เงื่อนไขการปฏิวัติ - บทที่ 2 รอยเท้าที่ทิ้งไว้ (ตอนที่ 3)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
เขียนระหว่าง ปี พ.ศ. 2526 - 2528
บทที่ 2 - รอบเท้าที่ทิ้งไว้
ตอนที่ 3
คราวที่จอมพล ป. ยังครองอำนาจอยู่ มีจอมพลผิน เป็น ผบ.ทบ. อยู่ดี ๆ พอมอบตำแหน่งนี้ให้ จอมพล สฤษดิ์ ได้ไม่กี่วันเท่านั้น ก็มีการต้องระเห็จไปเมืองนอกกันเป็นแถว ๆ รวมทั้งตัวผมด้วย เพราะบังเอิญไปเป็นก้นกุฏิ ของผู้ที่จงรัก จอมพล ป. เข้าให้ ด้วยวิถีทางของพรหมลิขิต
เมื่อตอนที่ผมสำเร็จออกมาใหม่ ๆ จนเป็นนายร้อยตำรวจตรี ถึงนายร้อยตำรวจเอก ผมไม่ได้เจอเหตุการณ์ปฏิวัติเลย เรียกว่า อยู่ทำราชการอย่างสงบมาได้หลายปี มามีเรื่องเดือดร้อนเอาตอนที่ได้ไปสนิทชิดชอบเอากับฝ่ายรัฐบาลในตอนนั้นเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ
นายตำรวจรุ่นพี่ผมคนหนึ่ง มาชวนให้ผมทำงานเสรีไทยในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง แอบทำลายกองทัพญี่ปุ่นที่นัยว่าเป็นมหามิตรของไทย แต่ความจริงเขาเข้ามาใช้เราเป็นด่านหน้า ก็เลยมีคนไทยที่รักชาติกลุ่มหนึ่งตั้งขบวนการเสรีไทยขึ้น ทำการรังควานญี่ปุ่น ผมถูกชวนเข้าร่วมด้วย ก็เลยเอากับเขา สงครามสงบด้วยชัยชนะของฝ่ายสัมพันธมิตร ผมก็เลยได้ดี เป็นกำลังสำคัญคนหนึ่งของฝ่ายปกครองบ้านเมืองตอนนั้น แล้วถูกส่งให้มาอยู่กองตำรวจสันติบาล เพื่อให้เป็นหูเป็นตา หาข่าวทางการเมือง คอยบอกทางรัฐบาลถ้าจะมีอะไรไม่ดี
อยู่ ๆ ที่สันติบาลนั่น ผมก็ถูกชวนให้คิดปฏิวัติ โดยมีญาติผู้ใหญ่ของผมคนหนึ่ง ที่เป็นนายตำรวจใหญ่อยู่ขณะนั้นมาชวนผม ก็ไม่รู้ว่า ท่านไม่รู้หรือยังไงว่า ผมอยู่สันติบาล และมีหน้าที่คอยดมกลิ่นการเมือง ท่านกลับเอากลิ่นนั้นมาโปะจมูกผมเสียเอง ไม่ต้องไปสอดส่ายหาดมที่ไหน ผมถูกชวนปฏิวัติ ผมก็ต้องทำหน้าที่ของผม ผมไปพบท่านปรีดี โดยการนำพาไปของเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทชิดเชื้อกับท่านปรีดี ผมก็ไปเล่าให้ท่านปรีดีฟังว่า ไอ้ที่ลือ ๆ กันว่า มีผู้คิดปฏิวัตินั้น มันจะมีจริง ๆ เพราะผมนี่แหละถูกชวนเอง ท่านปรีดีทำท่าเหมือนไม่เชื่อเรื่องที่ผมเล่า ท่านหัวเราะ แล้วสั่งให้ผมกลับได้ ผมก็กลับ เพราะเห็นว่าหมดหน้าที่ของผมแล้ว ผมรู้เรื่อง ผมก็มาเล่าให้ฟัง เชื่อไม่เชื่อ ผมไม่รู้ด้วย
แล้วการปฏิวัติก็เกิดขึ้นจริง ๆ ใครต่อใครที่กุมอำนาจอยู่ในขณะนั้น ต่างก็แตกฉานซ่านกระเซ็นไปคนละทิศละทาง
ผมยังอยู่เป็นปกติที่สันติบาล ไม่มีใครมาตอแยกับผม แล้วยิ่งกว่านั้น ผมยังถูกเรียกตัวมารับใช้ทางราชการให้กับผู้ที่มีอำนาจในคณะรัฐบาลใหม่เข้าให้อีก ผมก็ต้องเข้าไปอยู่ในวงจรการเมืองอีก ทั้ง ๆ ที่ไม่เต็มใจ ผมเองก็ยังแปลกใจตอนนั้นว่า ทำไมเขาจึงไว้ใจให้ผมเข้าไปสนิทชิดเชื้อถึงขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่เขาก็รู้ ๆ กันอยู่ว่า ผมเคยสนิทชิดชอบอยู่กับคณะรัฐบาลที่เขาเพิ่งจะล้มลงไป ผมไม่มีหน้าที่คิดสงสัย ผมก็ทำหน้าที่ของผมที่ได้รับมอบหมายให้ ผมกลับเข้าไปเป็นใหญ่อยู่ในกองตำรวจสันติบาลอีก ในตำแหน่งรองผู้บังคับการ ฯ
ตอนนั้น รองผู้บังคับการตำรวจสันติบาล มีอยู่เพียงสองคน คือ รอง ฯ ฝ่ายไทย กับรอง ฯ ฝ่ายต่างประเทศ ผมว่าการทางฝ่ายต่างประเทศ เพื่อนผมอีกคนว่าการทางฝ่ายไทย ต่อมา เพื่อนคนนั้นไปขัดใจนายใหญ่เข้า ก็เลยถูกส่งไปเป็นใหญ่ในต่างประเทศ ตำแหน่งรอง ฯ ฝ่ายไทย จึงตกอยู่ที่ผมอีก คราวนี้ผมก็ว่าการสองตำแหน่ง เรียกว่า รวบอำนาจเอาตำแหน่งรองผู้บังคับการ ทั้งฝ่ายไทยและฝ่ายต่างประเทศ มาไว้คนเดียว นายเขาก็ไม่ยักแต่งตั้งใครมาแทนคนที่จากไป เขาปล่อยให้ผมแบกภาระเอาไว้อย่างนั้นคนเดียว
ผู้บังคับการของผมท่านก็ไม่รู้จะทำยังไง งานต่าง ๆ ชั้นล่างลงมา ผมก็รับเหมาคนเดียวหมด ท่านจะเรียกหารอง ฯ มาปรึกษา ก็มีผมคนเดียว ฟังความเห็นของผมคนเดียว ท่านก็เลยเบื่อ ๆ เห็นแต่หน้าผมคนเดียวอยู่นั่นทุกวัน ไม่มีใครเปลี่ยนหน้ามาเลย เจ้านายก็ใช้แต่ผม
ผมไปรายงานผู้บังคับการของผม ท่านก็ว่าไม่รู้เรื่อง ไม่ต้องรายงานก็ได้ คุณทำของคุณไปก็แล้วกัน ท่านพูดอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าท่านโกรธผม แต่ท่านไม่อยากมายุ่งกับผม เพราะงานของผมมันเป็นงานลับไปหมด จะรู้ได้ก็แต่ผมกับท่านผู้บังคับการ เมื่อท่านผู้บังคับการไม่ยอมรับรู้เสียยังงี้ ก็เหลือแต่ผมคนเดียวที่รับรู้ จะไปให้ใครมาช่วยรับรู้ก็ไม่ได้ หน้าที่ดมกลิ่นปฏิวัติจึงตกมาเป็นของผมอีกคนเดียว ผมมีหน้าที่รายงานโดยตรงต่อเจ้านาย เมื่อมีข่าวทางการเมือง ผู้บังคับการของผม ท่านไม่รับรู้ ท่านไปรับรู้เรื่องอื่น ๆ ของท่าน ไม่ยุ่งกับเรื่องของผม ผมก็ต้องเวียนหัวอยู่คนเดียว
เรื่องกลิ่นการเมืองนี่ผมถนัด ผมมักได้กลิ่นมันเสมอเมื่อมันโชยมา กรุ่น ๆ
| Create Date : 24 มีนาคม 2555 |
| Last Update : 26 มีนาคม 2555 3:48:56 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 856 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [