ที่มุขด้านหน้าห้องนั่งเล่นของโรงแรมหัวหิน พราน เจนเชิง กับคณะของเขาอีก ๓ คน กำลังนั่งล้อมวงกันอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ลมทะเลกำลังโชยเข้ามาเป็นระยะ ๆ

เกรียงศักดา เอาใจใส่อยู่กับถ้วยวิสกี้ในมือ ซึ่งฟองของโซดาเย็นเฉียบกำลังเต้นปุด ๆ อยู่

พิชิตสุรพล คาบกล้องยาเส้นพ่นควันโขมงอยู่ตรงข้ามกับ เอนก ดวงมาลย์ กำลังทำตาปรือ ทั้ง ๆที่มือยังถือแก้ว

ส่วนพรานนั้น กำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์ที่เขาถือค้างอยู่ในมืออย่างสนใจ

“มาทำไมก็ไม่รู้ หัวหิน หน้านี้ ” เอนกพึมพำขึ้น “ ไม่เห็นมีใครสักคน”

เกรียงยกถ้วยเหล้าของเขาชูขึ้นข้างหน้า หันไปทางอเนก

 " นี่เป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉันมากกว่าจำนวนของคน ที่ไหนมีสุรา ที่นั่น นายเกรียงอยู่ได้ อย่าลืมว่า เวลานี้เป็นเวลาพักผ่อนของพวกเรา หัวหน้าเขากำลังต้องการหย่อนสมอง ”

พูดพลางก็บุ้ยปากไปทางพราน ซึ่งยังคงกางหนังสือพิมพ์อยู่ แล้วก็ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียว สะบัดแก้วซึ่งมีน้ำติดก้นแก้วอยู่ไปทาง พิชิต ผู้กำลังปล่อยอารมณ์ไปตามควันสีเทาอ่อนที่เขาพ่นออกไป

“ ฝันหวานอะไรอยู่ – เพื่อน ”

พิชิต เอามือปัดหยดน้ำ ซึ่งกระจายติดอยู่ที่ขากางเกงของเขา พร้อมกับบ่นพึมพำอยู่ในคอ

 พรานโยนหนังสือพิมพ์ลงไปบนโต๊ะ พลางว่า

“ อ่านข่าวอะไรในนี้หน่อยเถอะน่ะ – คุณทั้งหลาย –เงินในคลังของกรมสรรพสามิต อันตรธานไปร่วมหกแสน ”

พิชิตเป็นคนแรกที่ฉวยหนังสือพิมพ์นั้นมาได้ก่อน เขาอ่านข้อความซึ่งเป็นเนื้อข่าว จบแล้วส่งต่อไปให้ เกรียง ซึ่งรับมันมา แล้วส่งผ่านไปยัง เอนก พร้อมกับยักไหล่ไม่สนใจกับข่าวนั้น

“เป็นเรื่องที่แปลกมาก ” พรานกล่าวขึ้น

“ เงินอยู่ในคลัง ที่ทำการของกรมสรรพสามิต มีตำรวจเฝ้า มีกุญแจห้องเก็บหีบเงินและห้องคลังถึงสองดอก ถูกยกเค้าไปได้เกลี้ยงคลัง คุณเห็นเป็นยังไง พิชิต ”

“มันก็ต้องคนข้างใน ” พิชิตว่า “ แต่จำนวนเงินไม่ใช่เล็กน้อย งานอย่างนี้ ต้องมีคนร่วมมือไม่ใช่น้อยคน แต่ทำไมถึงเอาความผิดกับใครไม่ได้ ไม่ได้ตัวการเลยทีเดียวรึ ”

“อาจจะได้ แต่เรายังไม่ได้ข่าว และหนังสือพิมพ์คงยังเอาข่าวมาลงไม่ทัน เพราะนี่ มันเป็นหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อวานนี้ ”

" หัวหน้าคิดไหมว่า เราอาจต้องไปยุ่งกับเรื่องนี้ด้วย ” เกรียง สอดขึ้น

“ผมคิดว่า ทางตำรวจคงจะสืบเรืองนี้ออก และอีกอย่างหนึ่ง กรมสรรพสามิตก็คงไม่มาจ้างบริการของเราแน่ ” พรานกล่าวขึ้นยิ้ม ๆ “ นอนใจเสียเถอะ พวกเราได้พักผ่อนกันเต็มที่อีกนานวัน ”

“คราวก่อน ก็หลอกให้ไปจมอยู่นครสวรรค์ จนเงินหมด ” เกรียงพูดขึ้นอีก “ไม่ต้องการอะไรจากผม ก็ไม่บอกเสียด้วย ดีแต่ว่ารู้จักกับคนรถ เลยขออาศัยเขามาได้ฟรี ๆ ”

“คุณไปจมอยู่ที่ส่วนตรงไหนของนครสวรรค์ ผมไม่รู้คุณรึ ลงสุดท้าย ผมเชื่อว่า คุณก็ต้องกลับมาเอง ผมยังบอกพรรคพวกของเราให้รอคุณ ในการมาพักผ่อนด้วยกันคราวนี้ แล้วเราก็รอคุณจริง ๆ จนคุณกลับมา เราจึงได้ชวนกันมาตากอากาศพร้อม ๆ กัน จริงไหม – เอนก ”

เอนกผงกศีรษะรับ พร้อมกับพูดว่า

“บริการ พรานและสหาย รู้สึกเป็นเกียรติที่จะได้กล่าวสดุดีแต่ คุณเกรียง ศักดา ผู้ซึ่งโดยรายงานอันละเอียดของเขา ได้มีส่วนให้เราสามารถสางคดีเครื่องเพชร ของคุณหญิงราชพิเชษฐ์ให้ขาวกระจ่างได้ ”

ทุกคนหัวเราะขึ้นพร้อมๆ กัน ส่วน เกรียง นั้นทำหน้าตาชนิดบอกไม่ถูก

เด็กรับใช้ของโรงแรมคนหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะ เขาส่งโทรเลขฉบับหนึ่งให้ พราน แล้วก็ถอยออกไป

พรานมองสายตาของสหายของเขาทีละคน ก่อนที่จะแกะโทรเลขฉบับนั้นออกอ่าน ครั้งแล้ว เขาก็ส่งมันให้กับ เกรียง ซึ่งรับมาอ่าน แล้วค่อย ๆ ส่งผ่านไปทีละคน จาก พิชิต ซึ่งอยู่ใกล้เขาที่สุด ไปสิ้นสุดที่ เอนก ซึ่งเมื่ออ่านแล้ว ก็ส่งคืนให้กับหัวหน้าของเขา สายตาของทุกคนมุ่งอยู่ที่ พราน

พรานเคาะกระดาษโทรเลขกับพนักเก้าอี้อย่างใช้ความคิด

“ผมจะไปกรุงเทพ ฯ พรุ่งนี้คนเดียว พวกคุณ ‘สดวก’ อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ สารวัตรพจน์ ต้องการพบตัวผมถึงกับโทรเลขมาขัดความสำราญของเราครั้งนี้ ต้องเป็นเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งแน่ ๆ ”

เกรียงพึมพำออกมาว่า “ พูดยังไม่ทันขาดคำ ”