เรื่องที่ ๒ - กระสุนปริศนา

ตอนที่ ๑

เช็ฟโรเล็ตเก๋ง รุ่น ๑๙๕๕ ตะบึงมาด้วยตวามเร็ว ผ่านเมืองสมุทรปราการ โฉมหน้าเข้ามาทางสำโรง

ผู้ขับเป็นชายหนุ่มในวัยสามสิบปี ข้างๆ ของเขา มีหญิงสาวคนหนึ่งในวัยยี่สิบเศษ นั่งเคียงคู่อยู่

“ อย่าเร็วนักเลยค่ะ ชาลี ” หญิงสาวพูดขึ้น เอื้อมมือไปแตะที่แขนของชายหนุ่มซึ่งถือพวงมาลัยอยู่

“ น้องไม่ใคร่ชอบ เดี๋ยวจะไม่ถึง ”

ชายหนุ่มผู้ชื่อ ชาลี หัวเราะเบาๆ

“ ประเดี๋ยวก็จะช้าเกินไป นี่ก็ ๑๙.๐๐ น. แล้วนะ สายพิณ พี่ต้องการจะไปให้ถึงที่งานทันเวลา สารวัตรพจน์ จะต่อว่าเอาอีก ว่าเราไปช้า วันฉลองเลื่อนยศของแกทั้งที แล้วเราก็ไม่ได้พบแกนานมาแล้วด้วย ”

“ ระวังให้ดีหน่อยก็แล้วกัน ชาลีชอบขับรถเร็วๆ เสมอ หมู่นี้ยิ่งมีข่าวรถคว่ำคนตายบ่อย ๆ น้องไม่ใคร่จะชอบเลย เออ...เรามีอะไรไปให้สารวัตรบ้างคะ ในวันนี้ ”

ชาลียักไหล่

“ จะต้องเอาอะไรไปให้ วิสกี้สองขวด ข้างหลังนั่น ก็พอถมไปแล้ว สารวัตรพจน์แกคงไม่ต้องการอะไรจากเรามากไปกว่านี้หรอก ... สายพิณ

สายพิณไม่พูดอะไร มองออกไปข้างหน้ารถ

แสงไฟจากโคมไฟหน้ารถสาดไปตามพื้นถนน มีรถยนต์สวนไปเป็นครั้งคราว ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ

“ เอ๊ะ ... นั่นอะไร ” สายพิณร้องขึ้น พร้อมกับชะโงกตัวไปข้างหน้า “หยุดรถซิคะ ... ชาลี ... ผู้หญิงคนนั้น... ”

ชายหนุ่มค่อย ๆ ผ่อนคันเร่ง ค่อยๆ ใช้เท้าเหยียบห้ามล้อ เขามองเห็นจากแสงไฟหน้ารถ ปรากฏร่างของผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างถนนทางด้านซ้าย ก้าวเท้าออกมา และกำลังโบกมือให้รถหยุดด้วยกิริยาอาการอันตื่นตระหนก

รถยนต์ชะลชอความเร็วลง และหยุดสนิท เลยจากที่หญิงผู้นั้นยืนอยู่ไปเล็กน้อย

หญิงผู้นั้นวิ่งตามมาที่รถ เกาะประตูทางด้านที่ สายพิณนั่งอยู่ พูดขึ้นอย่างละล่ำละลักว่า

“ ขอดิฉันอาศัยไปด้วยคนเภอะค่ะ ”

ชาลี ชะโงกหน้าข้ามมาทาง สายพิณ หญิงผู้นั้นสวมเสื้อสีขาวนวล ใบหน้าสวยเก๋ และลักษณะท่าทางเป็นหญิงผู้ดี ที่คอของหล่อนมีสายสร้อยคอเส้นเล็กๆ สวมอยู่ และมีล๊อกเก๊ตเล็ก ๆ ห้อยอยู่ หูข้างหนึ่งมีตุ้มหูเล็กๆ แต่อีกข้างหนึ่งว่างเปล่า ผมของหล่อนออกจะยุ่งไม่เป็นระเบียบ และริมฝีปากที่ฉาบไว้ด้วยลิปสติกนั้น มีรอยสีจางลงไป

ชาลีสังเกตเห็นว่า หล่อนคงจะได้รับความตกใจถึงขนาดมาก่อนหน้านี้ เขาเอียงตัวมองไปทางที่หล่อนยืนอยู่แต่เดิม มันเป็นปากทางของซอยที่ตัดตรงไปยังบังกาโลว์ ซึ่งปลูกไว้หลายหลังให้เช่า มองแลเห็นตะคุ่มๆ อยู่ไกล ๆ และมีแสงไฟวอมแวม

“ ได้โปรดเถอะค่ะ ” เสียงของผู้หญิงคนนั้นอ้อนวอนขี้นอีก

“ ช่วยดิฉันด้วย ”

ชาลีเอื้อมมือไปเปิดประตู “ ขึ้นมาซิคุณ ”

หญิงสาวเบี่ยงตัวก้าวเข้ามาในรถยนต์ สายพิณเขยิบตัวเข้ามาชิดสามีของหล่อน ตอนนี้ชาลีจึงได้เห็นว่า เสกิ๊ตสีเขียวที่หญิงคนนั้นสวมอยู่มีรอยยับยู่ยี่ และไม่ค่อยจะเป็นระเบียบ หล่อนไม่ได้สวมรองเท้า แต่ที่มือข้างหนึ่งของหล่อนถือรองเท้าอยู่ข้างเดียว หล่อนนั่งลงตรงที่ว่างที่ สายพิณ เขยิบให้ วางรองเท้าข้างที่เหลืออยู่นั้นลงบนพื้น

ชาลีเข้าเกียร์ แล้วเหยียบน้ำมัน เมื่อหล่อนปิดประตูเรียบร้อยแล้ว

“ เกิดอะไรขึ้นหรือคุณ ” เขาถามโดยไม่ได้หันมามองหล่อน สายตาจับอยู่ที่ถนนข้างหน้า

หญิงสาวผู้นั้นยกมือขึ้นเสยผมและจัดทรงผมให้เป็นระเบียบ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ ว่า

“ ดิฉันหนีเขามาค่ะ ”

“ ใครคือเขาคนนั้น ”

หล่อนนิ่งอยู่สักครู่จึงตอบว่า

“ อย่าไปรู้จักชื่อเขาเลยค่ะ คนเลวๆ อย่างนั้น ...เขาพาดิฉันมาที่บังกาโลว์ที่พักที่นั่น แล้วปลุกปล้ำดิฉัน ดิฉันเลยประเคนเสียด้วยรองเท้าข้างนี้ ” หล่อนชี้ไปที่รองเท้าที่วางอยู่บนพื้น

“ คนอะไร... เห็นผู้หญิงเป็นผักเป็นปลา ...ไม่เป็นสุภาพบุรุษ สมกับตำแหน่งเสียเลย ”

“ อยู่เลยเชียวหรือคุณ ” ชาลีหันมามองแวบหนึ่ง แล้วหัวเราะเบาๆ

“ ฟุบอยู่ตรงเตียงนั่นแหละค่ะ ... มาทราบว่าเป็นยังไงบ้าง... ดิฉันวิ่งหนีออกมาเสียก่อน ไม่ทันสวมรองเท้า ”

ชาลีหัวเราะ

สายพิณ หันไปมองหน้าหญิงสาวผู้นั้น พูดว่า “ คุณเจ็บที่ไหนบ้างหรือเปล่าคะ ”

หญิงสาวหันมายิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ... แต่เหนื่อยนิดหน่อย ”

“ ผู้ชายสมัยนี้ ร้ายแท้ๆ เห็นไหม ชาลี ”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงค่อนข้างดัง

“ เป็นคนๆ ไปหรอก สายพิณ... นี่ แล้วคุณจะเอาเรื่องเขาไหมล่ะ โรงพักสำโรงอยู่ใกล้ๆ จะถึงอยู่แล้ว ”

“ ช่างเถอะค่ะ ” หญิงสาวผู้นั้นตอบอย่างเหนื่อนอ่อน “ จะเสียเวลาคุณเปล่าๆ อีกประการหนึ่ง ดิฉันขายหน้าเขา สิ่งที่เขาได้รับก็สมควรแก่โทษอยู่แล้ว ไม่อยากให้เรื่องอื้อฉาวไปกว่านี้ ”

“ คุณประเคนเข้าให้ตรงไหน ” ชาลีถามต่อไปด้วยความสนุก

“ ที่ศีรษะ ไม่ทราบว่าตรงไหน เซหลุน ๆไปหมอบอยู่บนเตียงเลย ”

“ สำคัญ ... ฝีมือพอใช้ได้ ถ้าเผื่อเขาตายลงไป คุณจะว่ายังไง”

หญิงสาวชะโงกหน้ามองมาทาง ชาลี

“ จะถึงตายเชียวหรือคะ ... ฟาดด้วยรองเท้า ”

“ ว่าไม่ได้ ... โดนเหมาะๆ แถวศีรษะ เคยมีตายเหมือนกัน ”

“ ชาลี ก้อ...” สายพิณ ตีเบา ๆ ที่แขนสามีของหล่อน “ คนใจไม่ดีอยู่แล้ว ยิ่งจะล้อทำให้ใจเสียหนักเข้าไปอีก ... ไม่ถึงตายหรอกค่ะ” ประโยคสุดท้าย หล่อนหันไปพูดกับหญิงสาวนั้น ซึ่งขณะนี้ นั่งตาเหม่อลอย มอออกไปข้างๆ รถ

“ ว่าแต่ คุณจะให้ผมไปส่งที่ไหน ” ชาลีพูดขึ้น

หญิงสาวหันหน้ากลับมา

“ ที่ไหนก็ได้ค่ะ ใกล้ๆ เมือง พอที่ดิฉันจะหารถต่อไปได้ ”

“ จะไม่เหมาะกระมัง ถ้าคุณจะต่อไปโดยรถอื่น ด้วยลักษณะเครื่องแต่งตัวอย่างนี้ บอกผมมาว่า คุณอยู่ที่ไหน ”

“ จะรบกวนเกินไปกระมังคะ ” เสียงของหล่อนบอกถึงความเกรงใจ

“ ไม่เป็นไร ไหนๆก็ได้ช่วยมาแล้ว ผมยินดีที่จะไปส่งคุณให้ถึงที่ ”

หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้

“ ขอบคุณเหลือเกินค่ะ ดิฉันอยู่ที่ซอยหลังสวน เข้าไปไม่ลึกนักหรอกค่ะ ”

“ อ้อ... ทางผ่าน ไม่เป็นไร... เอนหลังเสียซิ คุณจะได้พักจิตใจเสียบ้าง ถึงซอยหลังสวน ผมจะบอก อ้อ... รังเกียจที่จะบอกนามให้ทราบไหมครับ ”

“ ยุพดีค่ะ... ยุพดี เพ็ญพรรณ คุณและคุณผู้หญิงล่ะคะ ”

“ ผมชื่อ ชาลี ครับ และนี่ สายพิณ ภรรยาของผม ”

ยุพดี กระพุ่มมือไหว้คนทั้งสอง

“ ขอบคุณมากค่ะ ... ยินดีที่ได้รู้จักกับคุณ และดิฉันรู้สึกถึงพระคุณเหลือเกิน  บังเอิญแท้ ๆ ที่ได้มาพบผู้มีใจดีอย่างคุณ...มิฉะนั้น ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป ”

ชาลี หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

สายพิญ มองดูสามีชองหล่อน ขณะที่ ยุพดีเอนศีรษะลงพิงกับพนักของที่นั่งอย่างอ่อนเพลีย

Create Date : 09 กันยายน 2557
Last Update : 9 กันยายน 2557 5:13:42 น.		1 comments
Counter : 680 Pageviews.
Share Tweet