พรานเจนเชิง เลี้ยวรถเข้าไปในบ้านของเขา เวลา ๒๐.๓๐ น. เมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องรับแขก ก็พบ เกรียง ศักดา คอยอยู่ก่อนแล้ว

ในห้องรับแขกนั้น มีชายจีนอีกคนหนึ่ง นุ่งกางเกงขาสั้นและสวมเสื้อยืดสีน้ำเงินนั่งอยู่ด้วย เกรี่ยงลุกขึ้นจากเก้าอี้ เมื่อร่างของหัวหน้าของเขา ก้าวเข้ามา

“ทุกอย่างเรียบร้อยครับ หัวหน้า ”

เกรียงพูดขึ้น เขาผายมือไปยังชายจีน ซึ่งนั่งอยู่ด้วยกิริยาตื่นกลัว พร้อมกับพูดต่อ

“แขกผู้มีเกียรติของเรา ให้ความสว่างในเรื่องนี้ดีมาก ”

“นี่ – ก่องเจ๊า ใช่ไหม ” พราน ถามขึ้น

“ถูกแล้วครับ หัวหน้า ผมได้ตัวเจ้านี่ตั้งแต่หกโมงเย็น มันกำลังจะเข้าโรงยาตามเวลาของมัน ผมใช้รถเจ้าจันของเรา พามันตะเวนตามที่ต่าง ๆ ไปพบจุดสำเร็จเอาที่ทุ่งมหาเมฆนั่นเอง มันอยากสูบยาถึงขนาดทนไม่ไหว เลยพูดออกมา ปากมันไม่แข็งเท่าไรหรอกครับ”

“ได้ความว่าอย่างไรบ้างล่ะ – เกรียง ”

แทนคำตอบ เกรียง เดินไปที่โต๊ะรับแขก เขาหยิบห่อกระดาษซึ่งวางอยู่ที่นั่น ขึ้นส่งให้หัวหน้าของเขา

“นี่เป็นเงินสองหมื่นบาท ที่เป็นค่าจ้าง ซึ่งก่องเจ๊าได้รับจากพวกนั้น และในห่อกระดาษนั้น มีกุญแจปลอมทั้งสามดอกรวมอยู่ด้วย ก่องเจ๊าเป็นคนไขกุญแจทั้งสามดอกด้วยตัวของมันเอง และได้รับค่าจ้างจากการนี้สองหมื่นบาท เมื่อไขกุญแจให้เขาเสร็จแล้ว ก็รับเงินค่าจ้างเดี๋ยวนั้น มันรีบกลับมาก่อนพร้อมด้วยกุญแจสามดอกของมัน ”

พรานแก้ห่อกระดาษออก เขาพบธนบัตรฉบับละร้อยบาทสองปึกอยู่ในนั้น และมีกุญแจปลอมสามดอกอยู่ในห่อกระดาษด้วย เขายิ้มด้วยความพอใจ จับมือของเกรียง สั่นอย่างแรง

“วิเศษจริง – เกรียง คุณทำงานของคุณวิเศษแท้ ”

“ผมพามันกลับไปเอากุญแจที่มันเก็บไว้ที่ร้านแล้วเลยไปเอาเงินที่มันฝากไว้กับเพื่อนของมันไว้ที่นางเลิ้ง ในทันทีที่มันเล่าเรื่องให้ฟัง แล้วจึงพามันไปที่โรงยา ออกจากโรงยา ก็พามาที่นี่แหละครับ และผมสัญญากับมันว่า จะช่วยเหลือมันไม่ให้ติดตะรางด้วย เพราะมันพูดกับเราตรงไปตรงมาดี ”

พรานเดินไปชายจีนผู้นั้น เขาพูดขึ้นพร้อมกับแบมือซึ่งมีกุญแจทั้งสามดอก

“ใครเป็นคนจ้างลื้อทำกุญแจดอกนี้ ”

ท่าทางตื่นตกใจยังไม่หายไปจากชายจีนผู้นั้น ขณะที่พูด

“อาเหนาะ – อีมาให้อั๊วไว้ตั้งเกือบปีหนึ่งแล้ว อีให้อั๊วทำไว้เฉย ๆ ถ้าจะใช้เมื่อไร อีจะมารับตัว อั๊วทำอยู่ตั้งหลายวันกว่าจะเสร็จ ”

พรานล้วงกระเป๋าเสื้อ หยิบเอารูปถ่ายที่เขาได้รับจากสารวัตรพจน์ ออกมา ส่งให้ก่องเจ๊าดู

“ลื้อรู้จักคนนี้ไหม ”

ช่างทำกุญแจพิจารณารูปถ่ายนั้นสักครู่ก็พยักหน้า

“อีมากับอาเหนาะ เอากุญแจตัวอย่างมาให้อั๊ว”

พรานเก็บรูปถ่ายเข้ากระเป๋าเสื้อ เขายิ้มอย่างพอใจ

“ผมคาดไว้ไม่ผิดเลย – เกรียง นายเจนศักดิ์ของเรา เตรียมงานของเขามาเป็นเวลาเกือบปีหนึ่งแล้ว แฟ้มที่เกี่ยวกับเรื่องปลอมแปลงที่คุณบันทึกถึงเจ้าก่องเจ๊านี้ ไว้ว่ามีความสัมพันธ์กับ นายเสนาะ แสวงธรรม มาเป็นเวลาร่วมปีแล้วนั้น ทำให้ผมคาดเหตุการณ์ไปถึงการลาไปต่างจังหวัดของ ขุนวิเทศชัยการ หัวหน้ากอง ผู้ซึ่งได้ฝากกุญแจเซฟและรหัสลับ ไว้กับ นายเจนศักดิ์ผู้ที่ท่านไว้วางใจ และมันเป็นระยะเดียวกับที่ นายรอบกิจ ของเราผู้รักการพนันม้าเป็นชีวิตจิดใจ ได้ฝากกุญแจของเขาไว้ที่ นายเจนศักดิ์ ทุก ๆ วันเสาร์ นั่นเอง มันจึงเป็นโอกาสเหมาะที่เขาจะนำเอากุญแจทั้งสามดอกนั้น มาให้ก่องเจ๊า ทำปลอมขึ้นในระหว่างนั้น และเขาก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำอะไรก่อนที่เขาจะคืนกุญแจเซฟให้กับหัวหน้ากองเรียบร้อยแล้ว และมิหนำซ้ำในตอนนี้ เขาก็ยังฝากกุญแจของเขาไว้กับ นายรอบกิจของเราเสียอีก เขาโยนบาปให้กับเพื่อนของเขาด้วยวิธีการอันแนบเนียนทีเดียว ”

พรานหยุดชั่วคราวขณะหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงประตูหน้าบ้านของเขาเปิด และมีเสียงคนหลายคนเดินเข้ามา

เอนกดวงมาลย์ นำตัวชายคนหนึ่งเข้ามา เขาแต่งตัวด้วยกางเกงกากีขายาวและเสื้อเชิ้ตสีขาว เมื่อก่องเจ๊าได้เห็นชายคนนั้น ก็มีกิริยาตกใจยิ่งขึ้น พราน เอื้อมมือไปตบไหล่ชายจีนเบา ๆ อย่างปลอบใจ

“คุณชื่อ เสนาะ แสวงธรรม ใช่ไหม ” พรานถามขึ้น

เอนกรุนหลังชายผู้นั้นไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง และหันมารายงานกับผู้เป็นหัวหน้า

“กว่าผมจะเอาตัวเขามาได้ ก็ต้องออกกำลังกันเล็กน้อย ถ้าไม่ได้เจ้าชิดกับเจ้าใบของเราไปด้วย ถ้าจะไม่สำเร็จ ผมบอกเขาอย่างหัวหน้าสั่งนั่นแหละครับ เขารีบจ้ำออกจากร้านกาแฟเลยทีเดียว ”

พรานหัวเราะชอบใจ เขาหันไปทางชายซึ่งชื่อเสนาะ

“ยินดีมากที่ได้รู้จักกับคุณในวันนี้ คุณเสนาะ นักเลงปืนของคุณขี้ขลาดไปสักหน่อย เขาจึงกินผมไม่ได้ ”

“คุณพูดเรื่องอะไร ผมไม่เข้าใจ ” เสนาะ พูด พลางมองดู พราน อย่างดุดัน