เพ็ญทิพย์แต่งกายด้วยชุดสีดำอยู่กับบ้าน ขับผิวของหล่อนซึ่งขาวอยู่แล้ว ให้แลดูสดใสขึ้น แววหม่นหมองที่กราดอยู่ทั่วใบหน้า ทำให้ความงามของหล่อนแลดูซึ้ง หล่อนส่งถ้วยวิสกี้ผสมโซดาให้กับชายทั้งสอง ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้รับแขก แล้วจึงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง พูดว่า

“ ดิฉันไม่นึกว่า จะได้พบคุณอีก คุณพราน ”

พราน หัวเราะเบา ๆ เขาวางถ้วยวิสกี้ซึ่งยกขึ้นจิบแล้วลงบนโต๊ะเล็กๆ ข้างตัว

“ ความจริงคงจะเป็นเช่นนั้น ผมไม่นึกว่า เหตุการณ์มันจะเกิดขึ้นรวดเร็วอย่างนี้ คุณคิดว่า มันเป็นความผิดของผมด้วยหรือครับ ที่ป้องกันเหตุนี้ให้คุณลุงของคุณไม่ทัน ”

“ดิฉันได้บอกคุณในวันนั้นแล้วว่า ดิฉันเกรงว่า มันอาจมีอะไรเกิดขึ้น” เพ็ญทิพย์พูดด้วยกังวานเสียงเนิบ ๆ

“แต่คุณดูไม่ใคร่จะเชื่อดิฉันเสียเลยในตอนนั้น นี่มันก็สายไปเสียแล้ว ” น้ำเสียงของหล่อนสั่น ๆ ในตอนท้าย

พราน หัวเราะเบา ๆ อีกครั้งหนึ่ง

“เหตุนี้เกิดขึ้นในขณะที่คุณกับผมกำลังพูดกันอยู่ที่สำนักงาน ผมเข้าใจว่าเป็นเช่นนั้น และมันเป็นในขณะที่ผมคิดจะทำอะไรสักอย่างหนึ่งเพื่อที่จะป้องกันเหตุอันนี้ มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริง ๆคุณเพ็ญทิพย์ ผมเสียใจด้วย ”

เพ็ญทิพย์นิ่งอยู่ชั่วขณะ ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาที่กำลังคลออยู่ที่ดวงตาทั้งสอง พลางพูดว่า

“ ถ้าเช่นนั้น มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วสำหรับดิฉัน ขอบคุณมากที่อุตส่าห์มาเยี่ยนเยียนในวันนี้ ”

“ ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่อย่างหนึ่งของผม ที่จะต้องเอาใจใส่กับลูกค้าของผมตามสมควร ถึงแม้ว่า มันจะมีเหตุการณ์เกิดขึ้น จนทำให้คุณหมดความจำเป็นที่จะใช้ผมเสียแล้วก็ตาม ผมอยากจะคุยอะไรกับคุณสักเล็กน้อย "

“เกี่ยวกับเรื่องนี้หรือคะ ”

“ ครับ ... ถูกต้องแล้ว ”

เพ็ญทิพย์ยืดตัวตรง ใบหน้าของหล่อนเชิดขึ้นเล็กน้อย

“เพื่อประโยชน์ที่คุณจะได้หาหนทางช่วยเหลือลูกค้าอีกคนหนึ่งของคุณอย่างนั้นหรือคะ คุณพราน ดิฉันรู้นะว่า คุณกำลังจะทำอะไร คิดว่า... ”

พราน โบกมือไปมาก่อนที่เพ็ญทิพย์จะพูดจบประโยค

“ อย่าเข้าใจผิด.. คุณเพ็ญทิพย์ ผมไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น ผมต้องการให้คดีนี้ขาวกระจ่างเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าใครทั้งนั้นที่เป็นผู้กระทำผิด คนผู้นั้นควรได้รับโทษตามกฏหมาย ผมชวนท่านสารวัตรพจน์มาด้วย ก็เพื่อป้องกันความเข้าใจผิดอันนี้ ”

เพ็ญทิพย์ ชำเลืองตาไปที่สารวัตรพจน์ แวบหนึ่ง แล้วจับสายตาอยู่ที่ พราน แววตาของหล่อนเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและท้าทายอย่างที่ พรานไม่เคยเห็นมาก่อน เขาหัวเราะอย่างอารมณ์เย็นและพูดว่า

“ ผมจะถามอะไรคุณบางอย่าง จะขัดข้องไหมครับ ”

“ ดิฉันยังบอกไม่ได้ แต่ถ้าหากเป็นคำถามที่ควรจะตอบ ดิฉันก็คิดว่าคงจะไม่ขัดข้อง ”

พราน ส่ายศีรษะช้า ๆ เขาหันไปทางสารวัตรพจน์

“ คุณเพ็ญทิพย์เห็นผมเป็นศัตรูไปเสียแล้ว ”

“ ใครบอกคุณล่ะ ” เพ็ญทิพย์สวนคำขึ้นมา “ดิฉันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกมาในทำนองนั้นเลย ”

สารวัตรพจน์พูดขึ้นอย่างเอาการเอางาน

“ พราน เขาเป็นนักสืบที่มีคุณธรรมประจำใจอยู่อย่างหนึ่ง คุณเพ็ญทิพย์ ที่ว่า ไม่ยอมช่วยผู้ที่กระทำความผิด ผมรับรองได้ในข้อนั้น แต่อย่าถือว่า คำพูดของผม หรือการที่ผมมาด้วย จะเป็นการบังคับให้คุณต้องตอบคำถามของเขาทุกประการไป ”

“ หมายความว่า คุณพรานไม่เชื่อว่า พงษ์จะเป็นตัวการในเรื่องนี้อย่างนั้นหรือคะ ถ้าเช่นนั้น ดิฉันก็อยากจะทราบเหตุผลของคุณพรานบ้าง บางทีมันอาจทำให้หูตาของดิฉันสว่างขึ้นได้บ้าง ”

น้ำเสียงของหล่อนเต็มไปด้วยกังวานเยาะเย้ย

พราน ยกมือขึ้นกอดอก เอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้ เขาพิจารณาใบหน้าของ เพ็ญทิพย์ อยู่ชั่วขณะหนึ่ง แล้วจึงพูดอย่างช้า ๆ

“ คุณเพ็ญทิพย์ ...ผมจะบอกอะไรกับคุณสักอย่างหนึ่ง โปรดฟังให้ดี สำหรับคดีเรื่องนี้ คุณอย่าได้มั่นใจว่า หลักฐานต่างๆ จะทำให้ศาลลงโทษคุณพงษ์ได้ ในคดีฆ่าคนตายนั้น ศาลย่อมฟังเหตุผลทางฝ่ายจำเลยด้วยเสมอ และศาลย่อมถือเอาเป็นข้อสำคัญ ถ้าหากเหตุผลทางฝ่ายโจทย์ไม่รัดกุมพอ มันเป็นชั้นอุกฤษฏ์ ซึ่งศาลจะต้องแน่ใจจริง ๆจึงจะลงโทษจำเลยต่อไป ในความเชื่อมั่นของผมนั้น ผมเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่คุณพงษ์จะเป็นคนฆ่าคุณลุงของคุณ ผมมีเหตุผลของผมซึ่งไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายให้คุณหรือแม้แต่ใครต่อใครฟัง และผมก็ไม่เคยอธิบายให้กับใครฟังเลย ตั้งแต่ผมทำงานของผมมา ผมตกลงใจทำเรื่องนี้เพื่อที่จะช่วยเหลือทุก ๆฝ่ายที่ผมควรจะช่วย ไม่ว่าบุคคลผู้นั้นจะเป็นลูกค้าของผมหรือไม่ เรื่องเงินทอง ผมไม่เคยคำนึงถึง ถ้าผมได้ตกลงใจที่จะทำงาน ผมทำมันด้วยใจรักแต่ประการเดียว ความรู้สึกของผม เหยื่อของการพิฆาตในเรื่องนี้ยังไม่หมดเพียงแค่นี้ มันจะต้องมีตามมาอีก ซึ่งจะเป็นใครต่อไปนั้น ผมยังรู้ไม่ได้ ดังนั้น คุณจะตอบคำถามของผมหรือไม่ เป็นสิทธิของคุณที่จะตัดสินใจเอาเองได้ มันสุดแล้วแต่ตัวของคุณเอง แต่ขอให้ผมได้เตือนคุณสักอย่างหนึ่งว่า ตราบใดที่ตัวการที่แท้จริงของคดีนี้ยังลอยนวลอยู่ เขาย่อมมีโอกาสอันดีที่จะกระทำอะไรต่ออะไรกับเหยื่อรายอื่น ๆ ต่อไป ตามแผนการณ์ของเขาได้เสมอ และนั่นคือภัยอย่างร้ายแรง ซึ่งคุณอาจยังมองไม่เห็น ในขณะนี้ ความเชื่อมั่นของคุณอยู่ที่ว่า คุณพงษ์ต้องเป็นตัวการในเรื่องนี้แน่ๆ ผมอยากจะพูดว่า มันไม่ใช่ความเชื่อมั่นอันแท้จริงของคุณ มันเป็นเพียงสิ่งที่คุณได้ถูกปลุกปั่นให้เกิดความรู้สึกเช่นนั้น จากใครคนหนึ่ง ซึ่งคุณนึกว่า เขาเท่านั้นที่เป็นผู้หวังดีต่อคุณ ”

เขาหยุดพูดชั่วขณะ สายตายังคงจับอยู่ที่ใบหน้าของ เพ็ญทิพย์ เขาหัวเราะเบา ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้า พูดว่า

“ ผมคิดว่า ไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมจะตั้งคำถามกับคุณในขณะนี้ เพราะบางทีในวันข้างหน้า คุณอาจจะต้องการพบผมบ้างก็ได้ และคุณจะไปพบกับผมที่สำนักงานได้เสมอถ้าคุณต้องการ แต่ขอเรียนให้ทราบอีกอย่างหนึ่งว่า เมื่อคุณตกลงใจที่จะไปพบกับ ผมแล้ว ขอให้โปรดเตรียมตัวเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ผมฟังตามความเป็นจริงทุกประการ โดยจะปิดบัง เพื่อใครใดคนคนหนึ่งไม่ได้ และผมจะไม่ยอมเสียเวลาเป็นครั้งที่สอง เพื่อที่คุณจะคิดทบทวนอะไรต่ออะไรต่อไปอีกเป็นอันขาด ”

เพ็ญทิพย์ขยับริมฝีปาก จะพูดอะไรออกมา แต่แล้วกลับนิ่งเฉยอยู่

พรานชำเลืองดูอาการของหล่อนในขณะที่เขาหันไปทาง สารวัตรพจน์

“ เรากลับกันเถอะครับ ท่านสารวัตร เรารบกวนเวลาของคุณเพ็ญทิพย์ มาพอแล้ว ”

เขากราดสายตาไปทั่วห้องอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะก้าวเท้าออกเดินมายังประตู เขาหันกลับมาดู เพ็ญทิพย์ อีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะลงประตูไป หล่อนกำลังมองดูเขาอยู่ มือทั้งสองข้างกำกันแน่นอยู่บนตัก หล่อนหลบสายตาของเขาลงบนพื้นทันที เมื่อเขาหันกลับมา

พราน หัวเราะอีกครั้งหนึ่ง ฉุดแขน สารวัตรพจน์ สาวเท้าออกไป

Create Date : 21 สิงหาคม 2557
Last Update : 21 สิงหาคม 2557 10:02:52 น.		2 comments
Counter : 642 Pageviews.
Share Tweet