ในรุ่นของผมปีนั้นนักเรียนชั้นปีที่หนึ่ง ยังต้องเรียนวิชาสามัญอีกเป็นส่วนใหญ่ ก็ไม่ทราบว่าทำไม มีวิชาทหารเพียงแต่วิชายุทธวิธี ทหารราบ และวิชาทหารม้า นอกนั้นก็เป็นวิชาคำนวนต่างๆที่เคยเรียนมาแล้ว อีกวิชาหนึ่งคือ วิชาแผนที่นั้น เป็นวิชาพิเศษสอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงของแต่ละอาทิตย์

อาจารย์ผู้สอนวิชาแผนที่ของรุ่นผมคือ ร้อยโท ถนอม กิตติขจร แต่งตัวอย่าบอกใคร เครื่องแบบที่แต่งเป็นประจำนั้นรีดเรียบเป็นกลีบ ไม่มีรอยยับ ผมเรียบแปล้ เป็นนายทหารตัวอย่างในเรื่องความเรียบร้อยของเครื่องแต่งตัว และร่างกาย

ผู้บังคับกองร้อยของผมชื่อ ร้อยเอก เต็ม หอมเศรษฐี และผู้บังคับหมวดของรุ่นผม คือ ร้อยตรี สุดใจ เอี่ยมอุดม ภายหลัง เปลี่ยนเป็น สุรไกร เอี่ยมอุดม ให้เข้ากับรัฐนิยมสมัยจอมพล ป.

ชีวิตในปีหนึ่งของโรงเรียนนายร้อยของผม ผมเกือบไปไม่รอด ทั้งๆ ที่ผมเรียนดีและยังคงรักษาตำแหน่งที่หนึ่งในตอนตำรวจอยู่เป็นประจำ 

เวลาเข้าห้องเรียนพวกตำรวจจะต้องแยกไปเรียนวิชาตำรวจต่างหาก อาทิตย์ละหลายชั่วโมง เริ่มสอนวิชาตำรวจกันตั้งแต่ปีหนึ่งเลยทีเดียว โดยเรียนวิชากฎหมายอาญา วิธีพิจารณาความอาญา ข้อบังคับ และระเบียบทางราชการของกรมตำรวจ

อาจารย์ใหญ่ฝ่ายวิชาตำรวจคือ พันตำรวจโท (ยศขณะนั้น) หลวงโชติชนาภิบาล กับ ร้อยตำรวจโท พร้อม มัณฑจิตต์ และอีกท่านหนึ่งคือร้อยตำรวจโท จง วีรยุทธ

ในฐานะที่ผมสอบได้ที่หนึ่ง ทางกรมฯจึงแต่งตั้งให้ผมเป็นหัวหน้าตอนตำรวจ ได้รับเงินเดือนๆ ละ หกบาท

สมัยนั้นเข้าขั้นเศรษฐีประจำเดือน เงินเดือนออกแต่ละเดือน จะต้องพาพวกเพื่อนๆไปเลี้ยงหนังทื่เฉลิมกรุงทุกวันเสาร์ต้นเดือน ไม่งั้นมันไม่ยอมให้บังคับบัญชา เพราะการเป็นหัวหน้าตอน ในปีที่หนึ่งนั้นต้องบังคับบัญชาเพื่อนรุ่นเดียวกัน มันเตะเอาง่ายๆ ถ้าไม่ยอมมัน

ที่ว่าผมแทบจะไปไม่รอด ก็เพราะเรื่องการตัดผม

กฎบังคับของโรงเรียนวางไว้ว่านักเรียนนายร้อยจะไว้ผมยาวเกินกว่าสี่เซนติเมตรไม่ได้ ต้องตัดเกรียน  วัดได้ไม่เกินสี่เซ็นต์

สมัยเป็นนักเรียนสามัญผมไว้ผมยาว หวีเรียบแปล้ มาโดนกฎของโรงเรียนนายร้อยเข้าให้ ก็คิดเลี่ยงกฎ

ผู้กองเต็ม จะเล่นงานผมตาย เรื่องผมนี่ แต่ช่างตัดผมประจำตัวของผม ที่ตัดกันมาตั้งแต่ผมอยู่ชั้นมัธยม ๕ ไม่เคยเปลี่ยน แกหมกผมเก่ง เวลาหวีผมเรียบ ไม่น่าเกลียด แต่พอดึงออกมาวัด ก็ได้สี่เซนต์ 

ผู้กอง เต็ม ชักงง หนักๆ เข้า ไม่ยอมให้ตัดผมนอกโรงเรียน

ทุกวันศุกร์เป็นวันตัดผมของนักเรียน มีช่างตัดผมประจำในโรงเรียน ก็อย่างว่า ลงเป็นช่างประจำโรงเรียน ฝีมือก็ต้องไม่เอาไหน บางคนตัดออกมาจากห้องตัดผมของโรงเรียนแล้ว แทบอยากกลับไปเตะช่างพอมาส่องกระจก เหมือน-ขอโทษ-เอาตีนตัด พวกที่รักสวยรักงามหน่อยก็ไปให้ช่างนอกโรงเรียนตัด ของคนอื่นเขาใช้ได้ ดูสั้น หวีแล้วผมตั้งเด่ ผู้กองชอบ

ของผม หวีแล้วมันเรียบ แต่วัดก็ได้สี่เซ็นต์เหมือนกัน

ผู้กองเลยส่งรายชื่อผมไปตัดกับช่างของโรงเรียน โดยทางกองร้อยส่งรายชื่อไปที่ช่างตัดผม และเมื่อตัดแล้วช่างก็ต้องลงชื่อกำกับแต่ละคนที่ส่งรายชื่อไป ของผม มีรายชื่อช่างเซ็นกำกับทุกครั้ง แต่ผมของผมก็ยังหวีเรียบได้

ผู้กองเต็มไม่รู้จะทำยังไงกับผม ไม่รู้ว่าผมทำยังไง ดึงออกมาวัด มันก็ได้สี่เซ็นต์ทุกทีผู้กองก็เลยหมดปัญญาที่จะเล่นงานผม 

ผมก็ตัดกับช่างของโรงเรียน แล้วช่างก็เซ็นชื่อกำกับที่ชื่อผมแล้วทุกครั้ง ผมของผมมันคงจะละเอียดอ่อนเอง หวีเรียบได้ทั้งๆ ที่สั้น 

แต่ความจริง ผมไม่ได้ตัดในโรงเรียนหรอกครับ ถึงเวรตัดผม ผมก็จ้างให้ไอ้เพื่อนของผมไปตัดแทน เสียค่าจ้างครั้งละบาทเดียวเท่านั้น

ช่างเขาจะรู้จักยังไงว่า นักเรียนคนไหนชื่ออะไร พอเข้านั่งเก้าอี้ตัดผมเขาถามชื่อ เพื่อนผมมันก็ชี้ที่ชื่อผม ช่างก็ตัดผมไป แล้วก็ลงชื่อว่าตัดแล้ว ก็เท่านั้น แล้วผมก็ยังคงไปตัดของผมกับช่างประจำตัวนอกโรงเรียน ซึ่งรู้ใจกัน

ผมมีเงินเดือนตั้งหกบาท พ่อให้มาอีกอาทิตย์ละสองบาท รวมเป็นเดือนละตั้งสิบสี่บาท เสียไปสี่บาทต่อเดือน ยังเหลือเยอะ เลี้ยงหนังเพื่อนมันยังได้

ผมเล่นเอาเถิดกับผู้กอง เต็ม ไปตลอดปี แกขู่จะเอาผมออกเสียตั้งหลายครั้ง เรื่องผมนี่แหละ ดีแต่ว่าผมไม่ได้ทำผิดเรื่องอื่นๆ อีก ไม่ยังงั้นคงไปแน่ เรียนไม่จบ

Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2560
Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2560 23:27:44 น.		1 comments
Counter : 739 Pageviews.
Share Tweet