วิชัยหัวเราะ เขาพูดว่า

“ ผมได้ว่าความนี้มาจนบัดนี้แล้ว และไม่ได้ถอนตัว ศาลคงจะไม่ยอมให้ประวิงเวลาของคดีให้ยืดเยื้อ และอีกประการหนึ่ง ขุนวนกิจบำรุงรู้จักผมมานาน ก่อนคุณมากนัก ”

“ แต่ผมมีเหตุผลที่จะทำให้ศาลสั่ง และทำให้ท่านขุน ฯ เลิกจ้างคุณ แม้จะรู้จักคุณมานานกี่ปีก็ตาม ”

“ ด้วยเหตุผลอย่างไร ” วิชัยถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย และชัดถ้อยคำ

“ ทนายที่มีเจตนาที่ไม่ดี และเชื่อเสียแต่แรกว่า ลูกความของคนได้กระทำความผิดจริง ย่อมมีอคติ ”   พรานพูด พยักหน้าเน้นคำพูดของเขา พร้อมกับชี้มือไปที่ทนายทั้งสอง

“ คุณรู้ได้อย่างไร ”

“ ก็คุณพูดออกมาเมื่อตะกี้นี้ว่า คุณเชื่อว่าลูกความของคุณผิด ”

“ ผมอยู่ในที่นี้สองคน ผมอาจปฏิเสธเมื่อใดก็ได้ว่าผมไม่ได้พูดอย่างนั้น ”

พรานหัวเราะอย่างใจเย็น

“ คุณปฏิเสธได้ แต่มันจะยิ่งทำให้มรรยาทของคุณเสียหนักขึ้นไปอีก เพราะผู้ที่ได้ยินคุณพูด ไม่ใช่มีแต่เฉพาะเราสามคนเท่านั้น ”

“นายด้วงคนรับใช้ เป็นคนของผม” วิชัยพูด พร้อมกับยิ้ม และพยักหน้าไปทางบังตา

พรานไม่ตอบว่ากระไร เขาเปิดบังตาออกไปนอกห้อง ก่อนที่จะก้าวเท้าข้ามออกไป เขาหันกลับมามองทนายทั้งสองอีกครั้งหนึ่ง ยิ้มอย่างอารมณ์เย็น แล้วหันกลับไปมองที่นอกห้อง ทางด้านขวาของเขา พูดขึ้น พร้อมพยักหน้าไปทางนั้นว่า

“ เรากลับกันได้แล้ว – กัลยา ”

วิชัย กับ สันทัด สาวเท้าอย่างรวดเร็วมาที่บังตา สิ่งที่เขาได้เห็นก็คือ กัลยา ชาญวิทยา กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวหนึ่ง ทางริมฝาห้องด้านขวาของเขา

พรานใช้มือขวาจับแขกของหล่อนที่เหนือข้อศอก และพาเดินออกนอกประตูไป  เขาหันกลับมามองทนายทั้งสองอีกครั้ง และยิ้มก่อนที่จะก้าวพ้นประคูไป

วิชัยหันทางคนรับใช้ของเขา ซึ่งนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งพูดขึ้นด้วยความโมโห

“ ตาด้วง ทำไมแกจึงปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ในห้องนี้ แกไม่รู้หรือว่า เขามาด้วยกัน ”

นายด้วง คนรับใช้ พูดด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า

“ ผมก็ไม่ทราบว่าเขามาด้วยกัน – นาย ผู้หญิงคนนี้เขามาทีหลังนายคนนั้นเป็นนาน และเขาบอกว่าเขาจะมาหานาย เรื่องคดีเกี่ยวกับที่ดิน ผมบอกว่า นายกำลังมีแขก เขาก็บอกว่า อย่าไปรบกวน เขาคอยได้ แล้วเขาก็นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวนั้น ผมไม่ทราบจริง ๆ ครับ ”