|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ถุงมือประหลาด ตอนที่ ๑
นวนิยายสืบสวน สอบสวน เล่มที่ ๒ ของ นักสืบพราน โดย ๔๔๑๑
เรื่องที่ ๕
เรื่อง ถุงมือประหลาด
คอนที่ ๑
เสียงดนตรีในสโมสรราตรี เชอีฟ กำลังครวญเพลงในจังหวะสโลว์อย่างซึมๆ
ท่ามกลางแสงสลัวๆ ของไฟฟ้าในสถานที่นั้น พราน เจนเชิง ประคอง กัลยา ชาญวิทยา ในวงแขน ก้าวเท้าไปตามทำนองเพลงไปอย่างช้าๆ
เสียงเพลงบางครั้ง ทำให้คนเราเกิดอารมณ์ได้เหมือนกันนะ กัลยา..
กัลยา ช้อนตาขึ้นมองดูหัวหน้าของหล่อน พูดว่า
มันเกิดกับหัวหน้าเข้าแล้วนี่ซิ
พราน หัวเราะเบาๆ กระชับวงแขนแน่นเข้า
อาจจะใช่
กัลยา ผละตัวออกมาเบาๆ
ถ้าเช่นนั้นก็ห่างๆ หน่อย
พราน ยิ้ม เขาไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้าลงมองสายตาของ กัลยา ซึ่งเบี่ยงหลบไปมองข้ามไหล่เขาไปเสีย
กัลยา เขาเรียกเป็นเสียงพึมพำ
คะ หล่อนขานรับโดยไม่ได้มองดูเขา
รู้ไหมว่า ผมกำลังมีความสุข
ค่ะ
คุณล่ะ
คะ
ผมถามว่า คุณล่ะ
กัลยา หัวเราะกิ๊ก
โรแมนติค แล้วอะไรอีกล่ะคะ...คงอยากเลิกอาชีพนักสืบอีกแล้วล่ะซี
ฮื่อ
บ๋อยกำลังมองหาใครอยู่นั่นแนะ... ตรงมาแล้ว
อะไรกันอีกล่ะ
พราน รู้สึกว่าถูกสะกิดที่สีข้างเบาๆ เขาหันหลังไปดู
บ๋อยคนหนึ่ง ยืนอยู่ใกล้ๆ เขา พูดว่า โทรศัพท์ครับ
พราน ปล่อยมือจาก กัลยา ใคร
ไม่ทราบครับ... เสียงผู้หญิง... เขาบอกว่า ต้องการจะพูดกับคุณพราน...ผมบอกว่า คุณกำลังเต้นรำ รอเดี๋ยวได้ไหม เขาบอกว่า ไม่ได้... ธุระด่วน
พูดมาจากไหน
เขาไม่ยอมบอกครับ
ไปบอกให้เขารอก่อน.. อีกห้านาทีค่อยโทรมาใหม่... อั๊วยังไม่อยากพูดกับใคร
พราน หันกลับไปประคอง กัลยา ก้าวเท้าออกไปตามจังหวะเพลงต่อไป
บ๋อยคนนั้น ผละออกไป
อาจเป็นคนที่มีธุระสำคัญจริงๆ ก็ได้ กัลยา พูดขึ้นเบาๆ ถ้ามิฉะนั้น เขาคงไม่มารบกวนเรา
ผมยังไม่มีอารมณ์จะพูดธุระกับใครเวลานี้
เมื่อตะกี้นี้ หัวหน้ากำลังขยับจะพูดธุระ
มันคนละเรื่องนี่คุณ เขาพูดเสียงดุๆ
บ๋อยคนเก่า แหวกกลุ่มคู่เต้นรำมาอีก สะกิดที่สีข้างของพราน พูดว่า
ผมบอกเขาแล้วครับ เขาบอกว่า คุณพรานจะใจร้ายพอที่จะปล่อยให้เขาต้องคอย ก็ตามใจ เขาให้มาบอกว่า ถ้าไม่มาเดี๋ยวนี้ เขาเป็นอะไรไป คุณจะต้องรับผิดชอบ
พราน เกาท้ายทอย
ไปพูดเสียหน่อยซิคะ หัวหน้า กัลยา แตะที่แขนของเขาเบาๆ
พราน จูงมือ กัลยา ออกมานอกฟลอร์
คุณไปคอยที่โต๊ะก่อนก็แล้วกัน
พราน เดินตามบ๋อยไปที่เครื่องโทรศัพท์ ยกหูขึ้นพูด
ฮัลโหล... ว่าไงครับ
นั่น คุณพราน พูดหรือคะ
เป็นเสียงผู้หญิงปร่าๆ ดังมาจากอีกทางหนึ่ง
ใช่ครับ
ดิฉันมีเรื่องสำคัญที่จะให้คุณช่วยเหลือค่ะ
พบกับผมที่สำนักงาน พรุ่งนี้ก็ได้
ต้องขอประทานโทษ ที่รบกวนเวลาความสุขของคุณ แต่ดิฉันรอไม่ได้... ช้าอีกนิดเดียวก็ได้
ว่าไป... เดี๋ยว... ว่าแต่ คุณคือใคร
ช่างเถอะค่ะ ข้อนั้น... ดิฉันยังไม่อยากให้คุณรู้จัก จนกว่าคุณจะตกลงใจที่จะช่วยเหลือดิฉัน
ผมยังรู้ว่า คุณต้องการให้ผมช่วยเหลือเรื่องอะไร
ดิฉันกำลังจะบอกเดี๋ยวนี้ ... คุณได้รับซองจดหมายหรือยังคะ
ซองอะไรกัน
ซองจดหมายสีขาว ที่มีคนนำไปให้ค่ะ
พราน ขมวดคิ้ว มองไปรอบๆ สถานที่
ยัง... ยังไม่เห็นมีใครเอาอะไรมาให้ผม...
ตาย... ถ้าจะมี... เสียงระโหยมาตามสาย ... ยังอีกหรือคะ..
ก็ยังน่ะซิ พราน พูดอย่างอารมณ์ไม่ดี คุณจะเล่นตลกอะไรกับผม...
ไม่ใช่ตลกค่ะ... มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเป็นความตายของใครคนหนึ่ง... โธ่.. ทำไมถึงช้าอย่างนี้... ดิฉันนึกว่า คุณได้รับแล้ว
เอาเป็นว่า ผมยังไม่ได้รับ... แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง
เสียงเงียบไปชั่วขณะ จึงมีเสียงพูดว่า
เอาอย่างนี้เถอะค่ะ... คุณคงต้องได้รับซองนั้น คืนวันนี้แน่ๆ.. อาจจะถึงช้าหน่อย... ดิฉันขอให้คุณเก็บของในซองจดหมายนั้นไว้ให้ดีๆ... รักษาไว้ จนกว่าดิฉันจะไปพบคุณเอง
ของอะไรล่ะ
เอาเถอะค่ะ แล้วคุณจะเห็นเอง
ให้ผมเก็บไว้เฉยๆ รึ.. หรือ ให้ทำอะไรอีก
ค่ะ เท่านั้นแหละ แล้วดิฉัน... โอ...
เสียงพูดขาดหายไป
พราน ได้ยินเหมือนกับจังหวะของสายที่แกว่งไปมา โดยถูกทิ้งลงอย่างกระทันหัน และตัวหูโทรศัพท์กระทบกับของแข็งดังเป็นจังหวะๆ ตามมา เขาเอื้อมมือมาขยับแท่นที่วางหู ๒ ๓ ครั้ง พูดลงไป
ฮัลโหล... ฮัลโหล...
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ นอกจากเสียงดัง กึกๆ ซึ่งค่อยๆ ทิ้งจังหวะห่างออกไปทุกที
พราน วางหูโทรศัพท์ด้วยกิริยาที่ครุ่นคิด เขาขยับเท้าจะเดินกลับมายังที่โต๊ะนั่ง
บ๋อยคนหนึ่งเดินเข้ามาหา ส่งซองจดหมายขนาดค่อนข้างใหญ่ซองหนึ่งให้กับเขา มันเป็นซองสีขาว
มีคนฝากให้เอามาให้คุณครับ
พราน รับซองนั้นมาถือไว้ในมือ
เมื่อไร
เดี๋ยวนี้เองครับ
เขามายังไง
ไม่ทราบครับ.. ยามที่หน้าประตู ส่งเข้ามาให้
พราน ผละจากบ๋อยคนนั้น ปราดไปที่ประตูทางเข้า ผลักออกไปข้างนอก เขาเหลียวซ้าย มองขวา หาผู้ที่ส่งซองอย่างลึกลับนั้น แต่เห็นอะไรผิดปกติ นอกจากรถที่จอดเรียงเป็นแถวอยู่หน้าสถานที่แห่งนั้น
พราน หันไปทางยามหน้าประตู กระดกซองสีขาวที่อยู่ในมือ ถามว่า
ใครเป็นคนเอามา
ยาม ซึ่งเป็นแขก พูดว่า
อีนี่ จั๊นยืนอยู่นี่น่ะ เขาหยุดรถตรงนี้น่ะ ชี้ไปที่ถนนตรงหน้า ลงมาส่งซองให้จั๊น เขาบอก ฝากให้คุณพราน จั๊นรับไว้ เขาขึ้นรถไปทางโน้นน่ะ ชี้ไปทางถนนสุรวงศ์ เลี้ยวหายไป... จั๊น เรียกบ๋อยเอาไปให้นาย
รถยี่ห้ออะไร ยาม
จั๊น ไม่รู้อะไร.. ยี่ห้อ
สีอะไร
ดำๆ นาย
ใหญ่ หรือ เล็ก
ไม่ใหญ่ ไม่เล็ก น่ะนาย
ขนาดเท่ารถคันไหนที่จอดอยู่นี่ พราน กวาดนิ้วไปมาแถวที่จอดรถ
ยามมองดูแถวรถที่จอดครู่หนึ่ง ชี้ไปที่รถเก๋ง เชฟโรเล็ต รุ่น ๑๙๕๕ คันหนึ่ง พูดว่า
เท่านั้นได้น่ะ นาย
เห็นเบอร์ไหม
จั๊น ไม่ทันดูน่ะ นาย
คนรูปร่างอย่างไร
ผอมๆ นิดหน่อย ใส่เสื้อเชิ๊ร์ตสีขาวๆ นุ่งกางเกงสีขาว มันใส่แว่นสีดำๆ ด้วยน่ะ นาย
ถ้าเห็นหน้าอีกที จะจำได้ไหม
อีนี้ จำยากน่ะ นาย เขาใส่แว่นดำ จั๊นจำได้... เขาไม่ได้ใส่ จั๊นก็ไม่ได้จำซี นาย
พราน หมุนตัวกลับอย่างหัวเสีย เขาผลักบานประตูกลับเข้ามาข้างใน เดินตรงมาที่โต๊ะ
กัลยา มองดูหัวหน้าของหล่อนอย่างจะใช้คำถาม
ลึกลับอีกแล้ว พราน พูดพึมพำ
อะไรกันคะ
พราน ชูซองจดหมายในมือให้หล่อนดู และเล่าเรื่องการพูดโทรศัพท์ กับการที่ได้ซองจดหมายนั้นมาให้ หล่อนฟัง
กัลยา พูดว่า
เปิดดูซิคะ ... บางทีจะมีอะไรที่พอจะให้ความสว่างบ้าง
พราน ลูบคลำซองจดหมายนั้นอยู่ชั่วขณะ มันเป็นซองขนาดค่อนข้างใหญ่ แบบซองหนังสือราชการ แต่ไม่มีตราอะไรทั้งสิ้น สิ่งที่บรรจุอยู่ในซอง ดันซองออกมาจนโป่ง เขาใช้มีดบนโต๊ะค่อยๆ กรีดริมซองออก
สิ่งที่ พราน เห็นบรรจุอยู่ในซอง คือ ธนบัตรชนิดราคาต่างๆ กัน ใบละร้อย ใบละยี่สิบ ใบละสิบบาท ตลอดจนถึงใบละหนึ่งบาท มียางรัดๆ ไว้และมีเศษกระดาษคิดอยู่
พราน ไม่ได้นับธนบัตรจำนวนนั้น
พราน ดึงเศษกระดาษนั้นออกมา มีลายมือเขียนไว้ว่า
เป็นค่าจ้างของคุณ
ในซอง มีเศษผ้าซุกอยู่
พรานดึงมันออกมา ปรากฎว่าเป็น ถุงมือของผู้ชายข้างหนึ่ง สีขาว ทำด้วยหนังชามัวอย่างดี มีรอยเปื้อนสีดำจางๆ หลายแห่ง
เขาพิจารณาดู เห็นเป็นถุงมือสำหรับข้างซ้าย เขายกซองนี้ขึ้นดม ได้กลิ่นแป้ง ปนกับ น้ำอบราคาถูกๆ ที่ผู้หญิงใช้ หอมกรุ่นๆ อยู่ แล้วทำหน้าเบ้
ฉุนชมัด เขาว่า ยิ่งมืดเข้าไปอีก... เราได้ลูกค้าชนิดแหวกแนวเสียแล้ว กัลยา... ไอ้นี่ละกระมัง ที่เขาต้องการให้ผมเก็บรักษาไว้
กัลยา มองดูถุงมือข้างนั้นอยู่อย่างพินิจพิเคราะห์ พูดว่า
มีรอยคล้ายรอยเลือด ที่ ช่องนิ้วกลาง กับนิ้วนาง ดูซิคะ หัวหน้า...
พราน ยื่นถุงมือเข้าไปใต้แสงไฟบนโต๊ะ เขาพลิกดูตรงที่ กัลยา บอก มีรอยสีแดงคร่ำๆ เป็นจุดเล็กๆ สอง-สาม จุด อยู่ตรงนั้น
สนุกละซี ทีนี้... ใครเล่นตลกเอากับเราเข้าให้แล้ว
พราน ยัดถุงมือนั้นเข้าไปในซอง พับยัดใส่กระเป๋า ส่งปึกธนบัตรให้ กัลยา
เก็บไว้ในกระเป๋าคุณก่อน... ยังไม่ต้องนับ
พราน ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงไปที่เครื่องโทรศัพท์ ยกหูขึ้นหมุนเลข เสียงเรียกดังอยู่อีกทางหนึ่ง
พราน ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเข็มชี้บอกเวลา อีก ๑๕ นาที จะ ห้าทุ่ม
พราน คอยสักครู่ เสียงปลายทางจึงยกหูขึ้น
ฮัลโหล พราน พูดลงไปอย่าง้อยรน เกรียง ใช่ไหม
ใช่ครับ เป็นเสียงงัวเงียของ เกรียง ดังมา นั่น หัวหน้าหรือครับ
ฮื่อ... ใช่... เกรียง คุณรีบไปที่โทรศัพท์กลางเดี๋ยวนี้ ไปขอให้เขาตรวจดูว่า มีเครื่องโทรศัพท์ที่ไหนถูกทิ้งสายไว้บ้าง รวมทั้งโทรศัพท์สาธารณะด้วยทุกแห่ง ขอให้เขาตรวจดูให้ดีๆ... ถ้ารู้ ให้ตรงไปที่โทรศัพท์นั้น แล้วรีบไปพบผมที่สำนักงาน
เดี๋ยวนี้หรือครับ
เดี๋ยวนี้... ด่วน..!
ถ้าเป็นเครื่องโทรศัพท์บ้านเล่าครับ ผมจะเข้าไปยุ่งกับเขาได้อย่างไร
ถ้าเป็นเครื่องไปรเวท ไปดูบ้าน จดเอาเลขบ้านมาให้ผม
ไม่ต้องไปปลุกให้วางเครื่องให้ดีๆ หรือครับ
อย่ามัวมาตลก รีบไป
ครับ... ครับ...
พราน วางหูโทรศัพท์ เดินกลับมาที่โต๊ะ เรียกบ๋อยมา ส่งธนบัตรใบละร้อยให้สองใบ พูดว่า
คิดเงิน แล้วเอาที่เหลือไว้เป็นของลื๊อ
บ๋อยรับเงิน มองดูแล้วยิ้ม พร้อมกับก้มศีรษะคำนับ
พราน พยักหน้ากับ กัลยา
ไปเถอะ กัลยา
กัลยา หยิบกระเป๋าถือ ลุกขึ้น
ไปไหนคะ
สำนักงาน
พราน ตอบ แล้วคว้าแขน กัลยา สาวเท้าออกเดินอย่างรีบเร่ง
| Create Date : 07 มกราคม 2558 |
| Last Update : 7 มกราคม 2558 4:12:54 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 596 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ธารน้อย  วันที่: 7 มกราคม 2558 เวลา:4:46:35 น. |
|
|
|
| โดย: ก้นกะลา วันที่: 7 มกราคม 2558 เวลา:22:12:56 น. |
|
|
|
โดย: ร่มไม้เย็น  วันที่: 13 มีนาคม 2558 เวลา:9:11:43 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
หลังจากการพักผ่อนกันเต็มที่ และคงได้สนุกสนานกับครอบครัว เพื่อนฝูงแล้ว เราก็กลับมาทำงานกันต่อไป ด้วยความเพียร ดั่ง พระมหาชนก นะคะ ตามพระราชทานอวยพรของในหลวง
ขอเสนอการสืบสวน สอบสวน เรื่องใหม่ ของ นักสืบพราน
เรื่อง ถุงมือประหลาด นี้ เป็นเรื่องยาวกว่าเรื่องสั้นทั้งหมด และเป็นเรื่อง
สุดท้่ายในชุด นักสืบพราน
ท่านผู้อ่านจะได้เสพไปอีกพักใหญ่ๆ ค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ