ในการฝีกฝนการภาวนาที่ผมกล่าวถึงเสมอ ๆ ก็คือ นักภาวนาเพียงรู้สึกตัวธรรมดา ไม่ต้องอยากรู้ ไม่ต้องอยากเห็นอะไร ไม่ต้องเพ่ง ไม่ต้องจ้อง ไม่ต้องบริกรรม ไม่ต้องคิดอะไรเลยในสมอง  แล้วปล่อยให้อายตนะทำงานของเขาไปตามธรรมชาติ กล่าวคือ  ตาก็มองเห็นได้อยู่ หูก็ได้ยินเสียงได้อยู่  จมูกก็สามารถรับกลิ่นได้อยู  กายก็สามารถรู้อาการต่าง ๆ ทีเกิดขึ้นที่กายได้ เช่น รับรู้อาการสั่นไหวที่เกิดขึ้นที่ร่างกาย รับรู้อาการคัน อาการกระทบสัมผัสที่เกิดขึ้น หรือ อาการร้อนเย็นที่เกิดขึ้นได้ หรือ ถ้านักภาวนาท่านใดสามารถรับรู้อาการทางใจได้ด้วยก็ได้ แต่นักภาวนาใหม่ๆ  มักไม่สามารถรับรู้อาการทางใจนี้ได้ ก็ไม่่เป็นไร ผ่านเรื่องใจไปก่อนได้  ถ้าท่านอยู่ในอาการอย่างนี้ ละก็  จิตผุ้รู้ แยกตัวออกมาแล้วละครับ เพียงแต่ว่า ท่านมองไม่เห็นจิตผู้รู้เท่านั้นเอง

อาการอย่างนี้ ถ้าพููดง่าย ๆ ก็อาจพูดได้ว่า รู้ทั่ว ๆ รู้กว้าง ๆ  ไม่เจาะจง ก็ได้

เมื่อท่านฝีกในการรู้ทั่ว ๆ ไม่เจาะจงอย่างนี้ไปเรื่อย   ๆ  จิตจะมีกำลังตั้งมั่นมากขึ้นเอง เมื่อจิตตั้งมั่นได้มากพอ เวลานักภาวนาเกิดความคิดขึ้น นักภาวนาก็จะเห็นความคิดที่เกิดขึ้นได้ และ เห็นความคิดเกิดดับเป็นไตรลักษณ์เสียด้วย  การเห็นความคิดเป็นไตรลักษณ์อย่างนี้ นี่คือ จิตแยกตัวที่เด่นชัดมากขึ้น  และ ในบางโอกาส นักภาวนาอาจเห็นตัวจิตผู้รู้ได้ที่แยกตัวออกมาแล้วไปเห็นความคิดเป็นไตรลักษณ์ได้

ในการสอนภาวนาในประเทศไทย  มีบางสำนักสอนให้รู้อย่างเดียว เช่นรู้ลมหายใจก็รู้ลมอย่างเดียว สอนให้บริกรรมเร็ว ๆ    ผมไม่ขอตอบนะครับว่า ทำอย่างนั้นจะเป็นการสร้างเหตุให้จิตแยกตัวได้หรือไม่  

แนะนำอ่าน เรื่อง รู้ที่สมดุลย์  รู้ที่ไม่สมดุลย์

//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=namasikarn&month=09-2010&date=01&group=6&gblog=7