“เมื่อกี้นี้ คุณผจญ มาที่นี่ ” เกรียง พูดขึ้น “ มาตามหาหัวหน้า ผมบอกว่า ไปพัทยา ”

พรานเดินเอามือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง

“ เวลาที่ คุณผจญ ค้นบ้านนี้ คุณอยู่กับเขาตลอดเวลาหรือเปล่า ”

“อยู่ครับ ”

“ดีแล้ว... มีบันทึกไหม ”

“มี... ผมลงนามรับทราบไว้ให้ ”

พรานเดินมาหยุดตรงหน้า เกรียง แบมือ

“ผมขอที่หนึ่ง ”

เกรียงส่งแก้วบรั่นดีให้

พรานรับไปเทรวดเดียวลงลำคอ แล้วส่งถ้วยคืน เขาเริ่มเดินกลับไปกลับมาอีก อยู่ในลักษณะใช้ความคิด

“หัวหน้าคิดจะทำอย่างไรต่อไปคะ ” กัลยาเอ่ยขึ้น “ ดิฉันคิดว่า เราคงจะหมดหน้าที่แล้ว ”

“ผมกำลังคิดว่า... เราจะช่วยแม่สายสุนี นี่ดีหรือไม่ ” พราน ชำเลืองมาที่ กัลยา  " แกยังไม่รู้จริงๆ ว่า นายวิโรจน์ถูกฆ่าตาย...ถ้าแกไม่รู้จริงๆ ก็หมายความว่า แกออกจากบ้านนั้นมาก่อนที่จะเกิดคดีฆาตกรรม และแกจะต้องจาก วิโรจน์ ในทันทีทันใดหลังจากออกจากโรงพักสามแยก... แต่ว่า... ทำไม... ทำไม แกจึงจะต้องปฏิเสธผมในเรื่องถุงมือ และเงินจำนวนนั้น... มันมีอะไรแอบแฝงอยู่สักอย่างหนึ่ง...มันต้องมีอะไรที่เรายังค้นไม่พบ... ”

“ตำรวจเขาก็คงดำเนินคดีของเขาไป ” กัลยาพูดต่อไป “ สายสุนี ก็ปฏิเสธว่าไม่ได้จ้างบริการของเรา ”

“แล้วเงินสองพันห้าร้อยบาทนั้น มาจากใคร ? ” พราน หยุดอยู่กับที่แล้วพูดขึ้นว่า “ อยู่ดีๆ มันมาหาเราเฉยๆ ไม่ได้...ตำรวจเขาก็ต้องสืบมาชัดแล้วว่า สายสุนีได้ให้ใครคนหนึ่งเอามาให้เรา ตามที่ คุณผจญ พูด... ผมเข้าใจว่า เวลานี้ คนๆ นั้น เขาได้ตัวไว้แล้วด้วยซ้ำไป...เราช้ากว่าตำรวจเสียแล้วคราวนี้ เพราะ แม่สายสุนี คนนี้ทีเดียว ”

“ถ้าเช่นนั้น เราจะไปยุ่งกับเขาทำไมล่ะคะ หัวหน้า ”

“แล้วคุณจะทำอย่างไรกับเจ้าเงินจำนวนนั้น ”

“คืนมอบให้กับตำรวจไป ”

“ให้ไปทำไม ”

“เป็นของกลาง ”

“เป็นของกลางในคดีอะไร ”

กัลยานิ่งอึ้ง หันไปมองดู เกรียง ซึ่งกำลังยิ้มอย่างยียวน แล้วค้อนให้

“เงินจำนวนนี้ ถ้าเราไม่เก็บไว้ ก็ต้องคืนให้เจ้าของเขา ” พราน พูดต่อไป “ แล้วเราจะคืนให้ใคร?... สายสุนี ก็ปฏิเสธ... ถ้าเราเก็บไว้ เราก็ต้องทำงานให้เจ้าของเงินเขา ”

“ทำให้ใครล่ะคะ ” กัลยา ถามขึ้น

“ใครก็ได้ที่เป็นเจ้าของเงิน... ในฐานะที่เจ้าของที่แท้จริงปฏิเสธ เราก็ถือว่า เป็นเงินกองกลาง เราก็ทำงานให้กับคนกลางที่ไม่มีตัวตน ”

“ตำรวจเขาไม่รู้หรือคะว่า เราได้เงินจำนวนนี้มา ”

พรานนิ่งสักครู่แล้วสั่นหน้า

“คงจะไม่รู้ เขามุ่งที่จะเอาถุงมือแต่อย่างเดียว ถ้าได้ถุงมือไปก็เป็นอันว่าพอใจ... คุณผจญ เป็นคนอย่างนั้น ”

“หมายความว่า หัวหน้าจะทำงานชิ้นนี้ต่อไป ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่า ทำงานให้ใคร ”

“ถูกต้อง... คุณตีความหมายใช้ได้ ”

พรานพูดขึ้น ยิ้มละไม และมองดู กัลยาเฉยอยู่

กัลยาตวัดสายตาเป็นเชิงค้อน

“ผมยังมีเรื่องที่จะให้ เกรียงค้นคว้าต่อไป ” พราน หันไปทาง เกรียง

“ประการที่หนึ่ง ไปหาชื่อ ที่อยู่ของหุ้นส่วนในเรื่องสลากกินแบ่งของนายวิโรจน์ และ วิรัตน์ มาให้เร็วที่สุด และบอก เอนก ใหติดตามคดีเรื่องนายวิรัตน์ถูกฆ่าตายให้ได้ความโดยละเอียดถึงพยานหลักฐานต่างๆในคดีนั้น และที่สำคัญคือ ติดตามให้ได้ความว่ามีใครบ้างที่เป็นพยานในชั้นสอบสวนคดีที่เกี่ยวกับ สายสุนีนี้ ผมเชื่อแน่ว่า ตำรวจอย่างคุณผจญ ลงสั่งให้จับตัวผู้ต้องหาในคดีอะไรเขามักจะเชื่อว่า บุคคลผู้นั้นเป็นผู้ที่กระทำผิดจริงๆ และเขาจะทำทุกประการที่จะให้มีพยานยืนยันการกระทำผิดเป็นชั้นๆ แม้ที่สุดจะต้องสร้างพยานขึ้น ผมมีวิธีที่จะต่อสู้กับพนักงานสอบสวนที่ใช้อคติเช่นนี้ และมันจะเป็นวิธีการที่จะทำให้เขาหายจากนิสัยเช่นนั้นได้ในกาลต่อไป”

“หัวหน้าเชื่อหรือคะว่า สายสุนี ไม่ใช่ผู้กระทำผิด ” กัลยา ถามขึ้นเป็นเชิงต่อว่า

“สำหรับคดีนายวิโรจน์ ผมมีเหตุผลที่จะเชื่อเช่นนั้น แต่สำหรับราย นายวิรัตน์ ที่คุณผจญ พูด เราจะต้องดูกันต่อไป... แต่อย่างไรก็ตาม คดีสองคดีนี้ จะต้องมีความเกี่ยวโยงถึงกันแน่ๆ ”

“บอกได้ไหมคะ เพราะอะไร หัวหน้าจึงเชื่อว่า สายสุนี ไม่ใช่เป็นคนฆ่านายวิโรจน์ ”

พรานหัวเราะ

“ทำไมจะไม่ได้... สายสุนี กับ นายโรจน์ อยู่ด้วยกันฉันท์สามีภรรยา ถ้า สายสุนีเป็นคนฆ่า นายโรจน์ แกไม่จำเป็นจะใช่อาวุธมีด... อาวุธนี้ ผู้ใช้ จะต้องเป็นผู้ที่มีกำลังเหนือกว่าผู้ตาย เพราะเราไม่ได้พบร่องรอยของการต่อสู้ในที่เกิดเหตุเลย ลักษณะห้องที่ถูกค้นจนกระจุยกระจาย และโต๊ะเก้าอี้ หรือ เครื่องประดับบ้านก็ไม่มีอะไรล้มหลุด หรือตกลงมาเกะกะ... นั่นแสดงว่า ไม่มีการต่อสู้ แต่มีการค้นหาอะไรอย่างหนึ่งที่ผู้ร้ายต้องการ...ถ้าหาก สายสุนี จะต้องการของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แกก็ไม่จำเป็นจะต้องค้นให้ลำบาก เพราะมันเป็นห้องของแกเอง ในบ้านของแกเอง... ศพของผู้ตายเราพบอยู่นอกห้อง ตรงหน้าบันไดพอดี ตามร่างกายไม่มีริ้วรอยบาดแผลอย่างอื่นผู้ตายถูกแทงทีเดียวตรงหัวใจพอดี แล้วก็ล้มลงตรงนั้นเอง... ผมว่า ไม่มีเสียงร้องเสียด้วยซ้ำ... คุณคิดหรือว่าสายสุนี จะทำได้เช่นนั้น? ”

“แล้วทำไมแกต้องหนี ”

“คุณอย่ามองคดีนี้ในแง่เดียว คุณจะต้องมองมันในทุกๆ แง่ และทุกๆมุม... คุณแน่ใจอย่างไรว่า การที่แกมาที่นี่ คือการหนี ”

“ถ้าเช่นนั้น ทำไมแกจึงต้องออกจากกรุงเทพฯ โดยกระทันหันเช่นนั้น ”

“นั่นเป็นเรื่องที่ผมกำลังอยากทราบเหมือนกัน คดีนี้จะขาวกระจ่างก็ต่อเมื่อเราได้ใคร รู้ว่าใครบ้าง เป็นพยานที่ตำรวจหามาได้ ยิ่งหามาได้แน่นแฟ้น ผูกมัดผู้ต้องหาได้ทุกเปราะ ยิ่งดี ”

“หัวหน้าพูดเข้าใจยาก ”

พรานหัวเราะ

“แล้วคุณจะเข้าใจเอง... จากนี้ไป เราก็เตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ กันได้แล้ว...เกรียง คุณล่วงหน้าไปก่อนได้เดี๋ยวนี้ ”

“ไม่พักอีกสักคืนหรือครับ ” เกรียง พูดทำตาละห้อย

“ไม่พัก ”

เกรียงลุกขึ้น เทบรั่นดีกร้อบเดียวลงคอ แล้วก้าวดุ่มๆ ไปที่รถยนต์ของเขา