550 |
| Last Update : 20 กันยายน 2550 14:37:47 น. |
|
12 comments
|
| Counter : 1464 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [