บทความนี้ลงใน fb เมื่อวันที่  19 เมษายน 2555

แต่สิ่งที่ผมเขียนไปเรื่องมองเครื่องคอมพิวเตอร์ มองต้นไม้ หรือ มองท้องฟ้า นี่เป็นสิ่งทีมองภายนอกอยู่ แต่สิ่งที่นักภาวนาสมควรจะมองเห็นแบบเห็นระยะห่างด้วยคือ การมองเห็น มโน และ สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นอันเป็นไตรลักษณ์ ใน มโน

เรามาดูวิธีการฝึกกัน จะมี 2 แบบ คือ ใช้เครื่องมือช่วยและไม่ใช้เครื่องมือช่วยก็ได้

แบบที่ 1 ใช้เครื่องมือช่วย


เครื่องมือให้หาวัสดุกลม ๆ ขาว ๆ จะเงา ๆ ด้วยก็ได้ เช่น นาฬิกาแบบแขวนพนังบ้าน หรือ จานทีใช้รับประทานอาหารก็ได้ เราเพียงมองสิ่งนั้นสักแป๊บหนี่ง แล้วหลับตาทันที เราจะเห็นเจ้าสิ่งนั้นอยู่เมื่อเราหลับตาใหม่ ๆ อยู่ครู่หนี่งแล้วก็ภาพจะหายไป เมื่อภาพหายไป ให้ทำใหม่ซ้ำไปเรื่อยๆ แต่อย่าลืมว่า เวลาเรามอง เราเห็นภาพและควรจะเห็นระยะห่างว่าภาพนั้น ไม่ใช่แนบขิดติดตัวเรา มันมีระยะห่างอยู่ แต่อย่าไปหาว่ามันห่างกี่เมตร เพราะไม่มีประโยชน์ เพียงเห็นว่ามีระยะห่างก็ใช้ได้แล้ว

แบบที่ 2 ไม่มีเครื่องมือช่วย

ให้มองไปที่สว่าง ๆ เช่น นอกหน้าต่างสักแป๊บ แล้วหลับตา เราจะเห็นแสงเรื่อย ๆ ปรากฏในความมืดเมื่อเราหลับตา เราเห็นแสงนั้นและเห็นระยะห่างของแสงนั้นกับตัวเราที่มองอยู่ ถ้าแสงนั้นหายไป ก็เริ่มลืมตาใหม่อีก ทำซ้ำ ๆ กันไปบ่อย ๆ 

 *******

เมื่อเราฝึกข้างต้นจนเข้าใจเรื่องระยะห่างได้แล้ว ต่อไปให้ฝึกพร้อมกับการรู้ลมหายใจไปด้วย ลมหายใจนั้น ให้นั่งให้สบาย ท่าอะไรก็ได้ นั่งเก้าอี้ก็ได้ ให้นั่งกอดอก จะรู้อาการกระเพื่อม กระเพื่อม เนื่องจากการหายใจได้ (อย่าไปจ้องลมที่ปลายจมูก )
แล้วก็ฝึกแบบข้างบนเพิ่มเข้าไปในการรู้ลมหายใจ เพื่อให้รู้จักระยะห่างด้วย การฝึกทั้งหมดอย่าลืมกฏ 3 ข้อว่า สบาย ๆ, อย่าเครียด, อย่าอยากรู้อะไรแต่ให้รู้ได้เอง
แต่ถ้าท่านใด ฝึกรู้ลมได้ แต่พอไปทำแบบข้างบนเพื่อรู้ระยะห่าง แล้วรู้สึกว่าจะเครียด ก็ให้ฝึกรู้ลมอย่างเดียวไปก่อนสักระยะหนึ่ง แล้วค่อยมาลองใหม่ครับ