พรานเดินออกมาจากหน้าต่าง เขาถูมือไปมาด้วยความพอใจ

กัลยามองหน้าหัวหน้าของหล่อนอย่างสงสัย เมื่อเขาเดินมาหยุดที่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน

“หมดเรื่องกันเสียที ”  เขากล่าวขึ้น  “ เห็นไหม กัลยา  ผมได้บอกแล้ว การตายของนาย จิตร ใจหาญ มันจะต้องมาเกี่ยวกับงานของเรา ผมเกือบจะโง่ไปถนัด  ที่มองไม่ออกในทีแรกว่า  แกตั้งใจจะนำเอาหลักฐาน  หรือข่าวอะไรมาให้เรา  รายงานของเกรียงช่วยให้ความสว่างแก่ผมมาก  นาย จิตร ใจหาญ ผู้นี้เป็นสมาชิกสมาคมมัจฉวิรัติมาตั้งแต่แกยังเป็นหนุ่ม  หมายความว่า จะไม่แตะต้องเครื่องดองของเมาต่าง ๆ เลย รวมทั้งบุหรี่ และก็ปรากฏเป็นเช่นนั้นตลอดเวลาที่แกรับราชการในสมรภูมิเกาหลี  ของขวัญต่าง ๆ ที่แกได้รับ  ถ้าเป็นบุหรี่ แกจะแจกเพื่อน ๆ ไปหมด  

คุณจำได้ไหม– สารวัตร ยุทธศักดิ์ ได้บอกกับเราว่า  ในการตรวจค้นศพ  ได้พบบุหรี่เกล็ดทองอยู่ในกระเป๋ากางเกงของนายจิตร ใจหาญ ผู้ตาย พร้อมบุหรี่  ๒-๓ มวน  

เมื่อผมได้รับรายงานของเกรียงถึงเรื่องนี่  ทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า  เจ้าของบุหรี่เกล็ดทองที่นาย จิตรพกเข้ามาหาเรานั้น  จะต้องมีความหมายที่สำคัญชิ้นหนึ่ง นี่ถ้าไม่ใช่เพราะอารมณ์ตลกของสารวัตรยุทธศักดิ์   ที่ยัดเอาบุหรี่เกล็ดทองซองนั้น  ใส่คืนไปในกระเป๋าของผู้ตายให้ไปสูบในเมืองผีแล้ว – เราคงจะลำบากลำบนกันไปอีกนาน ”

 “ หัวหน้าไปได้ซองเกล็ดทองนั้นมาอย่างไรเล่าคะ ” กัลยาถาม

“เมื่อคืนนี้เอง ที่ผมทิ้งคุณไปในขณะจะรับประทานอาหารเย็น เพราะเราจะรอช้าไม่ได้ ถ้าศพของนายจิตรถูกเคลื่อนย้ายไปฝังเสียก่อน หนทางของเราก็จะแคบเข้า มันบังเอิญที่วันนั้นมีศพหลายศพที่ต้องถูกนำไปฝังยังป่าช้าวัดดอน ศพนายจิตรของเรา จึงถูกนำไปเก็บรอไว้ในที่เก็บศพ แต่ถึงกระนั้น ผมก็ยังต้องเสียเวลาค้นหาศพของเขาอยู่หลายนาที กว่าจะพบ สิ่งที่ผมดีใจที่สุดคือ เมื่อควานลงไปในกระเป๋ากางเกงของเขา ยังพบเจ้าซองบุหรี่สำคัญซองนั้นในกระเป๋าเรียบร้อยดี ผมถูกคนติดตามมาตั้งแต่ออกจากปากตรอกป่าช้าวัดดอนมา เขาคงจะมีจุดมุ่งหมายเช่นเดียวกับผม ถ้าเราช้าไปอีกเพียงนิดเดียว รูปการอาจผันแปรก็ได้ โชคยังเข้าข้างเราอยู่เสมอนะ – กัลยา ”

“แล้วเจ้าบุหรี่เกล็ดทองซองนั้น มันมีความหมายอย่างไรคะ หัวหน้า ” กัลยาซักต่อไป

“มันเป็นแผนผังคล้ายลายแทง บอกที่ซ่อนของเครื่องเพชร ผมเองก็นึกไม่ออกว่า เราจะจบเรื่องได้ง่าย ๆ เพียงนี้ ทีแรกเข้าใจว่า คงจะเป็นแต่เพียงเงื่อนงำอะไรบางอย่างให้เราขบคิดบ้าง มันกลับเป็นเครื่องชี้ที่ซ่อนเอาเสียเลย ” พราน หัวเราะอย่างขบขัน เมื่อพูดจบ

“มันมาอยู่กับนายจิตรได้อย่างไร หรือแกเป็นตัวการในเรื่องขโมยเครื่องเพชรรายนี้ด้วย ”

“นั่นนะซี  ผมก็ยังสงสัยอยู่  แต่ซองบุหรี่นี้คงไม่ใช่ของนายจิตรแน่ ๆ  เพราะแกไม่สูบบุหรี่  คนร้ายคนสำคัญที่ตามสังหารแก  เป็นคนชอบสูบบุหรี่ชนิดนี้  ผมสันนิษฐานว่า   คงจะเป็นของคน ๆ นั้นซึ่งเป็นผู้ร่วมมือกับคุณหญิง ฯ ในการนำเครื่องเพชรนี้ไปซ่อน  แล้วสร้างหลักฐานขึ้นให้เป็นเรื่องโจรกรรมแล้วทำเครื่องหมายเอาไว้กันลืม เพราะจะต้องเก็บไว้ที่นั่นเป็นเวลานาน จนกว่าการสอบสวนของตำรวจจะเสร็จสิ้นลง แต่เจ้าของสิ่งนี้มาตกอยู่กับนายจิตรได้อย่างไร  มันเป็นเรื่องที่แปลกอยู่  นายจิตรก็ตายไปแล้ว  และป่านนี้ สารวัตร พจน์ก็คงจะเอาตัวผู้ฆ่านายจิตร ไปได้แล้ว สองคนนี่เท่านั้นที่จะอธิบายกับเราได้ แต่ไม่แน่นัก – คุณหญิงราชพิเชษฐ์คงจะรู้เรื่องนี้ดีก็ได้ ”

เขาหยุดไปชั่วขณะ ยิ้มให้หญิงสาวอย่างมีความหมายก่อนที่จะกล่าวต่อไป

“ประเดี๋ยวคุณหญิง ฯ จะมาพบผมที่นี่ แต่ผมจะไม่รอพบ เพราะต้องการพักผ่อนมากกว่า คุณช่วยต้อนรับแกแทนด้วย บอกให้แกทราบว่า ต่อไปนี้ ภยันตรายต่าง ๆสำหรับแกได้สิ้นสุดลงแล้ว และแกก็จะได้เป็นผู้ครอบครองเครื่องเพชรแต่ผู้เดียวโดยสมบูรณ์ หลังจากที่ได้นำค่าจ้างส่วนที่เหลือมาจ่ายให้เราครบถ้วนแล้ว

และให้แกไปยืนยันต่อบริษัทประกันสรรพภัยสากลเศรษฐกรรมด้วยว่า แกได้รับเครื่องเพชรคืนเรียบร้อยแล้ว และแกต้องไม่ลืมที่จะแจ้งให้บริษัท ฯ ทราบด้วยว่า ทั้งนี้เป็นเพราะความสามารถของบริการสืบสวนของพรานและสหาย แต่ผู้เดียว และอีกประการหนึ่ง ให้แกไปถอนแจ้งความที่สถานีตำรวจเสียด้วย หากทางการตำรวจต้องการรายละเอียดแห่งการสืบสวนครั้งนี้ ไม่ให้แกพูดอะไรทั้งหมด และให้บอกทางตำรวจว่า นักสืบพราน จะไปชี้แจงด้วยตัวเอง หากทางตำรวจต้องการทราบ ”

กัลยาบันทึกหัวข้องานที่หล่อนจะต้องทำลงไปในสมุดจดบันทึกอย่างเรียบร้อยทุกข้อ เมื่อหล่อนเงยหน้าขึ้นจากสมุดบันทึก ก็พบสายตาหัวหน้าของหล่อนจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของหล่อนอยู่แล้ว เขายิ้มละมัยพลางพูดว่า

“ ขอโทษคุณหญิง ฯ ให้ด้วยว่า ผมอยู่พบไม่ได้ -- ความจริง ผมไม่อยากพบแกบ่อย ๆ นัก มันทำให้จิตใจไขว้เขวไปได้เหมือนกันบางครั้ง -- สำหรับผม – จะกลับไปพักผ่อนสักหน่อย วันนี้ งดรับแขกอีกสักวันหนึ่ง เมื่อคุณพบกับคุณหญิง ฯเรียบร้อยแล้วก็ปิดสำนักงานได้ สั่งนายจอนไว้ด้วยว่า หากพรรคพวกเรามา ให้ไปพบผมที่บ้านได้ทุกเวลา สำหรับคุณ – เย็นวันนี้ ขอเชิญเป็นแขกพิเศษในการรับประทานอาหารเย็นที่บ้านของผม คราวนี้ เราคงได้ร่วมโต๊ะอาหารกันแน่ และผมจะไม่ทิ้งคุณไปอย่างเมื่อวานนี้แน่ ๆ ทีเดียว ”

กัลยาแอบส่งค้อนตามหลังนายจ้างของหล่อนไป เมื่อเขาหันหลังเดินลงบันไดไปชั้นล่าง หล่อนยิ้มละมัยกับตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะลุกขึ้นไปปิดประตูห้องทำงานส่วนตัวของเขาให้เรียบร้อย

O o O