“ คุณยุพดี เพ็ญพรรณ ต้องการพบหัวหน้าค่ะ ” เสียงของ กัลยา ชาญวิทยา ดังมาทางเครื่องพูด

พราน เจนเชิง เงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่เขากำลังอ่านอยู่บนโต๊ะ หันไปทางเครื่องพูด เอื้อมมือไปกดปุ่ม พูดว่า

“ ใครนะ กัลยา ”

“ ยุพดี เพ็ญพรรณค่ะ ”

พราน ขมวดคิ้ว

“ ผมเคยได้ยินชื่อนี้ ที่ไหน ”

“ ที่บ้านสารวัตรพจน์ เมื่อคืนนี้เอง ไงค่ะ หัวหน้า ”

พราน พยักหน้ากับตัวเอง พึมพำ “ อืม ” ในลำคอ

“ เชิญเข้ามาได้ กัลยา... คุณเตรียมสมุดบันทึกไว้ด้วย แล้วเข้ามาพร้อมๆ กัน ท่าจะสนุกเสียแล้ว ”

กัลยา ชาญวิทยาเปิดบังตาเข้ามา พร้อมกับหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งอยู่ในเครื่องแต่งกายตามสมัย

พราน พิจารณาผู้หญิงที่เขาเคยได้ยินชื่อมาแล้วขณะที่หล่อนยกมือไหว้ เขาออกจะมีความเห็นใจชายคนที่ก่อเรื่องให้กับหล่อนขึ้นมาทีเดียว...ยุพดีเป็นผู้หญิงที่มีเรือนร่างเต็มไปด้วยส่วนโค้งส่วนเว้าและแต่งตัวรัดรูปทรง อกของหล่อนเต็ม และด้วยเสื้อที่รัดรูปอย่างที่ พรานได้เห็นนี้ มันแทบจะทำให้เขาเห็นส่วนสัดของหล่อนทะลุปรุโปร่ง หล่อนก้าวเดินด้วยอาการช้าๆ การเคลื่อนไหวทุกส่วนเต็มไปด้วยเสน่ห์เป็นผญิงในแบบยั่วอารมณ์คนหนึ่ง

พราน ชี้ที่เก้าอี้ให้หล่อน เลิกคิ้วข้างหนึ่ง พูดว่า

“ มีอะไรที่ผมจะช่วยคุณได้ คุณยุพดี ”

ยุพดี หย่อนกายลงนั่ง วางกระเป๋าถือไว้บนตัก มองดู พรานด้วยแววตาอันคมวาวของหล่อน พูดว่า

“ ดิฉันถูก แบล็กเมล์ ”

พราน ชำเลืองมองดู กัลยา แวบหนึ่ง หล่อนกำลังหันทางเขา ยิ้มแล้วจรดดินสอลงบนสมุดบันทึก

พราน พูดว่า

“ โปรดเล่าเรื่องของคุณ ”

ยุพดี ใช้มือขีดเขี่ยที่ขอบโต๊ะ ก้มหน้าเล็กน้อย พูดว่า

“ คือยังงี้ค่ะ ดิฉันถูกผู้ชายคนหนึ่งขู่เข็ญดิฉันว่าจะเปิดเผยความลับของดิฉันให้กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ถ้าดิฉันไม่ยอมทำตามใจเขา ”

“ ความลับอะไร และใครเป็นใคร โปรดเล่าให้ละเอียดหน่อย ”

ยุพดี ทำกิริยาอึดอัดใจอยู่ครู่หนึ่ง พูดว่า

“ ที่เขาว่าเป็นความลับของดิฉัน ก็ไม่ใช่ความจริงอะไร คือว่า ...ง่า..ดิฉันมีคู่หมั้นอยู่คนหนึ่ง เรากำหนดจะแต่งงานกันในต้นเดือนหน้า ตัวดิฉันนั้น ทำงานเป็น แคชเชียร์ ของบริษัทไทยการค้า เขาหาว่า ดิฉันมีอะไร ๆกับผู้จัดการของบริษัทนั้น และผู้ชายคนที่ขู่เข็ญดิฉันคนนี้ เป็นคนที่รู้จักกันดี เขาว่าเขารู้เรื่องระหว่างดิฉันกับผู้จัดการดี เขาจะไปบอกกับตู่หมั้นของดิฉัน ถ้าดิฉันไม่จ่ายเงินให้เขาหนึ่งหมื่นบาท ซึ่งความจริง ดิฉันไม่เคยมีอะไรกับผู้จัดการบริษัทเลย...เป็นความสัตย์ ”

“ ที่ว่า เขารู้เรื่องระหว่างคุณกับผู้จัดการนั้น คือ เรื่องอะไร ”

“ ก็เรื่องไม่ดี ซิคะ ”

“ ผมยังไม่เข้าใจ ”

ใบหน้าของหญิงสาวมีรอยซ่านของสีชมพู ขณะพูดว่า

“ คือว่า เขาหาว่า ดิฉันมีอะไรๆ กับผู้จัดการ ... ก็ ...เอ้อ ... คุณคงเข้าใจ ”

“ คุณหมายถึง ในทางชู้สาว ”

“ ค่ะ ... แต่มันไม่จริง ”

พราน ประสานมือที่ขอบโต๊ะ เลิกคิ้วทั้งสองข้าง

“ ถ้าเช่นนั้น คุณก็ไม่น่าจะกลัวอะไร ”

“ แต่ .... ” ยุพดีคงเขี่ยขอบโต๊ะเล่นขณะพูด “คู่หมั้นของดิฉัน เป็นคนที่ไม่ใคร่มีเหตุมีผล และหูเบา เราเคยทะเลาะกันบ่อยๆ ด้วยเรื่องความระแวงของเขา บางที ดิฉันเคยไปเที่ยวกับเพื่อนๆซึ่งบังเอิญมีผู้ชายรวมไปด้วย เขาก็ต้องว่าอะไรต่ออะไร หาว่าดิฉันทำตัวไม่ดี กว่าจะรู้เรื่องกัน ก็ต้องอธิบายกันมากมาย ”

“ หมายความว่า คุณกลัวคู่หมั้นของคุณ หรือว่ามีเหตุผลอื่นที่คุณเกรงว่า เขาจะถอนหมั้นคุณ ”

ยุพดีเม้มริมฝีปาก มองดู พรานด้วยแววตาอันชวนพิศวาสอย่างเดิม

“ คุณจะช่วยดิฉันไม่ได้หรือคะ ”

“ คุณจะให้ผมทำอย่างไร ”

“ ให้เขาเลิกขู่เข็ญดิฉัน ”

“ คุณควรไปหาตำรวจ ”

ยุพดีทำกิริยาไม่สบายใจ

“ ถ้าดิฉันไปหาตำรวจ เขาก็ต้องซักอะไรต่ออะไรซึ่งดิฉันไม่อยากจะพูด ”

พราน หัวเราะเบาๆ

“ ผมก็ต้องซักอะไรต่ออะไรคุณเหมือนกัน มิฉะนั้นก็พิจารณาไม่ได้ว่า จะช่วยคุณอย่างไร ”

“ แม้แต่เรื่องส่วนตัว ภายในครอบครัวหรือคะ ” ยุพดีเลิกคิ้วถาม

“ มันก็ต้องแล้วแต่ความจำเป็นของเรื่อง เช่น อย่างเรื่องนี้ผมก็ต้องถามคุณว่า  ทำไมคุณถึงกลัวเมื่อเรื่องมันไม่เป็นความจริง มันแปลกอยู่ หรือคุณเห็นว่าไม่แปลก”

“แต่ดิฉันไม่อยากเล่าถึงความลับในครอบครัวของดิฉัน ”

พราน หัวเราะ

“ ผมจำเป็นที่จะต้องทราบเหตุผลตามสมควร คู่หมั้นของคุณเป็นคนมีหลักฐานดีซึ่งคุณต้องพึ่งเขาอยู่ อย่างนั้นหรือครับ ”

ยุพดี ก้มหน้าเขี่ยโต๊ะเล่นโดยไม่พูดอะไร

พรานพูดต่อไป

“ ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมก็เห็นใจ คุณไม่จำเป็นต้องอายอะไรหรอกความลับของคุณจะอยู่ที่นี่ ”

ยุพดีชำเลืองตาไปที่กัลยา แล้วหันกลับมาดู พราน

พราน เข้าใจความหมายนั้น เขาพูดว่า

“ กัลยา เป็นเลขานุการที่ไว้ใจได้ของผม ”

ยุพดี หันไปยิ้มกับ กัลยา ซึ่งยิ้มตอบโดยไม่ได้แสดงกิริยาอย่างไร

ยุพดีพูดขึ้นว่า

“ ดิฉันจนปัญญา ไม่รู้จะเอาเงินหมื่นบาทที่ไหนมาให้เขา ”

พราน เอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นกอดอก

“ ถ้าคุณให้เขาได้ คุณก็จะต้องให้เขาอีกต่อๆ ไป นักแบล็กเมล์โดยมากก็จะหากินกับเหยื่อของเขาไม่รู้จักจบ ”

ยุพดีหยุดคิดชั่วขณะ พูดว่า

“ จริงซีคะ แล้วดิฉันจะทำอย่างไร ”

“ เขาเป็นใคร อยู่ที่ไหน ”

“เขาเป็นสมุห์บัญชี อยู่ที่บริษัทเดียวกับดิฉัน ชื่อ ถาวรพายัพ ”

พราน ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เข็มชี้บอกเวลา ๑๑.๐๐ น.

“ เขามาทำงานหรือเปล่า ”

ยุพดีสั่นหน้า เสียงของหล่อนสั่นเล็กน้อย

“ เปล่าค่ะ ”

“ เขาเคยขาดงานเช่นนี้เสมอๆ หรือ ”

ยุพดีหลบสายตาของพราน พูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างจะสั่นเช่นเดิม

“ ไม่เคยค่ะ นอกจากลาเป็นเรื่องเป็นราว ”

พราน ยกมือขี่นลูบไล้ริมฝีปาก

“ หมายความว่า วันนี้ เขาหายไปเฉยๆ ”

“ ค่ะ... ก่อนที่ดิฉันจะออกมานี่ ผู้จัดการมีงานที่จะต้องใช้เขาตามหาก็ไม่มีใครทราบว่า เขาไปไหน ที่บ้านเขาก็ไม่อยู่ ”

“ ครั้งสุดท้าย คุณพบเขาเมื่อไร ”

ยุพดีนิ่ง อึกอักอยู่สักครู่ จึงพูดว่า

“ เมื่อวานนี้ค่ะ เวลาประมาณหนึ่งทุ่มเศษ ”

“ เป็นเวลาที่เขายื่นคำขาดกับคุณ อย่างนั้นหรือ ”

“ มิได้ค่ะ... เขาขู่เข็ญดิฉันมานานแล้ว แต่เมื่อวานนี้ เป็นวันสุดท้ายที่เราตกลงกัน... เอ้อ... ไม่ใช่ ... ที่เขาพาดิฉันไปทำความตกลง ”

“ แล้วตกลงกันอย่างไร ”

ยุพดีเม้มริมฝีปากอีกครั้งหนึ่ง สั่นศีรษะ

“ เราไม่ได้ตกลงอะไรกันเลย ”

พราน หรี่ตาข้างหนึ่งอย่างใช้ความคิดเขามองดูหญิงสาวซึ่งเหลือบตาขึ้นมองดูเขาเช่นกัน ด้วยแววตาที่ซ่อนความหวาดเล็กน้อย

พราน ชะโงกตัวมาข้างหน้า พูดขึ้นในทันทีว่า

“ เขาเป็นคนๆ เดียวกับที่พาคุณไปที่สำโรงเมื่อวานนี้แล้วคุณเล่นงานเสียหมอบด้วยรองเท้า ใช่ไหม”

หญิงสาวมีท่าทางตกใจ ยกมือขึ้นประสานกันแค่ทรวงอก

“ คุณรู้ ... คุณรู้ได้อย่างไร ”

“ ผมจะรู้ได้อย่างไร ไม่ใช่ปัญหาที่จะพูดกันขณะนี้ ว่าแต่ใช่หรือไม่ ”

“ ใช่ค่ะ” หญิงสาวรับคำเบาๆ สายตาตกลงเบื้องต่ำ

“ เขาพาคุณไปทำไมที่นั่น ”

“ เขาบอกว่า จะพาดิฉันไปตกลงกันที่นั่น ดิฉันกำลังกลัว ก็เลยยอมไปกับเขา พอไปถึงเขาก็สั่งเปิดบังกาโลว์ขึ้นหลังหนึ่ง แล้วก็อ้อนวอนให้ดิฉันยอมเป็น... อ้า...เป็นเมียเขา แล้วเขารับรองว่าจะไม่พูดอะไรทั้งหมด ดิฉันไม่ยอม เขาก็ปล้ำดิฉันดิฉันจึงใช้รองเท้าฟาดไปที่ศีรษะของเขา เขาเซไปฟุบอยู่บนเตียง ดิฉัรก็เปิดประตูหนีออกมารองเท้ายังหลุดอยู่ที่นั่นข้างหนึ่ง... เคราะห์ดี ดิฉันมาพบคนใจดีคู่หนึ่ง ขับรถยนต์มา ช่วยพาดิฉันส่งบ้าน ”

พราน หรี่ตาอย่างใช้ความคิดอีกครั้ง

“ คุณไม่ได้ทำอะไรเขามากไปกว่านั้นหรือ ”

“ เปล่าเลยค่ะ ”

“ คุณกลัวว่า เขาจะเป็นอะไรลงไป ใช่ไหม จึงมาหาผม ”

ยุพดี มองดูพราน ด้วยสายตาวิงวอน

“ ค่ะ... ดิฉันไม่ใตร่สบายใจ เมื่อเขาหายไป ไม่มาทำงาน และบ้านเขาก็ไม่กลับ ไม่มีใครรู้เลยว่า เราไปด้วยกันที่สำโรง ”

พราน นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

“ ผมได้กลิ่นอะไรไม่ใคร่ดีเสียแล้ว คุณยุพดี... ผมคิดว่าคุณน่าจะต้องหาทนายความเสียแล้วละ ” เขาหยุดพูดชั่วขณะ “ แต่ประเดี๋ยวก่อน ” เขานั่งนิ่ง เอื้อมมือไปหยิบบุหรี่มาจุดสูบ พ่นควันออกไปเป็นทางยาวอยู่ครู่หนึ่ง ขยี้บุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่แล้วลุกขึ้นยืน พูดว่า

“ เหตุที่เกิดนี้ เวลาประมาณเท่าไร ”

“ ราวๆ ๑๙.๐๐ น. ค่ะ ”

“ แล้วเวลาที่คุณวิ่งออกมาพบกับรถที่ช่วยเหลือคุณเล่า ”

“ ใกล้เคียงกันนั่นแหละค่ะ คง ๑๙.๐๐ น. เศษๆ นิดหน่อย ”

“ ดีแล้ว คุณกลับไปที่บ้านได้ รอผมอยู่ที่นั่น อย่าออกไปไหนเป็นอันขาดจนกว่าจะได้รับคำสั่งจากผม และไม่ต้องให้ใครรู้ว่า คุณอยู่ที่บ้าน ที่บ้านคุณมีโทรศัพท์หรือเปล่า ”

“ มีค่ะ... ๓๔๐๗๘ ”

“ บ้านคุณอยู่ที่ไหน ”

“ ซอยหลังสวนค่ะ ... เลขที่ ๗๑ ”

“ เอาละ...คุณไปได้ คอยผมอยู่ที่บ้าน ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น คอยฟังโทรศัพท์จากผม ”

“ จะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นหรือคะ ” ยุพดีถาม ดวงตาวาว “ คุณจะต้องช่วยดิฉันนะคะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ”

พราน ยืนจ้องมองหล่อนสักครู่ พูดว่า

“ ผมยังรับปากอะไรไม่ได้ ว่าแต่คุณทำอะไรเขาลงไปบ้าง ”

“ ดิฉันฟาดด้วยรองเท้าเท่านั้นค่ะ... ทีเดียว...ไม่ได้ทำอะไรอีกเลย ”

“ จริงๆ นะ ”

ยุพดีพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“ จริงๆ ค่ะ ”

“ บังกาโลว์ที่เขาพาคุณไป หลังที่เท่าไร ”

“ บังกาโลว์หมายเลข ๘ ค่ะ ”

“ คุณกลับได้แล้ว ”

“ คุณต้องช่วยดิฉันนะคะ ”

“ คุณกลับไปเสียก่อน แล้วทำตามที่ผมสั่ง ”

ยุพดีลุกขึ้น ยกมือไหว้ แล้วก้าวเท้าเดินออกไป

พราน มองตามหล่อนไป ม้วนริมฝีปากเล่น ขณะสายตาของเขาจับเบื้องหลังหล่อน เขาหันกลับมามอง กัลยาหล่อนกำลังมองดูเขาอยู่เช่นกัน

“ กัลยา... คุณอยู่เฝ้าสำนักงาน ถ้ามีใครติดต่อมา บอกว่า ไม่ทราบผมไปไหนและไม่ต้องบอกว่า มีใครมาติดต่อกับผม ”

เขาหันไปคว้าเสื้อชั้นนอกขึ้นสวม หยิบหมวกที่แขวนอยู่มาถือแล้วสาวเท้าอย่างเร่งรีบ เปิดบังตาออกไป