|
นักสืบพราน - เรื่องที่ 7 นมถ้วยสุดท้าย (ตอนที่ 12)
โดย 4411
พราน เจนเชิง นั่งห้อยเท้าข้างหนึ่งอยู่ที่มุมโต๊ะทำงานของเขา
เกรียง ศักดา กอดอกเฉยอยู่ที่เก้าอี้โซฟารับแขก คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ขณะมองดูหัวหน้าของเขา
กัลยา ชาญวิทยา นั่งไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้เบื้องซ้ายของ พราน สมุดบันทึกวางอยู่บนตัก
หญิงในวัยกลางคนคนหนึ่ง แต่งกายด้วยเสื้อสีขาวและผ้าถุงสีดำ นั่งอยู่ที่เก้าอี้รับแขกอีกตัวหนึ่ง อายุของหล่อนประมาณสามสิบปีเศษ รูปร่างค่อนข้างผอม ใบหน้าส่อให้เห็นเป็นคนคร่ำงาน บนหน้าผากมีริ้วรอยของความกังวลปรากฏอยู่ หล่อนชำเลืองมองดูบุคคลทั้งสามในห้องด้วยกิริยาตื่น ๆ ขณะพูดขึ้นด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า
ดิฉันไม่เข้าใจว่า คุณเอาตัวดิฉันมาทำไม ดิฉันบอกคุณแล้วว่า ดิฉันเป็นพี่ของ อรัญ จริง ๆ แต่ดิฉันไม่เคยมาที่นี่ ไม่เคยจริง ๆ
เกรียง ยักไหล่ เมื่อหญิงคนนั้นมองมาทางเขา เขาพยักหน้าไปทางหัวหน้าของเขา เมื่อสายตาของเขาสบกับสายตาของหล่อน และไม่ได้พูดอะไร
พราน พูดขึ้นว่า คุณชื่อ มณี จริง ๆ หรือ
คุณจะให้ดิฉันชื่ออะไรอีกเล่า หล่อนพูด กิริยาตื่น ๆ กลายเป็นฉุนเฉียวเล็กน้อย แม่ดิฉันตั้งมาอย่างนั้น - ดิฉันไม่เข้าใจว่า คุณเอาตัวดิฉันมาที่นี่ทำไม
เป็นเจ้าของร้าน นันทนา ด้วยหรือ พราน ถามต่อ ไม่เอาใจใส่ต่อกิริยาของหล่อน
ก็ยังงั้นซิคะ ทำไมหรือ เกิดมีใครมาแย่งจะเป็นเจ้าของร้านนี้จากดิฉันอีกหรือ โธ่ ดิฉันอุตส่าห์หากินด้วยลำแข้งตัวเองแท้ ๆ กว่าจะตั้งร้านสำเร็จขึ้นมาได้
รู้ข่าวการตายของ หมูอรัญ บ้างหรือเปล่า
ทำไมดิฉันจะไม่รู้ ก็เขายิงตัวตายในรถสามล้อ หนังสือพิมพ์ลงข่าวกันออกเยอะแยะไป
ไม่รู้สึกตกใจ หรือเสียใจอะไรเลยหรือ
เขาอยากจะตาย มันจะมาเกี่ยวอะไรกับดิฉัน เราไม่ได้พบกันหลายปีแล้ว คุณต้องการอะไรจากดิฉันก็โปรดพูดออกมาเร็ว ๆ อย่าให้ดิฉันเสียเวลามากนักเลย
พราน หันหน้าไปมอง เกรียง
เกรียง ยักไหล่อีก แล้วพยักหน้าช้า ๆ แบมือชี้มายังหญิงผู้นั้น พูดว่า ไม่ผิดตัวแน่ นี่คือ เจ้าของร้าน นันทนา และชื่อ มณี แน่ ๆ ผมได้สอบถามชาวบ้านใกล้เคียงแล้ว ทุกคนรู้จักเธอดี
พราน ลดตัวลงจากขอบโต๊ะ เขาหัวเราะออกมาลั่นห้อง
หญิงผู้ชื่อ มณี สดุ้ง แล้วมองหน้า พราน อย่างไม่เข้าใจ
เกรียง เกาศีรษะ เขาพึมพำเบา ๆ พอที่จะได้ยินกันทั่ว ๆ ถ้ายังงั้น มันใครกันหว่า ที่มาที่นี่ ในวันนั้น ครั้นแล้ว จึงลุกขึ้น พูดดัง ๆ ว่า หัวหน้าครับ - ขอ บรั่นดี ผม แก้ปวดหัว สักเป็ก ได้ไหมครับ
พราน พยักหน้า ก็สมควรหรอกที่จะปวดหัว เกรียง เอ๊ย
กัลยา หัวเราะเบา ๆ มองดู เกรียง ที่เดินไปที่ตู้มุมห้อง หล่อนยิ้มอย่างยั่วเย้า เกรียง หันมาพบสายตาของหล่อนเข้า เขาทำปากแบะกับหล่อน แล้วหันไปเปิดตู้
พราน พูดกับ มณี ต่อไป พร้อมยิ้มน้อย ๆ ไม่มีอะไรมากหรอก คุณมณี คือว่า ทางสำนักงานของเรามีเงินเหลือเฟือ และไม่รู้จะใช้อย่างไร ก็เลยคิดจะเชิญผู้ที่เราเห็นสมควรมาเยี่ยมสำนักงาน แล้วก็จ่ายเงินให้ไปใช้เล่น เท่านั้นเอง
มณี หันไปมองคนโน้นที คนนี้ที อย่างไม่เข้าใจ
เกรียง ถือขวดบรั่นดีค้าง และมองดูหัวหน้าของเขา
ส่วน กัลยา หันไปมอง เกรียง แล้วหัวเราะอย่างขบขัน
พราน ยังคงมอง มณี อยู่ เขาไม่ได้แสดงกิริยาอย่างไรที่ผิดปกติออกมา
มณี เอ่ยขึ้นช้า ๆ คุณตั้งใจจะล้อดิฉันเล่น เท่านั้นหรอกหรือคะ
ไม่ใช่ล้อเล่น พูดจริง ๆ พราน พูดแล้วหันหน้าไปทาง กัลยา จัดเงินสดหนึ่งพันบาทให้ คุณมณี ไปใช้เล่น กัลยา คุณสมบัติแกเข้าเกณฑ์ กัลยา ลุกจากเก้าอี้ที่นั่ง เดินออกไปนอกห้อง สักครู่ก็กลับเข้ามาพร้อมกับปึกธนบัตรอยู่ในมือ หล่อนส่งให้กับหัวหน้าของหล่อน
พราน รับปึกธนบัตรนั้นไว้ แล้วส่งให้กับ มณี นี่ไง คุณมณี ค่าที่เราทำให้คุณเสียเวลา
มณี มองดูมือที่ยื่นธนบัตรอย่างงงๆ แล้วก็เหลือบสายตาขึ้นมองดู พราน
รับไปซิคุณ และขอให้โชคดี พราน เตือน
มณี เอื้อมมือมารับธนบัตรปึกนั้นอย่างไม่แน่ใจ กำไว้ในมือ และไม่พูดว่าอะไร ตายังจับอยู่ที่ธนบัตรที่กำไว้ในมือนั้นอย่างพิศวง
ขอบคุณมาก คุณมณี เท่านั้นแหละครับ คุณกลับไปได้แล้ว พราน พูดขึ้น พลางเดินไปที่บังตา
มณี ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ หล่อนหันเดินตาม พราน ไป และพูดขึ้น นี่ ดิฉันไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหรือคะ สำหรับเงินจำนวนนี้ และดิฉันมีข้อผูกพันอะไรอีกหรือเปล่า
พราน ส่ายหน้าช้า ๆ ขณะที่เขาดึงบังตาเปิดเข้ามา ไม่มีอะไร คุณใช้เงินจำนวนนี้ได้ตามความชอบใจของคุณ และไม่มีอะไรผูกพันกับอะไรทั้งสิ้น เมื่อคืนนี้ คุณฝันดีหรือเปล่า
มณี ไม่ตอบว่ากระไร หล่อนเดินออกไปจากห้องอย่างช้า ๆ แล้วหันกลับมาหยุดอยู่กับที่ มองดูมาทางบังตาที่หล่อนเพิ่งจะเดินออกไป
พราน ยังคงยืนเกาะบังตาอยู่ เขายิ้มกับหล่อนอีกครั้งหนึ่ง
มณี หันหน้ากลับ ค่อย ๆ เดินอย่างช้า ๆ ไปที่บันได หล่อนเหลือบสายตาขึ้นมองมาทาง พราน อีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะก้าวลงบันไดไป
พราน ปิดบังตา เขาหันมาชี้นิ้วไปที่ เกรียง ซึ่งกำลังจะกระดกก้นถ้วยแก้วบรั่นดี เทลงไปในปาก เกือบบรรลัยแล้วไหมล่ะ
เกรียง ปล่อยถ้วยบรั่นดีออกจากปาก เขาสำลักความฉุนของมัน ที่ยังไม่ได้ล่วงลำคอลงไป ควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปาก
เสียไปเปล่า ๆ พันบาท พราน พูดต่อไป สงสัยอยู่แล้วว่า มันจะยังไง ๆ กันอยู่
ผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมจึงเกิดการผิดตัวขึ้นได้ เกรียง พูดพร้อมกับเสียงกระแอมไอ
เมื่อตอนที่ผมตาม แม่มณี คนแรกไป ก็เห็นแกเข้าไปในร้านนี้จริง ๆ ถามคนแถวนั้นก็ได้ความว่า เจ้าของร้านตัดเสื้อนี้ชื่อ มณี ไอ้เรามันโง่เองที่ไม่ถามถึงรูปร่างให้ชัดเจน นึกว่าแน่แล้ว คอยดูอยู่ตั้ง ๒ ชั่วโมง ไม่เห็นออกมาจากร้าน
ยายคนนี้ หน้าเหมือน หมู่อรัญ อย่างกับอะไรดี พราน พูด มือขวากุมอยู่ที่ท้ายทอย
ไม่ต้องสงสัยอะไรเลย เราถูกผู้หญิงคนหนึ่งเล่นตลกเสียแล้ว มันน่าตัดเงินเดือนเสียจริง ให้ตายห่า เกรียงนี่ - ทำอะไรไม่รอบคอบ รู้ไหม
เกรียง ทรุดกายลงนั่ง ในมือขวาของเขายังคงถือขวดบรั่นดีและถ้วยแก้วอยู่
ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ - สองเดือน - กำลังดีค่ะ หัวหน้า กัลยา พูดขึ้น ชายตามองดู เกรียง
พราน เดินไปที่เก้าอี้ทำงานของเขา ทรุดกายลงนั่งมองดูหน้า เกรียง ซึ่งรีบหลบสายตาทันที และไม่รู้จะทำอย่างไรกับสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือ
พราน ทิ้งสายตาอยู่ที่ เกรียง ชั่วขณะที่ใช้ความคิด ครั้นแล้ว เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา ซึ่งชี้บอกเวลา ๑๕.๓๐ น. ต่อโทรศัพท์ไปที่ ไทยรวมค้า ซิ กัลยา ดูว่า คุณ ดนัย ยังอยู่ไหม ผมจะพูดด้วย
กัลยา จัดการหมุนโทรศัพท์ตามคำสั่ง หล่อนพยักหน้ากับ พราน แล้วส่งหูโทรศัพท์ให้
พราน พูดลงไป คุณดนัยครับ นี่ พราน พูด ผมมีข่าวดีจะบอกให้คุณทราบ - - - ใช่ครับ เรื่องเลขาของคุณ - - ครับ ผมพบตัวแล้ว และรู้แล้วว่าอยู่ที่ไหน คุณจะให้ผมนำตัวมาพบคุณ หรือจะให้พาคุณไป - - ไหนครับ - - ครับ ได้ครับ --- เงินยังอยู่เรียบร้อยซีครับ --- ครับ สวัสดี
เขาวางหูโทรศัพท์ลงทันที มือยังคงวางอยู่บนเครื่องโทรศัพท์นั้น ริมฝีปากของเขาเม้มเข้าหากัน
เกรียง และ กัลยา ต่างมองดูหัวหน้าของเขาโดยไม่ได้พูดอะไร
พราน ยกหูโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เขาหมุนเลขโทรศัพท์ของบริษัท ไทยรวมค้า อีกครั้ง มีเสียงแสดงว่า เครื่องไม่ว่าง นัยน์ตาของเขาเป็นประกายด้วยความพอใจ เขากดแท่นวางหูอีกครั้งหนึ่ง แล้วเริ่มหมุนเลขโทรศัพท์ใหม่ คราวนี้เป็นเลข ๐๕ ฮัลโหล ๐๕ หรือครับ ที่นี่กองปราบปรามครับ ผมต่อไปที่บริษัท ไทยรวมค้า ไม่ติดครับ กรุณาตรวจสอบดูหน่อยได้ไหมครับ - - - อ้อ ไม่ว่างหรือครับ ช่วยกรุณาตรวจดูทีด้วยว่า เขากำลังพูดกับที่ไหนอยู่ ครับ อยากทราบ - เกี่ยวกับทางราชการครับ - - ๕ ๗ - ๐ ๙ ๔
เขาเอื้อมมือไปหยิบดินสอ แล้วจดหมายเลขนั้นลงบนกระดาษบันทึก ๕๗๐๙๔ หรือครับ ขอโทษอยู่ที่ไหนครับ เจ้าของหมายเลขชื่อ ดนัย ชัยชาญ ๓๘ ซอยหลังสวน ครับ ขอบคุณครับ สวัสดี
พราน วางหูโทรศัพท์ พร้อมลุกขึ้นยืน และหยิบเสื้อชั้นนอกขึ้นมาสวม คว้าหมวกที่แขวนไว้ขึ้นมาถือ เปิดลิ้นชัก หยิบเอาปืนพกใส่ลงในกระเป๋ากางเกง เขาพยักหน้าไปที่ เกรียง เกรียง คุณไปกับผม
เขาหันไปทาง กัลยา กัลยา คุณต่อโทรศัพท์ไปที่สารวัตร พจน์ เดี๋ยวนี้ - บอกว่าผมกำลังจะไปรับ เพื่อออกไปทำงานอะไรสักอย่างหนึ่ง อีกห้านาทีจะไปถึง สารวัตรคงจะยังอยู่ที่ทำงาน เพราะผมบอกไว้ว่า ให้ฟังข่าวจากผมก่อน ๑๖.๐๐ น.
เขาเปิดบังตาออกไป
เกรียง วางถ้วยแก้วลงบนโต๊ะ แล้วตามออกไปติด ๆ กัน
Create Date : 23 ตุลาคม 2555 |
Last Update : 24 ตุลาคม 2555 2:24:11 น. |
|
4 comments
|
Counter : 747 Pageviews. |
|
|
|
โดย: Thanvarath วันที่: 24 ตุลาคม 2555 เวลา:16:20:23 น. |
|
|
|
โดย: ก้นกะลา วันที่: 24 ตุลาคม 2555 เวลา:18:24:22 น. |
|
|
|
โดย: ใบข้าวสีเขียว (ใบข้าวสีเขียว ) วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:0:19:10 น. |
|
|
|
โดย: โอวหมวย IP: 125.26.208.192 วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:7:26:35 น. |
|
|
|
| |
|
|
อยากอ่านต่อแล้ว
สนุกมาเลยค่ะ...ลุ้นน่าดูเลยเนี่ย