ขัดลำ ตอนที่ ๒

นิยายสืบสวนสอบสวนคดีอาชญกรรมไทย โดย 4411

เล่ม 2

เรื่องที่ 1 ขัดลำ (ตอนที่ ๒)

พราน  เจนเชิงก้าวเท้าเข้าไปในร้านขายอาหารที่ราชวงค์ ยกมือทำความเคารพ นายร้อยตำรวจเอก พจน์ พิทักษ์หล ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง มีชายคนหนึ่งแต่งกายเรียบร้อย นั่งร่วมอยู่ด้วย

“ ขอโทษครับ ท่านสารวัตร ... ผมช้าไปหน่อย รถแน่นเหลือเกิน และบังเอิญไปประสบเหตุเข้าด้วย ” เขาพูดขึ้น พร้อมกับลากเก้าอี้อีกตัวหนึ่งมาให้ กัลยา

สารวัตร พจน์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับชายคนนั้น เมื่อรับความเคารพจาก กัลยา เขาผายมือไปที่ชายคนนั้น และกล่าวแนะนำขึ้น

“ นี่คือคุณพงษ์ พ่อค้าใหญ่ทางภาคเหนือ.. คุณพราน และคุณกัลยา เลขานุการของคุณพราน ”

ทั้งสามทำความเคารพซึ่งกันและกัน แล้วต่างนั่งลง

“เจอเอาเรื่องอะไรเข้าเล่า พราน ” สารวัตรพจน์ พูดขึ้น

“ คนวิ่งราวครับ เจ้าทุกข์เป็นผู้หญิง และสวยเสียด้วย ” พรานตอบ

“ จับได้ไหม ”

“ ไม่ทราบ ผมไม่ทันหยุดดูตลอด เห็นวิ่งไล่กันไป ถ้าขืนหยุดดู ป่านนี้ก็คงยังไม่ถึงท่านสารวัตร ”

“ น่าสงสาร ” สารวัตรเปรยขึ้น หัวเราะเบา ๆ

“ใครครับ ”

“ก็เจ้าทุกข์คนนั้นซิ ”

“ อ้อ ... เพราะแกสาวสวย ด้วย ใช่ไหมครับ ” ทั้งหมดหัวเราะขี้นพร้อมกัน

“ หิวหรือยังครับคุณกัลยา ” สารวัตรพจน์ ถามขึ้น

“ ยังค่ะ ”

“ ถ้ายังงั้นเราดื่มอะไรกันก่อนดีกว่า ต้องการอะไรครับ”

“ ของดิฉัน น้ำส้มค่ะ”

“ พรานล่ะ ”

“ วิสกี้โซดาอย่างเย็น ๆ และบาง ๆ ครับท่านสารวัตร ”

สารวัตรพจน์หันไปสั่งสิ่งที่คนทั้งสองต้องการ กับเด็กรับใช้ แล้วจึงหันมาพูดกับ พราน

“ พราน ผมอยากให้คุณรู้จักกับ คุณพงษ์ แกมีเรื่องที่จะขอความช่วยเหลือจากผม แต่ผมเห็นว่า มันเหมาะที่จะให้คุณทำมากกว่า ” เขาหยุด ยกถ้วยวิสกี้ขึ้นดื่ม แล้วพูดต่อไป เอื้อมมือแตะที่แขนของ พราน “คือมันยังงี้ คุณพงษ์แกมีอาชีพ ทางทำป่าไม้ อยู่ทางภาคเหนือ เมื่อราวๆ ต้นปีนี้แกได้สัมปทานป่าไม้แห่งหนึ่ง ทางลำพูน ซึ่งแต่ก่อนนั้น สัมปทานแห่งนี้เป็นของพ่อเลี้ยงคนหนึ่ง พอมันหลุดมาถึงมือคุณพงษ์ ก็เกิดการไม่พออกพอใจกันขึ้นกับพ่อเลี้ยงคนนั้น ถีงกับมีการว่าจ้างคนจะมาทำร้ายคุณพงษ์ แกเคยถูกลอบยิงมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อเดือนก่อน ที่บ้านพักของแกที่เชียงใหม่ แต่ไม่เป็นอันตรายอะไร แกก็พอจะรู้ ๆ ว่าเป็นฝีมือของใคร แต่ว่ายังไม่มีหลักฐานอะไรที่จะจัดการกับคน ๆ นั้นได้ ”

“ หมายความว่า เป็นการกระทำอันเกิดจากพ่อเลี้ยงคนนั้น งั้นหรือครับ ” พรานขัดขึ้น เขาหันไปทาง พงษ์

ชายหนุ่มผู้นั้น หมุนถ้วยแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะเล่น เขามองดู พราน แต่ไม่ได้พูดว่าอะไร เพียงแต่ยิ้มเล็กน้อย พรานสังเกตได้ว่า คน ๆนี้เป็นคนพูดน้อยเอาการอยู่ทีเดียว และดูประหยัดถ้อยคำในการพูดมาก

พราน หัวเราะเบา ๆในลำคอ เขาหันไปทางสารวัตร พจน์

“ แล้วยังไงต่อไปครับ”

“เรื่องมันก็พัวพันกันเรื่อยมา เมื่อประมาณต้นเดือนนี้เอง แกได้รับจดหมายขู่ฉบับหนึ่ง ห้ามไม่ให้ติดต่อกับภรรยาของแกที่... อ้อ ...ผมเล่าข้ามไปหน่อย ” สารวัตรพจน์หัวเราะเบาๆ “ คุณพงษ์แกเคยมีภรรยามาแล้ว และต้องแยกทางกันไปด้วยเหตุผลส่วนตัวบางประการ และดูเหมือนภรรยาของแกคนนั้น จะเกี่ยวดองเป็นญาติกันกับพ่อเลี้ยงคนนั้น... ใช่ไหม คุณพงษ์ ”

พงษ์ พยักหน้า มือของเขายังคงไต่ไปตามปากขอบถ้วยแก้ว เขาพูดสั้น ๆ “ ครับ ... เป็นลุง ”

“ ทีนี้ก็เกิดมีคนยุแหย่กันขึ้น ” สารวัตรพจน์พูดต่อไป “ ทางภรรยาของคุณพงษ์ ชื่อเพ็ญทิพย์ ก็ถูกทางญาติฝ่ายลุงคนนั้น เป่าข่าวอะไรต่ออะไรต่าง ๆ ผลสุดท้าย ทนไม่ได้ ก็เลยตกลงใจที่จะแยกทางกัน ..แยกกันมาได้เท่าไรแล้วนะ?”

“ ราวสองเดือน ” เป็นคำพูดสั้น ๆเช่นเคย

“ ระหว่างนั้น คุณพงษ์แกก็ยังติดต่อกับ เพ๊ญทิพย์ อยู่บ้าง เพราะมีเรื่องบางเรื่องยังคาราคาซังอยู่ เช่น การมอบหมายทรัพย์สมบัติบางประการแบ่งไว้ให้ และ ในเรื่องค่าเลี้ยงดู และอะไรต่ออะไร ซึ่งผัวเมียพึงจะมีผูกพันต่อกัน และต้องชำระสะสางกันตอนแยกทางกันนี้ ทางคุณพงษ์นั้นไม่ได้เป็นผู้ต้องการที่จะแยกกับเมีย ความต้องการอันนี้เป็นของทางฝ่ายผู้หญิง และเป็นเรื่องที่มาติดอยู่ที่กรมธรรม์ประกันชีวิต ซึ่งคุณพงษ์ทำไว้ให้เมียแก ก็จะต้องถอนชื่อออก อีกเรื่องหนึ่งก็คือ ใบมอบฉันทะในการโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินผืนใหญ่ ๒ – ๓ แห่ง ซึ่งคุณพงษ์ทำไว้ให้กับเมียของแก ระหว่างอยู่กินด้วยกัน การโอนกรรมสิทธิ์นั้น ยังไม่ได้ทำ ในระหว่างที่เมียของแกกำลังยื่นขอคำสั่งศาล ในเรื่องขอหย่าเด็ดขาดและแบ่งทรัพย์สินนี้ คุณพงษ์แกก็ยังติดต่อกับ เพ็ญทิพย์ อยู่ โดยจะขอหลักฐานต่าง ๆ เหล่านั้นคืน แต่ก็ได้รับการผัดผ่อนเรื่อยมา ”

“ คุณก็อาจยื่นคำร้องทางเกษตรในเรื่องขอให้ระงับการโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินได้” พราน พูด หันไปทาง พงษ์

“ผมไม่อยากจะให้อื้อฉาวไปเปล่าๆ และผมคิดว่า เรายังคงที่จะตกลงได้ ระหว่าง เพ็ญทิพย์ กับ ผม ” พงษ์พูด เขาจับตาอยู่ที่ พราน

พราน หัวเราะเบา ๆ

“ ผมอยากจะพูดว่าคุณยังไม่อาจจะถอนตัวจาก เพ็ญทิพย์ ได้อย่างเด็ดขาด ”

พงษ์ ยิ้ม เขาไม่ได้ตอบว่ากระไร พราน พูดต่อไป

“ แล้วยังไงต่อไปครับ”

พงษ์เหลือบสายตาขึ้นมอง สารวัตรพจน์ คล้ายกับจะโยนหน้าที่ให้พูดต่อไป สารวัตรพจน์ วางถ้วยแก้วลงแล้วยิ้ม

“เมื่อตะกี้นี้ ผมเล่าค้างอยู่ตอนที่แกได้รับจดหมายขู่ เมื่อประมาณ ต้นเดือนนี้ ไม่ให้ไปยุ่ง และติดต่อกับเพ็ญทิพย์อีกต่อไป แกจึงมาหาผม ปรึกษาว่า จะทำอย่างไรดี และแกพอจะเดาออกว่าต้นเหตุของเรื่องเกิดขึ้นจากใคร ผมมาใคร่มีเวลาที่จะยุ่งกับเรื่องอย่างนี้ จึงแนะนำแกว่า ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ที่เป็นนักสืบที่กำลังมีชื่อเสียงอยู่ในยุคนี้ พอเอ่ยชื่อคุณ แกก็ยินดีที่จะรู้จัก และยินดีที่จะมอบงานเรื่องนี้ให้คุณ ส่วนเรื่องค่าป่วยการนั้น แกไม่อั้น เพราะหวังแต่ความสงบอย่างเดียว”

พราน หันไปมองพงษ์ ซึ่งยิ้มต้อนรับเขาอย่างชื่นชม

“คุณต้องการให้ผมทำอะไรบ้าง ”

“ ทุกอย่างที่มันจะยังความสงบสุขให้กับผม ”

พราน หันไปมองทางกัลยา แวบหนึ่ง แล้วก้มหน้านิ่งอยู่สักครู่ จึงพูดว่า

“ ปกติผมรับปรึกษางานของผมที่สำนักงาน และรู้สึกว่า มันจะเป็นที่ ๆ เหมาะกว่าที่อื่นที่จะพูดงานการกัน”

“ผมยินดีที่จะไปพบคุณ ที่สำนักงานได้เสมอ ” พงษ์ กล่าวขี้น มือของเขายังคงหมุนถ้วยแก้วเล่นอยู่ “ แค่ผมพูดไม่ใคร่เป็น เกรงว่าจะทำให้คุณลำบาก ”

“ ไม่เป๊นไร คุณคงจะตอบคำถามขอผมได้ ”

“ ถ้าคุณถาม ให้ผมตอบ ก็เห็นจะพอได้ ”

พราน หันไปมอง สารวัตรพจน์ ซึ่งพูดขี้นว่า

“ ก็เป็นอันว่า ผมมอบให้คุณก็แล้วกัน พราน คุณพงษ์เป็นคนดีในสายตาของผม เสียแต่แกพูดน้อยไปหน่อย ”

“ ผมชอบคนพูดน้อยแต่ได้เนื้อความ ” พราน พูด หัวเราะเบาๆ ยกถ้วยวิสกี้ขึ้นดื่ม เขาชำเลืองตาดู พงษ์ อีกครั้งหนึ่ง “ ท่านสารวัตรจะเป็นผู้ติดต่อกับคุณพงษ์ ในเวลาที่ผมต้องการพบ ยังงั้นหรือครับ ”

“ ระหว่างนี้ ผมพักอยู่ที่ “รัตนโกสินทร์” และคงจะยังไม่กลับ จนกว่าเรื่องจะเรียบร้อย คุณเรียกผมได้ที่นั่น ”

พราน พลักหน้าช้า ๆ

“คุณยังคงติดต่ออยู่กับภรรยาของคุณอยู่หรือเปล่า ระหว่างนี้ ”

พงษ์ น้อมศีรษะ เขายิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก

“ ผมไม่กลัวจดหมายขู่ฉบับนั้นหรอกครับ”

พราน หัวเราะชอบใจ

“ ถ้ายังงั้นผมจะติดต่อกับคุณเอง เมื่อผมตกลงใจ ”

Create Date : 09 สิงหาคม 2557		3 comments
Last Update : 9 สิงหาคม 2557 18:49:47 น.
Counter : 626 Pageviews.
Share Tweet