เพ็ญทิพย์ สั่นศีรษะ

“ ดิฉันไม่ทราบ แต่ทราบว่า ก่อนหน้านั้น เขาชอบพอกับคุณพงษ์มาก แล้วกลับห่างเหินไป ในระยะที่ คุณพงษ์แต่งงานกับ แสงโสม ”

“ แสงโสมมีความสัมพันธ์กับคุณลุงของคุณอย่างไรบ้าง ”

“แต่ก่อนดิฉันไม่ทราบ จู่ ๆ แสงโสมก็มาอยู่กับเราที่บ้านซอยองครักษ์ เมื่อประมาณเดือนหนึ่งมาแล้ว โดยคุณลุงเป็นคนพามา ”

พราน ยิ้มเขาชำเลืองไปที่ กัลยา ซี่งกำลังจดข้อความอยู่ แล้วหันหน้ามาทาง เพ็ญทิพย์ พูดว่า

“ ต่อไปนี้เป็นคำถามที่คุณจะต้องตอบโดยไม่ต้องเกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น และอย่าพยายามซ่อนเร็นความจริงอะไรไว้ ไว้แต่นิดเดียว ”

“ดิฉันก็ไม่ได้บิดบังอะไรเลยมาตั้งแต่ต้น ”

“ ดีละ ถ้าเช่นนั้น ใครเป็นคนวางแผนการณ์ให้มีการวิ่งราวกระเป๋าถือของคุณ ที่หน้าโรงภาพยนต์โอเดี่ยน ”

เพ็ญทิพย์ทำท่าอึดอัดใจ

สายตาของ พรานจ้องจับอยู่ที่ใบหน้าของหล่อน

เพ็ญทิพย์เหลือบตาขึ้นมองสายตาคู่นั้นแวบหนึ่ง ก้มหน้าพูดว่า

“ อากมล ค่ะ ”

“คุณเล่าไปให้ตลอด ถึงวิธีการของเขา และสาเหตุที่ทำให้เกิดมีแผนการณ์อันนั้น ”

“ อากมล บอกว่า การเลิกร้างระหว่างดิฉันกับ พงษ์ เป็นเรื่องที่สมควรอย่างยิ่ง เพราะ พงษ์ทำให้การค้าของคุณลุงเสียหายจนย่อยยับ และเมื่อจะเลิกกัน เราก็ควรทำอะไรที่ให้ได้เปรียบเขาบ้าง

อากมล ให้ดิฉัน นำของต่าง ๆ บรรจุไว้ในกระเป๋าถือใบนั้น มีพวกโฉนดที่ดิน และใบมอบฉันทะต่าง ๆ รวมทั้งเพชรลูกที่ พงษ์ เขาซื้อให้ดิฉัน ก่อนที่เราจะแยกกันอยู่ รวมอยู่ด้วย เขาบอกว่า เขาจะให้คนของเขาเป็นผู้ลงมือเอง และนัดหมายให้ดิฉันไปที่หน้าโรงภาพยนต์โอเดี่ยน คอยใกล้เวลาภาพยนต์จะฉาย เพราะคนพลุกพล่านดี สะดวกแก่การหลบหลีกของคนของเขา

ดิฉันถามว่า การทำเช่นนั้นจะมีประโยชน์อะไร เขาบอกว่า แล้วค่อยรู้ เขาจะเป็นผู้ดำเนินการในเรื่องอื่น ๆ เอง ขอให้ดิฉันเชื่อเขาก็แล้วกัน ”

“ แล้วคุณก็เชื่อเขา”

“ ค่ะ ” เพ็ญทิพย์ พูดด้วยเสียงค่อนข้างสั่น

“ดิฉันไม่มี สติปัญญา ที่จะทำ หรือคิดอย่างไร จึงจะได้เปรียบผู้ชายอย่างพงษ์ เขา ”

“ คุณนำปืนกระบอกนั้นใส่ไว้ในกระเป๋าด้วยทำไม หรือว่า คุณกมลเขาแนะนำให้คุณเอาปืนใส่ไว้ด้วย ”

“ เปล่าค่ะ ดิฉันพกมันไว้ในกระเป๋าเป็นปกติ ตั้งแต่แยกกันกับ พงษ์ คุณลุงบอกว่า ดิฉันควรจะมีอะไรไว้ป้องกันตัวบ้าง เวลาไปไหนมาไหน ดิฉันก็เลยใส่มันไว้ในกระเป๋าเสมอ ”

พราน หัวเราะในลำคอ เขาส่ายศีรษะช้า ๆ ๒ – ๓ ครั้ง

“ คุณก็ทำอะไรโง่ ๆตามคำแนะนำของเขาทั้งนั้น แล้วเวลานี้กระเป๋าถือใบนั้น พร้อมกับของต่าง ๆ ในกระเป๋าอยู่กับใคร ”

“ อากมล บอกว่า เข้าเก็บไว้ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว นอกจากปืน เพราะมันตกอยู่ในห้องที่คุณลุงถูกยิงตาย ดิฉันก็แปลกใจเหมือนกันว่า ทำไมมันจึงไปอยู่ในที่นั้นได้ และใครเป็นคนใช้มันเป็นอาวุธฆ่าคุณลุง ”

“คุณอย่าโง่ต่อไปอีกเลย ปืนกระบอกนั้น ใม่ใช่เป็นปืนที่ใช้ยิงคุณลุงของคุณ ผมจะบอกให้ ”

เพ็ญทิพย์ เลิกคิ้ว

“ หรือคะ ”

พราน พยักหน้า

“ผมมั่นใจเช่นนั้น ทิ้งเรื่องนี้ไว้แค่นี้ก่อน... คุณพงษ์ เคยพบกับ แสงโสมที่บ้านนั้นหรือเปล่า ขณะที่เขาไปหาคุณ ”

“ ดิฉันคิดว่าคงไม่เคยพบกัน เพราะทุกครั้งที่ คุณพงษ์ไปหาดิฉัน เราพูดกันชั้นล่าง และ แสงโสม อยู่แต่ข้างบน คุณลุงเองก็ไม่ยอมลงมาพบกับ พงษ์ ”

” มีใครรู้บ้างว่าแสงโสม มาอยู่กับ คุณลุงของคุณ ”

“ ไม่มีใคร นอกจาก อากมล คุณลุง และ ดิฉัน ”

พราน หรี่ตาลงข้างหนึ่ง นิ้วมือทั้งสองข้างของเขาเคาะอยู่กับขอบโต๊ะอย่างไม่เป็นจังหวะ

“ แสงโสม เป็นคนหูตึงนิดหน่อยใช่ไหม ”

“ ค่ะ ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น เพราะแกจะต้องเป็นคนเปิดวิทยุฟัง ดัง ๆ เสมอๆ ดิฉันเองยังรำคาญ แต่คุณลุงไม่เคยว่าอะไร ”

“ คุณรู้จักกับ แสงโสมมาก่อนหรือเปล่า ผมหมายถึงก่อนที่แกจะเข้ามาอยู่ในบ้าน ”

เพ็ญทิพย์ สั่นศีรษะ

“ ไม่เคย คุณลุงบอกกับดิฉันหลังจากที่แกมาอยู่กับเราแล้ว ว่า นี่คือเมียเก่าของพงษ์ ที่ถูกทอดทิ้งไป มันทำให้ดิฉันเกลียด พงษ์ ยิ่งขึ้น ดูเขาไม่ใคร่มีศีลธรรมเสียเลย

       ความจริง ดิฉันก็รู้มาก่อนว่า พงษ์เคยมีเมียมาแล้ว และเลิกกันไป แต่ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด เพราะพงษ์ ไม่เคยเล่าถึงเรื่องเมียเก่าของเขาให้ดิฉันฟังเลย

       ดิฉันเคยถามเขาว่า ทำไมจึงได้เลิกกัน เขากลับหัวเราะและไม่พูดอะไร เป็นแต่บอกว่า ไม่ต้องการจะรื้อความหลัง ดิฉันเพิ่งทราบจากปากของคุณลุงว่า การที่เขาเลิกกับ แสงโสม นั้นก็เพราะเขาเบื่อเธอนั่นเอง คนอะไร ใจร้าย ”

พราน หัวเราะ

“ ความสัมพันธ์ระหว่าง คุณลุงของคุณ กับ แสงโสม เป็นไปในรูปไหน คุณพอจะบรรยายได้ไหม ”

“ดิฉันไม่เห็นมีอะไรมาก และไม่ทราบเหตุผลด้วยว่า คุณลุงเอาแสงโสม เข้ามาไว้ในบ้านเราทำไม ดิฉันเป็นคนที่ไม่ใคร่ชอบยุ่งกับเรื่องของคนอื่น เลยไม่ได้ถามคุณลุง ”

“ หลังจากคุณลุงของคุณถูกยิงตายแล้ว แสงโสมยังคงอยู่ที่บ้านหรือเปล่า ”

“ แกหายไปค่ะ ...ดิฉันกลับจากมาหาคุณที่นี่แล้ว ก็เลยไปบ้าน พบว่าคุณลุงถูกฆ่า แต่ แสงโสมหายไปเสียแล้ว ไม่ทราบว่าไปไหน และแกไม่ได้กลับมาที่บ้านอีกเลย ”

“คุณไม่ได้ตรงไปที่บ้าน หลังจากที่ออกที่นี่ไปแล้ว ในวันนั้น คุณไปที่ไหนมาก่อน” พรานชี้นิ้วไปที่หล่อน ขณะพูด

เพ็ญทิพย์ขยับตัวอย่างอึดอัด

“ ดิฉันไปพบ อากมลก่อนที่จะกลับบ้าน ”

“ คุณไปพบเขาทำไม ”

“ไปเล่าให้เขาฟังว่า ดิฉันได้มาหาคุณเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาบอกดิฉันว่า ไม่มีประโยชน์ เพราะคุณเป็นพวกข้าง คุณพงษ์ ไม่ให้ดิฉันมาพบคุณอีก และไม่ให้พูดอะไรกับใคร หากมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นในระหว่างนี้ ”

“เขาใช้คำพูดว่าอย่างไร นึกให้ดี ๆ ผมต้องการคำพูดขเงเขาตรงนี้ ”

เพ็ญทิพย์ขมวดคิ้ว ทำท่าทบทวนความจำ

“ เขาพูดว่า แกโง่ยายเพ็ญ นักสืบพราน เขาเป็นพวกผัวแก แกเฉย ๆ ไว้เถอะ อาจะจัดการเอง ถ้ามีอะไรแปลก ๆ ก็นิ่ง ๆ ไว้ อย่าพูดกับใคร แกจะลำบาก ... ทำนองนี้แหละค่ะ ดิฉันก็จำไม่ได้แน่นัก แต่เป็นคำพูดแบบนี้ ถึงจะผิดไปบ้างก็ไม่มากนัก ”