“ หัวหน้าคิดอย่างไร จึงต้องการให้ขุนวนกิจบำรุงถอนทนายสองคนนั้น ”

กัลยา ชาญวิทยา พูดขึ้นเมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสองกับนายจ้างของหล่อน ในห้องทำงานของเขา

พรานเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เขาพ่นควันบุหรี่ขึ้นสู่เพดาน

“ เป็นหนทางที่ดีที่สุดที่ผมต้องทำ เพราะถ้าขืนปล่อยให้ทนายทั้งสองคนนั้นดำเนินการต่อไป แกก็ต้องพยายามนำคุณอรัญญาเข้าสืบเป็นพยานปากแรก และถ้าปล่อยให้คุณอรัญญาให้การต่อศาลตามที่แกเล่ามาแล้ว มันจะไม่เกิดเป็นผลดีอะไรขึ้นมาเลย ศาลที่ไหน ๆ ก็ย่อมไม่เชื่อคำของแก เพราะมันไม่น่าเชื่อ ”

“ หมายความว่า หัวหน้าก็ไม่เชื่อคำบอกเล่าของคุณอรัญญากับเขาด้วยเหมือนกัน” กัลยาถามอย่างสงสัย

“ ผมพูดแต่เพียงว่า มันไม่น่าเชื่อ บางครั้งความจริงก็อาจเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อได้เหมือนกัน ไม่ใช่หรือ – กัลยา” พรานพูดยิ้ม ๆ 

 “ แต่ในการที่เอาสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ  เข้าไปผสมกับหลักฐานต่าง ๆซึ่งผูกมัดตัวคุณอรัญญาอยู่อย่างแน่นหนาขณะนี้ มันเป็นสิ่งที่ไม่น่าทำแน่ ๆ ทางที่ดีที่สุดคือ ต้องหาวิธียับยั้งไว้ก่อน ระหว่างที่จำเลยยังขาดทนายอยู่นี้ การพิจารณาคดีก็ต้องหยุดชะงัก จนกว่า ขุนวนกิจบำรุง จะหาทนายความคนใหม่ได้  นั่นหมายความว่า  เรามีเวลาทำงานของเรามากขึ้น ใช่ไหม – กัลยา ?  และนอกจากนั้น  ยังเป็นการทุ่นเงินอีกครึ่งหนึ่งที่ท่านขุน ฯจะต้องจ่ายให้กับทนายเมื่อคดีเสร็จแล้วอีกด้วย  ถ้าเราไม่ใช้วิธีนี้  ผมไม่คิดว่า  ทั้งนายวิชัยและนายสันทัดจะยอมถอนตัวง่าย ๆ เพราะเงินอีกครึ่งหนึ่งนั้นอยู่ใกล้มือแกเต็มทีแล้ว  เราจะต้องทำทุกอย่างที่จะให้เกิดประโยชน์ต่อลูกค้าของเราในทุกวิถีทาง ”

กัลยาพยักหน้าช้า ๆ

“ ดิฉันเข้าใจละ แต่หัวหน้าคิดหรือคะว่า เราจะทำงานชิ้นนี้สำเร็จ ”

“ นั่นต้องแล้วแต่โชค ขณะนี้ผมก็พอจะมองเห็นอะไรได้บ้างแล้วลาง ๆ และอีกประการหนึ่ง ในขณะที่ผมทำงาน ผมไม่ใคร่ชอบที่จะให้ใครมาทำงานชิ้นเดียวกัน แข่งกับผม เพราะวิธีการของคนเราย่อมไม่เหมือนกัน ถ้าต่างคนต่างความคิด มันจะยุ่งกันใหญ่ ผมจึงต้องให้ทนายทั้งสองคนนั้นถอนตัวไปเสีย ผมจะจับงานชิ้นนี้ด้วยตัวของผมเอง และด้วยความคิดของผมตามลำพัง มันถนัดมือดี ”

กัลยาหัวเราะเบา ๆ -พรานพูดต่อไป

“ ความจริงคนทั้งสองนั้น เป็นทนายที่มีชื่อเสียงมาก และได้ทำงานนี้มาอย่างเต็มที่ แต่ผมไม่ชอบวิธีทางของเขา ที่เดินตามหลักมากเกินไป คดีนี้ เราต้องสู้ด้วยกลวิธีที่พลิกแพลงไม่ใช่ด้วยหลักการ ผมไม่มีทางที่จะแนะนำอะไรเขาได้ พูดง่าย ๆ ก็คือ เขาก็ถือว่าเขาช่ำชองมามาก จะมาฟังความเห็นของผมยังไงได้เราจึงทำงานร่วมกันไม่ได้ ตอนนี้คุณคงจะเข้าใจแล้วซี ว่าแต่คุณเห็นข่าวหนังสือพิมพ์ ประชาไทย แล้วหรือยัง เกี่ยวกับเรื่องของเรา ? ”

“ หนังสือพิมพ์พากันประโคมข่าวหลายฉบับ ” กัลยาพูด “ เรื่อง นักสืบพราน เข้าจับงานสืบสวนคดีนี้และนักสืบพราน ไม่เชื่อว่า อรัญญาได้ฆ่าสามีของเธอจริง ดิฉันคิดว่า มันออกจะเป็นการท้าทายที่เสี่ยงและหมิ่นเหม่อยู่สักหน่อย ”

“ผมได้ก้าวเท้าออกไปแล้วหนึ่งก้าว – กัลยา และผมจะไม่ถอย จะก้าวต่อไป จริงอยู่ มันออกจะเป็นการท้าทายที่หมิ่นเหม่อย่างคุณว่า แต่ผมจำเป็นต้องทำเช่นนั้น มันเป็นวิธีการอันหนึ่งของผม แล้วคุณจะได้รู้ภายหลัง ”

พรานลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เขานั่งเดินไปเดินมาอย่างช้า ๆ จากบังตาห้องถึงหน้าต่าง ซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่ง ท่าทางของเขาแสดงให้เห็นว่า กำลังตกอยู่ในอาการใช้ความคิดอย่างหนัก นาน ๆ ครั้ง เขาจะชำเลืองมาทางกัลยา แหงนหน้าขึ้นมองเพดานแล้วก้มลงต่ำมองดูพื้น มือข้างขวาของเขายกขึ้นลูบไล้ริมฝีปากด้วยนิ้วมืออยู่ตลอดเวลาขณะนั้น

เขาเดินไปหยุดตรงหน้าต่าง ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู และพูดโดยไม่ได้หันหน้ากลับมามองกัลยาว่า

“ผมต้องการตัวเกรียงเดี๋ยวนี้ – กัลยา ดูซิว่าเขาอยู่ในห้องหรือเปล่า ”

กัลยายกหูโทรศัพท์ขึ้น หล่อนจัดการติดต่อไปยังห้องของเกรียงตามคำสั่ง ครั้นแล้วจึงพูดว่า

“คุณเกรียงจะมาเดี๋ยวนี้ค่ะ ”

พรานหันหน้ากลับมา เขาไม่ได้พูดอะไร ล้วงกระเป๋าเสื้อชั้นใน หยิบซองบุหรี่ออกมา และหยิบบุหรี่จุดสูบ มือทั้งสองข้างซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง ขณะที่เขาเดินอย่างช้า ๆกลับไปกลับมาดังเดิม บุหรี่ที่จุดแล้วห้อยอยู่ที่มุมปากขวาของริมฝีปากของเขา

มีเสียงเคาะที่ประตูบังตา พรานชะงักเท้าของเขา หันตัวกลับ ร้อง “ เชิญ ”

เกรียงศักดา เปิดบังตาเข้ามา เขามาหยุดอยู่ตรงมุมโต๊ะทำงานของพราน หย่อนก้นลงที่มุมโต๊ะ มองดูหัวหน้าของเขา

“หัวหน้าต้องการพบผม ”

พรานพยักหน้า เขาพูดว่า

“เกรียง มีข่าวอะไรจากพิชิตบ้างไหม เกี่ยวกับมยุรี ”

“พิชิตได้ดำเนินการคืบหน้าไปมากในเรื่องการติดตามมยุรี เดี๋ยวนี้เขาได้พบตัวแล้ว อยู่ในกรุงเทพ ฯ นี่เอง ”

เกรียงตอบ พร้อมกับหยิบบุหรี่ที่พรานยื่นส่งมา ขึ้นคาบไว้ที่มุมปาก เขาชะโงกหน้าไปจุดบุหรี่จากไม้ขีดเบ็นซิน ซึ่งหัวหน้าของเขาส่งมา อัดบุหรี่พ่นควันออกมาเป็นทางยาว

“มยุรีได้มาเช่าโรงแรม ไทยนคร อยู่ร่วมสองอาทิตย์แล้ว พิชิตเช่าห้องอยู่ติดกันตามคำสั่งของหัวหน้า เขาได้พบและพูดกับมยุรีหลายครั้ง เวลานี้การติดต่อกำลังคืบหน้าไปมาก หัวหน้าทราบดีแล้วว่า พิชิตของเราคล่องในเรื่องผู้หญิงเพียงไร ”

“มีวี่แววของนายประพาส ผัวของมยุรีบ้างหรือเปล่า ”

“เปล่าเลย เท่าที่ผมทราบจากพิชิต ตลอดเวลาที่แกอยู่ที่โรงแรม ไม่เห็นใครมาติดต่อด้วย มยุรีอยู่ที่นั่นคล้ายกับแกอยู่ตัวคนเดียว ”

“ยังหาเหตุผลมาได้หรือว่า แกมาจากอยุธยาด้วยเรื่องอะไร ”

“ยังไม่ทราบครับ หัวหน้า เท่าที่พิชิตสอบถามดู ก็รู้แต่เพียงว่า มาพักผ่อน และมาติดต่อในเรื่องการค้า ”

พรานพยักหน้าช้าๆ เขาดึงบุหรี่ออกมาจากปาก โยนลงไปในกระโถนซึ่งวางอยู่ข้างโต๊ะรับแขก ยกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ ครั้นแล้วก็หันมาทางกัลยา

“คุณลองลุกขึ้นยืนซิ กัลยา ”

กัลยาลุกขึ้นยืนตามคำสั่งของหัวหน้าของหล่อน และมองดูพรานอย่างไม่เข้าใจ

“เกรียง ” พรานพูดขึ้น หันหน้ามาทางเกรียง “ รูปร่างของแม่มยุรีกับกัลยาเป็นอย่างไรกัน คุณลองพิจารณาเปรียบเทียบดูซิ ”

เกรียงมองดูกัลยาอย่างพินิจพิเคราะห์ชั่วขณะหนึ่ง เขาพูดขึ้น

“ไม่แตกต่างกันมากนัก ไล่เลี่ยกัน แต่พูดถึงความสวยกันแล้ว ตายคุณกัลยาของเราสนิท ”

กัลยาถลึงตากับเกรียง หล่อนหันมามองดูพราน ทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่พรานชิงพูดเสียก่อน คล้ายกับไม่สนใจในกิริยาของหล่อน

“นั่งลงเถอะ กัลยา ขอบใจมาก ” เขาหันไปทางเกรียง

“เกรียง – คุณติดต่อไปยังพิชิต คืนนี้ทุ่มเศษ ๆ คุณกัลยาจะไปพบพิชิตที่ห้องพักของเขาที่โรงแรม ไทยนคร สองทุ่มตรง ให้พิชิตพยายามชวนมยุรีให้เข้าไปอยู่ในห้องของเขา ให้พยายามทุก ๆ ทางที่จะหน่วงมยุรีให้อยู่กับเขาให้นานที่สุด ผมจะไปรับกัลยาที่นั่น ในเวลาใกล้ ๆ กับสองทุ่ม ต่อจากนั้น ให้คอยฟังคำสั่งจากผมทางโทรศัพท์ อย่าปล่อยมยุรีออกมาก่อนที่จะได้รับโทรศัพท์จากผม ห้องของพิชิตเบอร์เท่าไรนะ ”

“๒๐๘ – เท่านั้นหรือครับ หัวหน้า ”

“เดี๋ยวก่อน เกรียง ” พรานชี้มือพร้อมกับพูด ขณะที่เกรียง ขยับตัวลงออกจากขอบโต๊ะ  “แม่มยุรีชอบคลุมผมในเวลาที่แกออกไปไหนมาไหน เวลากลางคืน ใช่ไหม ”

“ใช่ครับ ” เกรียงพูด “ แต่แกไม่ใคร่ออกไปไหนมาไหนบ่อยนักในเวลากลางคืน เท่าที่ทราบ ตั้งแต่มาอยู่ เคยออกไปสอง-สามครั้งเท่านั้น อ้อ –มีอยู่อย่างหนึ่งที่ผมยังไม่ได้เรียนให้หัวหน้าทราบ มยุรีได้วางเงินค่าเช่าล่วงหน้าสำหรับสองอาทิตย์ เมื่อวานนี้เอง ”

พรานพยักหน้า เขามองดูเกรียงอยู่ครู่หนึ่ง ครั้นแล้วจึงพยักหน้าอีกครั้ง

“ เท่านั้น คุณไปได้ ”