เส้นทางชีวิต... กว่าจะถึง พันตำรวจเอก ตอนที่ ๑๘
โรงเรียนปิดเทอมใหญ่ตอนสิ้นปีแล้วตั้งหลายวัน ใครต่อใครเขามีคนมารับกลับบ้านกันแล้วหลายคน โรงเรียนเงียบ มีแต่พวกเด็กกำพร้าที่ต้องอยู่ในโรงเรียน ผมก็ต้องอยู่ในโรงเรียนกับเด็กพวกนี้ วันหนึ่ง ผมกำลังวิ่งเล่นอยู่กับเพื่อนๆ อยู่ ยายชีผู้ปกครองก็มาตามตัวผม บอกว่า พ่อมารับ ให้เตรียมตัวกลับบ้าน ห้องพักสำหรับผู้ปกครองที่มารับเด็กนั้น อยู่ที่ตึกนอกบริเวณโรงเรียน ครูผู้ปกครองบอกว่าพ่อผมคอยอยู่ที่นั่น ให้ผมไปเก็บเสื้อผ้ากลับบ้านได้ ผมไม่ยอมกลับ ผมวิ่งหนีขึ้นไปหายายชีที่ควบคุมพวกเด็กผู้ชาย ผมบอกแกว่าผมยังไม่อยากกลับบ้าน ขอให้ผมอยู่ในโรงรียนจนเปิดเทอม ผมไม่อยากไปกับใครทั้งนั้น แล้วพ่อก็กลับไปโดยไม่มีผมไปด้วย อีกไม่กี่วัน พ่อก็มาใหม่ คราวนี้ครูผู้ปกครองบอกผมว่า พ่อไม่ได้มาคนเดียวพ่อพายายมาด้วย ยายให้ผมออกไปพบ พอได้ยินว่ายายมา ผมก็วิ่งตื๋อออกไปที่ห้องเยี่ยม ยายกอดผมแน่น ผมรู้สึกว่าน้ำตาของยายหยดลงบนหัวผม แต่ผมไม่ร้องไห้ ผมตั้งใจแล้ว่าผมจะไม่ร้องไห้ ผมเพียงแต่กอดยายแน่น ผมไม่ได้หันไปดูพ่อเลย กลับบ้านเถอะนะลูก ยายพูดเสียงสั่นๆ กลับไปอยู่กับพ่อเขา เขามารับเอ็งสองหนแล้ว ผมจะไปอยู่กับยาย ผมพูด ผมไม่ไปไหน ไม่มีเสียงใครพูดอะไรอีกในห้องเงียบอยู่นาน แล้วยายก็พูดว่า ไปเก็บข้าวของเสีย ลูก ไปอยู่กับยายก็เอา ผมผละจากยายโดยไม่ได้หันไปมองพ่อ ผมวิ่งตื๋อไปที่ห้องพักยายชีผู้ควบคุมช่วยผมเก็บของ แล้วดึงผมเข้าไปกอดนิ่ง แล้วก็เอามือตีก้นผมเบาๆ ไป...โรงเรียนเปิดแล้วค่อยกลับมาหาครูอีก แกลุกขึ้นช่วยหิ้วกระเป๋าผม เดินตามผมออกมา
| Create Date : 28 มกราคม 2560 |
| Last Update : 30 มกราคม 2560 3:38:16 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 596 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [