ผจญคอมมิวนิสต์ ตอนที่ ๘
นวนิยายสืบสวนสอบสวน ชุด นักสืบพราน เล่มที่ ๒
เรื่องที่ ๓ ผจญคอมมิวนิสต์
ตอนที่ ๘
พราน เจนเชิง จอดรถยนต์ของเขาไว้ที่ริมถนนไมตรีจิต ตอนจะออกสู่วงเวียน ๒๒ กรกฏา เขาดับเครื่องยนต์ เปิดประตูรถ และพยักหน้าให้ พิชิต กับ เอนก ก้าวตามลงมา
คนทั้งสามเดินลัดเลาะไปตามชายหลังคาห้องแถว ขณะนั้นเป็นเวลาใกล้จะ ๒๔.๐๐ น. ผู้คนในบริเวณนั้นต่างหลับนอนกันเป็นส่วนมาก มีแสงไฟฟ้าที่ลอดช่องลมของห้องแถวบางห้องออกมาสู่ถนนประปราย
พราน พาคณะของเขาเลี้ยวเข้าไปในตรอกๆ หนึ่ง แล้วหยุดอยู่ในเงามืด ดึงข้อมือ พิชิตเ ข้ามาใกล้ พูดเบาๆ พยักหน้าไปยังฝาห้องที่เขาพิงอยู่
นี่คือบ้าน ซำเส่ง คุณพยายามหาทางเข้าไปทางด้านหลัง จะมีประตูลูกกรงเหล็กอยู่บานหนึ่ง เอื้อมมือถอดกลอนได้จากข้างนอก ในนี้ ไม่มีใครอยู่ นอกจากแม่ของมัน กับเด็กเล็กๆ คนหนึ่ง ห้องของ ซำเส่ง อยู่ชั้นบน ขึ้นบันไดก็ถึงห้องพอดี ตรวจดูในห้องให้ทั่ว สิ่งที่ผมต้องการก็คือ กระดาษทุกชิ้นที่อยู่ในห้องนั้น และนามบัตรต่าง ๆ ที่มันมีอยู่
เท่านั้นหรือครับ พิชิตกระซิบถาม
พราน พยักหน้า
เท่านั้น.. ไปได้... ผมจะคอยอยู่ข้างนอก ถ้าได้ยินเสียงผิวปาก ให้รีบกลับลงมา
พิชิต รับคำ แล้วสาวเท้าหายไปนความมืด
พราน หันไปพูดกับ เอนก ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา พลางส่งกุญแจรถให้
คุณเอารถขับไปรอบ ๆ บริเวณ อย่าจอดอยู่นิ่ง ถ้าไม่มีอะไรเป็นที่น่าสงสัย โดยอาจถูกรถอื่นสะกดรอยตาม ก็ให้ขับออกไปให้พ้นบริเวณนี้ ถ้าไม่มีอะไรในระยะครึ่งชั่วโมง ให้นำรถมาจอดที่เก่า ถ้าผมกับพิชิตยังไม่กลับออกมา ให้เอารถออกไปอีกครึ่งชั่วโมง แล้วกับมาที่เดิม ถ้าวนมาสามครั้ง ไม่พบผม ให้กลับไปคอยที่สำนักงาน
เอนก รับกุญแจรถมาจากหัวหน้าของเขา ทำกิริยาลังเลด้วยความเป็นห่วง
พราน ตบไหล่สหายของเขา แล้วรุนไปเบาๆ พูดว่า
ไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วง
เอนก ผละออกไปตามคำสั่ง
พราน ยืนกอดอก พิงฝาห้องแถว สายตาเพ่งออกไปในความสลัวๆ รอบๆ ตัว เขาลดมือลงขยับด้ามปืนพกที่เหน็บอยู่กับเอวอย่างอุ่นใจ ขยับล้วงบุหรี่ขึ้นมาสูบ แต่แล้วกลับชะงัก ยกมือขึ้นกอดอกอย่างเก่า
รอบๆ บริเวณที่เขายืนอยู่ ตกอยู่ในความเงียบสงัด นานๆ ครั้ง จะได้ยินเสียงรถยนต์แล่นผ่านไปมาในระยะห่าง
พราน แหงนหน้าขึ้นมองไปที่หน้าต่างชั้นบนของห้องที่เขาบังเงาอยู่นี้เป็นพักๆ เวลาล่วงไปราวๆ ๕ นาที ทุกสิ่งยังคงสงบอยู่
พราน ขยับตัวอย่างกระสับกระส่าย เขาผละออกจากเงามืด สาวเท้าผ่านเงาของชายคาออกมา จะอ้อมไปทางด้านหลัง ในชั่วขณะนั้นเอง สายตาที่กราดไปในเงามืดของมุมห้องฝั่งตรงข้ามชั่วระยะที่ห่างจากเขาเพียง ๗-๘ เมตร
พราน ชะงักเท้าโดยสัญชาตญาณ เขาพลิกตัวเข้าแนบฝา มีเสียงดัง หวือ ของวัตถุสิ่งหนึ่งที่แหวกอากาศมาด้วยความเร็วและแรง พราน รู้สึกมีลมเย็นผ่านใบหูเขาไปวาบหนึ่ง มีเสียงของแข็งกระทบกับฝาห้องดังฉึก มีดสองคมเล่มหนึ่งปักติดแน่นอยู่กับฝา ด้ามของมันยังสั่นไหวด้วยแรงกระแทกที่กระทบกับฝาห้อง
พราน ขยับมือข้างซ้ายจะเอื้อมไปจับ แต่แล้วกลับชะงัก เขาย่อตัวลงต่ำ ในชั่วพลิบตานั้น มีเสียงดัง วื้ด และมีดอีกเล่มหนึ่งลอยมาปัก เยื้องจากที่เล่มเดิมปักอยู่ ในตำบลที่ศีรษะเขาพิงอยู่ในชั่ววินาทีที่ผ่านมา เมื่อกี้นี้เอง
พราน มอบนิ่งอยู่ในเงามืด ปืนพกถูกกระชากออกมากุมอยู่ในมือข้างขวา เขาสงบกายนิ่งมาไหวติง สายตาเพ่งมองไปในความมืดเบื้องหน้าที่ยังมองไม่เห็นอะไรอยู่ ทุกสิ่งกลับคืนเข้าสู่ความเงียบตามเดิม ไม่มีสัญญาณของสิ่งที่มีชีวิตอยู่ในบริเวณนั้น
พราน ยังคงไม่เคลื่อนไหวร่างกายของเขา สีเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่กลมกลืนกับความมืด
พราน ยิ้มอย่างเหี้ยมๆ สายตาของเขาไม่ได้คลาดไปจากเงาอันมืดครื้มเบื้องหน้านั้นเลย จ้องจับกิริยาเคลื่อนไหวของสิ่งที่อยู่ในเงามืดนั้นอย่างไม่กระพริบตา
ใครคนหนึ่งซึ่งคงแฝงร่างอยู่ในเงามืดนั้น ได้แอบเฝ้าดูพฤติการณ์ของเขาอยู่ตั้งแต่เมื่อใด ไม่อาจทราบได้ และใครคนหนึ่งคนนั้นที่หมายมั่นจะเอาชีวิตของเขา ด้วยเหตุผลกลใดก็ยังทราบไม่ได้เช่นกัน และเจ้าคนๆ นั้น ก็ยังคงสงบนิ่งไม่เคลื่อนไหวออกมาจากเงามืดที่มันแฝงอยู่ ทั้งสองฝ่ายยังคงสงบนิ่ง รอทีท่าที่จะชิงไหวพริบกันอยู่
แน่นอน มันจะต้องรู้ดีว่า หากขืนขยับตัวให้เห็นความเคลื่อนไหวเพียงนิดเดียว มันจะต้องถึงจุดจบ
แต่เขานี่ซิ... เขาใม่รู้ว่า มันเป็นใคร
พราน รู้แต่เพียงว่า ฝีมือขว้างมีดของมันแม่นยำไม่ใช่เล่นทีเดียวเท่านั้นเอง
พราน ขบกรามแน่น ขณะที่เขาเพ่งมองออกไปข้างหน้า ประสาททุกส่วนตึงเครียด พร้อมที่จะใช้ไห้เป็นประโยชน์ในชั่วระยะพริบตา ในขณะนั้น เขาได้ยินเสียงบานประตูด้านหลังขยับเขยื้อนเบาๆ นั่นหมายความว่า พิชิตคงจะเสร็จธุระของเขาแล้ว และกำลังจะกลับมา
พิชิต จะต้องตกเป็นเป้าหมายต่อไปของมันอย่างไม่มีปัญหา และโดยไม่รู้ตัว
เสียงบานประตูที่ค่อยๆ ขยับได้ยินเสียงแผ่วๆ ในความเงียบสงัด
พราน ฟังเสียงนั้นด้วยความรู้สึกที่เสียดแทงเข้าไปในสมอง เขากำปืนที่อยู่ในมือแน่น
ในขณะนั้นเอง เงาขาวๆ วาบขึ้นจากที่ต่ำไปหาสูง ในเงามืดนั้น มันเป็นเงาของวัตถุโลหะผ่านแวบขึ้นอย่างรวดเร็ว
พราน ขยับปืนในมือ มันแผดเสียงขึ้นสองนัดซ้อน มีเสียงของหนักๆ ทรุดฮวบลงกระทบกับพื้นดิน
พราน ถีบตัวขึ้น เขาล้วงผ้าเช็ดหน้ามาจากกระเป๋ากางเกง กุมเข้าที่ด้ามมีดที่ปักอยู่มีฝาห้องนั้น กระชากออกด้วยความรวดเร็วทั้งสองเล่ม วิ่งปราดไปที่ประตูด้านหลัง พิชิตกำลังยืนอยู่ที่นั่น เขาดึงมือสหายของเขาพาวิ่งออกมา แล้วย้อนเข้ามาในตรอก
เสียงเอะอะโกลาหลของชาวย้านแถบนั้น ค่อยๆ ดังขึ้นทีละเล็กละน้อย ประตูห้องแถวนั้นค่อย ๆ เปิดออกทีละห้องสองห้อง เสียงฝีเท้าคนวิ่งบ้างเดินบ้าง และเสียงพูดจาล้งเล้งตามแบบคนจีนค่อย ๆ ดังขึ้นตามลำดับ
พราน ลัดเลาะออกไปทางปลายตรอก เขาวกกลับมายังตรอกอีกด้านหนึ่ง ซึ่งออกสู่ถนนใหญ่
รถวิทยุของกองปราบปรามคันหนึ่งเปิดหวอแล่นผ่านเขาไป เลี้ยวไปยังตรอกที่เกิดเหตุ
พราน ดึงมือ พิชิตให้หยุด เมื่อรถคันนั้นแล่นผ่านไปแล้ว เขาทั้งสองก็พากันเดินเอื่อยๆ ไปทางด้านถนนเจริญกรุง
เกิดอะไรขึ้นครับ หัวหน้า พิชิต หันมาถาม
พราน ล้วงกระเป๋า หยิบเอาซองบุหรี่ เปิดส่งให้ พิชิต เขาหยุดจุดบุหรี่ให้พิชิต และของเขา แล้วพูดว่า
เกือบเสร็จไปแล้วซีคุณ... ทั้งคุณและผม
พิชิต อัดควันบุหรี่อย่างแรง แล้วหัวเราะเบาๆ
ผมตกใจเมื่อได้ยินเสียงปืน เซ่อไปเลย เขาตบที่กระเป๋ากางเกง
ผมได้อะไรมาบ้าง บางอย่าง ตามที่หัวหน้าต้องการ ... เสียงปืนของใครครับ...
พราน ยิ้ม เขาชำเลืองตาดู พิชิต
ถ้าไม่ใช่ของผม คุณก็ม่องไปแล้ว... กลับสำนักงานกันเถอะเรา
เขาหันไปโบกมือเรียกสามล้อคันหนึ่งที่ผ่านมา
| Create Date : 30 ตุลาคม 2557 |
| Last Update : 31 ตุลาคม 2557 19:14:14 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 582 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
NENE77 Photo Blog ดู Blog
เนินน้ำ Food Blog ดู Blog
ร่มไม้เย็น Dharma Blog ดู Blog
ธารน้อย Literature Blog ดู Blog