Bloggang.com : มรรคณิชา : แอ่วเจียงฮาย ตอน ๒

แอ่วเจียงฮาย ตอน ๒

เง๊อะ
เมื่อคืนใช้ให้คุณแม่โหลดรูปปลากรอบลงบ็อกๆ ปรากฏว่า คุณแม่ขี้เกียจมั่กๆ เพราะรูปในบ็อกๆ ต้องย่อเล็กก่อนถึงจะลงได้ คุณแม่เลยโหลดลงเอฟบี แทน เผื่อคุณพ่อจะได้ดูด้วย

มะวานเล่าแต่ปาฏิหารย์ของนู๋ซะเยอะ ลืมเล่าสถานที่ท่องเที่ยวไปเลย
คือ วันแรก พวกเราไปเที่ยวเมืองเก่าเชียงแสนคะ เที่ยวได้แค่สองวัดเท่านั้นแหละคะ เพราะทุกคนมัวแต่สนใจนู๋ๆ หน่ะ มีปัญหามากมายตลอดการเดินทางแหละคะ

เริ่มจากวัดพระธาตุผาเงา พวกเราไต่ขึ้นไปดูองค์พระธาตุกันก่อน ชมวิวแม่น้ำโขงกะประเทศลาว แล้วจึงวนไปเวียนมาหาองค์พระธาตุ แต่หาไม่เจอ โชคดีเจอคุณลุงแก๊แก่ อาอี๊เลยเดินเข้าไปสอบถาม อ๊าววว พระธาตุนั้นเค้าเอาไปห้อยเหมือนโคมไฟอยู่กลางโถง ไม่บอกไม่รู้นะเนียะ...
อี๊สาชอบทำบุญมากมาย ที่วัดมีตู้ทำบุญไฮเทค เก๋ๆ เยอะเชียวคะ นู๋ตื้อคุณแม่ขอถ่ายรูปหลายใบเลย เค้าให้หยอดสตางค์ตามปีเกิด ซึ่งตู้แต่ละใบก็จะมีรูปปั้นแตกต่างกัน อย่างตู้แรก นู๋สนใจเป็นพิเศษเพราะคุณแม่่เพิ่งสอนเรื่องพระพุทธรูปปางต่างๆ ให้นู๋ฟัง นู๋เลยพยายามมองหาว่า พระองค์ใดเป็น องค์ประจำวันเกิดของนู๋ ส่วนอีกตู็ ไม่ยากเลย เค้าเอารูปปั้นสิบสองนักษัตรมาวาง นู๋หยอดตรงปีลิง หยอดเสร็จก็มีเสียงพระสงฆ์สวดมนต์ นู๋พยายามมองหาว่า ท่านหลบอยู่ที่ไหน แต่หาไม่เจอคะ โดนอี๊สาดุด้วย บอกให้ยกมือนั่งนิ่งๆ

ลงจากองค์พระธาตุ มาด้านล่าง มีวิหาร สิ่งก่อสร้างต่างๆ มากมาย ทุกอย่างเป็นสีทอง นู๋ไม่ค่อยตื่นเต้นเหมือนคุณแม่ก่ะ นู๋ชอบดูปลาในวัดมากกว่า แต่ให้ดูนานๆ มากๆ นู๋ก็เซ็งคะ ต้องคอยส่งเสียงเตือนปริมาณของเสียในตับของนู๋ให้ลูกทัวร์รับทราบเป็นระยะๆ

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เสียงเตือนของนู๋มันเวิร์ค หรือ คุณแม่ดูเสร็จพอดี เพราะทุกคนก็ขึ้นรถมุ่งหน้าสู่ วัดเจดีย์หลวง ซึ่งเป็นวัดเก่าแก่ คล้ายๆ ของที่สุโขทัยเลยก่ะ ไปถึงฝนลงอย่างแรง พวกเราเลยเข้าไปนั่งกระจุกกันที่เสาวิหาร เอาร่มออกมากางกันฝน เดือดร้อนหลวงพี่ มาชักชวนให้เราไปหลบตรงที่มีหลังคา ซึ่งเดาว่า ปกติท่านคงนั่งอยู่ตรงนั้น แหะ แหะ เกรงใจจังก่ะท่าน

อี๊สากะคุณแม่ ไม่สนใจนู๋เท่าไหร่ เดินถ่ายรูปกันใหญ่ พอถ่ายเสร็จก็ชวนกลับขึ้นรถ หลวงพี่ท่านก็ส่งเสียงเตือนให้ระวัง เพราะทางจะลื่น นู๋ก็ไม่ฟังอะไรหรอกก่ะ มัวแต่ห่วงยื้อแย่งร่มกะอี๊สา ยื้อจนสำเร็จ ได้ร่มมารีบออกเดิน
กรรมตามทันก่ะ
นู๋ลื่น ล้มก้นจ้ำเบ้า
เจ็บมากก่ะ นู๋ส่งเสียงร้องโหยหวนที่สุดในชีวิตเลย
คุณแม่อยู่ข้างหลังรีบเข้ามาจะช่วยนู๋
โครม
คุณแม่ก็ล้มไปอีกคน ท่าเดียวกะนู๋เลย
แต่คุณแม่ไม่ร้องเหมือนนู๋ ตอนหลังคุณแม่ให้นู๋ดูว่า คุณแม่ตัวช้ำ กะมีแผลหนังถลอกเยอะแยะ นับว่า นู๋คงทำบุญมากกว่าแม่ ถึงได้ไม่มีแผล อิอิ

วันแรกที่มาถึง เลยได้เที่ยวอยู่แค่นี้แหละคะ

เช้าวันที่สอง พวกเราตื่นกันแต่เช้า กะไปชมพระองค์ตื้อ ซึ่งเป็นพระพุทธรูปองค์ใหญ่ อยู่ใกล้ๆ กับโรงแรม
แหม๋ม ทำบุญมาดีคะ ลงมาเจอลุงแอ๊ตคนรถพอดี คุณลุงเลยชวนขึ้นรถ ไม่ต้องเดิน นู๋ละช๊อบชอบ

หลังจากนั้น พวกเราไปต่อกันที่ วัดพระธาตุปูเจ้า ซึ่งก็อยู่ใกล้ๆ กับโรงแรมอีกแหละคะ เป็นวัดเก่าแก่มากกว่าพันห้าร้อยปี มีซากปรักหักพังให้เห็นเค้าโครงเดิมอยู่
อี๊สากะคุณแม่ขยันเข้าๆ ออกๆ วิหารนู้นนี้ แต่นู๋ขี้เกียจจิงๆๆ ค๊า ขออาสาอยู่ในรถกะลุงแอ๊ต เลยเดือดร้อน อาม่าต้องอยู่ในรถเป็นเพื่อนนู๋อีกคน

ฝนตกตลอดเวลาเลย เที่ยวไม่ค่อยสะดวก เพราะนู๋กลัวล้ม แต่คุณแม่บอกว่า ชอบฝนตก คนเที่ยวน้อยดี และอากาศก็สบายๆ ด้วย

ออกจากสามเหลี่ยมทองคำ พวกเรามุ่งสู่ ดอยตุง
นู๋รู้สึกแปลกๆ ปวดท้องฉี่หรืออึก็ไม่รุ บอกไม่ถูกอ่ะคะ ได้แต่บ่นๆๆๆ ตลอดทาง พอไปถึงเจ้าหน้าที่แนะนำให้เที่ยวชมสวนก่อน เพราะฝนเริ่มซา สวนนี้้ ทำได้สวยไม่แพ้ของบุชชาด การ์เด้น ที่เมืองวิคตอเรีย แคนนาดาเลยคะ
แต่ นู๋ไม่อยากชมอะไรเร้ย พยายามทำตัวให้ดีที่สุดแล้ว แต่ไม่ไหวก่ะ ในที่สุด ก็ตื้อแม่ให้พาไปห้องน้ำสำเร็จ ระหว่างนั้น ฝนโครมลงมาอีก อี๊สาเป็นห่วง เลยออกเดินตามหา จะเอาร่มไปให้ แต่อี๊สาไปตามหานอกสวน เลยหลงกัน คุณแม่นู๋เลยต้องยืนเปียกฝนไปทั้งตัว
เสร็จธุระห้องน้ำแล้ว ทำไมนู๋ยังเจ็บๆ ก้นอีกก็ไม่รุ คุณแม่ต้องเอากระดาษเปียกเช็ดให้อีก ทำกันกลางสวนเลยแหละคะ อายก็อายนะ แต่มันเจ็บมากกว่าอ่ะคะ

เสร็จจากชมสวน พวกเราจะไปชมพระตำหนักกันต่อ
อาม่ากลัวต้องเดินไกล เลยถามเจ้าหน้าที่ว่า ขอเอารถขึ้นไปได้ไหม เจ้าหน้าที่สุดแสนใจดี เสนอรถเข็นให้อาม่าๆ ถามว่า แล้วใครจะเข็นอั๊วขึ้นปายอ่า... ทุกคนต่างตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า "ก็ให้ซุปเปอร์เกิร์ลเข็นให้สิ"
คงเดาถูกนะคะว่า ใคร คือ ซุปเปอร์เกิร์ล ...อิอิ วันนี้ นู๋ใส่ชุดสุดเลิฟนี้แหละคะ จริงๆ เกือบจะใส่วันแรกที่ขึ้นเครื่องแล้วหละ แต่นู๋หาไม่เจอ

นู๋ก็เต็มจจะเข็นให้นะคะ แต่เจ้าหน้าที่อีกคนเสนอจะวอเรียกรถกอฟท์มารับอาม่าไป แต่อาม่าเขินคะ เลยจะขึ้นเอง ซึ่งจริงๆ ก็ไม่ไกลเลย เจ้าหน้าที่ทุกคนให้กำลังใจตลอดทาง น่ารักจริงๆ

พวกเราประทับใจความเรียบง่ายของพระตำหนักมาก ถึงแม้อาอี๊ อาม่า คุณแม่ จะเคยมาเที่ยวชมกันแล้ว แต่ก็ไม่เบื่อกันเลย
ตัวนู๋เองก็ชอบที่ เดอะคิงส์มาร์เธอร์ ชอบเรื่องดาว เหมือนนู๋เลยคะ

จุดสุดท้ายของการชมวันนี้ คือ หอแห่งแรงบันดาลใจ
ผู้สูงอายุเข้าชมฟรีนะคะ อาม่าชอบใจมาก เพราะอาม่ารักสมเด็จย่า อาม่าให้คุณแม่ช่วยอ่านพระราชประวัติให้ฟัง พร้อมกะตั้งใจดูรูปแต่ละรูปอย่างช้าๆ การนำเสนอก็น่าสนใจอย่างมาก แสงสีเสียง พร้อม

ส่วนตัวนู๋
อ่า
นู๋มีปัญหาอีกแย้วคะ ต้องให้อี๊สาพาเข้าห้องน้ำด่วน
อีสาบ่นใหญ่เลย "เจ้าตัวยุ่ง"
ในความยุ่งของนู๋ อี๊สาก็ได้ความรู้นะคะ อี๊สาคุยกับพนักงานเก็บเงินหน้าห้องน้ำ พี่เค้าเล่าว่า หน้าท่องเที่ยวนั้น สามารถเก็บเงินค่าห้องน้ำได้วันละสองหมื่นกว่าเชียว และรถนักท่องเที่ยวต้องจอดไกลเกือบห้าโล

เย็นแล้ว คุณแม่บ่นนิดๆ ว่า ร้านดอยตุงไม่ค่อยมีอะไรน่าช้อป ดูของน้อยๆ พิกล พวกเราเลยมุ่งกลับที่พักในตัวเมืองกัน

เช็คอินเรียบร้อย พร้อมกะความผิดหวังนิดๆ เพราะคราวนี้ ไม่ได้ห้องที่มีประตูคอนเน็คแย้วอ่า นู๋ไม่ชอบ
(คุณแม่ก็ไม่ชอบคะลูกขา เพราะไม่มีใครแบ่งตัวยุ่งไปอะคะ)
พนักงานโรงแรมอัธยาศัยดีสุดๆ สมกะเป็นโรงแรมห้าดาว คอยวิ่งเปิดประตู กดลิฟท์ พูดจายิ้มแย้มแจ่มใส

พวกเราออกไปหาอาหารอร่อยๆ ในเมืองกัน อิ่มแล้วก็ทันเวลาสองทุ่ม ที่หอนาฬิกามีแสดงแสงสีเสียง ดูไป ก็อดชื่นชม อาจารย์เฉลิมชัย ไม่ได้ ที่ทำให้เมืองเชียงราย มีสีสัน เหมาะแก่การเป็นเมืองท่องเที่ยว ไม่ใช่เฉพาะแค่หอนาฬิกาเท่านั้น แต่อาจารย์ยังตกแต่งสะพานข้ามแม่น้ำกก ให้สวดเริ่ด เชิดหน้าชูตายิ่งนัก

กลับเข้าโรงแรมอีกที นู๋ตื้อคุณแม่จะดูรายการทีวีญี่ปุ่นเหมือนคืนก่อน คุณแม่อธิบายว่า ไม่มี แต่นู๋ไม่เชื่อก่ะ ต้องตื้อๆๆๆๆๆ เด๋วมันก็จะมีเอง

พอคุณแม่อาบน้ำให้ คุณแม่พบว่า นู๋มีผื่นแดงที่ก้น คุณแม่สงสารนู๋ใหญ่เลย เริ่มจะเข้าใจ ทำไมนู๋วีนมากมายตอนที่อยู่ดอยตุง คุณแม่บอกว่า เด๋วพรุ่งนี้ออกไปหาซื้อยาทาก้นให้นู๋ คืนนี้ คุณแม่เอามอยสเจอร์คลีนิกข์ให้นู๋ทาประทังไว้ก่อน นู๋ได้แต่บ่นว่า
Weird This is weird, totally weird
พูดซ้ำไปซ้ำมาจนคุณแม่ฉุน บอกว่า จะเอาไงจ๊ะ โลชั่นแม่ไม่ใช่ถูกๆ นะ เนียะ เสียสละสุดๆ แล้วเฟ้ย

Create Date : 02 สิงหาคม 2553

Last Update : 2 สิงหาคม 2553 13:40:32 น.

0 comments

Counter : 885 Pageviews.