ร้อยตำรวจเอกพจน์ พิทักษ์พล วางถ้วยแก้วซึ่งมีวิสกี้โซดาผสมอย่างบาง ๆลงบนโต๊ะ พลางพูดว่า

“คำสารภาพของนายเสนาะ แสวงธรรม และของก่องเจ๊า นำความสว่างมาสู่คดีของเรามาก  และผลของการสอบสวนปากคำของนายอุทาน นายเล็ก และนายอู๋ ซึ่งเราตามจับได้ในวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ผมรับตัวนายเสนาะ และก่องเจ๊าไปจากคุณในคืนวันนั้น ทำให้เราได้เงินคืนประมาณสามแสนกว่าบาท พราน -การทำงานของคุณครั้งนี้ วิเศษเหลือเกิน ”

พราน เจนเชิง ยิ้มละมัย

“งานชิ้นนี้ได้เริ่มมีการวางแผนการณ์กันมาเป็นเวลาเกือบปีหนึ่งแล้ว มันบังเอิญที่ผมได้รวบรวมความเคลื่อนไหวของบุคคลกลุ่มนี้ไว้ โดยรายงานของเกรียงนักสืบประจำสำนักงานของผมคนหนึ่ง เริ่มตั้งแต่พฤติการณ์ของเจ้าก่องเจ๊า นักทำกุญแจปลอมมือชั้นดี ได้เริ่มทำกุญแจ โดยมีนายเสนาะ แสวงธรรม เป็นผู้ไปติดต่อ ในตอนนั้น ผมยังไม่ทราบว่า กุญแจปลอมที่เจ้าก่องเจ๊ารับทำนั้น เป็นกุญแจที่ไหน และมีด้วยกันกี่ดอก แต่เมื่อมันเป็นเรื่องการติดต่อกับนายเสนาะผู้นี้ ผมเห็นว่า ควรจะได้บันทึกอยู่ในแฟ้มของผม ผมจึงรวบรวมมันไว้ ข่าวครั้งนั้นเงียบหายไป เรื่องของมันจึงถูกเก็บนอนนิ่งอยู่ในแฟ้มของเราเฉยๆ จนผมคิดว่า งานของเขาคงพลาดไปเสียแล้ว จึงล้มเลิกกันไปเอง ”

“ทำไมคุณจึงปักใจไปที่นายเจนศักดิ์ ผมอยากจะทราบเหตุผลอันนี้เหมือนกัน”

“ผมสงสัยอยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่า นายรอบกิจไม่มีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้ เพราะโดยปกติ คนมีความรู้และปรารถนาอย่างนั้น จะไม่เลือกทำงานโดยที่ให้ความรับผิดชอบตกอยู่กับตัว เพราะเขาเป็นผู้ถือกุญแจประตูห้องคลังทั้งสองดอกอยู่ ผมจึงมั่นใจว่า การกระทำโจรกรรมรายนี้ ต้องใช้การทำลูกกุญแจปลอม ความคิดของผมพุ่งไปสู่เจ้าก่องเจ๊าในทันที เมื่อมั่นใจเช่นนั้น แต่ผมมาพบในบันทึกของผมว่า การทำกุญแจของเจ้าก่องเจ๊าในการติดต่อกับนายเสนาะครั้งนั้น มันเกิดขึ้นมาร่วมปีมาแล้ว และนายเสนาะจะมาเกี่ยวกับลูกกุญแจของกรมสรรพสามิต ดูมันออกจะไกลกันอยู่ ต่อมา ผมพิจารณาคำให้การของ นายรอบกิจ ที่ว่า ระหว่างต้น ๆ ปีคือตอนที่แกกำลังหลงไหลการแข่งม้า แกจะฝากลูกกุญแจของแกไว้กับนายเจนศักดิ์ทุกวันเสาร์ มันเป็นเหตุบังเอิญประจวบเหมาะที่กุญแจทั้งสองดอกของห้องคลังได้มารวมอยู่ที่คนๆ เดียว ในระหว่างเวลาที่ได้มีการติดต่อในเรื่องการทำกุญแจ ระหว่างนายเสนาะกับก่องเจ๊า ทำให้ผมเห็นอะไรลาง ๆ ครั้นมาได้รับความรู้จากท่านสารวัตรว่า ในตอนต้นปี ท่านขุนวิทิตชัยการ ได้ลาไปต่างจังหวัด และมอบกุญแจเซฟ พร้อมทั้งรหัสลับ ให้กับนายเจนศักดิ์ไว้เข้าอีก มันก็เลยกลายเป็นว่า กุญแจทั้งสามดอกที่จะไขไปสู่ที่เก็บเงินในห้องคลัง ได้มารวมอยู่กับบุคคลคนเดียวคือ นายเจนศักดิ์ ในระยะเวลาที่ก่องเจ๊า กับนายเสนาะ เริ่มทำงานของเขา ฉะนั้น มันย่อมเป็นไปได้ที่งานทำกุญแจครั้งนั้น จะต้องเป็นกุญแจทั้งสามดอกนี้ และท่านสารวัตรเองก็ย่อมจะอดชมเชยนายเจนศักดิ์เสียมิได้ ในการที่เขาเพิ่งจะมาดำเนินงานของเขาในตอนนี้ คือตอนที่เขาได้ส่งมอบคืนกุญแจเซฟให้กับท่านขุนวิทิตฯ เป็นเวลาหลายเดือนมาแล้ว และตอนที่เขากลับมอบกุญแจในความรับผิดชอบของเขา ให้กับนายรอบกิจเสียอีก โดยอ้างว่า บ้านของเขาอยู่ถึงฝั่งธนฯ โดยวิธีนี้ เมื่อมีการใช้กุญแจปลอมไขเข้าไปถึงตัวตู้เซฟเอง และได้รหัสลับ ซึ่งเขาได้รับรู้มา และมันย่อมทำให้มีการเพ่งเล็งไปยังตัวผู้ถือกุญแจแต่ละคน ซึ่งไม่ใช่ตัวเขา ท่านสารวัตรพอที่จะเข้าใจหรือยังครับ ”

สารวัตรพจน์พยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเห็นด้วย

“มีอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งยังคงมืดมนสำหรับผมคือ การที่นายพวงถูกบุคคลผู้หนึ่ง ซึ่งรู้เห็นในเรื่องนี้ ถูกเชือดคอตายที่สะพานพุทธยอดฟ้า และมีชายแปลกหน้าอีกคนหนึ่ง ถูกยิงตายในที่ใกล้เคียงกัน ผมได้ถามนายเสนาะถึงเรื่องนี้ เขาบอกแต่เพียงว่า นายพวงเป็นผู้รู้เห็นคนหนึ่งในการแบ่งเงินของพวกเขา เมื่อทำงานเสร็จแล้ว ใครจะเป็นคนฆ่าตายเขาไม่ทราบ อาจเป็นเรื่องถกเถียงกันในเรื่องส่วนแบ่งของคนทั้งสองนั้นก็ได้ แต่ผมว่าจะต้องมีบุคคลที่สาม ซึ่งเป็นคนจัดการกับชายแปลกหน้าที่ถูกยิงคนนั้น”

“ท่านสารวัตรไม่ได้ใช้ให้ผมสืบเรื่องนั้นด้วยใช่ไหมครับ ” พรานพูด หัวเราะเบา ๆ “ ถ้าใช้ผม บางทีผมอาจฟังเรื่องให้ก็ได้ ”

“ช่างมันเถอะ – คุณได้ทำงานให้ผมเพียงพอแล้ว ”

“ท่านสารวัตรไม่ได้เล่าให้ผมฟังเรื่องราวทั้งหมดเลยว่า งานนี้เขาทำกันอย่างไร ”