เงื่อนไขการปฏิวัติ - บทที่ 2 รอยเท้าที่ทิ้งไว้ (ตอนที่ 2)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
เขียนระหว่างปี พ.ศ. 2526 - 2528
บทที่ 2 รอยเท้าที่ทิ้งไว้
ตอนที่ 2
ผมเผ่นข้ามฟากมาก็จ้องสอบเข้าโรงเรียนนายร้อยทหารบก ตอนนั้น เขาเรียกกันอย่างนั้น พอเขาประกาศรับสมัคร ผมก็ไปสมัครสอบทันที สอบผ่านไปได้ที่สี่สิบเอ็ด ในจำนวนนักเรียนที่สอบได้แปดสิบคน นักเรียนที่มาสมัครสอบนั้นร่วมพันคน เขารับเพียงแปดสิบ ที่หนึ่งถึงที่สี่สิบ ไปเข้าโรงเรียนเทคนิค ที่สี่สิบเอ็ดถึงแปดสิบ ไปเข้าโรงเรียนนายร้อย ทั้งสองสถาบันนี้อยู่ในรั้วเดียวกัน คือ ที่ตั้งโรงเรียนนายร้อย จปร. เดี๋ยวนี้ (ปัจจุบัน ได้ย้ายไปอยู่ที่เขาชะโงก ธารน้อย)
ที่นี้ก็มาถึงการแบ่งเหล่าในโรงเรียนนายร้อยทหารบก ตอนนั้นโรงเรียนตำรวจยังไม่มี ความจริงมีแล้วที่หัวจระเข้ นครปฐม แต่ทางราชการยุบเสียเฉย ๆ มาขอตอนเอาไปจากโรงเรียนนายร้อย เอาหนึ่งในสี่ของจำนวนนักเรียนสอบเข้าได้ทั้งหมด
รุ่นผมมีสี่สิบ ก็เอาไปเสียสิบคน ผมสอบเข้าไปก็หวังจะสมัครเรียนเป็นทหารอากาศ ซึ่งเขาก็คัดเอาไปจากนักเรียนนายร้อยเหมือนกัน
ความหวังของผมก็ต้องละลายไปอีก ในปีนั้น เขาไม่มีการสมัครไปเรียนเป็นทหารอากาศ เพราะรับนักเรียนน้อยกว่าทุกรุ่น จะมีเหล่าที่จะไปได้เพียงสองเหล่า คือ ทหารราบ กับ ทหารม้า แล้วก็เรียนตำรวจเสียอีกสิบคน ก็เป็นอันหมด ไปที่อื่นอีกไม่ได้ ผมก็เลยอดเป็นนักบินอีก
บางทีมันอาจเป็นเพราะชะตาชีวิตผม ไม่น่าจะตกเครื่องบินตายก็เป็นได้
ผมสมัครเข้าเรียนตำรวจ ซึ่งในปีนั้น เขาถามความสมัครใจก่อน มีคนสมัครสี่คน ต้องจับสลากเข้าไปอีกหก เพื่อนร่วมรุ่นของผมคนหนึ่ง วันที่เขาจับสลากกันนั้น มันไปนอนเจ็บอยู่ที่กองเสนารักษ์ ความที่มันจะต้องเป็นตำรวจ สลากเหลือสุดท้ายอยู่สองใบ ใบหนึ่งเป็นทหาร อีกใบหนึ่งเป็นตำรวจ เพื่อนคนสุดท้ายจับเอาใบทหารไป ที่เหลือคนที่นอนเจ็บอยู่จึงต้องเป็นเจ้าของไปโดยปริยาย มันต้องเป็นตำรวจโดยไม่เต็มใจ
ไอ้เพื่อนของผมคนนี้ เป็นนายตำรวจได้แค่ร้อยตำรวจเอก ก็ลาออกไป ความจริง ฝีมือในทางตำรวจมันก็ดีเหมือนกัน มันยิงคนร้ายตายไปร่วมสิบกว่าคน ในขณะรับราชการอยู่ด้วยกัน และไอ้คนนี้ ผู้ร้ายมักจะหลบหนีไปจากพวกเรา ไปหามัน ให้มันยิงได้ทุกที ไม่รู้เป็นยังไง มันน่าจะหากินทางนี้จนเกษียณ แต่มันก็ไม่ยักชอบ ลาออกไปเสียเฉย ๆ ขณะที่อนาคตทางนี้กำลังรุ่งเรือง ออกไปค้าขาย เลยเจ๊ง ถ้ามันยังอยู่ มันอาจจะเป็นถึงอธิบดีกรมตำรวจก็ได้ วาสนามันไม่ถึง
ผมไม่อยากหัดทหาร ผมก็เลยสมัครเป็นตำรวจ ตอนนั้น ผมยังไม่ทันได้สำนึกว่า เป็นทหารบกมันดียังไง มาสำนึกได้ก็สายเสียแล้ว คนที่จะคิดปฏิวัติได้ต้องเป็นทหาร และก็ต้องเป็นทหารราบเสียด้วย ทหารเหล่าอื่นปฏิวัติสำเร็จยาก ด้วยเหตุผลดังได้เขียนมาแล้วข้างต้น
ทหารเหล่าอื่นที่ได้ขึ้นมาเป็นนายกรัฐมนตรีนั้น ส่วนมากไม่ค่อยได้เป็นผู้ออกกำลังในการปฏิวัติ ทหารราบเป็นผู้ปฏิวัติให้ แล้วไปเชิญทหารเหล่าอื่นมาเป็นนายก ฯ ก็ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไรอีกเหมือนกัน บางทีอาจจะกระดากก็เป็นได้ กลัวว่า ประเดี๋ยวคนเขาจะหาว่าปฏิวัติเพื่อตัวเอง เลยไปเชิญคนอื่นที่เคยเคารพนับถือมาเป็นไปก่อน แล้วค่อยเชิญให้หลีกทางไปทีหลัง ทั้งนี้เพราะหลักความจริง คนที่มีฐาน ความจริงนั้น จะคุมอำนาจไม่อยู่ รายไหนรายนั้น และฐานกำลังอันสำคัญ ก็ต้องเป็นทหารราบที่มีอำนาจในการยึดพื้นที่ได้อย่างว่านั่นแหละ
ถ้าไม่เชื่อก็มอง ๆ ดูเอาเองก็แล้วกัน อันนี้เป็นสัจธรรมตายตัว
มีนายทหารปืนใหญ่สองคนที่ได้เป็นนายก ฯ แล้วก็ต้องมีอันเป็นไป ไม่ได้ตายในตำแหน่งทั้งสองคน ทั้งสองท่านนั้นถูกเชิญให้มารับตำแหน่งนายก ฯ โดยทหารเดินดินที่ทำการปฏิวัติสำเร็จ จะไม่ยอมเป็นก็ไม่ได้ ใจมันก็อยาก ๆ อยู่ พอรับเข้าแล้วก็ต้องระวังตัว จะใช้อำนาจนายก ฯ รุ่มร่ามก็ไม่ได้ ต้องคอยดูทหารเดินดินที่เขาเชิญมาด้วย ไปขัดใจเขามาก เขาก็เชิญลงจากเก้าอี้ คนที่รู้และหลักแหลมก็ต้องว่าตำแหน่งที่คุมกำลังไว้ก่อน ตำแหน่งที่ว่านี้ก็คือ ตำแหน่งผู้บัญชาการทหารบก
ตำแหน่งนี้ ในวิชาการปฏิวัติ ท่านว่า จะทิ้งเสียไม่ได้ ทิ้งไปเมื่อไรเป็นเสร็จเมื่อนั้น ตัวอย่างมีให้เห็นมาแล้ว
ด้วยสัจธรรมข้อนี้ ผู้ที่จะขึ้นไปกินตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุด จึงไม่ค่อยอยากจะไป ถ้าจะไปก็ต้องขอควบตำแหน่งผู้บัญชาการทหารบกไว้ด้วย ไม่งั้นมันโหวงเหวงพิกล
เงื่อนไขการปฏิวัติส่วนมาก ก็มักจะเป็นเรื่องรักษาตัวนี่แหละ รักษาตัวยังน้อยไป เอากันจะจะเลยดีกว่า รักษาอำนาจกันดี ๆ นี่เอง
ตำแหน่ง ผบ.ทบ. นี่ เป็นหลักสัจธรรมว่า จะทิ้งไม่ได้ เพราะตำแหน่งนี้ลากเอารถถังออกมาวิ่งได้สบาย ๆ แล้วก็ไม่รู้ว่า ใครต่อใครก็พากันกลัวไอ้รถประเภทมี้กันนัก ฉะนั้น จะทิ้งตำแหน่งที่มีอำนาจลากรถประเภทนี้ออกมาวิ่งไม่ได้ ต้องยึดไว้ให้แน่นแฟ้น
| Create Date : 23 มีนาคม 2555 |
| Last Update : 26 มีนาคม 2555 2:56:15 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 782 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
"ตำแหน่ง ผบ.ทบ. นี่ เป็นหลักสัจธรรมว่า จะทิ้งไม่ได้ เพราะตำแหน่งนี้ลากเอารถถังออกมาวิ่งได้สบาย ๆ แล้วก็ไม่รู้ว่า ใครต่อใครก็พากันกลัวไอ้รถประเภทมี้กันนัก ฉะนั้น จะทิ้งตำแหน่งที่มีอำนาจลากรถประเภทนี้ออกมาวิ่งไม่ได้ ต้องยึดไว้ให้แน่นแฟ้น"
คุณธารน้อย รักธรรมชาติจริงๆ
น้องอีกคนเขาเป็นห่วง ช่วงไม่มีเสาค่ะ