ผมดิ้นอึกอักตีบถีบไปตรงหน้า แต่ไม่โดนอะไร

ไอ้มือนั่นกดแน่นลงบนปากผมเข้าไปอีก แล้วก็มีแขนมาดึงลากตัวผมทางฝาริมห้อง

“อย่าร้อง มึงร้อง กูเอาตาย ” เสียงไอ้เจ้าของมือ มันพูดเบาๆ ที่ข้างหูผม

มันดันตัวผมไปติดฝาห้อง ตัวมันใหญ่กว่าผมมาก มือมันก็ใหญ่

มันจับผมพลิกคว่ำหน้าแล้วก็ขึ้นมาทับตัวผม แล้วมันก็ดึงกางเกงผมออกไปทางปลายตีน มันขึ้นมาคล่อมอยู่ที่เอวผม มือข้างหนึ่งมันกดหน้าผมติดพื้นกระดาน

ผมดิ้น ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรผม

มันใช้ตีนถีบกางเกงของผมจนหลุดออกไปทางปลายตีน

ผมไม่ร้องไม่ได้เสียแล้ว

“ช่วยด้วย ” ผมตะโกนขึ้นสุดเสียง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย ”

มีแต่เสียงพูดกันพึมพัมขึ้นมาทั่วๆโรงนอน แต่ไม่มีใครมาช่วยผม

ไอ้คนที่คล่อมเอวผมอยู่ มันเลื่อนตัวมันลงไปต่ำ แล้วมันก็จับขาผมแยกออกกว้าง

ผมรู้แล้วว่ามันจะทำอะไรผม

ผมเคยถูกยายจับนอนคว่ำแล้วแยกขาออกอย่างนี้ เวลาผมขี้ราดเปอะกางเกงมาจากโรงเรียน แล้วยายก็เช็ดก้นให้ผม

ไอ้คนนี้มันคงไม่เช็ดก้นให้ผม

ผมไม่ได้ขี้ราด

ผมสะบัดตัวกลับเต็มกำลังที่ผมมีอยู่ในหลุดตกลงไปจากตัวผม

ผมลุกขึ้นยืนได้ผมก็เตะเดาสุ่มๆ ออกไป

ผมไม่รู้ว่าผมเกิดไม่กลัวมันขึ้นมาได้ยังไงตอนนั้น เตะถูกส่วนไหนของมัน ผมไม่รู้ เพราะมันมืด

ผมก็เจ็บหน้าแข้ง แต่ก็เตะออกไปอีกทั้งเจ็บๆ

ผมนึกอย่างเดียวตอนนั้นว่า ผมต้องสู้กับมัน

เสียงตึงตังทำให้ไอ้พวกที่นอนอยู่ ตะโกนออกมาหลายเสียง

“อะไรกันโว้ย... เล่นห่... อะไรกันกลางดึก ”

แล้วไฟในห้องก็สว่างพรึ่บขึ้น

คนที่แต่งตัวสีกากีเมื่อตอนหัวค่ำ คนหนึ่ง ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง ในมือถือไม้ตะบอง แต่ตอนนี้เขานุ่งกางเกงขาวขายาว เป็นกางเกงนอนไม่ได้ใส่เสื้อ

ไอ้คนที่ปล้ำผม กำลังวิ่งกลับไปที่นอนของมัน ซึ่งอยู่หัวแถว

ผมยืนพิงฝาตัวล่อนจ่อนอยู่

คนที่เข้ามายืนมองดูไอ้นั่นที่กำลังวิ่งไป ยังไม่ถึงที่

“เฮ้ย... กลับมานี่ ” เขาตะโกน เสียงก้องห้อง ชี้ตะบองที่ถืออยู่ในมือไปที่ไอ้คนนั้น

ไอ้นั่นยืนนิ่งแล้วทรุดตัวลงนั่ง

ผมวิ่งไปหยิบกางเกงขึ้นมานุ่งแล้วนั่งตรงที่ผมนอน

ไอ้พวกที่ตื่นขึ้นมานั่งมองดูเหตุการณ์ บางคนผงกหัวขึ้นมาดู แล้วก็นอนไม่รู้ไม่ชี้

คนที่เข้ามาเดินไปที่ไอ้คนนั้น เขาดึงมือมันลุกขึ้น แล้วฟาดตะบองลงไปตามตัวไอ้นั่นเสียงมันร้องลั่น 

คนตีก็ตีไป คำรามไป แล้วดึงข้อมือฉุดไอ้คนนั้นออกจากห้องไป 

ไม่รู้เขาเอามันไปไหน แล้วไฟในห้องก็ดับมืดอีก ทุกสิ่งเงียบ

ผมล้มตัวลงนอน

เขาไม่ยักทำอะไรผม

ผมนอนไม่หลับ ไม่กล้าหลับ ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีก