ถนนสายนี้...มีตะพาบโจทย์ที่ 195 "ชุดนักเรียน" โจทย์โดยคุณ comicclubs ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต เอนทรี่นี้อยู่ในหมวด งานเขียนและบทประพันธ์ Classical Music for Relaxation, Music for Stress Relief, Relax Music, Instrumental Music, ♫E024 credit: YouTube&Uploader: YellowBrickCinema - Relaxing Music คนวัย 8 ทศวรรษน่าจะมีเรื่องชุดนักเรียนมาเล่าได้มาก เพราะผ่านมาเองหลายชุด ยังแถมชุดของลูกๆอีกสองคน แต่เป็นที่น่าเสียดายที่เราไม่เหลือชุดเก่าๆพวกนี้ และแม้แต่ภาพก็หายาก เนื่องจากย้ายข้าวของบ่อยด้วยหลายสาเหตุ บางครั้งโดนน้ำท่วมจนเละเทะต้องจำใจกวาดทิ้งไปก็มาก แต่ถ้ามีเวลาหาก็คงพอหาได้บ้าง แต่คงจะล่าช้าไปอีกมาก สมบัติที่ไม่ใช้บางส่วนเก็บไว้ในห้องเก็บของที่บ้านป่า ขอจัดการเอาเท่าที่จะเล่าได้บ้าง ถือว่าเป็นเอนทรี่ขีดเขียนสิ่งละอันพันละน้อยก็แล้วกันนะคะ วัยเรียนของจขบ.เริ่มชั้นมูลก่อนญี่ปุ่นยกพลเข้าไทยตอนสงครามโลกครั้งที่ 2 เรียนได้ไม่เท่าไรโรงเรียนก็ต้องปิด ครอบครัวเราย้ายออกนอกเมือง ก็ไปไม่ไกลหรอก แค่เอกมัยก็พ้นผลกระทบจากระเบิดเผาบ้านเผาเมืองไปได้แล้ว อยู่ที่นั่นจนสงครามยุติจึงกลับเข้ามาในเมือง ได้กลับไปเรียนชั้นป.เตรียมอีกตอนอายุ 8 ขวบคือปีที่เราสูญเสียในหลวงอานันท์ ร.8 และเริ่มรัชกาลที่ 9 พ่อหลวง พระผู้ทรงเป็นที่รักภักดีและเสด็จฯจากไปแล้วเช่นกัน จำไม่ได้ว่าชุดนักเรียนในตอนนั้นเป็นอย่างไร หาซื้อสำเร็จรูปได้หรือไม่ แต่คุณแม่เย็บเสื้อผ้าให้เราใส่เอง ก็คงเย็บชุดนักเรียนให้ด้วย มาจนขึ้นชั้นมัธยมต้น คุณแม่ไม่ค่อยว่างแล้ว พอดีมีร้านรับตัดเย็บเสื้อผ้ามาเปิดใกล้ๆบ้าน คุณแม่ก็พาไปให้เขาตัดชุดนักเรียนให้ คุณแม่บอกว่า นอกจากไม่มีเวลาแล้ว ยังเย็บเสื้อคอซองไม่เป็นด้วย แต่ก็สั่งช่างให้ทำให้หลวมๆไว้หน่อย คงเผื่อโตน่ะแหละ ถุงเท้ารองเท้ามีเรียบร้อยและคุณแม่จะกำชับเสมอว่าต้องดูแลชุดนักเรียนให้เรียบร้อยสะอาดสะอ้าน ตอนนั้นอายุ 12 (ได้พาสชั้นไปบ้างเพราะช่วงหลบภัยสงครามเรียนกับคุณแม่) คุณแม่ให้ซักรีดเสื้อผ้าเอง ซักด้วยมือ รีดด้วยเตารีดที่ใช้ถ่าน แต่งตัวเนี้ยบทุกวัน ขอบอก แต่ก็ไม่เนี้ยบที่สุดหรอก มีเพื่อนอีกคนหนึ่งชื่อ แน่งน้อย คนนี้ครอบครัวเธอมีหน้าที่ซักรีดให้สถานทูตแห่งหนึ่ง งานซักรีดที่นั่นต้องเนี้ยบมากเป็นพิเศษ แน่งน้อยจึงรีดเสื้อเก่งเช่นกัน เก่งกว่าจขบ.หลายช่วงตัว ปกเสื้อคอซองของเธอ ด้านหลังเป็นสี่เหลี่ยมขาวสะอวดและเรียบกริบเหมือนกระดาษเนื้อดีนั่นเลย นั่งข้างหน้าใคร เป็นโดนเพื่อนนั่งหลัง ใช้ดินสอ 4B ที่เรามีไว้ใช้วาดเขียน (โชคยังดีที่สมัยนั้นหมึกแพง ไม่ค่อยมีปากกาหมึกซึมใช้กัน ใช้แต่ปากกาคอแร้ง และปากกาลูกลื่นยังไม่เกิด) ทำเครื่องหมาย ถูก หรือ กากะบาด ให้เรื่อย จนต้องไปยึดที่นั่งแถวหลังสุดจนเรียนจบจากร.ร.นี้ คุณครูผู้ปกครองมักประชุมอบรมเน้นมากว่า เวลาอยู่ในชุดนักเรียน ต้องทำตัวเรียบร้อย สำรวมให้มาก จะเดินกิน หัวเราะเอะอะหยอกเย้ากันไปตามถนนหนทางเหมือนสมัยนี้ไม่ได้ อย่าไปฝันว่านักเรียนหญิงจะควงคู่นักเรียนชายเข้าโรงหนังได้อย่างสมัยนี้เช่นกัน เรียกได้ว่า เมื่ออยู่ในชุดนักเรียน จะน้องๆแม่ชีเลย ขนาดโรงเรียนเราอยู่ฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียนชาย เด็กติดสงครามอยู่แค่ป.4 ก็วัยรุ่นแล้ว (บางคนเข้าเรียนช้าด้วย ไปติดสงครามเสียอีก ตอนนี้ก็เป็นสาวสะพรั่ง 16-17 ก็มี จบป.4 การศึกษาภาคบังคับ ก็แต่งงานไปหลายคน) ตรงนั้นมีกฎใบ้ คือรู้ได้เองว่า นักเรียนทั้งสองโรงเรียนต้องเดินคนละฟากถนน เดี๋ยวจะกลายเป็นเขียน diary ไปเสีย กลับมาสู่ความเห็นเกี่ยวกับชุดนักเรียนนะคะ ข้อเสียของเครื่องแบบนักเรียนที่หลายคนคิดคือ ต้องซื้อแพงและต้องเปลี่ยนบ่อย มีอะไรก็ใส่ๆไปน่าจะทุ่นรายจ่ายมากกว่า แต่เราเชื่อว่า แม้จะแพงและซื้อบ่อย ชุดนักเรียนก็ประหยัดได้มากกว่า เพราะถ้าให้แต่งได้ตามใจชอบ เด็กจะฝักใฝ่การแต่งตัวไปโรงเรียนมากขึ้น อยากแต่งตัวสวยกว่าเพื่อน ค่าใช้จ่ายจะมากจนนึกไม่ถึง เอาเวลาที่ควรใช้ไปในการอ่านเขียนทำการบ้านไปสนใจแฟชั่น เอาแต่คิดเรื่องแต่งตัวแข่งกัน พ่อแม่ใครรวยกว่ากันสำแดงได้ด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ลูกมี นับว่าเป็นเรื่องเสียเวลา เสียค่าใช้จ่ายกับเรื่องไร้สาระ ปลูกฝังท้ศนคติเชิงลบในการใช้ชีวิตให้เด็กอย่างนึกไม่ถึง เป็นภาระที่ไม่ควรมีแก่พ่อแม่ที่มีรายได้น้อย ชุดนักเรียนหรือเครื่องแบบอื่นๆปลูกฝังให้รู้สึกว่าเท่าเทียมกัน มีสมาธิในการเรียน ไม่ฟุ้งเฟ้อในเรื่องการแต่งกายตามแฟชั่น มีความเป็นหนึ่งเดียวและรักสถาบัน มีระเบียบวินัย ยับยั้งชั่งใจเมื่อจะทำผิดในเครื่องแบบ ประหยัดค่าใช้จ่ายเรื่องเสื้อผ้า ถ้าดูแลรักษาให้ดีก็ยังอาจใช้ตกทอดไปถึงน้องๆหรือบริจาคได้ด้วย แต่ทั้งหลายทั้งปวงที่กล่าวไปแล้วนี้ คือวิธีการปลูกฝังทัศนคติแก่เด็กเล็กๆในเรื่องระเบียบวินัยเท่านั้น เมื่อเติบโตพอจะคิดอ่านตัดสินใจได้เอง กฏระเบียบพวกนี้ก็อาจต้องฟังความคิดเห็นของผู้จะต้องปฎิบัติตามด้วย เพราะบางอย่างเช่น ความเท่าเทียมก็ยังมีข้อปลีกย่อยที่ต้องพิจารณา ขอลาไปด้วยภาพของจขบ.ในชุดนักเรียนเมื่อเรียนอยู่ร.ร.เตรียมอุดมศึกษา พญาไท เป็นภาพที่เคยมีน้ำซึมเปียกไปครึ่งภาพ พอให้มีตัวอย่างกับเขาบ้าง ภาพนี้อายุย่าง 20 ปี ใกล้บรรลุนิติภาวะแล้ว เพิ่งอยู่เตรียมอุดม แล้วขอลาไปแต่เพียงเท่านี้ ขออภัยที่ส่งช้ามาก ความจำไม่ดี ลืมว่าต้องส่งเมื่อวันที่ 16 ช่วงนี้ไม่มีเวลาทำร่างบล็อกเก็บไว้เลยแม้แต่หมวดเดียว และต้องขออภัยเพื่อนๆ ทุกท่าน หากว่า จขบ.ติดตามอ่านข้อเขียนของเพื่อนๆไม่ทั่วถึง จะพยายามทำโน้ตว่ายังไม่ได้ไปบ้านใครบ้าง ช่วงนี้ตกหล่นมากจนกังวล ป.ล. จขบ.ขอลาไปต่างจังหวัดสามสี่วันนะคะ ยังติดตามโหวตได้เสมอแต่จะไปทักทายเมื่อกลับมาแล้วค่ะ LITERATURE

Create Date : 19 มกราคม 2561
Last Update : 23 มกราคม 2561 12:54:12 น.		59 comments
Counter : 1747 Pageviews.
Share Tweet