“เฮ้ย...ไอ้ณีต นี่หว่า ” 

เสียงคนหนึ่งในกลุ่มของมันร้องขึ้น แล้วก้าวแหวกพรรคพวกของมัน ออกมาข้างหน้าฝูง เดินเข้ามาหาไอ้เพื่อนผมคนนั้น

ไอ้ณีตคือชื่อของเพื่อน นักเลงสี่กั๊กฯ ของผม

เจอนักเลงรู้จักกันเข้าเสียแล้ว

“พวกเดียวกันโว้ย ” เสียงนั้นประกาศออกมา “ เลิกกัน เลิกกัน ” แล้วเขาก็เข้ามากอดเอวไอ้ณีตของผม พาดึงไปหาพวกมัน

ไอ้ณีตหันมามองผม อย่างจะตั้งคำถามว่า จะเอายังไงกัน

“อั๊วไปวัดศิริฯ เก้อมา เมื่อเช้านี้ หมาตัวไหนที่มันนัดแล้วไม่ไป ให้ไอ้ส่งก้าวออกมา อย่าหลบ ” ผมว่า

“เฮ่ย... ไม่เอาน่า ” เพื่อนนักเลงไอ้ณีตออกมากั้น

“ลื้อไม่เอา อั๊วเอา ”

ตอนนั้นผมชักมันมือเสียแล้ว เพราะเตรียมมาเต็มที่

“ไอ้ส่ง มันอยากแก้แค้นแทนเพื่อน ให้มันออกมาแก้แค้น เมื่อคืนนี้ คนมันแยะนัก คืนนี้ตัวต่อตัว ตรงนี้แหละวะ ”

ไม่ปรากฎว่าไอ้ส่งก้าวออกมา หรือ มันไม่ได้มาด้วย

นักเลงจ่าฝูงคนนั้นหันหลังก้าวเข้าไปในฝูง ดึงมือไอ้ส่งออกมาจากหลังฝูง

ผมปรี่เข้าไป ไอ้คนนั้นใช้มือกั้นหน้าอกผมไว้ พลางพูดว่า

“ไอ้ณีต... มึงดึงเพื่อนของมึงไว้ ”

ไอ้ณีตดึงแขนผม

“เดี๋ยวก่อน พุฒ ใจเย็นๆ ไว้ก่อน ”

ผมได้บอกไว้หรือเปล่าก็จำไม่ได้ว่า ผมเปลี่ยนชื่อจาก สมชาย มาเป็น พุฒ ชื่อที่ผมใช้อยู่จนทุกวันนี้แล้วตั้งแต่เข้าโรงเรียนฝรั่ง พ่อผมเปลี่ยนให้พ่อบอกว่า ชื่อสมชายในไม่เพราะ

ถ้ายังไม่ได้บอกก็บอกเสียเดี๋ยวนี้เลย

ผมหยุดอยู่กับที่ยืนนิ่ง มองดูไอ้ส่ง

“จับมือกันเซียะ ” เพื่อนไอ้ณีตว่า “ พวกเดียวกันอย่าต่อยกันเลยวะ เป็นเพื่อนกันดีกว่า ”

“มันผลักอกอั๊ว เมื่อคืนนี้ แล้วมันก็ต่อย แต่บังเอิญผิด ” ผมยังไม่ยอม

“ถ้าอั๊วโดนเข้า จะว่ายังไง ”

“เฮ่ย... ขอกันกินมากกว่านี้ ” ลูกพี่มันว่า “ แค่ผลักอก... ลื้อก็ผลักมันมั่งซิวะ... เอ้า ไอ้ส่ง ออกไปให้มันผลักอกมึง”

ไอ้ส่งก้าวออกมาผมขยับตัวเข้าไป ไอ้ณีตดึงตัวผมกลับ

“เฮ้ย... ไอ้พุฒ อั๊วขอ ” มันพูดกับผม “ อย่าให้มันมีเรื่องเลยวะ จับมือกันเหอะ ”

ผมมองดูไอ้ส่ง

ไอ้ณีตตบไหล่ผมเบาๆ แล้วผมก็ยื่นมือออกไป

ไอ้ส่งยื่นมือออกมาจับมือผมแล้วมันก็รีบดึงมือออก เมื่อผมบีบมันแรงๆ ขยับจะดึงมันตามมือเข้ามา มันไหวทันเหมือนกันแล้วต่างก็แยกกันไป

นี่แหละครับนักเลงสมัยนั้น

เขาตกลงกันง่ายๆอย่างนี้ ไม่มีการใช้อาวุธทุ่นแรง ต่อยกันเป็นวันๆ จนกว่าจะรากันไปเอง

ไอ้ส่งเดี๋ยวนี้ ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าค่ายนักมวย ค่ายอะไร ผมจำไม่ได้ บ้านมันอยู่แถวๆ รองเมือง

ตอนที่ผมสำเร็จออกมาเป็นนายตำรวจใหม่ๆอยู่ที่ปทุมวัน กำลังเข้าเวร ผมออกมายืนเล่นอยู่หน้าโรงพัก ไอ้ส่งขี่รถถีบผ่านมาทางหน้าโรงพักพอดี ผมร้องทักมัน มันหันมาตามเสียงทัก พอเห็นเป็นผมกำลังอยู่ในเครื่องแบบ มันเบรครถเสียหัวเกือบจะทิ่มตกลงมาจากรถ 

เส้นทางมาโคจร เจอกันเข้าจนได้

ผมโบกมือให้กับมันทักทาย ก็จับมือกันแล้ว และเรื่องมันก็นานมาแล้ว แต่ยังจำกันได้อยู่ ไม่ได้คิดจะทำอะไรมัน

นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตามแบบฉบับของนักเลงวัยรุ่นสมัยนั้น

ตอนนั้นผมอายุสิบหก กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมหกของโรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย  นิวาสสถานของผมอยู่บางลำภูบ้านหลังที่พ่อปลูกไว้ด้วยเงินสามพันบาทหลังนั้น บัดนี้บ้านหลังนั้นก็ยังคงอยู่นานๆ ที ผมก็มักจะไปพักผ่อนที่บ้านหลังนั้น ซึ่งเดี๋ยวนี้ เป็นของพี่สาวของผม