พรานเจนเชิง กำลังนั่งครึ่งนอนครึ่ง อยู่บนเก้าอี้ในห้องรับแขก ขณะที่ เกรียง ศักดา ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนั้น ขณะนั้นเป็นเวลา ๑๙.๓๐ น.

“ว่ายังไง คุณเกรียง ” พราน ยันข้อศอกขึ้นในท่านั่งปกติ “ ได้ความประการใดบ้าง ”

เกรียงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม

“ผมได้ประวัติของ นายเจนศักดิ์ นฤบาล ซึ่งคุณกัลยา ส่งให้ผมสืบ เมื่อวานนี้แล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยละเอียดนัก ” เขาพูด พร้อมกับล้วงกระเป๋าชั้นในของเสื้อนอก หยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาส่งให้พราน “ หัวหน้าอ่านดูเอาเองเถอะครับ ”

พรานรับกระดาษแผ่นนั้นมาพิจารณา ขณะที่ เกรียงลุกจากเก้าอี้ ไปยังตู้เล็กข้างฝาผนัง เปิดหยิบเอาขวดวิสกี้ออกมา และเป็นธุระอยู่กับการหาถ้วยแก้วและโซดา ผสมส่วนของวิสกี้กับโซดาให้เข้ากัน แล้วยกขึ้นดื่มอย่างกระหาย สายตายังคงจับอยู่ที่หัวหน้าของเขา ซึ่งกำลังอ่านกระดาษแผ่นนั้นอย่างสนใจ

พรานเงยหน้าขึ้น พลางพูดว่า

“ละเอียดพอใช้ได้ ว่าแต่คุณแน่ใจหรือว่านายเจนศักดิ์ ผู้นี้ ไม่มีนิสัยชอบการพนันเลย ”

“แน่นอน ร้อยเปอร์เซ็นต์ ” เกรียงถอนแก้วเหล้าออกจากริมฝีปาก “เพราะผมได้เช็คกับบรรดานักเลงการพนันทั้งหลายมาแล้ว นายเจนศักดิ์ ไม่รู้จักแม้แต่ชิบที่ใช้แทนเงินในวงโป๊กเกอร์”

“เป็นการพรางที่สนิทมาก ” พราน พึมพำ

“อะไรกันครับ พราง – หัวหน้าหมายความว่าอย่างไร ”

“ผมหมายความว่า นายเจนศักดิ์ ผู้นี้มีวิธีพรางบุคคลภายนอกได้ดีมาก นั่งลงก่อนเกรียง ผมจะพูดอะไรให้ฟังและขอความเห็นจากคุณไปด้วยในตัว ”

เกรียงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม กระดกก้นถ้วยแก้ว ปล่อยให้ปริมาณของสุราเหลืออยู่ หายลงไปในลำคอ แล้วคว่ำแก้วไว้บนโต๊ะ

“ผมได้อ่านคำให้การของ นายรอบกิจ ซึ่งเป็นผู้ต้องหาที่ทางการตำรวจจับตัวไว้แล้ว เป็นคำให้การที่ปฏิเสธไม่รู้เห็น ในเรื่องที่เกี่ยวกับเงินของกรมสรรพสามิตซึ่งถูกโจรกรรมครั้งนี้ทั้งสิ้น แกรับว่า ได้รับฝากกุญแจไว้กับ นายเจนศักดิ์ จริง เพราะเป็นเพื่อนกัน ในคืนวันที่เกิดเหตุ แกไปกินเหล้าอยู่ที่สโมสรจนดึก และกลับมานอนบ้าน ไม่ได้เมาจนครองสติไม่ได้ และยืนยันว่า กุญแจทั้งสองดอกนั้น ยังอยู่ที่แก ไม่ได้หายไปไหน อีกอย่างหนึ่ง ถ้าแกจะเป็นคนร้ายรายนี้ หรือสมคบกับคนร้ายรายนี้ แกจะต้องรู้รหัสของเซฟ ซึ่งเก็บเงินนั้นด้วย และรหัสอันนี้ หัวหน้ากอง คือ ขุนวิทิตชัยการ แต่ผู้เดียวเท่านั้นเป็นผู้รู้ เพียงแค่กุญแจสองดอกที่อยู่ที่แกนั้น ไม่สามารถที่จะกระทำการนี้สำเร็จได้ ถ้าไม่ได้ร่วมมือกับ ขุนวิทิตฯ ”

“ทำไมตำรวจจึงไม่จับ ชุนวิทิตฯ เสียด้วย ” เกรียง ถามขึ้น

“ขุนวิทิตชัยการ เป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับกองการเงินนี้มาเป็นเวลากว่าสิบปีแล้ว และไม่เคยมีชื่อเสียหาย ทั้งเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ การที่จะจับกุมในชั้นนี้ จำต้องหาหลักฐานก่อน อย่างไรก็ดี สารวัตรพจน์ของเรา คงจะได้จัดวางสายของเขาไว้แล้ว ที่ตัวท่านขุนฯ คนนี้ ”

พรานควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ พ่นควันขึ้นสู่เพดาน และกล่าวต่อไปอย่างเอาการเอางาน

“มีอยู่ตอนหนึ่งของคำให้การของ นายรอบกิจ ที่ว่า เมื่อตอนต้นปี ระหว่างที่แกเล่นม้า และติดเสียงอมแงมนั้น ทุกวันเสาร์ แกต้องฝากกุญแจไว้กับ นายเจนศักดิ์ เพื่อให้ทำหน้าที่ในการปิด-เปิดคลังแทน เพราะจะรีบไปให้ทันม้าเริ่มแข่ง และแกจะไปรับคืนเอาในเช้าวันจันทร์ทุกคราว ระหว่างสอง-สามเดือนมานี้เอง ที่แกหยุดการเล่นม้าอย่างเด็ดขาด เพราะเห็นแล้วว่ามีแต่ทางเสียเปรียบ จึงได้เก็บกุญแจไว้กับตัว และกลับเป็นผู้รับฝากกุญแจไว้จาก นายเจนศักดิ์ เป็นการตอบแทนโดยตลอดมา ”

“หัวหน้าเข้าใจอย่างไรในคำให้การตอนนี้ ” เกรียง ถามขึ้นอย่างสงสัย

“ผมได้กลิ่นอะไรบางอย่างในเรื่องนี้เสียแล้ว – เกรียง ” พรานพูดขึ้น สีหน้าของเขาเคร่งเครียด

“ผมอยากให้เอนกกลับมาทันในคืนวันนี้ ถ้าความคาดหมายของผมไม่ผิด ผมรอฟังผลจากเอนกอีกคนเดียวเท่านั้น – ถ้ามันตรงกับที่ผมตาดไว้ งานของเราจะสำเร็จในวันมะรืนนี้เป็นอย่างช้าคนร้ายของเรารายนี้ ฉลาดพอใช้ทีเดียว –เกรียง ”

“ตำรวจอีกสองคน ให้การว่าอย่างไรครับ – หัวหน้า ”

“เขาให้การง่าย ๆ รับว่าได้ละทิ้งหน้าที่ไปจริง ไม่ได้มาเฝ้าตลอดคืน เพราะไม่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ” พรานกล่าวขึ้น พร้อมกับหัวเราะเบาๆ “ ขออย่างบาง ๆ ให้ผมสักถ้วยเถอะ เกรียง” ประโยคสุดท้าย เขาพูดพร้อมกับชี้มือไปทางขวดวิสกี้ ซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะ

เกรียงผสมวิสกี้ ส่งให้หัวหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว พรานรับมา เขามองดูถ้วยแก้วที่มีฟองโซดาเดือดปุด ๆอยู่สักครู่ จึงยกมันขึ้นดื่ม และหมุนถ้วยแก้วอย่างใช้ความคิด

ขณะนั้นเอง เขาก็วางถ้วยแก้วลงชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องรับแขก เขาคือเอนก ดวงมาลย์

พรานลุกขึ้นอย่างดีใจ

“ผมโทรศัพท์ไปที่บ้านคุณกัลยา ” เอนกพูดขึ้นก่อน “ ได้ความว่า หัวหน้านัดพบ เกรียง ไว้ที่บ้านผมจึงตรงดิ่งมานี่ทีเดียว รีบเสียแทบแย่ มติของเรามีอยู่ว่า ‘ช้าไม่ได้’ ใช้ไหมครับ หัวหน้า ”

“ถูกทีเดียว เอนก ” คุณได้อะไรมาบ้าง” พรานกล่าวอย่างเร่งร้อน

“ผมบึ่งไป นครปฐม ในทันทีที่ได้รับทราบคำสั่งจากคุณกัลยา ได้ความว่า ปืนกระบอกหมายเลขที่จดไปนั้น เป็นของ นายเสนาะ แสวงธรรม และโดยเฉพาะ นายเสนาะ ผู้นี้ ผมไม่จำเป็นจะต้องสืบประวัติอะไรให้ยากเลย หมอเป็นนักเลงชั้นหนึ่งในนครปฐม หัวหน้าต้องการรู้อะไรเกี่ยวกับ นายเสนาะผู้นี้ – ถามผมได้ ผมจะให้รายละเอียดได้ทันที ”

“เกรียง เอนกนำข่าวดีมาให้ผมแล้ว ” พรานพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางเกรียง “ผมคิดไว้แล้วว่า ผมคาดไม่ผิด ผมยังไม่ต้องการอะไรเกี่ยวกับ นายเสนาะ จากคุณหรอก เอนก ประวัติของเขาอยู่ในแฟ้มของคุณที่สำนักงานเรียบร้อยแล้ว และผมได้อ่านละเอียดแล้ว เมื่อเช้าวานนี้ ต่อโทรศัพท์ถึงสารวัตรพจน์ ให้ผมทีเถอะเกรียง บอกว่า ผมจะพูดด้วย ”

พรานเจนเชิง รับหูโทรศัพท์จาก เกรียง เมื่อสารวัตรพจนฺ รับสายแล้วตามต้องการ

“ฮัลโหล ท่านสารวัตรหรือครับ นี่ผม พรานพูด ”

“พจน์ พูด ว่ายังไงครับ ” เป็นเสียงดังมาจากปลายทาง

“ผมอยากจะทราบอะไรบางอย่างจาก ท่านสารวัตร ”

“ได้ซี – ถามมาเถอะ ”

" ท่านสารวัตร สอบสวนขุนวิทิตชัยการ แล้วหรือยังครับ ”

“สอบแล้ว ผมเพิ่งสอบเมื่อตอนบ่ายวันนี้เอง”

“ผมอยากทราบว่า ท่านขุนฯ เคยลาหยุดราชการไปไหนบ้างหรือเปล่าครับ ตอนระหว่างต้น ๆ ปีนี้ ”

“เคยลาหนหนึ่ง ตอนต้นปี ไปต่างจังหวัด มีอะไรหรือ คุณพราน ”

“ถามอีกข้อเถอะครับ ” พรานพูดยิ้มเล็กน้อย “ท่านสารวัตรอย่าตอบผมนะครับว่า เมื่อตอนท่านขุนฯ ลาไปต่างจังหวัดนั้น ได้ฝากกุญแจเซฟ พร้อมทั้งทิ้งรหัสลับไว้ให้กับ นายเจนศักดิ์ นฤบาล ”

“เป็นเช่นนั้น ท่านขุนฯได้ให้การไว้เช่นนั้นจริง ๆ เพราะแกไว้ใจ นายเจนศักดิ์ ว่าเป็นผู้ไม่เคยมีประวัติด่างพร้อยประการใด แกฝากกุญแจ และทิ้งรหัสลับไว้กับ นายเจนศักดิ์จริง ๆ คุณรู้มาได้อย่างไร ”

“ผมคาดหมายเอาเท่านั้นเองครับ ท่านสารวัตร กรุณาให้ผมสั่งการอะไรกับท่านสารวัตรหน่อย ได้ไหมครับ ”

“ยินดี คุณพราน ถ้าเพื่อผลแห่งคดีของเรา ”มีเสียงหัวเราะดังตามมาด้วย

“ผมขอให้ท่านสารวัตรควบคุมตัว นายเจนศักดิ์ นฤบาล ไว้ในวันพรุ่งนี้เช้า และขอให้ถ่ายรูปหน้าตรง หน้าข้างของเขาไว้ทันที ผมต้องการรูปของเขาในวันพรุ่งนี้ตอนบ่าย ๆ จะทันไหมครับ ”

“คุณแน่ใจเช่นนั้นหรือ – คุณพราน ”

“ครับ – เป็นความมั่นใจของผม และผมเชื่อว่าท่านสารวัตรก็คงจะเห็นด้วย อย่างช้ามะรืนนี้ตอนเช้า ผมจะเผยตัว นิค โรมาโน ในเรื่องของเรานี้ให้ท่านสารวัตรทราบ ”

“ตกลง – พราน ผมจะจัดการตามคำสั่งของคุณทุกประการ ”

“สวัสดีครับ ท่านสารวัตร ”

พรานวางหูโทรศัพท์ลงกับที่ เขาถูมือทั้งสองข้างด้วยความพอใจ

“ต่อไปนี้ เป็นเรื่องของเราละ ” เขาพูดกับสหายทั้งสองของเขา

“เกรียง – คุณจำ เจ้าก๋องเจ๊า หรือไอ้โล้น ช่างทำกุญแจชาติกวางคุ้ง ที่อยู่ทางวัดสามปลื้ม ได้ไหม ? รายที่คุณบันทึกไว้ในแฟ้มของคุณว่ามันทำกุญแจปลอมได้วิเศษ หาตัวจับยากไงล่ะ – ผมต้องการให้คุณเอาตัวมันมาอย่างเงียบ ๆ ในคืนวันพรุ่งนี้ และสำหรับ เอนก ... ” เขาหันมาทางเอนก

“พรุ่งนี้ คุณรีบเดินทางไป นครปฐม คว้าตัว นายเสนาะ แสวงธรรม มาให้ผมให้ได้ เงียบเท่าไหร่ยิ่งดี เอาคนของเราไปด้วยสักสองคน วิธีที่เอาตัวมาสำหรับคน ๆ นี้ ง่ายนิดเดียว ให้คนของเราไปแอบกระซิบว่า ร้อยโทอุทาน เพื่อนของเขา ให้ไปพบ หมอนี่จะรีบออกมาทันที เข้าใจดีแล้วนะ ทั้งสองคน ? พรุ่งนี้ พาแขกสำคัญทั้งสองของเรามาพบกับผมที่นี่ เวลา ๒๑.๐๐ น. ”