พราน เจนเชิง ก้าวเท้าเข้าสู่สำนักงานของเขาเวลา ๙.๐๐ น. ตรงกัลยาอยู่ประจำโต๊ะของหล่อนเรียบร้อยแล้ว

“ สวัสดีค่ะ – หัวหน้า” หล่อนกล่าวแก่เขาก่อน

“ สวัสดี – กัลยา มีข่าวอะไรจากเถ้าแก่งี่เซ้งบ้างไหม ”

กัลยาไขกุญแจเปิดลิ้นชักโต๊ะออก หยิบซองจดหมายฉบับหนึ่งส่งให้หัวหน้าของหล่อน

“เถ้าแก่งี่เซ้งส่งคนมาให้ที่นี่ เมื่อวานนี้ เกือบ ๑๖.๐๐ น. ดิฉันจะปิดสำนักงานอยู่แล้ว บอกว่าให้ส่งกับหัวหน้า ดิฉันเปิดดูแล้ว เผื่อว่าจะมีอะไรด่วน พบเช็คสั่งจ่ายเงินสองหมื่นบาทอยู่ในซองนั้น ใม่มีจดหมายข้อความอะไรเลย ดิฉันจึงเก็บไว้ส่งให้หัวหน้าเช้าวันนี้ ”

พรานเปิดซองจดหมาย หยิบเอาเช็คแผ่นหนึ่งออกมา เขาแตะมันกับริมฝีปาก แล้วทำเสียง “ จุ๊บ ”

“ Easy money คุณเห็นไหม – กัลยา คุณเห็นไหม พรุ่งนี้ตำรวจจะทำงานของเขา เพื่อเอาตัวเป็งอู๋ คืนมา ประเดี๋ยวคุณหยิบแฟ้มรายงานของเอนกให้ผมด้วย ”

เขาพูดแล้วก็เปิดบังตา เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขา

เมื่อกัลป์ชาค้นเอาแฟ้มที่เขาต้องการจากตู้เก็บเอกสารเข้าไปให้เขา พรานพลิกดูมันอย่างละเอียดถี่ถ้วน เขาหยิบดินสอออกมาจดข้อความลงไปบนเศษกระดาษสักครู่ แล้วยื่นให้กัลยาดู เป็นข้อความสั้น ๆ สามบรรทัด

๑. เม้ง หรือ จ๋าย - รถโอเปิล สีดำ

๒. เป้ง เตียะ – เดอโซโตเก๋ง สีเลือดหมู

๓. อามิ้ง – เชฟโรเล็ต รุ่นเก่า สีเทา

กัลยามองหน้าเขาเป็นเชิงสงสัย

พรานหัวเราะก่อนที่จะพูด

“ คนหนึ่งในสามคนนี่แหละ ที่เป็นตัวการในเรื่องนี้ หมายเลข๑ เวลานี้กำลังถังแตก เจ้านี่มีการใช้จ่ายฟุ่มเฟือย มีเมียสามคน เที่ยวกินเหล้าเต้นรำทุกวัน เวลานี้หายไป  หมายเลข ๒ และ ๓ ไม่มีข่าวความเคลื่อนไหว เอนกของเรา จดรายงานของเขาได้ละเอียดดีมาก เมื่อคืนวันเกิดเหตุ เวลา สองทุ่ม คนของเขามาพบเป้งเตียะ ที่ภัตตาคารสามแยก กำลังกินเลี้ยงอยู่กับเพื่อน ๆ ฉะนั้น สำหรับหมายเลข ๒ ตัดไปได้ ส่วนหมายเลข ๓ นั้น เวลานี้ขึ้นไปเมืองเหนือ เราไม่ได้ข่าวเคลื่อนไหวของเจ้าคนนี้ เลย ระหว่างสองอาทิตย์ที่แล้วมานี่ รายงานฉบับสุดท้ายของอเนกบอกไว้ว่า ได้มีหนุ่มจีนหลายคน ไม่มีอาชีพ ไปเช่าบ้านหลังหนึ่งในซอยใจสมาน ที่บางกะปิ เลขที่ ๑๑๘ ไว้เฉย ๆเป็นเวลาตั้งสองอาทิตย์มาแล้ว ประตูบ้านปิดเงียบ ไม่มีการติดต่อกับคนภายนอก และเขาเห็นรถโอเปิลของเจ้าเม้ง เข้าไปในตรอกนี้สองครั้ง ในระหว่างที่เราไม่ได้ข่าวการเคลื่อนไหวของมันเลยตามสถานที่เต้นรำต่างๆ เจ้าสามคนนี่ มีอาชีพจับคนเรียกค่าไถ่มาหลายครั้งแล้ว แต่เรื่องไม่ถึงตำรวจ เพราะเจ้าทุกข์ยอมจ่ายเงิน ไม่กล้าไปแจ้งความ เรามีรายงานละเอียดของเจ้าพวกนี้ อเนกทำงานของเขาได้ละเอียดดีมาก ”

“ ทำไมเราจึงไม่แจ้งรายละเอียดของเราให้ตำรวจจัดการล่ะคะ หัวหน้า ” กัลยาถามอย่างสงสัย

“ เราจะทำอย่างนั้นไม่ได้ กัลยา ” พรานตอบ “ งานของเรานี่ เป็นไปในทำนองการค้า ไม่ใช่ตั้งขึ้นเพื่อรับใช้ประชาชนโดยไม่คิดมูลค่า ถ้าเช่นนั้น คุณกับผมจะเอาอะไรกินกัน เราจะทำให้ก็ต่อเมื่อเรื่องมาถึงมือเรา และเราได้ค่าตอบแทนพอสมควร เรื่องชนิดนี้เป็นผลกำไรของเรา ไม่มีใครเขาเปิดเผยกันหรอกคุณ ”

กัลยายิ้มอย่างเข้าใจในความหมายของคำพูดนายจ้างของหล่อน

“ เป็นอันว่า หัวหน้ามั่นใจว่า นายเม้ง หรือ จ๋าย เป็นตัวสำคัญในเรื่องนี้ ”

“ ผมว่าเช่นนั้น แต่ยังไม่แน่นัก คุณช่วยเรียกแม่ละม้าย เมียตาจอน คนเฝ้าสำนักงานของเรามาพบ  ให้แกไปที่บ้านเลขที่ ๑๑๘ ซอยใจสมาน ทำเป็นขอสมัครเป็นคนรับใช้ในบ้านหลังนั้นและสังเกตความเคลื่อนไหวในบ้านหลังนี้ให้ละเอียด แล้วคุณบันทึกเอาไว้ให้ผม เที่ยงวันนี้ ผมจะไปรับประทานอาหารกลางวันกับคุณหญิงราชพิเชษฐ์ ผมคงมาถึงสำนักงานราว ๆ บ่ายสองโมง แล้วก็ช่วยโทรศัพท์บอกไปยังกองตรวจที่พลับพลาไชย พูดกับสารวัตรพจน์ด้วยว่า ผมมีข่าวดีจะแจ้งให้ทราบวันนี้ เวลาบ่ายสามโมง หรือถ้าสะดวก เขาจะมาพบผมที่นี่ก็ได้ บอกไปด้วยว่า ผมมีตราขาวอย่างดีไว้รับรอง ”

กัลยาจดบันทึกหน้าที่ของหล่อนไว้ แล้วก็ลุกขึ้นหยิบเอาแฟ้มที่หล่อนนำออกมาเข้าไปเก็บ แต่ไม่ลืมที่จะส่งค้อนอีกวงหนึ่งไปให้หัวหน้าของหล่อน ขณะที่เขากำลังสาระวนอยู่กับการเปิดลิ้นชักโต๊ะ ค้นหาอะไรอยู่ ก่อนที่หล่อนจะหันหลังให้ และเดินออกจากห้องไป